Fálkinn - 31.10.1931, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
o ■“Illlllw o ■‘«111111» O ""llllli- o ■"'IIIIIK" O .'«111111» llllK' O O "'llllii" o "«11111»" O "'111111'- O "«11111»" O ""llllli'" o
J Svikin. J
o O
o
Forlögin feykja manni eins
og fisi í gegnuni líficS. Oft ver'ða
mennirnir að taka ákvöröun i
hinu cöa þcssu vandamáli og
ofl vita þeir ekkert lil Jivorrár
liliðar þeir eiga að snúa sjer.
Ef lil vill sjá þeir eftir ákvörð-
un sinni all lífið. Slundum ef
til vill ekki.
Foreldrar minir voru fáækir.
Börnin voru tvö, en erfiðleilc-
arnir miklir. Svo dó faðir minn
þegar jcg var sjö ára gamall,
og ])á gat móðir mín ekki sjeð
lyrir mjer og litlu systur minni.
sem tók mig að sjer og Ijet mig
verða leikbróðir dóttur sinnar.
Þáð var lílil ljóslokkuð stúlka
sjö ára gömul. Jeg hefði vísl
ekki getað komist í hetri stað.
Frúin var svo ástúðleg við mig,
þó var það kannskc óviíurlegt
af henni að láta mig alast upp
með lítilli stúlku. Ilver vissi
hvað gæti af því hlotnast? .Teg
sá nú ekki mikið af liúsbónd-
anum á uppvaxtarárum mín-
um. Haun var áltaf svo upptek-
inn. Hann var altaf i verslunar-
hugleiðingum og skaj) hans
breyttist eða batnaði, eftir þvi
hvort krónan fjell eða hækkaði.
En hann auðsýndi mjer mestu
vclvild. Þegar jeg fermdist þá
var jeg slrax eftir ferminguna
látinn fara á' vcrslunarskóla.
.leg hefði svo sem gelað orðið
slúdent og náð mjer í eina
„hvíta“, en mjer fanst nú hitl
„praktiskara“. Jcg lærði þýsku,
ensku og frönsku mjer til fulls
gagns. Waerne föðurbróður -
jeg hafði vanist á að kalla hjón-
in frænku og föðurbróður,
lanst þetta lika vera heppi-
legra. Því að þegar jeg var bú-
inn með skólann þá fór jeg á
skrifstofuna hans og þá var jeg
luttugu ára. Jcg átti engan að
nema hjónin og Ruth dóttur
þeirra. Hún var líka tuttugu
ára. Það hefði nú verið undar-
legt ef mjer hefði ekki þótl
vænt um Ruth, þessa yndislegu
slúlku, eftir það að hafa verið
með henni í svona mörg ár.
Fyrst lijelt jcg að aðeins væri
um hróðurkærlcika að ræða,
cn seinna komst jeg að því, að
svo var ekki. Mjer var orðið ó-
mögulegt að lifa án hennar og
nokkru sejnna komst jeg að
þeirri yndislegu niðurstöðu að
húu gæti ekki lieldur verið án
mín.
Svo ákváðum við að jeg
skyldi fara til föður hennar og
biðja hennar, cn hún skyldi sjá
um að móðir sin hefði ekkcrt
á móti ásl okkar. Svo fór jeg
lil föðurbróður mius. llann
virti mig fvrir sjer lengi og ná-
kvæmlega. Hann sagðist ekk-
ert liafa á móti þessum sam-
o
drælli, en Iiann þyrfti að tala
u m það við konu sína. Svo
skyldi hann láta okkur vila.
Nokkrum dögum seinna kall-
aði liann á mig. Sagði Iiann að
það væri ráðlegast fyrir okkur
að draga það að gifta okkur,
en gal’ annars samþykki sitt.
Setti liann mig svo næstan sjer
á skrifslofuna, lil þess að jeg
gæti sett mig sem hest inn í alla
hluti.
En timarnir versnuðu og
krepj)an skall á. Einn dag kall-
aði föðurbróðir minn mig inn
á einkaskrifstofuna. Þegar jeg
hafði sest niður ávai’paði hann
mig á þessa leið: „Georg, þú
veist nú hvernig sakir standa.
Mig vantar peninga og nú er jeg
búinn að hugsa ráð sem dugar.
Svo er mál með vexti að jeg
þarf að ná i nokkur lilutabrjef.
Engum er kunnugra en mjcr að
þessi hlutabrjef hækka gífur-
lcga í næsta mánuði. Þessvegna
verð jeg að ná í þau, og fá þau
ódýrl. En fauskurinn hann
gamli Holmherg situr inni með
þau öll og vill ekki selja. Nú
skulum við breiða það' út að
hlutabrjefin muni lælcka stór-
kostlega i næsta mánuði og vita
svo hvort karlinn vill ekki sclja
Ilann verður hræddur um að
missá alt sitl og selur svo til
þess ])ó að fá eitthvað. Okkur
kom saman um að gera þetta
og breiddum þessar fregnir út
eins og við gátum. Föðurbróðir
minn seldi öll sín hlutabrjef
strax. Vitanlega var jeg látinn
vera kaupandinn. Mjer l'anst
ckke.rl ljótt við þetta. Jeg var
með sofandi sanivisku. En það
var Jtuth sem vakti hana.
Eitt kvöld vorum við úti að
ganga. Hún var óvanalega þög-
ul, svo að jeg spurði hvað ])að
væri sem gengi að henni. Hún
svaraði: „Jeg lieimsótti vinkonu
mína i dag. Hún heitir v\Iice.
