Fálkinn - 31.10.1931, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
Yngstu lesendurnir.
Qulliö verðlausa.
Inð skuluð nú ukki halda, að þetta
sje frásögn af þvi, hvernig það gerð-
ist, að gullið hrapaði i verði uni
eitt skeið, þegar alt var að fara i
ongþveiti vegna styrjaldarinnar
miklu og afleiðinga hennar. Jeg
ætla ekki að fara að 'Skýra fyrir
ykkur gengismál cða önnur fjár-
hagsvísindi, þvi að það er nógur
tíminn til þess, að athuga málið,
þegar þið eruð orðin stór. Og mun-
ið þið eltir þvi, að þið verðið að
vera vel þroskuð, þegar þið farið
uppkomin, að segja álit ykkar um
gengismál og peningaverslun nú-
timans. Þvi það er svo flókin gáta,
að jafnvel bestu fjármálamenn
heimsins, hafa orðið sjer til hneisu
þar. Ilvað mundi þá, ef þú og jeg
ættu að fara að segja mönnum til
um f/ullsins viröi.
En fyrirsögnin er alt annars eðlis.
Hún er staðreynd, sem sýnir, að
jafnvel þessi dýri málmur, gullið,
var einskis virði. Og hlustið þið nú
á og lesið þið vel
SÖGUNA UM HASSAN OG FATIMU.
Einu sinni áttu heima i Bagdad
mjög ágjörn hjón. Þau hjetu Hass-
an og Fatima. Hassan var einn af
þjónum kalífans (konungsins) þar
í borginni og hafði við góðan kost
að húa, en þóttist eigi að síður vera
fátækur.
Þau hjónin áttu heima í grotta-
kofa, gengu ræfilslega til fara og
áttu aðeins málungi matar. Og loks
urðu þau svo ágjörn, af allri fátækt-
inni, að þau sáu eftir þvi, sem ofan
í þau fór. En þá datt Hassan ráð
i lnig.
„Nú skaltu ganga niður á torg
Fatima“, sagði hann, „og segja öll-
um frá því, að kalífinn hafi sett
mig í fangelsi fyrir engar sakir. Þá
verða kaupmennirnir hrjóstgóðir
við þig og láta þig fá matvörurnar
fyrir ekki neitt. Jeg er aldrei heima,
nema hlánóttina, svo enginn saknar
|jess, að hann sjái mig ðkki heima“.
Fatima á belliför.
Eins og skiljanlegt var kendi
kaupmaðurinn i hrjósti um Fatirnu,
er liann heyrði, hvaða ógæfu hún
hefði orðið fyrir. Og svo lifðu þau
um langa hríð af gjöfum góðmenn-
nnna, Hassan og Fatima. En loks
komusl kaupmennirnir á snoðir um
eitlhvað og sögðu: „Snautaðu heim
lil mannsins þins, þar mun vera
nóg af öllu“.
Og þar við sat. En kella var ekki
af haki dottin, og nú fór hún ekki
lil kaupmannanna heldur lil hús-
mæðra, sem hún hafði talað við og
aflaði þar (il heimilisins á sama hátt
og fyr. En þessi lind þraut lika,
og þá urðu ágjörnu hjónin að fara
að taka úr kistuhandraðanum sín-
um. Hassan fanst þetta ilt, og i
næsta skifti, sem hann hafði verið
við starf silt i höllinni, kom hann
heim með dýran rúhínstein i inunn-
inum. „Hvar náðirðu i hann?“
spurði Fatima. Og Hassan svaraði:
í höllinni, vitanlega. Kalifinn á nóg
af svona steinum, og saknar einskis
])ó einn hverfi“.
Nóttina eftir kom hann með ann-
an gimstein, og svöna hjelt hann á-
fram. Og svo sagði hann: „Þegar
uóg er komið, förum við í aðra borg
og seljum gimsleinana. Jeg segi við
kaupandann, að við höfum erft þá“.
En hjer fór á sömu leið, eins og
altaf fer hröppunum. Það komsl
upp um skötuhjúin, og þeim var
háðum stefnt fyrir rjett. Þar var
kalifinn sjálfur i öndvegi, og hann
var góður og réttlátur rikisfaðir. Og
hann sagði við þau: „Þið ættuð
skilið að hengjast, bæði tvö, en jeg
ætla að náða ykkur“.
