Fálkinn - 13.06.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N M
inn áður en hann nær í yður“.
„Hvar á jeg að ná í hann?“ spurði Jimmy
brosandi og stóð upp.
„Hann bíður eftir yður“, svaraði Nippy,
„fyrir utan dyrnar. Góða ánægju!“
Jimmy gekk út á götuna, hnakkakertur
og ánægður. Hver einstakur af þeim tug
landeyðna, sem voru þarna á götunni gat
verið skammbyssumaðurinn, en er hann leit
yfir liópinn sá hann ekki neitt andlit, sem
hann kannaðist við. Hann gekk árvakur yfir
að aðalgötunni, og er hann staðnæmdist við
búðarglugga og Ijet sem hann væri að skoða
vörurnar þar, leil liann snögt við. Hann
hafði bókstaflega talað ljósmyndað livern
einasta mann í liópnum. Nú kom hann auga
á manninn, sem liann liafði tekið eftir að
hjelt vörð við veitingakrána. Það var þrek-
vaxinn maður með harðan hatt í hnakkan-
um og bláan silkiklút um liálsinn i flibba
stað. Hann tottaði hugsandi stuttan vindil-
stúf og stóð líka og horfði í glugga. Jim
hugsaði ráð sitt í flýti. Fregnin um hand-
töku Browns mundi verða komin út, og
þessi maður mundi ekki veita honum eft-
irför nema hann ætlaði sjer að láta skríða
til skarar.
Hann komst inn í Wardour Street, beygði
snögt fyrir hornið og hjelt livatlega áfram.
Þegar hann leit við sá hann manninn koma
i hægðum sínum fyrir hornið. Hann var
með báðar hendur í buxnavösunum. Jimmy
litaðist um til beggja handa og sá lögreglu-
þjón koma á móti sjer, en hinn maðurinn
sá líka lögregluþjóninn og skundaði úr vegi
þvert yfir akbrautina. Augnablikið var
komið og Jimmy snaraði sjer við til þess að
snúa að óvini sínum, en hann virtist ekki
láta lögreglufultrúann sig neinu skifta eða
veita því athygli, að liann væri að búa sig
undir atlögu, heldur gekk raulandi áfram.
Hann fór fram hjá lögregluþjóninum og
staðnæmdist svo á næsta götuhorni.
„Hvellur!“
Hvergi var púðurreyk að sjá, heldur
lieyrðist aðeins hvinur af kúlu, eins og tappi
væri dreginn úr flösku. Kúlan lenti í ljós-
kera stólpa og í búðarglugga einum brotn-
aði rúðan í mjel. Skammbyssumaðurinn
sneri við og þaut af stað eins og örskot, og
þegar Jim og lögregluþjónninn komu á liorn-
ig var hann horfinn.
XIV. KAPlTULI.
Lawford Collett átti heima í Park Lane
og úr gluggunum i litlu íbúðinni sinni gat
liann sjeð yfir nokurn hluta Hyde Park.
Hann hafð fremur lítið að gera, var með
afbrigðum fálátur, erfitt að vita hvar mað-
ur hafði hann og átti mjög fáa vini. Hann
var talinn glöggur en um of friðsamlegur
lagamaður, sem hafði mikið dálæti á að
sætta menn. Collett rjeð fram úr flestum
þeim málum, sem hann hafði til meðferðar,
án þess að leita til dómstólanna, enda kann-
aðist liann opinberlega við það, að hann
hafði megnustu skömm á kviðdómendum
og gerði sjer alls ekki háar liugmyndir um
þá málafærslumenn, sem mest orð fór af
meðal almennings.
Skrifstofa hans var í Henrietta Street, og
hún var ennþá iburðarminni en íbúðin hans.
Hann hafði haft þessa skrifstofu áfram eftir
að hann var orðinn vel stæður, þó að hon-
um hefði verið leikur einn að ná í betri
skrifstofu, sem hefði hæft betur núverandi
ástæðum hans.