Ilún giftist manni sem lieitir
Viller, fyrir skömmu. Ræði eru
þau fátæk. En faðir Alice er í
vandræðum núna. Hann hafði
lagt alla alcigu sína i liluta-
brjef, en nú eru þau að verða
cinskis virði. Hann lieitir Holm-
herg, faðr hennar og nú getur
hann ekki hjálpað henni leng-
u r, því að hann er að verða ör-
eigi. Jeg skil aimars ekkcrt í
þessum hannsettum fjármálum,
en jeg vildi að jeg gæti hjálpað
l'öður hennar, því að mjer finst
svo vænt um Alice. Þú (ieorg,
sem ert svo iuni í þessu öllu get-
ur þú ekki eilthvað?“ Mjer
hnykti við. Jeg gat auðvitað
lijálpað, en átti jeg svo hægt
með það?“ Jeg leit til Ruth, sá
tárin glitra í augum hennar. Þá
var mjer öllum lokið, því að
jeg vildi gera alt til .að þerra
]>essi tár liennar. Jeg lofaði að
hjarga þessu öllu. „En Georg
minn sagði Ruth, „gleymdu
ekki þessu, þvi að jeg hefi gef-
ið þcim dálitla von!“ Þetta var
nú meira en nóg fyrir mig. Jeg'
fór beina leið til Holmbergs
gamla. Hann var svo niðurdreg-
inn og sorgbilinn að jeg komst
við. Jeg ráðlagði honum að
geyma hlutabrjefin því að eftir
mánaðarmótin myndu þau
stíga. Ilann horfði á mig efa-
gjarn og undrandi, cn áleit þó
að rjetlast væri að fylgja ráðum
mínum.
Húshónda minum leið ekki
vel, þégar hann gat ekki komið
fram vilja sínum. Og jeg dauð-
skammaðist mín þegar jeg var
nálægt honum. En ást Ruthar
jókst á degi hverjum. Auðvit-
að vonaðist jeg' eftir því að
þetla mundi vcrða leyndarmál.
En svo varð ekki. Nú varð
Waerne föðurbróðir að selja
löluvert af eignúm sínum til
þess að útvega sjer nauðsynlegt
lje. ()g eitt kvöld dundu ósköp-
in yfir. Jeg hafði farið beina
leið heim frá skrifstofunni, því
að við Rutli ætluðum að ganga
út um kvöldið. Við vorum til-
húin þegar faðir hennar kom
heim. „Stansið þið“! hrópaði
hann. „Það verður ekkert af því
að þið farið á skemtigöngu —
„Stansið j)i<T‘, hrópa'ði Ixmn.
ckki fer Ruth eitt fet. Þú getur
farið sem skjótast i burtu, þvi
að þig vil jeg ekki lengur liafa
í mínum liúsum“. — Ruth stóð
alveg mállaus. ITún skildi ekk-
ert, en jeg skildi þetta altof vel.
„En pabbi þó.... hvað áttu
við?“ spurði hún óttaslegin. „Ó,
jeg vil bara ekki liafa svikara
stundinni lengur heima hjá
mjer. „Svikara! Hvað er það
Georg?“ spurði hún mig undr-
að standa,- en jeg gerði eins og
andi. „Faðir þinn hefur á rjettu
samviskan sagði mjer“. Nú
varð faðir hennar æstur. Hann
hefði barið mig hefði Ruth ekki
gengið á milli okkar. Jeg sá að
lijer hafði jeg ekkert að gera
lengur. Og jeg fór. Síðan sá jeg
Ruth aldrei. Ári seinna giftist
hún, en skildi svo strax við
manninn. Faðir hennar varð
aftur efnaður maður. En jeg fór
burtu úr bænum og hef aldrei
komið þangað síðan, en lifi nú
við litla gleði og lítinn kost.
Svona er nú sagan min.
KÝRIN MEÐ Myndin, sem hjer
LANDABRJEFIÐ fylgir er af skjöld
--------------- óttri kú, og fljótt
á litið virðist beljan ekki að neinu
leyti merkileg. En ef nánar er á
lilið má sjá, að kýrin er með upp-
drátt af Evrópu á síðunni. Einkum
er Skandinavía og Eystrasalt greini-
tegt, sömuleiðis Bretlandseyjar, en
ísland er ógreinilegt og varla svo
rjett teiknað að hægt væri að kenna
landafræði eftir þvi. Spánn er
greinilegur, en ítalía ekki, enda er
kýrin liklega á móti fasismanum. —
Kýrin er nú höfð til sýnis og eig-
andinn græðir miklu meira á henni,
en þó hún hefði heimsmet fyrir
mjólkurmagn og fitumagn. Vitanlega
heitir hún Evrópa.
Turninn á Sl. Pjeturskirkjunni i
lióm var farinn að láta á sjá fyrir
nokkruin árum og síðustu þrjú árin
hefir verið slarfað að þvi, að ger.a
við hann. Hefir nefnd verkfræðinga
siðan rannsakað turnhvelfinguna og
talið hana trygga, en eigi að siðnr
hefir páfinn mælt svo fyrir að nú
þegar skuii fara fram gagngerð við-
gerð á hvelfingunni, stærsta viðgerð
sem nokkurntíma hefir farið frain
á kirkjunni. Til minningar um þessa
viðgerð verður settur steinn á kirkju-
gólfið með nafni páf.ans og ríkis-
stjórnarárum.
•---x------
Frá Pressburg er símað um fú-
gætt slys. Læknisfræðinemi úr Wien
sem var í heimsókn hjá foreldrum
sinum í sumarleyfinu, baðaði sig i
Waageá. Att í einu steig hann á lík,
sem barst ineð straumnum. Hann
varð svo óttasleginn, að hann sökk
og kom ekki upp aftur. Læknar full-
yrða, að hann hafi fengið lijarta-
slag.
----x----