Fálkinn - 21.11.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Heimboö. Frh. af bls. 7.
fult vald á sjálfum sjer og tilfinn-
. ingum sínum.
„Maður á að auðga sjálfan sig í
umgengni við vitrar konur, en hann
á jafnan að láta yfirburða sinna
verða vart, verja þá og varðveita.
„Hann á að drekka sig ölvaðan
i yndisleik hinna holdugu kvenna,
en hann á jafcnan að hafa hita-
skamta skynseininnar við hendina.
Ráðskonan kinkaði kolli til sam-
þykkis og leit til okkar ákaflega
hróðug.
— Jeg er að verða sjóveikur!
hvíslaði leikarinn að mjer.
Kalli hjelt áfram:
„Hann á að hreiðra sig í umhyggju
semi hinna „húslegu“ kvenna og
láta sjer þykja vænt um þær svo
lengi, sem auðið er, en hann á að
fara leiðar sinnar umsvifalaust, ef
þær ætla að fara að draga nátthúf-
una niður fyrir augun á honum.
Eyvindur, sem altaf er ókyr, var
nú staðinn upp, en hafði sest á arm-
bríkina á legubekknum, við hliðina
á Kalla. Ait í einu tók hann við-
bragð og stakk nefinu ofan í blóm-
dall, sem var á bak við Kalla.
— Með hverjum fjandanum vökv-
ið þið blómin ykkar hjerna? Það er
myrrudropa-, „Vino blanco“- og
Kirsiberjavinþefur upp úr þessum
dalli.
Okkur varð litið á Kalla. Hann
varð náfölur, og ráðskonan hætti að
rugga sjer. Hún stóð upp og sagði
byrst:
— Það ætti að vera hvers manns
einkamál, hve lítið eða mikið hann
vill drekka. Þegar þið, hinar fylli-
bytturnar fáið það sem þið---------
— Jeg þakka l'yrir matinn! gall
leikarinn við, rak saman hælunum
einbeitnislega, stóð upp og hnepti
að sjer jakkanum ....
Við vorum í hálfgerðri jarðarfar-
arstémningu þegar við kvöddum
Kalla, úti á götunni. Hann var með
harðan hatt á höfðinu. Og það líka!
— Hvenær byrjaði þetta? spurði
jeg.
— Það byrjaði þannig, að húu
kom að mjer einn morguninn i rúm-
inu, með spora á fótunum.
— Með spora?
- Já, og jeg var búinn að tæta I
sundúr rekkjuvoðirnar með sporun-
um.
— Ifafðir jiú l)á verið á hestbaki?
— Nei, — en skórnir inínir voru
botnlausir, svo að jeg hafði farið i
gömlu reiðstígvjelin hans föður míns
heitins, en eins og þið vitið, þá hef-
ir mjer altaf þólt þægilegast, að sofa
með stígvjelin á fótunum.
— Þú ert þá e£ til vill líka hættur
að sofa með hattinn á höfðinu?
spurði Eyvindur.
— Nei, nei.-------
— Þú ert j)á máske farinn að sofa
rueð nátthúfu? spurði leikarinn,
cn flutti sig fjær til vonar og vara.
— Þið megið hæðast að mjer eins
og þið viljið, mælti Kalli hógvær-
lega, um leið og hann kvaddi okkur
með handabandi. En mjer finst nú
annars, að tími vera kominn til, að
að jeg færi að skrifa eitthvað.
En ieikaranum var öllum lokið.
Hann hristi höfuðið og sagði við
okkttr, þegar Kalli var kominn inn:
— Ekkert er líklegra, en að hans
hefði orðið getið í sögunni sem efni-
legts, upprennandi rithöfundar, en
nú gerir hann svo i bólið sitt, að
ekki þarf til þess að hugsa.
fíinu sinni var það tíska, að kven-
fólkið reyndi að hrei/kja hárinn á
sjer sem allra hæst o<j notaði alls-
konar tillfœringar til þess, að láita
sem mest bera á þvi. fín það eru nii
fteiri en kvenfólkið, sem vilja láta
höfnðprijðina skarta eftir vissnm
Næsta ár eru hundrað ár liðin frá
þvi að Göethc andaðist. Er mikil
undirbúningur á Þýskalandi, til
þess að halda svonefnda Göelhe-
viku, sem aðallega á að haldast i
Weimar. En þar dvaldi Göethe mik-
inn hluta æfi sinnar. 20. marz á að
sýna „Ur-götz“, og 21. inars „Eg-
mont“ á leikhúsinu í Bochum-Dvis-
bung; 22. inars á dénardegi skálds-
ins er sýndur á Biirgteater í Wicn
reglum. Iljcr á myndinni sjest hani,
sem fjekk fyrstu verðlann fgrir
fallegan kaml), á sýningn sem var
haldin i Lóndon í vor. Svona eiga
hanakambar með öðrnm orðnm að
vera framvegis.
