Fálkinn - 31.10.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
fáu, skrælnuðu grasloppa og kjarrbletti,
sem gægjast fram í skuggsælustu brekkum
dalverpisins.
Litla fylkingin liraðar ferðinni. Sólin
nálgasl skörðótta tinda fjallanna, sem
gnæfa í vestri innan við landamæri Afgan-
istans. Það er vissara að ná til virkis nr. 4
áður en myrkrið skellur á. Þeir ganga enn
þrjá kílómetra og blasir þá við binn rauði,
beri og teningslaga virkismúr. Hann hvíl-
ir á nokkurskonar klettasnös, sem slútir
fram yfir dalinn. Væri ekki stauravirki og
þjettriðið gáddavírsnet um ofanverðan
múrinn, gætu menn lialdið, að bygging
þessi væri klaustur, þar sem munkar lægju
á bæn og hugsuðu þess á milli um fánýli
hinnar árangurslausu baráttu mannanna.
F2n þetta er ekki liæli fyrir þá menn, sem
heiðra í kyrþey fagnaðarboðskap bróðern-
isins og ákalla þann, sem ljet lífið til að
kenna mönnum að elska hverir aðra ....
Nei, þetta er virki. Virki nr. 4. Tvær vjel-
byssur eru altaf til taks í norðvestur og
suðvestur horninu. I kjallaranum eru engin
gömul handrit heldur skotfærabirgðir. Loft-
net er strengt milli tveggja varðturna. Með-
aumkunin á ekki friðland í þessum dal.
Dauðinn er á sveimi yfir lionum og illgirn-
islegt glott leikur um holdlausa ásjónu hans
Subadar'inn heilsar nýja yfirmanninum
sínum fyrir framan járnhliðið, sem lýkst
aftur undir eins og seinasti vagninn er kom-
inn inn í portið. Hann fylgir Roberts til her-
bei'gis og sýnir honum það:
— Hérna bjó Gordon höfuðsmaður. Yður
verður ekki of heitt. Báðir gluggarnir eru
litlir og brynhlerarnir þola skot úr Lee-
Enfield*) byssum. Taksildar-inn er í leið-
angri með njósnarflokk. Hann gefur yður
skýi-slu strax og hann kemur.
— Það er gotl. Þakk’ fyrir.
Subadar'inn kveður og fer, en i því kem-
ur þjónn Roberts inn með farangurinn. Það
er fljótgert að koma honum fyrir. í her-
berginu er aðeins eitt borð, tveir stólai', eitt
járnrúm og dragkista.
Meðan þjónninn raðar þvolti húsbónda
síns i skúffurnar, stendur Roberts út við
gluggann og virðir fyrir sjer hinn viðúttu-
mikla dal, sem rökkrið faerist óðfluga yfir.
Við sjónhringinn breiðist múslin-gulur
bjarmi út yfir óskapnað öræfafjallgarðsins,
sem óskýrist æ meira og meira. Hvei'gi sjest
ljós. Hvergi lifsmark á neinu. Roberts stend-
ur lengi sem dáleiddur af óvenjulegri tign
þessa auðnarlega umhverfis.
Þjónninn lians er farinn úl hljóðalausl.
Hann snýr sjer við og gengur um autt her-
bei'gið. Hei'bergi? Nei, fangaklefi, væri rjett
ara að segja. Hann athugar borðið, sem
hann á að skrifa við, litla járnrúmið, sem
hann á að sofa í framvegis. Síðan opnar
hann flötu handtöskuna, sem merkt er E.
R. og hefur að geyma einkaskjöl hans. Hann
leitar í brjefasyi'punni. Loksins finnur
hann það sem hann vantar. Þá gengur hann
að litla rúminu, lyftir upp teppinu og sting-
ur varlega undir koddann ljósmynd í silf-
urramma.
III.
Frá Edward Roberts, höfuðsmanni i Ind-
') Fyrirskipaðar í breska hernum.
landshernum, til Seylignac höfuðsmanns í
Afrikuhernum.
