Fálkinn - 13.06.1931, Blaðsíða 13

F Á L Iv I N N
13
Stórfeld Wienar-nýung:
Hárliðnnarareiðan
Heimseinkaleyfi, verndað í öllum
menningarlöndum.
Með almennri greiðu
Þessi greiða liðar og viðheldur lið-
un hárs yðar, ef þjer aðeins notið
hana daglega. Þjer fáið indæla hár-
liðun þegar við fyrstu notkun. Á-
byrgjumst góðan árangur og holl á-
hrif. Höfum hundruð þakkarbrjefa
frá ánægðum notendum, meðal ann-
ars frægum kvikmyndaleikkonum.
„Viena“-greiðan er ómissandi öllum
konum og körlum, sem vilja láta hár-
ið fara vel. Verð d. kr. 2.50 að við-
bættu burðargjaldi, 2 stk. burðar-
gjaldsfrítt. Send gegn póstkröfu....
Notkunarfyrirsögn fylgir.
Wiener Kosmetisk Industri
Skandinavisk Depot
Köbmagergade 46 Köbenhavn K.
FLIK FLAK
I. Brynjólfsson & Kvaran.

iiJiL
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
„ í hvers þjónustu eruð þjer? Hvað gerð-
uð þjer?“
Hæðnisbros kom á svarta andlitið. „Hald-
ið þjer, að jeg mundi sleppa betur, ef jeg
segði yður það? spurði hann. „Nei, lierra
þefari, þjer veiðið ekkeri upp úr mjer. Þrjú
ár í steininum eru himnariki móts við það,
sem biði þess manns, sem kjaftaði frá í því
máli. En haldið þjer annars að sá, sem rjeði
mig í vinnu, liafi fengið mjer nafnspjaldið
sitt til þess að afhenda fyrsta lögregludólg-
inum, sem jeg hitti?“
„Var það Joe Felman?“ spurði Jimmy að
óvörum og liorfði grandgæfilega á manninn,
og liann þóttist vera viss um, að það kom á
hann við spurninguna.
„Joe? Jeg veit ekkert um Joe. Haldið þjer
að jeg sje einskonar upplýsingastofa, Sepp-
ing? Enginn hefir sjeð Joe í mörg ár“.
„Það er lýgi“, sagði Jim rólega. „ Joe hef-
ir verið bryti lijá Coleman á Portland Pláce
en er nú horfinn“.
Hann sá að fanginn hnyklaði brúnirnar en
að vörmu spori hýrnaði hann á svipinn aft-
ur. „Já, jeg þori að veðja um, að hann lief-
ir verið horfinn þegar þjer uppgötvuðuð
hvar hann átti heima!“ sagði Brown, ögr-
andi. „Hvenær livarf hann, Sepping?“
Þetta var athyglisvert. Hann hafði sagt
þorparanum nokkuð, sem liann ekki vissi
fyrir, og það var augljóst að þetta með Park-
er skifti hann einhverju. Hversvegna? Og alt
í einu vissi Jimmy, að það hlaut að vera
Felman, sem hafði sett Brown til þess að
gæta liúss Waltons og hann sagði:: „Þjer
getið eins vel meðgengið þetta undir eins,
hann sagði frá öHu áður en hann hvarf“.
En Brown var of leikinn til þess að láta
ginnast: „Hann um það hvort hann kjaftar
frá“, svaraði liann, „en varið þjer yður, Sepp-
ing, því þetta mál getið þjer ekki ráðið við“.
Og Jinnny fór út frá honum.
XIII. KAPÍTULI
Morguninn eftir ákvað Jim Sepping að
finna Nippy Knowles í von um að veiða eitt-
hvað um Felman upp úr honum.
