Fálkinn - 19.09.1931, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
Tófuyrðiingurinn.
Eftir Albert Engström.
Við sátum á American Bar og
dreyptum á jötnadrykkjunum
okkar og töluðum um dýr.
Ekki þannig að skilja, að við
værum í því ástandi að við vær-
um að tala um jafningja, held-
ur kom þetta af sjálfu sjer, en
klukkan var orðin margt, livað
sem öðru leið og augnalokin á
skenkjaranum voru farin að
síga.
— Engin kvikindi þykir mjer
eins vænt um og tófurnar, sagði
jeg og l)ar svo á horð lygasögu,
sem mjer þótti liæfileg', með til-
liti til þess hve framorðið var og
til trúgirni fjelaga míns.
Hann drakk teig úr glasinu
sínu og virtist verða hugsi sem
snöggvast. Svo skálaði hann við
mig -og velvildin skein úr aug-
unum á honum er hann sagði:
— Þjer þykir vænt um tófur,
sagðirðú? Á jeg að gefa þjer
tófu. Það er best vandi yrðling-
urinn í heiminum, veiddur
hlindur og hefir aldrei verið
nema innanum bestu húsgögn,
síðan liann var nokkurra tíma
gamall. Mjer þykir beinlínis
vænt um hann.
— En þá væri leitt að þú gæf-
ir liann, sagði jeg eðallyndur.
Ójá, það er erfitt að skilja
við liann, en það er honum
sjálfum fyrir hestu. Honum líð-
ur betur í sveitinni hjá þjer, og
mjer finst rangt að loka hann
inni i íhúð í borginni, alla lians
æfi. Mjer mundi ekki delta í
hug að gefa hann neinum
nema þjer. Hann eltir þig eins
og hundur þegar fram í sækir.
— Það er óvenjulegt að refir
verði svo elskir að manni. Og
svo á jeg tvo veiðihunda heima,
sem hafa það til að elta hann.
-- Yertu óhræddur! Það er
ekki hætta á, að þeim semji
ekki. Þú skalt fá yrðlinginn
slrax í kvöld. Við förum heim
til mín á eftir og þú tekur yrðl-
inginn með þjer á gistihúsið og
þar kynnist þið áður en varir.
En það er eins og jeg væri að
láta af hendi lim af sjálfum
mjer.
Jeg hafði aldrei átt tófu og á-
kvað að taka við gjöfinni. Við
drukkum út og þrömmuðum af
stað.
— Mikkel, komdu lijerna’!
En Mikkel kom ekki frarn úr
felustaðnum undir sófanum,
þangað liafði liann flúið.
— Ilann heyrir að það eru ó-
kunnugir á ferð, sagði liúsbónd-
inn og lagðist á magann fyrir
framan sófann og kom aftur
með lítinn og laglegan yrðling.
Hann virtist vera vel vaninn, og
vinur minn gerði gælur við
liann og augun urðu tárvot.
Innan sviga get jeg sagt ykk-
ur, að þessi vinur minn var sá
sami, sem fór á dýraveiðar í
Adolf Friðrikskirkjugarðinum
eina nóttina, en frá því hefi jeg
sagt fyrir löngu.
IJann var svo viðkvæmur
þegar hann var að gæla við
yrðlinginn, að mjer faiist jeg
ekki hafa brjóst í mjer til að
svifta hann þessum ástvini sin-
um heldur sagði, að sál min
væri að vísu barmafull af þakk-
læti, en jeg gæti þó ekki tekið
á móti skepnunni, þvi að jeg
sæi, að hún væri tengd honum
svo sterkum böndum.
Já, á jeg að segja þjer,
injer finst ómögulegt að slíta
mig frá honum. Aðhugsasjer,að
þetta skuli vera í seinasta skift-
ið sem við sjáumst, Mikkel! Nei,
jeg sleppi þjer ekki. Skál. —
því það var kominn glasabakki
á borðið.
— Það er undarlegt livað
manni getur þótt vænt um
svona kvikindi, sagði liúsbónd-
inn og strauk Mikkel. En þegar
jeg hugsa betur um það, þá
held jeg að honum líði betur
hjá þjer, livað sem öðru líður.
