Fálkinn - 21.11.1931, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Karlmannafatatfskan.
Síðustu Lundúnafregnir.
Eftir Andrjes Andrjesson, klæöskera.
Framh.
Það cr ekki eingöngu hin ytri
klæönaður, sem tiskan nær til, svo
sem fyrri greinar minar hera meö
sjer, heldur er það alt, sem klæðst
er, sem hún lætur til sín taka; jafn-
vel régnhlífar og göngustafi tekur
hún undir verndarvæng sinn.
Vilji maður líta vel út, tekur hann
eflir bendingum tískunnar, sem alt-
aftaf samræmir smáatriðin þeim
stóru, og myndar samstiltan heildar-
svip.
Hattar.
Iiarðir liattar ern ekki einungis
notaðir við samkvæmisklæðnaði,
þykja jjeir og líka ágætlega til þess
fallnir að nota þá við hversdags
jakkaföt i bleytutíð. Halda þeir lengi
sínu rjetta lagi jjótt blotni þeir öðru
hvoru.
Hárhattar, en þó einkum ullar-
hattar láta fljótar á sjá, ef þeir verða
fyrir bleytu. Lakkið, sem oft er bor-
ið í þessa hatta til þess að gera þá
stinna, svo að fallegra lag fáist á
þá, þolir illa bleytu.
Breiðleitan mann klæðir barða-
stór haltur betur en mjóleitan. Hins-
vegar fer litur eftir öðrum klæðn-
aði. Haltar tíðkast nú sem áður í
ýmsum litum, og ber töluvert á
brúnum, en mest áberandi er grái
liturinn.
Regnhlifar.
Nú eru regnhlífar mikið notaðar
i Englandi, eða fult svo mikið sem
göngustafir. Þetta þykir máske
skrítilega að orði komist, en hjer
kemur skýringin. Á einni mjög fjöl-
mennri ráðstefnu, sem haldin var
í Lundúnum nýlega, var talið, að
68% af þeim, er hana sátu, hafi kom-
ið með regnhlif, og var þó veður
dásamlega gott.
En oft kemur skúr eftir skin, og
er ]iá regnhlif heppilegri til þess
að vernda góð föt en göngustafur.
Ennþá eitt dæmi, er sýnir, að tískan
gengur ekki á snið við hagsýnina.
Hanskar.
Hanskar, sein tilbúnir eru úr
kindaskinni, þykja mjög þægilegir,
og eru þeir mjög eftirspurðir.
Nú hefir tískan komið þyi til leið-
ar, að menn eru farnir' að hafa
hanskana á höndunum í stað þess,
er áður var, er þeir oftast hjeldu
a þeim.
Illa gengur að útrýma brúna litn-
um, jafnvel þótt oft eigi annar lit-
ur betur við t. d. grár.
Skór. — Ristarhlífar.
Svo sem eðlilegl er, eru svartir
skór meira notaðir á vetrum, þvi að
þá eru klæðnaðir jafnan dekkri að
lit heldur en á sumrurn, jafnvel þótt
hversdagsfötin sjeu yfirleitt ekki
c-ins dökkleit og nú á sjer slað.
Ristarhlífar tíðkast nú mjög við
hversdagsfötin, en einkum og sjer
í lagi er ráðlegt að nota þær í kuld-
um, því að þær auka hlýju á fótun
um. Eftir því sem vetrartiskan mæl-
ir nú fyrir um fatalit, munu ristar-
hlífar rjettilega valdar i brúnum
eða gráum lit.
Flibbar. — Skyrtur.
Linir flibbar með löngum hornum
hafa náð mikilli útbreiðslu, en bú-
ast má við, að þeir verði ekki lengi
leiðandi í tískunni. Hinsvegar hafa
ini verið búnar til mislitar skyrtur,
er tveir samlitir flibbar fylgja. Það
út af fyrir sig er reyndar ekki nýtt,
en hitt vekur athygli , að flibbar
þessir eru með ýmsu sniði, og get-
ur því litið út sem maður eigi miklu
fleiri skyrtur en í rauninni er.
Hálfstifir flibbar tíðkast nú mjög,
en jafnan verða gljáaðir flibbar
finastir. Gljáaðir flibbar eru nú mest
notaðir einfaldir með stórum horn-
um.
Sje hvítur flibbi notaður, linur,
hálfstífaður eða gljáaður, þykir rjett
að skyrtan sje einlit, ljósblá, hvít
eða perlugrá.
