Fálkinn - 19.09.1931, Blaðsíða 14

14
F A L K I N N
Tíminn er skrifaður á hornið á miðan-
um, hr. fulltrúi — 9.35 og aftur 9.45, það
kom í einu hljeinu á liljómleikunum, sem
útvarpað er í kvöld.
Hann las tilkynninguna einu sinni enn,
og þungum steini var ljett af honum.
„Hún er heil á húfi,“ sagði hann og rödd-
in titraði. „Þakka yður fyrir.“
Heil á húfi, en livar og hvernig? Hann
reyndi ekki að finna svar við þessum spurn-
ingum meðan bifreiðin rann undir honum
heim til hans. Hjarta hans söng af gleði og
þakklæti og hann liefði getað dansað, ef
liann hefði ekki verið svona þreyttur.
Albert lilaut að hafa staðið og biðið lians
við dyrnar, því þegar hann tók upp lykilinn
var hurðinni lokið upp að innanverðu. „Það
er kona inni og bíður eftir yður — hún er
alveg nýkomin“, hvislaði hann.
„Hver er það?“ spurði Jimmy og fyltist
alt í einu fánýtri von.
„Það er ungfrú Coleman,“ svaraði Albert.
Dóra! Það lá við að hann hefði gleymt að
liún væri til, gleymt sorgarsögu hennar. Hún
sat við horðið með krosslagðar hendur og
og dirninu augun gljáðu, eins og hún væri
með sótthita.
„Joan er heil á húfi“, sagði hann og lok-
aði hurðinni að baki sjer. Jeg fjekk loft-
skeyti um það rétt áðan“.
„Guði sje lof fyrir það!“ hvíslaði hún.
„Hafið þjer frjett nokkuð annars?“ Fögru
augun liorfðu rannsakandi á hann.
„Jeg veit, að Bennett er Tod Haydn“,
svaraði hann rólega, en hún leit ekki undan.
„Mjer þykir vænt um að þjer vitið það, því
að hefðuð þjer ekki vitað það, þá hefði jeg
neyðst til að segja yður það. Já, liann er
Tod“. Hún þagði snöggvast og sagði svo:
„Jimmy, má jeg sofa hjerna i nótt?“ „Sofa
hjerna?“ át hann eftir og varð forviða.
„Heyrið þjer, hjer er ekkert kvenfólk í hús-
inu. Hafið þjer hugsað út í það?“
„Getum við þá ekki setið uppi i nótt og
talað saman?“ spurði hún í örvæntingu.
,„Munið þjer ekki, að Tod er að leita að
mjer? Hann lieldur auðvitað að jeg hafi
svikið sig. Jeg gat ekki verið í Marlow, og
jeg veit ekki hvert jeg á að fara.“
„Auðvitað getið þjer verið hjerna,“ sagði
Jimmy innilega. „Albert er ákaflega ná-
kvæmur í öllum siðum, svo þetta verður
eins og reiðarslag fyrir hann, en — i sann-
leika sagt — þá gildir mig einu hvað gerist
í nótt,“ sagði hann kæruleysislega og við
þessi orð brosti hún. „Vegna þess að þjer
hafið fundið Joan. Hvar er hún?“
„Það get jeg ekki sagt yður,“ svaraði hann
og skýrði henni svo frá, hvernig skilaboðin
hefðu komið.
„Það var merkilegt. Lawford hlýtur að
hafa verið á sama stað,“ sagði liún. „Hún
er auðvitað um borð í skipinu.“
„Sagði hann yður nokkurntíma meira um
það?“ spurði hann ákafur.
„Nei, en mjer hefir síðar dottið i hug, að
Lawford hafi svikið okkur öll í trygðum
og að þessvegna hafi hann flýtt sjer svona
mikið að komast úr landi. Og, Jimmy, nú
drepur hann mig; gleymið ekki að jeg er
eina eftirlifandi vitnið gegn Tod Haydn.