Það var alkunna, að hann var eini lög-
fræðingurinn í London, sem liafði lag á þvi
að máta Kupie og þessvegna þyrptust fórn-
ardýr Kupies að hinni óvistlegu skrifstofu
hans eins og flugur að ljósi, í von um að
honum mundi veitast eins ljett að ráða fram
úr vandræðum þeirra eins og að bjarga Sir
John Diller úr klípunni, sem hann liafði
lcomist í hjá Kupie. Sir Jolin var einn af
fyrstu fórnardýrunum; Kupie liafði komist
yfir hrjef, sem ekki voru Sir John til neins
vegsauka, en Lawford Collett liafði náð í
þau aítur, án þess að Sir Jolm þyrfti að
horga túskilding fyrir, nema þessi pund,
sem hann með glöðu geði hafði bórgað lög-
manninum í ómakslaun.
Hann sat við að pára niður á minnisblað
þegar honum var tilkynt, að Jimmy óskaði
að ná tali af honum. „Gerið þjer svo vel að
fá yður sæti, Sepping. Það er svo langt síð-
an lögreglan hefir sýnt mjer þann heiður
að heimsækja mig að jeg er búinn að
gleyma hvernig maður á að ávarpa liana.
Viljið þjer reykja, eða má bjóða yður glas,
eða hvorttveggja? Hvað segið þjer annars i
frjettum? Hafið þjer fundið þennan þorp-
ara, Parker, eða livað hann heitir?“
„Nei“, svaraði Jimmy.
„Og það er vitanlega þýðingarlaust að
spyrja hvort þjer hafið fundið Walton —
hvernig stendur annars á þessu með Wal-
ton, Sepping?“ Hann tók sjer langan og
mjóan vindil og kveikti í. Það var ljelegur
vindill og Jimmy hauð við lyktinni, en það
var alkunna, að smekkur Colletts á tóbaki
var afar einkennilegur.
„Það er ekkert að frjetta af Parker og
Rex vantar allar“, svaraði Jimmy opinskátt.
Collett horfi á gestinn. „Það munaði vist
minstu að þjer hyrfuð líka, ef trúa má
kvöldblöðunum“, mælli hann alvarlega.
„Ekki svo að skilja að jeg taki þessar frá-
sagnir alt of alvarlega. Náðuð þjer í mann-
inn, sem skaut á yður?“
„Nei, hann livarf. Það liggur við að það
sje eins og allir, sem við þennan Kujiie eru
riðnir geti hrugðið yfir sig liuliðshjálmi.
Við höfum þrautleitað i liverju einasta húsi
i götunni, brölt niður i kjallarana og klifrað
upp á þökin, en ,gulgrafarinn‘ —“
„Gullgrafarinn ?“ endurtók hann með á-
huga.
„Já, hann gengur undir þvi nafni. Hann
er ástralskur glæpamaður, sem Ameriku-
lögreglan þekl*ir betur en við; liann liefir
setið þó nokkur ár í Sing Sing. Jeg kom
hingað til þess að tala við yður, Collett, af
því að mjer datt í liug, að þjer mynduð
þekkja marga þorpara borgarinnar út af
störfum yðar lijer“.
Lawford Collett hrosti blíðléga. „Þorp-
aratískan breytist ár frá ári“, sagði liann,
„og auk þess eru þeir ekki langlífir. Jeg held
að það sjeu ekki á lífi nú svo mikið sem
tveir menn af þeim, sem jeg liafði afskifti
af á fyrstu málaflutningsárum mínum, að
minsta kosti ekki nema í svartholinu. En
eins og þjer vitið fæst jeg ekki við þau
störf nú orðið, jeg kem ekki annarsstaðar
en í lögreglurjettinn þegar einliver ríkur
oflátungur liefir verið kærður fyrir að aka
bíl drukkinn. Þá næ jeg í nægilega mörg
falsvitni, annaðhvort til þess að hjarga
manninum úr klóm lögreglunnar eða til
þess að fá dómnum kollvarpað við liærri
og mildari dómstól““
„Hafið þjer nokkurntíma rekist á Parker,
öðru nafni Joe Felman?"