Skyrtur tiðkast nú aðallega i blá-
um og gráum litum, en svo sem gef-
ur að skilja eru þær tilbúnar í alla-
vega gerðum, en jafnan ber mest á
þessum litum. Röndóttar skyrtur eru
feikna mikið í umferð, en ekki ber
mikiö á rósóttum.
Hálsbindi.
Hálsbindi eru mörg og mismun-
andi, Dökkir litir eru talsvert áber-
andi. Blái liturinn tíðkast nú einna
mest, næst kemur grár, þá svartur
og hvitur saman. Röndótt bindi eru
mjög mikið notuð, og oft sjást drop-
ótt.
Köflótt hálsbindi með skárönd-
um þykja jafnan klæða vel.
Prjónuð bindi eru að mestu
horfin.
Vasaklútar.
Fjöldi manna hjer á landi hafa
ekki vasaklút í brjóstvasanum, en
þó eru nú allir jakkar sniðnir með
brjóstvasa i þvi skyrti, að þar skuli
vera klútur. Þvi er heldur ekki að
neita, að það fer ágætlega vel á þvi,
að litill silkiklútur, sem er í stíl við
fötin, gægist aðeins upp úr vas-
anum.
Sloppar — Náttföt.
Frá hreinlætis- og heilbrigðislegu
sjónarmiði, er nauðsynlegt að skifta
oft um föt. Þessvegna mun hafa ver-
ið byrjað á því að búa til sloppa og
náttföt.
Maður, sem kemur heim til sin að
kveldi, eftir starf dagsins, og fer úr
jakka, jafnvel vesti líka, og klæðist
slopp þar til hann fer að hátta, en
tekur þá náttföt og sefur í þeim, er
áreiðanlega hressari að morgni en
sá, sem ekki gerir þetta, heldur er
áfram til kvölds i hversdagsfötunum
og sefur svo í nærfötunum.
Sloppar og náttföt tiðkasl nú með
ýmsu sniði og i allavega litum, og
efnið, sem notað er i þessar flíkur
er margbreytilegt.
Eru flíkur þessar röndóttar, rós-
óttar og einlitar, en samt ber mest
á tiskulitunum.
Framh.
Sflnxínn rauf þögnina...
Skáldsaga
heitt eins og sól hitabeltisins. Hún þarfn-
aðist kossa, sem endurnýjuðu si og œ ást-
arnautn hennar og í brjósti liennar leyndi
sér löngun til að hlýta rödd holdsins og
gefa upp alla baráttu gegn hinum sívax-
andi og skipandi kvenlegu tilhneigingum.
Þegar Roberts rifjaði þessar minningar
upp fyrir sér, fyrirgaf hann Ölbu undir
eins þögnina. Hann grunaði hvað hún
hafði orðið að þola. Þótt Nogales leyndi
liana vandlega glæpsamlegu framferði
sinu og væri í hennar augum ekkert annað
en spilafífl, sent altaf hefði hepnina með,
hlaut hjónabandslíf hennar að vera næsta
gleðisnautt og miðast eingöngu við skap-
skifti og lymskulegar athafnir hins undar-
lega manns hennar. Og þrátt fyrir alt þoldi
hún hann. Hún trcystist ekki til að yfirgefa
hann. Eða öllu lieldur, þar sem liún vissi
ekki um glæp hans, áleit hún sennilega
vera skyldu sina að skilja ekki við hann,
hann væri bara þræll ástríðu, sem gæfi
enga livíld nje svölun.
Djúp meðaumkun gagntók hið mannúð-
arríka hjarta Roberts. Nú horfði hann á
myndina innilega lirærður. Aldrei liafði
liann horft þessum augum á Ölbu. Hann
virtist vera að biðja liana afsökunar á þvi
að hafa hugsað þungt til hennar og ákært
hana saklausa.
Alt í einu tók hann hvíta pappírsörk og
fór að skrifa:
„Ástkæra Alba! — Þjer verðið hissa að
la þetta brjef beint til Kairó. En jeg hef
nýlega fengið að vita um brottför yðar til
Egiptalands með aðstoð eins vinar míns í
London, sem jeg bað um frjettir af yður.