Coleman ætlaði að fara að svíkja liann;
þessvegna var hann á leið með yður til
Scotland Yard, en Tod grunaði hann og
elti ykkur og drap hann —. Og, Jimmy, jeg
veit að hann kemur klukkan tvö,“ sagði
Dóra rólega. „Það er vani hans - enda er
hann líka kallaður „Kl.-lvö-Tod“. Ef hann
kemur ekki klukkan tvö þá kemur hann
aldrei.“
Jimmy hjó sig nú undir nóttina, Dóra
hafði afþakkað að sofa í rúminu hans og
þessvegna ljet hann búa um hana á legu-
bekk í setustofunni, og lagði hún sig þar í
öllum fötunum. Svo dró hann mjóan sófa
út í ganginn og upp að dyrunum. Þar svaf
Albert, en Jimmy. fór inn í svefnherbergi
sitt og færði rúmið sitt út að glugganum,
þannig að hægt var að sjá af höfðalaginu
niður í garðinn.
Um miðnætti ljet han slökkva öll ljós í
húsinu nema lítinn lampa í setustofunni,
og Jimmy fór að hátta, með þeim fasta á-
setningi að sofna ekki. En svo þreyttur var
hann, að hann steinsofnaði skömmu síðar.
Þegar klukkan sló tvö glaðvaknaði liann
alt í einu. Dauðaþögn var kringum liann en
úti á götunni mátti heyra skrölt í vagni.
Þegar klukakn var að enda við að slá sást
skuggi á glugganum. Jimmy greip til
skammbyssunnar, sem lá undir koddanum,
og beið. í hvaða mynd mundi árásin koma?
Mínúta leið svo að ekkert gerðist og Jimmy
fór að halda, að þetta liefði verið missýn-
ing og var i þann veginn að fara á fætur og
athuga það nánar, þegar eitthvað þungt
kom inn um gluggann og datt á gólfið.
Jimmy var aðeins brot úr sekúndu að sjá
hvað skeð hafði; svo þrýsti han sjer upp
að vegg og tók háðum höndum í rendurnar
á undirsænginni og vatt henni að sjer. Á
næsta augnabliki heyrðist geigvænlegur
hvellur, Jim lyftist hátt í rúminu og datl
niður aftur, en á eftir varð ógurlegur háv-
aði og skrölt eins og járnrusli væri kastað
til og frá um herbergið, loftið var þrungið
af brennisteinsfýlu — og svo varð alt kyrt.
Járnbútur hafði rekist gegn um sængina
og sært Jim stórlega á öðrum handleggn-
um, en ekki varð liann var við þetta fyr en
síðar. Hann átti talsvert erfitt með að kom-
ast fram á gólfið, því að rúmið hafði högl-
ast utan um hann. En þegar þetta hafði
tekist og lian ætlaði að kveikja, var ekkert
ljós að fá. Svo hrinti hann upp brotinni liurð-
inni að herberginu, sem Dóra láí.Þarvarekki
heldur hægt að kveikja en Albert kom bráð-
lega inn með eldspítur og kerti. Jimmy fór
þá aftur inn í svefnlierbergi sitt til þess að
skoða vegsumerkin. Þar var ekkert húsgagn
óbroti,ð inni og ekki ein einasta rúða heil
í gluggunum og eldur liafði komist í gólf-
dúkinn. Jim slökti með vatninu í þvotta-
könnunni meðan Albert var að friða fólkið,
sem bjó á öðrum hæðum hússins og þurfti
að fá að vita hvað gerst hafði. „Það var
handsprengja,“ sagði liann þegar hspin kom
inn til Dóru. „Jeg þekti það undir eins og
jeg heyrði dynkinn. Jeg þekti þetta hljóð
úr stríðinu og maður gleymir því ekki svo
fljótt. — Maðurin hlýtur að hafa komið
upp brunastigann.“
Væl frá brunabílum heyrðist neðan af
götunni og skömmu síðar var húsið fult af
slökkviliðsmönnuin. Skemdirnar voru meiri
en Jim hafði haldið í fyrstu og lionum varð
brátt ljóst, að hann átt ekki annars úrkostar
en að flytja sig um set. Sem betur fór var
húsnæði með húsgögnum á neðstu hæð; leigj-
andinn var ekki heima, en hafði falið hús-
verðinum að útvega leigjanda meðan hann
væri burtu. Jim.my fjekk þetta húsnæði.
