Fálkinn - 19.09.1931, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
„Páskalamb vort, sem er Kristur1*1.
„Því að páskalambi voru er
og slátrað, sem er Kristur.
Höldum því hátíð ...
Kristur Jesús er orðinn vís-
dóinur frá Guði, bæði rjett-
læti og helgun og endur-
lausn“. I. Kór. 5, 7. — I Kór.
1, 30.
ísaraelsmenn niáttu engu leifa til
morguns, er þeir neyttu páska-
lambsins, heldur skyldi það jetið
upp til agna og í einni máltíð. Þann-
ig liljóða fyrirmælin i II. Mós., 12.
kap. Eru þau eftirtcktnverð mjög:
Lambið áttu þeir að jeta upp til
agna, en engu leifa.
Skilurðu ef til vill ekki livað
felst i fyrirmælum þessum?
Páskalamb vort er Kristur. Þessa
páskalambs átt þú að neyta. Ekki
máttu bluta það í sundur eða leifa
ncinu. Þannig ber þjer að meðtaka
Krist sjálfan, eins og hánn er gef-
inn þjer af Guði: Til visdóms,
rjelttlætinijar og helgunar og end-
lausnar.
Það er gagnslaust fyrir þig að
vilja takmarka eða gera ákvarðan-
ir um veg hjálpræðisins, því hann
er fullger af Guði sjálfum. Og fyrir-
niæli Guðs eru fullskýr. Þjer ber
nú aðeins að hlusta og hlýða. Þeir
um það, sem ekki vilja halda
páska. En við, sem viljum halda
þá, verðum að haga okkur í öllu
eftir fyrii'mælum Guðs, og skal þá
engu leyfa af páskalambinu.
Margir hluta þó páskalambið í
sundur. Sumir vilja t. d. einungis
veita spúmanninum Kristi viðtöku,
visdómi hans og dásamlegum kenn-
ingum. En engu meira. Þeir finna
enga löngun hjá sjer til að meðtaka
sjálfan hann. Syndin er þeim ekki
það áhyggjuefni, að þeir sjái þörf
á friðþægingu hans sjer til rjett-
lætingar. Þeir eiga þvi ekkert er-
indi við æðsta prestinn. Og ekki
kæra þeir sig um Krist fyrir kon-
ung; ekki vilja þeir lúta honum og
láta stjórnast af honum til helgun-
ar og endurlausnar. — Á þetta við
um alla, sem brjóta heilann um
kristindóminn, skilja og skýra alt
á sína vísu, án þes þó að heimfæra
kenninguna upp á sjálfa sig og láta
það hafa áhrif á liugarfar og
breytni. En Guð lætur ekki að sjer
hæða. Hann segir um sjálfbyrging-
ana, sem þykjast skilja alt, en trúa
þó engu: „Ef þjer væruð blindir
væri ekki um synd að ræða hjá
yður, en nú segið þjer: Vjer erum
sjáandi. Því lielst synd yðar við“.
Aðrir vilja hafa Krist aðeins sjer
til fyrirmyndar og helyunar, og
rjettlætast þannig fyrir fagra
breytni sína. Vilja þeir ganga kon-
unginum til handa. Breyta í öllu
eins og Kristur, feta í fótspor
hans í auðmýkt, með bænagerð og
sjálfsafneitun, o. s. frv. Líta þeir því
út fyrir að vera sannkristnir menn.
En undir þessu ásjálega yfirborði
leynist sjálfbyrgingsskapurinn, sem
æfinlega gerir altof háar hugmynd-
ir um ágæti sjálfs sín. Hugarangur
syndarans, sem ekkert annað get-
ur orðið til huggunar en fórnar-
dauði Krists, finst þeim fjarstæða
ein og hræsni. Og þótl þeir jafnvel
játi flest meginatriði kristinnar
trúar, þá snúast þó allar hugsanir
þeirra um það hvað þeir sjálfir
gera eða beri að gera, en síður um
það, sem Kristur hefir þegar full-
komnað og áunnið með lcrossdauð-
anuin og upprisunni. Hafa þeir því
ekki lært hinn nýja söng Guðs út-
völdu á himnum, um lamb Guðs,
sem var slátrað og keypti okkur
Guði til handa með blóði sínu. Sbr.