Virki nr. 4. Zara-Skátar.
5. apríl 1929.
N. W. F. P.
Kæri Seylignac!
Á þeim erfiðu stundum, er við lifðum
saman sem nýbakaðir undirliðsforingjar á
frönsku vígstöðvunum og stóðum hlið við
lilið í lokaþætti liins inikla hildarleiks,
stofnuðum við með okkur æfilanga vináttu.
Leyfið mjer því nú, í nafni þessara gömlu
minninga, að gera yður að trúnaðarmanni
mínum og biðja yður um dálítinn greiða.
Þjer eruð sannarlega sá eini maður, sem
jeg get rætt við um einkamál mín. Fyrst
og fremst vegna þess að enginn landi minn
mundi skilja mig. Og einkum vegna þess,
að þið Frakkar eruð fúsir að afsaka öfgar
mannlegra tilfinninga. Gagnvart þeim, sem
verða ástinni að bráð, komið þið ekki fram
með háðslegri og drembilegri eftirlátsemi,
eins og við Englendingarnir gerum okkur
upp af tómri hræsni og til þess að sýnast
dygðugir.
Eg þarfnast skriftaföður. En nú er jeg
ekki trúaður. Hverjum á jeg þá að trúa fyr-
ir hugraunum mínum, ef það cr ekki liin-
um drenglynda bardagabróður, sem berst
fyrir föðurland sitt á landamærum Mar-
okkó eins og jeg berst fyrir mitt inni á ind-
verskum öræfum?
Hlustið á mig, Seylignac. . . . Yður get jeg
sagt allan sannleikann. Það hefur litið
vantað á að jeg misti stöðu mína. Eg hef
lent í máli, þar sem ást, peningar og heið-
ur minn fljettuðust saman, svo að við sjálft
lá, að jeg misti liðsforingjaskírteini mitt og
virðingu félaga minna.
Sagan er á þessa leið. Þjer munið, að síð-
astliðið sumar vildi svo heppilega til að við
fengum leyfi um líkt leyti og hittumst á
Riviera. Þá kyntuð þjer mig fyrir yndislegri
konu, sem þjer þektuð raunar mjög lítið,
frú de Nogales.
Stuttu síðar sendi jeg yður skeyti, — haf-
ið þjer ekki fengið það kannske? — Hrifn-
ingar- og dularfult skevti, orðað ei-nhvern-
veginn svona:
„Bíðið mín ekki í París. Er mjög hrifinn
af fuglinum okkar. Missi hans vonandi
ekki“.
Æ, kæri vinur, ef þjer hefðuð verið for-
spár, hefðuð þjer undir eins farið lil Cann-
es og reynt að láta mig hætta við þessar
veiðar með öllum þeirra yfirvofandi hætt-
um. Jeg hefði auðvitað hlegið og farið mínu
fram, því enginn má sköpum renna, og
holl ráð verka sem olía á eld, þegar hin
illa ákvörðun er tekin.
Þjer munið kannske ekki eftir frú No-
gales. Þjer þekkið svo margar fagrar kon-
ur. En hún er töfrandi. Þó ekki heint veru-
Hvað Svíar segja um „Vjer hjeldum heim“.
Maður hittir þarna aftur alvöruna og gletn-
ina, samúðina og skilninginn og fyrst og
fremst hið mikla og raunverulega rjettdæmi.
Sá, sem lesið liefir fyrri bókina verður að
lesa „Vjer hjeldum heim“. Hann verður ekki
fyrir vonbrigðum. Bækur Remarques eru tvö
bestu heimildarritin um síðustu ár styrjaldar-
innar og hinn bitra eftirleik hennar.
Sydsvenska Dagbladet.
lega fríð, miklu verra en það; liún er ein
af þeim konum, sem sagt er um: hvað er
það eiginlega, sem gerir hana svo ómót-
stæðilega ?