Hassan og Fatima hluþu náttúr-
lega upp lil handa og fóta, er þau
heyrðu liessi orð, en kalifinn hjelt
áfram: „Jeg ætla að þyrma ykkur
með einu skilyrði, og er það, að þið
hverfið heim i kotið ykkar með öll
auðæfin ykkar, fyrir almanna sjón-
um! Og það ætla jeg að segja
ykkur að fyrsti maður, kona eða
barn, sem þorir að selja ykkur, þó
ekki sje nema brauðskorpu, verður
hengdur, fyrir að hafa selt lyrir
stolið.
llörð refsing.
Svo hjeldu þau heim, með þung-
an poka á bakinu, fyltan gulli og
gimsteinum, og hermenn stóðu með-
Iram veginum, til þess að athuga,
hvorl nokkur maður þyrði að selja
þeim nokkurn hlut. Fyrst i stað
fanst þeim það mikið hnoss, að
mega halda öllu gullinu, en þegar
fór að líða á dáginn urðu þau, að
Sokkarnir yðar
þveonir lir Lnx
þola betur oij eru
ávait sem nýjir.

SOKKARNIIt eru viðkvæmar flikur, af öllum
tisku klæðnaði þurfa þeir því besta meðferð.
Sje varúðar gætt í þvotti, eykur það endingu
þeirra. Lux notkun heldur þeim sterkum og
sem nýjum löngu eftir að önnur sápuefni
mundu hafa slitið þeim til agna, þvi Lux-löðr-
ið er hreint eins og nýjasta regnvatn. — 011
óhrenindi hverfa af hverjum silkijiræði fyrir
liinu mjúka Lux-löðri. — Þeir halda hinum
upprunalega gljáa. — Lux gerir sokkana yð-
ar aftur sem nýja, og eykur endingu þeirra.
Ilafið því Lux ávalt handbært.
LUX
W-LX 3» 1-1»
Litlir pakkar 0.30
Stórir pakkar 0.60
LEVER BROTHERS LlMlTED*
PORT SUNLIGHT.ENCLANB.
l>afi sem þolir vatn
þolir Lux.
leita svölunar við þorsta sínum í
óhreinum mýrar])ollum og mat
fengu þau engan nema þann, sem
þau gátu tínl úr skarnhaugum með-
fram veginum. Fötin þeirra urðu að
druslum, en ekki var svo mikið sem
bót að fá, hvað þá nýja flik. Enginn
vildi verslá við þau. Þar sem þau
áttu næturstað, var ekki hægl að
•
fjölskyldna, sem þið hafið betlað af.
Og hvað ykkur sjálfum viðvikur,
Hassan og Fatímu, þá er það vel,
að þið hafið loks lært að gull og
gimsteinar eru útaf fyrir sig cinsk-
is virði. Þið getið keypt margt fyrir
gull, en ekki alt I Og það gull, sem
maðurinn hefir náð fyrir okur eða
pretti, þyngir mann niður".
Maurapitkarnir biðja fyriroefningar.
fá eldsneyti, að kynda bál við um
nóttina. Þetta var að vetrarlagi og
svarf aö þeim bæði hungur og kuldi.
Og loks sneru þau við, og komust
lokst til hallar kalífans og beiddust
vægðar undan refsingu þeirri er
þeim hafði verið dæmd. Og Hassan
hrópaði: „Takið alt gullið okkar,
herra kalífi, og látið okkur aldrei
s.iá það aftur. En gef okkur vinnu,
og lát okkur njóta vinnunnar“.
Þegar kalifinn hafði heyrt þetta,
Ijet hann taka af þeim hjónunum
gullpokana, og svo sagði hann:
„Gefið kaupmönnunum sem þið haf-
ið svikið, annan pokann, en hinn
skulið þið gefa ættingjum þeirra
Og svo sagði hann við forsætisráð-
herrans sinn: Gefið nú þessum ves-
lingum mat og fatnað, vinnu og
frelsi. Gefið þeim færi á að lila nvju
lífi“.
Menn hafa veitt þvi eftirtekt að
óvenju lítið hefir verið um storka i
Norðurálfu i sumar. Storkar eru far-
luglar, sem mestan hluta ársins búa
í Afriku. Nú kemur sú fregn, að
storkar hafi fundist i þúsunda tali
dauðir þar syðra. Er sagt að skolliö
hafi á óskaplegur fellibylur sem
drepið hafi fugíana.