Taktu við lionum og verlu góð-
ur við liann. En það er vissara
að setja festi í liálsbandið. Þeg-
ar þú kemur á gistihúsið get-
urðu losaða liana frá og látið
hvolpinn vera lausan i herberg-
inu þinu.
Þá loksins að við áttum að
skilja og jeg stóð í anddyrinu
með hvolpinn i fanginu, strauk
húsbóndinn honum um hausinn
og jeg sá ekki betur en að lár
kæmi fram i vinstra augna-
króknum. Hann andmælti á-
kveðið en með angurblíðu, er
jeg bauðst til að skilja gripinn
eftir.
Jeg gekk út Drottninggötuna
með livolpinn i bandi. Hann
var ókyr og stundum æddi hann
á undan en stundum var hann
ó eftir og togaði í. Stokkholms-
búarnir sáu ekki að þetta var
refur. Jafnvel lögregluþjónarn-
ir litu á hann eins og ekkert
væri, alveg eins og það væri
daglegur viðburður að sjó tófu
spássjera á Drottninggötunni.
Frú ein með stóran hatt og ið-
aiuli fjaðrir hrópaði upp yfir
sig: — Ó, en livað þetta er sæt-
ur hundur! má jeg eiga hann?
Tveir dólgar römbuðu framhjá:
Eigum við að erta hundinn,
segir annar.
— Ekki er það lnindur, sagði
hinn. Það er tófa. Ileyrðu, Strix,
hvar hefirðu krækt þjer í tófu?
Jeg hafði tekið keðjuna al’
hvolpinum, liáttað upp í rúm
og var nú að lesa hin gaman-
hlöðin og bauð við. Mikkel hafði
komið sjer fyrir undir skáp og
kom ekki fram hvernig sem jeg
kallaði. Jeg slökti ljósið og ætl-
aði að sofna. Ivlukkan var tvö
og friður hvildi yfir öllu gisti-
luisinu.
Augnalokin voru farin að síga
þegar loftið i herberginu hrist-
ist við ýlfrandi og hvelt gelt.
Jeg ]iej7rði að fólk rumskaði i
lierberginu við liliðina á mjer.
Jeg kveikti á lampanum.
Mikkel sat á miðju gólfi og
hætti að gelta í miðju kafi.
Þegi þú, kvikindið þitt. Og
farðu að sofa, skrattinn þinn!
Ætli liann fari ekki að kyrr-
ast, liugsaði jeg. Kanske hann
bafi liægt um sig ef jeg læt ljós-
ið loga. Mikkel liringaði sig og
eftir skamma stund virtist mjer
hann vera sofnaður. Jeg slökti
og — það bar ekki á öðru —
hann þagði svo að jeg var í
þann veginn að sofna.
Krashj.! Blómsturvasi valt
niður af skrifborðinu. Jeg þaut
upp til handa og fóta, glaðvak-
andi, kveikli. Mikkel sat i glugg-
anum og krafsaði i rúðuna. Það
var farið að liirla.
Yatnið lak úr vasaniun niður
yfir brysseldúkinn og i vætunni
á gólfinu lá ljósmynd af kon-
ungsliöllinni — glerið vitanlega
brotið.
Jeg hugsaði með mjer: Jeg
biud tófuskraltann við rúm-
stólpann, þá getur hann ekki
hrotið neitt. Svo fór jeg að ná
í Mikkel, sem liafði skotist inn
í greni sitt, undir skápnum. Jeg
leygði handlegginn undir skáp-
inn, sá rauða rók fljúga fram-
hjá og heyrði að lampi datt nið-
ur á gólf af borðinu fyrir aftan
mig.
Jeg tók undir mig stökk eins
og tígrisdýr og kom mátulega
snemma til þess að sjá tófuna
lilaupa undir rúmið. Jeg tók
skörunginn og potaði með lion-
um. Jeg hölvaði lika, en skal
ekki endurtaka orð mín lijer.