Collett hristi höfuðið. „Jeg liefi kvnt mjer
sögu Felmans", sagði hann, „og tekið eftir
að liann hefir oftast verið sakfeldur af kvið-
dómi. Jeg get ekki enn fengið mig til að
trúa, að þessi gamli meinleysislegi maður
geti verið fyrst aflokks fjárþvingari“.
„Ilaldið þjer að hann sje Kupie, spurði
Jim lireiskilnislega.
„Jeg veit ekki“. Collett virtist hugsandi.
„Rithönd hans líkist að vísu mjög þeirri,
sem notuð er á brjefum Kupies. En það eru
einskonar jirentstafir, sem allir geta skrifað.
Þegar á alt er litið finsl mjer sennilegra,
að Parker eða Joe Felman, sje aðeins lepp-
ur. I fyrsta lagi held jeg ekki, að Felman
sje hugrakkur maður. Dora sagði mjer, að
nóttina sem innbrotið var á Portland Place,
hafði brytinn verið svo hræddur að liann
nötraði á beinunum. Og það virðist ekki
vera líkt Kupie? Eftir því sem mjer virðist
er Kupie fífldjarfur maður“.
„Það var annað, sem jeg gjarnan vildi
spyrja yður um, Collett“, sagði Jim. „Ilefir
nokkurntíma verið brotist inn á skrifstof-
una yðar“.
Lawford Collett lileyiiti brúnum. „Nei,
það er nú eitthvað annað!“ sagði hann. „Því
skyldi vera hrotist inn hjá mjer? Innbrots-
þjófar kæra sig ekki um málaflutnings-
skrifstofur“.
„Þar skjátlast yður“, sagði Jim rólega,
því að síðustu tvö árin hefir verið lirotist
inn hjá nálega öllum málsmetandi mála-
flutningsmönnum í London og mörgum úti
á landi“
Lawford Collett rjetti úr sjer i stólnum.
„Er þetta alvara yðar? Jeg hefi aldrei sjeð
þess getið í blöðunum — nei, vitanlega, það
mundi eltki koma fram þar, því að fólk i
minni stjett kærir sig ekki um að gefa blöð-
unum upplýsingar. En er þetta satt?“
Jim kinkaði kolli. „Við Dicker komust-
uni að þessu af skýrslum, sem lögreglan
hafði gert. Og það er merkilegt, að enginn
liefir sett Kupie i sambánd við þessi inn-
brot“.
„En það gerið þjer?“ svaraði liann fljótt.
„Það geri jeg“, svaraði Jim. „1 hvert ein-
asta sldfti, sem Kupie hefir valið sjer mann
eða konu að fórnardýri, liöfum við getað
sannað, að nokkrum vikum eða mánuðum
áður liefir verið gert innbrot hjá málaflutn-
ingsmanni viðkomandi persónu. Svona var
það lika um ógæfusama unga stúlku, sem
framdi sjálfsmorð fyrir nokkrum árum“.
Ilann nefndi ekki nafnið á fyrri unnustu
Rex.
Collett sat þegjandi nokkrar mínútur, en
velti málinu auðsjáanlega fyrir sjer. „Það
er merkilegt“, sagði hann svo. „En vitan-
lega, úr því að þjer hafið rannsakað málið
þá er loku skotið fyrir það, að lijer sje um
tilviljanir að ræða. Eitt er vist og það er, að
jeg hefi haft málflutning fyrir að minsta
kosti eitt af fórnardýrum Kupies, en lijer
liefir aldrei verið gert innbrot. En hvað það
snertir þá vona jeg að þjer minnist ekki á
þetta við Coleman frænda, því að þá kemur
hann og heimtar öll plögg sín og fjölskyldu