Op. 5, 9. — Sje þjer nú, kæri les-
ari, þannig farið, þá hlýt jeg að
segja, að alvara þín er aðdáunar-
Framhald á bls. fí
Indverjar, sem eru meinlætamenn að eðlisfari standa vitan-
lega miklu framar Evrópumönnum að faldralistum, einkum
þeim , sem hafa þjáningar í för með sjer. Maðurinn sem myndin
sýnir gengur þrjár enskar mílur í steikjandi hita, með öll spjót-
in á berum líkamanum, en hefir bumbusláttarmenn tneð sjer til
þess að Ijetta sjer gönguna.
„Hver sem er, getur orðið fakír,
ef hann vill“, segja vís-
indamennirnir.
Eftir styrjöldina miklu flæddu
liópar af allskonar trúðleikur-
um og töframönnuin yfir flest
Evrópulönd, en þó einkum þau,
sem skárst voru stödd og vonin
hest um sókn að sýningum.
Fyrst komu sveltitrúðarnir og
það voru Þjóðverjar, sem tóku
hest á móti þeim, enda liöfðu
þeir víst liaft mest af sultinum
að segja á ófriðarárunum. Það
var altítt í Berlín um citt skeið,
að veitingahús leigðu sjer
„sveltimann“ til þess að draga
gesti að staðnum, og ljetu hann
sitja í glerskáp öllum til sýnis,
svo að gestirnir gætu unað sjer
enn betur en ella við að háma
í sig pylsurnar sínar og svolgra
i sig hjórinn. Seinast var þessi
ósiður orðinn svo magnaður í
landinu að yfirvöldin neyddust
til að taka í taumana og fyrir-
hjóða þessa „skemtun“. En þá
kom annað í staðinn, nefnilega
fakírarnir og nú liðu svo nokk-
ur ár, að þeir voru í hverju
horni víðsvegar um Evrópu.
Sumir þeirra voru „ekta“, það
er að segja komnir frá Austur-
Það er nær ótrúlegt hvað trúin
getur rekið suma Indverja út í.
Myndin hjer að ofan er engan
veginn eins dæmi. Hún er af
meinlætamanni, sem trúir á far-
sælt líf annars heims ef hann
pynti sig nóg hjerna meginn
grafarinnar. Þessvegna gengur
hann á skóm, sem eru með nögl-
um er standa upp í iljarnar og
cr með þungan ktafa á herðun-
um.
löndum, en þar liafa fakirar
verið til öldum saman og eiga
aðgerðir þeirra rót sína að rekja
til dultrúar þeirra, og fakíralist-
irnar hafa löngumverið iðkaðar
þar fyrir augum almennings.
En flestir af fakírunum, sem
sýndu listir sínar í Evrópu voru
„hermikrákur", en liöfðu þó
margir hverjir lært listirnar svo
vel, að þeir stóðu tæplega að
baki Indverjum. Þvi að einstaka
vesturlandamaður er þeimhæfi-
leika húinn að geta tamið sig
svo, að liann getur sýnt venju-
Jegum vesturlandahúa ýmislegt
það, sem honum finst ótrúlegt.
Listir fakíranna byggjast
sumpart á kunnáttu í ýmsum
trúðleikabrögðum og sumpart á
afar sterkum viljakrafti þeirra.
Er jafnan meira af trúðleika-
hrögðum cn viljakrafti bak við
sýningar venjulegra fakíra, eða
svo er um þá, sem oftast sýna
sig á norðurlöndum.
„Óhrennandi maðurinn“ til
dæmis, sem snertir glóandi járn
með tungunni eða liendinni nýt-
ur þess, að milli járnsins og
handarinnar myndast lag af
gufu, sem leiðir illa hita og ver
j)ví hörundið bruna. Þetta kom
til greina í fornöld í sambandi
við járnburðinn, sem um eitt
skeið var notaður sem sönnun-
argágn fyrir sekt manna eða
Hjer sjest sverðgleypirinn, sem samlímis því að hann lætur
sverðið hverfa niður í maga stingur rýtingnm i kinnarnar á
sjer og hálsinn.