1 herberginu við ]iliðina á
mjer heyrði jeg að eldspitum
var strokið og óminn af glað-
vakandi röddum. Það hringdi ó
bjöllu og sköminu síðar lieyrði
jeg þjóninn vera að tala við
fólk, sem ekki var sjerlega á-
nægt með húsfriðinn — það
leyndi sjer ekki.
Jeg reyndi að veiða refinn
svo Jiljóðlátlega sein mjer var
unt, en þá har það við, að ofn-
lilíf úr látúni valt um koll með
miklum undirgangi, sem með-
fram slal'aði af þvi, að jeg datt
um hana og rak hausinn í
jivottaborðið.
Þegar loks hylluskápur með
allskonar smádóti misti jafn-
vægið og datt, skildist mjer að
veiðin niundi verða árangurs-
laus. í herberginu við liliðina
var barið reiðilega í þilið og
rausað í ákafa.
Jeg IV)r aftur upp í rúmið,
löðrandi í svita, slökti ljósið
og sofnaði, þrátt fyrir gaggið
i tófunni. Þetta varð þó óróleg-
ur svefn, meðfram af því að
Mikkel gerðist svo djarfur að
ganga nokkrum sinnum yfir
koddann minn. Einu sinni
sparkaði hann meira að segja
í andlitið á mjer. Hnefinn
minn liitti ekkert fyrir nema
loft.
Jeg vaknaði ldukkan sjö,
klæddi mig og hringdi. Milckel
var að gægjast fram úr fylgsn-
um sinum við og við og horfði
með athygli á snyrtiföngin
mín, en hljóp ávalt fljótt und-
an.
Þjónninn kom inn. Nú ætl-
uðum við, með aðstoð stúlk-
unnar að fara með hagsýni að
veiðinni, eftir fyrirfram gerðri
hernaðaráætlun.
Jafnvel þessi penni getur
ekki lýst þeim atburðum, sem
nú urðu. Herbergið var stórt
og mikið í þvi af liúsgögnum.
Eftir klukkutíma var allur sá
fjöldi ýsmislegra muna, sem
að venju prýða svona her-
bergi, kominn í mola. Ljettari
húsgögn, svo sem stólar og
borð liöfðu fótbrotnað, gólf-
dúkurinn lá eins og poka-
drusla úti i horni og í ryk-
drífunni þutuin við til og frá,
eins og við værum að dansa
villimannadans og hörðustum
með gluggatjöldum, horðdúk-
um og liver veit hverju
Þegar jeg vinn þess dýran
eið, að við þrjú höfum lialdið
svona áfram i þrjá tíma, má
vera að lesandanum þyki það
lygilegt, en jeg telc ekki eitt
einasta orð af því aftur. Okk-
ur hlæddi úr mörgum sárum,
sárum, sem við höfðum veitt
hvert öðru í orustuhitanum
með ýmiskonar vopnum, fötin
okkar voru í tætlum og tung-
urnar löfðu út úr kjaftinum,
svo að við líktumst meira vit-
firringum heklur en gáfna-
fólki.
Jeg fór heim til fyrri eigand-
ans með fófuna í fanginu. En
hvernig sem jeg liringdi svar-
aði enginn. Þrátt fyrir alt var jeg
ekki svo harðbrjósta að sleppa
kvikindinu þar sem jeg var
kominn og þessvegna fór jeg
niður á Sjöbergsbakka við
flóðgáttina, en þar lá jaktin
Abenius frá Grissleþam fyrir
festum, með Eriksson skip-
stjóra um borð. Jeg batt
Milckel þar við rúmstólpa í
einni káetunni. Einn skipverj-
inn ætlaði að fara að gæla við
kvikindið, en lirökk brátt aftur
með blæðandi tannaför á þum-
alfingrinum. Jeg gleymdi að
segja, að eftir orustuna var
annar þumalfingurinn á mjer
bitinn inn á bein. En til hvers
er að vera að rifja upp harm-
kvælin.
IJvað sem því líður þá komst
tófan lil Grissleham, en hún
Framh. á bls. 15.