Knowles var ekki heima þege Jimmy kom,
og húsmóðirin sór og sárt við lagði að hún
hefði enga hugmynd um, livar liann væri
niður komimi, hvenær Iiann kæmi eða hve-
nær liann liefði farið út. En Jim vissi að það
voru þrír staðir, sem oft borgaði sig að leita
að Nippy á, og lionum tókst að finna hann
á knæpu einni i Solio. Rauðhærði gosinn
kílcti á hánn yfir gleraugun, þegar hann kom
inn. „Góðan daginn, fulltrúi“, mælti hann
glaðlega. „Er nokkuð að frjetta af Walton?
Jeg hefi lesið blöðin og mjer finst þetta ljóta
málið. Haldið þjer að hann hafi orðið brjál-
aður alt í einu?“
„Það er mjög óliklegt, Nippy“, sagði Jim
og settist, „og jeg held að mjer talcist að
finna hann. Hann var kunningi yðar, var ekki
svo?“
„Ekki beinlínis kunningi“, svaraði Nippy,
en hann kom kurteislega fram. En það eru
ekki margir borgarar, sem það gera. Með
borgurum á jeg við fólk, sem ekki stundar
okkar atvinnugrein. Jeg var í kreppu þá, og
hann lánaði mjer peninga og gaf mjer góð
ráð. Hefði jeg hlýtt þeim“, — hann drakk
ölið sitt hægt og setti tómt glasið á borðið
og liorfði raunalega á það — „hefði jeg hlýtt
þeim, þá liefði Júlía aldrei komist í leikinn.
Og jeg hefði verið ærlegur maður, sem hefði
farið á fætur kl. 6 á morgnana og unnið til
sex á kvöldin og haft nægilega miklar tekj-
ur til þess að halda líkama og sál i horfinu,
í staðinn fyrir að nú er jeg ræfils garmur,
sem liefi nóg af peningum og get farið að
hátta þegar mjer sýnist.
Jim liallaði sjer fram yfir borðið og lækk-
aði róminn: „Nippy, hvar er Joe Felman?“
Nippy leit upp, en augun voru eins og í
freðisu: „Jeg kannast ekki við það nafn“.
Hann laug og Jimmy vissi það. „Hvað gerir
liann?“
„Hann þvingar fje af fólki“, sagði Jim en
Nippy hristi höfuðið. „Þesskonar fólk þekki
jeg ekki, og vil ekki hitta. Það er óþverra at-
vinna, og verður altaf. Þessi Joe Felman var
versti hófinn í hópnum sem hefir sett met
i þessum ósóma“.
Jimmy tók ekki eftir ósamræminu i orð-
um Nippy en sagði aðeins: „Hann var í þjón-
ustu Colemans á Portland Place“.
Innbrotsþjófurinn kinkaði kolli. „Er hann
horfinn? Ef svo er þá get jeg ekki vísað á
hann. Jeg veit að hann hefir ekki sjest lijer
i borginni um tíma, en liann hefir fengið tvo
skammbyssumenn til þess að gera fyrir sig
lítinn hlut“.
„Var ekki Ferringdon Brown annar
þeirra?“ spurði Jim. „Jeg tók hann fastan í
morgun“.
„Er það satt?“ mælti Nippy kurteislega.
„Jeg ber enga virðingu fyrir skammbyssu-
mönnum. Hefi yfirleitt ekkert álit á mönn-
um, scm ganga vopnaðir. Það er ragmenska.
Ef lögregluþjónn kemur manni á óvart, þá
er hans að hirða mann, ekki rjett? Það er
skömm að því, að drepa mann fyrir að gera
skyldu sína. Jeg sá liinn skammbyssumann-
inn í gær; hann var hjerna inni — og liann
er sá verri. Þjer þekkið liann kannske; ef
þjer þekldð hann ekki þá get jeg elcki gefið
yður neinar upplýsingar um hann, því að
það kemur mjer ekki við, en það get jeg
sagt yður, að ef Joe er horfinn, þá vita þess-
ir kumpánar um hanný Hann liallaði sjer aft-
ur í stólnum, tyggjandi tannstöngul og horfði
út í bláinn, svo sagði hann hvislandi: „Þjer
standið á lista Kupies, en ef þjer viljið hafa
mitt ráð þá náið i hinn skammbyssumann-