Svipurinn er hreinn og mjúkur, en nefið
er lireint ekki klassískt, langt í lrá. Brjóst-
ið er ekki eins og á myndastyttu eftir Clo-
dion, en manni verður starsýnt á það og
axlirnar, þegar hún er í flegnum kjól. Ef
lil vill er yndisþokki margra kvenna fólg-
inn blátt áfram i augnaráði þeirra, sem
eins og dregur fjöður vfir alla smágalla í
vexti þeirra og útliti. Ilvað haldið þjer?
Augu þessarar konu, - - hún er ættuð lrá
Vestur-Indíum, hertóku vilja minn
strax fyrsta daginn. Jeg þyrfti að vera alt
í senn, málari, skáld, sálfræðingur og jafn-
vel Freud-sinni til að lýsa liinum flosmjúka
glampa þeirra, hinum laðandi draumblæ,
bliðlega og skipandi dáleiðslumætti þeirra.
Þau gáfu mjer ekki tíma til að sjá, að enn-
ið var dálítið of livelft. Hún er dökkhærð,
hörundið frísklegt, silkimjúkt og ilmar alt-
af af jasmín og ambri, einkennilega blönd-
uðum saman. Finst yður ekki að hörundið
á þessum líkama, sem er kannske full
iioldugur til þess að l'alla i geð þeim er
unna þurlegum, beinum vaxtarlínum, lial'i
hlotið að nægja til þess að ræna mig svelni
á næturnar og að breyta mínum einbeitt-
ustu ákvörðunum í óljósar hugmyndir?
Hún er dóttir kreólastúlku og Englend-
ing's og giftist herramanni frá Hondúras-
lýðveldinu, landeyðu, sem virtist liafast við
að staðaldri í baðborgum meginlandsins.
Viku eftir að vi'ð sáumst fyrst urðum vi'ð
óaðskiljanlegir samspilarar i golf og tennis.
Við — það er að segja Alba og jeg. Því
að maðurinn hennar tók hádegisdúrinn
fram yfir tennisspaðann og bakkarat-spilið
í Juan-les-Pins fram vfir það að handleika
slagkólfinn, enda virtist hann mjög ánægð-
ur yfir því, að konan hans hafði fengið
meðspilara. Þegar við borðuðum saman,
bauð hann mjer vindla á eftir, sem sómdu
vellauðugum plantekrueiganda, og sagði í
gamni:
Capíuin, mjer þykir vænl um að þjer
fáið konu mína til að hreyfa sig. .. .
Og liann bætti við meinliæðnislega:
Af því að eiginmenn g'eta altaf borið
fult traust til ensks liðsforingja.
Má vera að þetta hafi verið lirós, en brótt
kom i ljós hvað það var óverðskuldað. Jeg
varð með hverjum degi ástfangnari i Ölbu.
Hún varð þess vör, þótt jeg gerði alt til
að leyna þvi. Loks var það einn dag, er hr.
de Nogalcs lnif'ði brugðið sjer til Monte
Garlo til þess að spila, að lconan hans kom
heim til mín með þeirri ró og dirfsku, sem
hennar var vandi. Minn góði ásetningur
varð smámsaman að rúst. Hið uppörvandi
látbragð liennar hjó fyrsta skarðið. Hin
seiðandi rödd hennar, þessi rödd, sem hún
kunni svo meistaralega að Jieita sjer í liag,
svæfði seinustu efasemdir mínar. Og augu
hennar gerðu það sem á vantaði.
Til septemberloka lifðum við í fullsælu
á ströndum Miðjarðarhafsins. Alt í einu
fór hún með manni sínum til Lundúna,
án þess að skýra fyrir mjer ástæðuna.
Til þess að vekja ekki altof sterkan grun,
beið jeg incð það i tiu daga að fylgja þeim
eftir. Þessi skilnaður færði mjer heim
sanninn um að jeg var blátt áfram sjúkur