Nú skil jeg, að brjef mín hafa getað glat-
ast, og fyrir það verður mjer hin langa
þögn yðar ekki jafn óskiljanleg.-
Einmitt nú vildi jeg, að þjer fynduð þá
brennandi þrá, sem knýr mig til að hripa
þessar línur, einmitt nú, þegar líf yðar er
ef til vill ekki sem ánægjuríkast og auður-
inn brosir sjálfsagt ekki lengur við yður.
Jeg vil láta yður vita, Alba, að jeg elska yð-
ur eins mikið nú og fyrir sex mánuðum.
Þjer hafið getað dæmt einlægni mína
eftir örvæntingu skilnaðarstundarinnar.
Því þjer hljótið að muna seinustu kvöld-
stundina i leyfinu mínu, kvöldið áður en
jeg steig á skipsfjöl. Og yður grunar
kanske ekki, að það er sú minning, sem
gefur mjer þrek til að standast hina ömur-
legu fábrevtni útlegðarinnar. Á meðan jeg
er að skrifa yður brosir mynd yðar til min
.... Þjer munið myndina, þar sem þjer
eruð í kvöldkjól, með safalafeld eins og
hvítan baug um brjóst og lierðar. Það er i
rauninni ekki þessi mynd, sem jeg sje,
heldur þjer sjálf eins og þjer voruð þetta
ógleymanlega kvöld, hnipruð saman í um-
turnuðu rúminu undir marglitu skini frá
litlum lampa, sem lýsti gegnum páskalilj-
ur úr silki ....
Alba, jeg er hræddur um, að þjer sjeuð
ekki hamingjusöm. Jeg veit, að liin hættu-
lega ástriða mannsins yðar getur bakað
yður þá og þegar skelfileg vonbrigði. Og
jeg hef ekki heitari ósk en að geta hug-
hreyst yður. En jeg óttast að orð mín, sem
koma svo langt að, týnist út í buskann áð-
ur en þau ná yður.
Ef þjer óttist samúðarleysið og kærleiks-
skortinn í kring um yður, sem svo oft hef-
ir skygt á yðar fögru augu, munið þá eftir
mjer, sem er svo langt í burtu en þó ávalt
svo nærri yður. Jeg bið yður í nafni ástar
okkar að skrifa mjer langt brjef og segja
mjer hvað þjer hafist að í Kairó. Minnist
þess, að þarna lengst norður við landa-
mæri Indlands er hjarta, sem var yðar og
heyrir yður til enn. Jeg bið fyrsta brjefs
yðar eins og dauðadæmdur maður bíður
náðunar. Kæra Alba, kveljið mig ekki
lengur. Hrífið mig úr þessari herfilegu ó-
vissu. Sendið mjer einhver boð. Mjer mun
finnast það eins og hluti af yður sjálfri.
Jeg mun kyssa pappírinn, sem hendur yð-
ar hafa leikið um. Og þá mun mjer finn-
ast, sem þessi auðnar og hrikalegu fjöll
umhverfis virki mitt brosi til mín, en jörð-
in verði öll vndislegri og himininn blárri.
„Eddie“.
V.
Eftir nokkuiTa mánaða upplyftingu á her-
stöðinni í Kohat, hafði Roberts farið aft-
ur til virkis nr. 4. Hann hafði fundið litla
ánægj u i að umgangast yfirforingja þá, er
hann þekti i Tochi skátasveitinni. Níutiu
daga árangurslaus bið! Þegar hann kom
aftur í hið víggirta klaustur sitt, hafði
hann engar fregnir fengið frá Egiftalandi,
ekkert svar við brjefinu, sem liann sendi
til Shcpherds gistihússins.
Alba hafði nú af óskiljanlegum ástæð-
um ekkert látið til sín heyra i næstum því
ár. Daginn eftir að hann tók aftur við
stjórninni færði subadarinn honum skeyti
frá loftskeytastöðinni í Kohat. Roberts
hugði, að það væri fyrirskipun um að fara
i nýjan eftirlitsleiðangur um héraðið og
hlakkaði til þeirrar dægrastyttingar, sem
mundi eyða hans dapurlega skapi.
Ilann stafaði sig fram úr skeytinu, sem
hripað var i flýti af loftskeytamanninum:
„Frá Iienderson undirofursta til höfuðs-
mann virkis nr. 4. — Læt yður vita að F.
D. Nicholson undirforingi skáta Norður
Waziristan er skipaður aðstoðarmaður yð-
ar. Nicholson undirforingi fer af stað á
morgun. Vegna vaxandi stríðshættu send-