Klukkan var 11 þegar liann vaknaði og
horfði undrandi kringum sig í hinu nýja
svefnherbergi, en ekki leið á löngu áður en
liann hafði klæðst og barið á dyrnar lijá
Dóru. „Er alt í lagi?“ spurði hann, og er
hann hafði fengið játandi svar við því, fór
hann fram og beið eftir árbítnum.
Bill Dicker hafði fengið rænu um nóttina,
en hjúkrunarkonan sagði Jimmy, að hann
væri svo lasburða ennþá, að hann yrði að
tala við hann með gætni og ekki of lengi.
„Náðirðu í dólginn, Jim?“ var fyrsta spurn-
ing Dickers.
„Nei, jeg náði ekki i liann, enþað munaði
minstu að hann næði i mig“.
„Það var nú dáhtið annað“, svaraði Bill
þreytulega. „Jimmy, ef þú ferð á veiðar eft-
Haydn, þá máttu ekki gleyma, að hann hef-
ir þrjú morð að baki sjer og gálgann fram
undan, en það er ekki hægt að hengja liann
nema einu sinni, og það er hetra að geta
mætt sem vitni í málinu, en láta sín getið
í ákærunni, sem þess síðasta er mannfýla
þessi hafi orðið að grándi, eftir að hafa leik-
ið svona lierfilega á mig. Hann sagð mjer
svo fallegt æfintýri af því, að hann hefði
uppgötvað leynigöng inn í neðanjarðarklef-
ann og jeg gein við þessu eins og hjálfi“.
Jimmy kinkaði kolli. „Já, og liann sneri
líka á mig þegar hann kom með þessi brjef,
en ein af smærri gátunum er þó ráðin, livað
sem öðru líður, nefnilega ástæðan til, að
„Bennett“ heyrði ekki lögregluþjóninn kalla
áður en hann fór upp stigann. Hann var
nefnilega alls ekki við, en kom inn á eftir
lögregluþjóninum ogstóð fyrir neðan stig-
ann, þegar liann kom ofaii aftur“. — En
nú kom hjúkrunarkonan til skjalanna og
Jimmy varð að fara.
Ilann fór heim til hádegisverðar, þó að
liann væri ekki vanur því, en hann var ekki
ósmeykur um Dóru, þó að sá ótti væri á-
stæðulaus. Hún liafði sofið vel og var orðin
hressari, þó að enn væri hægt að sjá vegs-
ummerki eftir höggin og marhlettir væru
undir öðru auganu.
„Þessi niðingur!“ sagði liann þegar hún
hafði með fáum og átakanlegum orðum
lýst atferli Tod Haydns gagnvart kvenfólki,
sem ekki lilýddi viðstöðulaust.
„Það hefði getað farið ver“, sagði liún
kyrlátlega, „miklu ver. Hann liefði getað
orðið ástfanginn af mjer, og það hefði orðið
afdrifaríkt, því að þá veit jeg að jeg hefði
drepið hann. Þjer hafið vitanlega ekki orðið
var við liann síðan?“
Jimmy liristi liöfuðið. „Þekkið þjer
nokkra af felustöðum lians?"
Hún liugsaði sig um. „Jú, jeg geri það, en
þjer megið ekki spyrja mig. Ekki hans
vegna heldur mín. Jeg er sannfærð um að
þjer náið í hann, en vil nauðug liafa ábyrgð-
ina á handtöku hans nema — “
„Þjer viljið vist nauðug, að liann komist
undan með miljónina lians Rex Walton?“
sagði Jimmy.
Honum til undrunar fór Dóra að hlæja.
„Miíjónin hans Rex er ekki í fórum Kupies
framar“, sagði liún.
„Hver hefir hana þá?“ spurði Jimmy.
„Rex sjálfur“, svaraði Dóra.