Fálkinn - 31.10.1931, Blaðsíða 5

F Á L I\ I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Undralandið Birma.
1 Textinn: .lóh. 11, 19—29.
,,.!(•{/ er upprisan oo U[ið“.
í gamla testamentinu er dauð
inn kallaður konungur skelf-
inganna og er þetta eðlilegt, því
að Gyðingar þektu ekki það,
sem við tók í dauðanum. Það
er Jesús Kristur, sem liel'ir op-
inberað oss þetta. í dæmisög-
unni um ríka manniun og Laza-
rus kennir hann oss, að vistar-
verur hinna dánu sjeu á tveim
stöðum: í faðmi Abrahams og
i kvalastað ríka mannsins. Við
ræningjann iðrandi sagði hann:
í dag skaltu vera með mjer i
Paradis.
Meðan vantrúaður maður er
þcssa lífs liefir liann ýmislegt
að gleðjast yfir. Ríki maðurinn
álti jörð og miklar eignir, sem
liann hafði fengið fyrir l)less-
un Guðs og eigin ástundun og
þessar eignir voru hans eina
gleði. En svo kom sú stund, að
Guð sagði við hann: í nótt verð-
ur líf þitl frá þjer tekið, og
livers verður þá alt það, sem
þú liefir safnað? Ekkert af því
gat hann liaft með sjer. Hann
hafði gleymt að hann liafði ó-
dauðlega sál og gleymt að
hugsa fyrir þvi, livernig henni
mundi farnast í dauðanum.
Þessvegna var dauðinn lionum
tap. Þessa lífs var hann rikur,
annars lífs var hann snauður.
Þannig fer þeim, sem safna
v „auðæfum, en ekki eru ríkir i
Guði“..
Riki maðurinn, sem Lúkas
getur um í lö. kap. hafði að lík-
indum erft auðæfi sín og not-
aði þau til vellystinga. „Hann
lifði hvern dag i dýrlegum
tagnaði“. Ilann leitaði gleði
þessa heims með sjer líkum
mönnum. Svo dó hann og þegar
sál hans vaknaði var hann i
ríki hinna dauðu, ekki i dýrð-
arvist hjá Guði, heldur i kvala-
slað og átti ekki svo mikið sem
vatnsdropa til að svala þorsta
sínum. Hann hafði gleymt að
búa sál síná undir dauðann og
þvi varð dauðinn honum tap.
Lazarus var andstæða þessa.
Ilann var fátækur og átti bágt
hjer i lífi, cn liafði lært að trúa
á Guð, og sem trúaður maður
var hann horinn af englum i
faðm Ahrahams. Hann liafði
hlotið auðæfi, sem liann aldrei
framar gat misl. Dauðinn liafði
orðið lionum ávinningur og það
er liann öllum trúuðum mönn-
um. Páll postuli segir: „því að
mjer cr það að lifa Kristur og
að devja ávinningur“.
Þannig veit trúandi maður
hvað liann á að kjósa og livort
hann á að mela meira ])elta líf
eða hið tilkomandi. Trúaður
maður man ávalt hinn mikla
fagnaðarhoðskáp: „Jeg er upp-
risan og lifið, liver sem trúir á
mig mun lifa þótt liann deyi,
og liver sem trúir á mig skal
aldrei að eilifu deyja“.
Frú Shaualandi: dansarar i dýragerfum.
Ungar stúlkur, tilhegrandi fjalla-
biiiim í fíirma.
Kakhyenakona. fíúningurinn túknar
að konan sje gift.
Síðastliðin ár hefir ólga mik-
il og viðsjár verið i ríki Breta
í Indlandi. Indversku sjálfstæð-
ismennirnir hafa unnið að þvi
með oddi og egg að fá, kröfum
sínum framgengt en stjórnin
svaraði lengi vel kröfum þeirra
með því að lmeppa sjálfstæðis-
mennina í varðhald, jafnvel
sjálfan foringja þeirra, Ma-
hatma Gandhi. Ilorfðist svo á
um líma, sem algerð uppreisn
niundi verða i landinu, og hili
neikvæða andstaða gegn stjórn-
arfari Breta lijclst þangað lil
þeir Ijétu undan síga og lofuðu
ýmsum umhótum í stjórnarfar-
inu. Nú er Gandlii sjálfur kom-
inn lil London og farinn að
semja við stjórnina og spá
menn góðu um, að varanlegt
samkomulag náist, því að
samsteypustjórnin enska virð-
ist liafa einlægan tiuga á þvi,
Frá gleðihátið meðal Shaua.
að leiða málið til farsælla lykta.
Ólgan frá Indlandi smitaði
frá sjer. í Austur-Indlandi eiga
Bretar annað lýðland, að vísu
ekki eins stórt nje mannmargt
og Vestur-Indland en þó mikið
fraintíðarland. Það er Birma.
Þar varð uppþot um áramótin
siðustu, ekki alvarlegt að visu
en þó eftirtektarvcrt, vegna
]>ess að það er eiginlega i fyrsta
skifti, sem laiulshúar þar liafa
sýnt að þeir hefðu nokkra hug-
mynd um stjórnarfarslegt sjálf-
stæði eða snefil af frelsisþrá.
Uppþotið jafnaðist von bráðar
og það kom á daginn, að það
átti engar rætur i þjóðflokkun-
um sem þarna húa, heklur var
einskonar eftirherma, fram-
komin fyrir áhrif frá Indlandi.
Það þólti merkilegast og íhug
unarverðast við þetta uppþot,
að það tiafði breiðst út um
sliau-ríkin svonefndu í norðan-
verðu Birma.Þar lifir gömul
þjóð, af mongólsku hergi hrot-
in, sem siðan á 6.-7. öld hefir
mátt heita menningarþjóð á
miklu hærra stig'i en aðrir
Birmahúar. Slumarnir eru að
eðlisfari mestu mein.leysis- og
stillingarmenn, sem vilja eng-
um ilt gera en aðeins fá að vera
i friði fyrir öðrum; haí'a Bretar
látið þá halda fornum stjórnar-
venjum sínum í friði. En eins
og fleiri ineinhægðarínenn geta
þeir orðið hamrammir, ef þeir
reiðast á annað horð og þá er itt
að ná sættum við þá aftur. Þó
tókst þetta í þetta sinn sinn og
þótti þrekvirki.
A lægsta menningarstigi allra
þjóða i Birma eru fjallahúarn-
ir, sjerstaklega Kahyenarnir
sem húa í fjöllunum við landa-
mæri Assams, en annars er það
aðaleinkenni Birmahúa, hve
harnslegir þeir eru og kátir.
Vinnusamir eru þeir ekki og
ráðdeildarsamir því siður, en
láta hverjum degi nægja sína
þjáning. Þeim hefir lirakað mik
ið á síðari áratugum vegna þess
að hvítir menn hafa flutt ópi-
um til Birma og eru ópíumreyk-
ingar orðnar útl)reiddur löstur.
Flestir Birmahúar eru Búdda-