„Torquto Tasso“; þann 23. verður
„Hjónabandsbarnið“ sýnt á leik-
húsinu í Drésden og 24. „Iphigenic“
á Munchener leikhúsinu. 25. mars
verður stór hljómleikur í Þjóðleik-
húsinu í Weimar og þann 20. verður
„Clarigo“ sýndur á leikhúsinu í
Stuttgart. 1. og 2. páskadag verður
Faust leikinn á Þjóðleikhúsinu ‘
Weimar.
-----x-----
ið subadar með 300 manns og skipið þeim
bíða lestarinnar í varðhúsi 19. Vottið mót-
töku“.
Undir flestum kringumstæðum hefði
fregn þessi glatt Roberts. En nú þótti hon-
um miður. Honum var alls ekki um að
vera neyddur til náinnar samvinnu við ó-
kunnan mann og umgangast daglega þenn-
an nýja félaga. Hann unni einveru sinni
meðal Paþan’anna. Enginn talaði þar við
hann um nokkuð, er snerti Evrópu. Þeg-
ar hann kom úr eftirlitsferðum sínum á-
samt 250 manna sveit sinni, lokaði hann
sig inni og Sökti sjer niður í minningar sín-
ar, eins og bramani í háspekilegum hugs-
unum eða múhamedssinni á bæn. Upp frá
þessu myndi annar siðaður maður, sam
herji hans, blanda sjer í líf hans, hann
mundi búa í næsta iierbergi og sitja til
borðs með honum. Þessi ungi liðsforingi
myndi vekja hann af draumum sínum með
„fox-trot“ eða tangólögum á grammófón.
Róberts henti skeytinu á borðið. Það var
því miður ekki til neins að risa upp á móti
þessu. Herþjónustunni fylgir bæði vegur og
vandi. Skipunin var ótvíræð. Hann ljet
kalla á subadar’hm og gaf honum fyrir-
lagðar skipanir.
— Þjer farið í býtið á morgun með þrjú
hundruð manns og biðið í varðhúsi nr. 19
eftir lestinni, sem tilvonandi aðstoðarmað-
ur minn, undirforinginn, á að koma með.
. — Ágætt, höfuðsmaður .... Herráðið
hefir þá loksins útnefnt annan liðsforingja?
— Já, það er. Nicholson undirforingi í
skátaliði Norður-Waziristan.
— Mjer þykir vænt um það yðar vegna,
höfuðsmaður. Líf yðar hjer eftir verður þá
ekki eins einmanalegt, ekki rjett?
— Jeg óttast ekki einveruna. Spámaður-
inn yðar, Múhameð, sagði: menn finna
sjálfan sig aðeins í einverunni.
Já, höfuðsmaður. Guð er mikill og
Múhameð er spámaður hans.
Jeg endurtek þá: flokkurinn leggur
af stað kl. 5 á morgun. ffaunar mun jeg
kanna sveit yðar áður en farið verður.
Gott, höfuðsmaður.
Tveim dögum síðar, kl. <5 um kvöld, liafði
Roberts gengið upp í lerstrenda turninn á
austurhlið virkisins til þess að Ííta eftir út-
búnaðinum á skýli varðmannsins, og sá
hann þá reyk niðri i dalnum sem gal' til
kynna að flokkurinn væri að koma. Hann
fór í hugðum eftir rauðum stignum með
fram kletunum. Eftir fjórðung stundar
yrði Nicholson liðsforingi kominn.
Rolærts fanst eins og óboðinn gestur
kænii að ónáða hann í einsetunni, eins og
rnenn neyddu hann til að taka við manni,
sein yrði daglega vottur að þunglyndi hans.
Hann þóttist viss um, að þessi ungi liðsfor-
ingi væri fjörmaður og myndi reyna, á
móti vilja hans, að lækna hina alt of áber-
andi lifsleiði hans. Og hann tók þetta fyr-
irfram, sem móðgandi ágengni.
Þegar hann gekk niður í portið til að taka
á móti hinum nýja samherja sínum, mátti
lesa út úr svip hans hinn óbifanlega ásetn-
ing hans, að heilsa Nicholson liðsforingja
kurteislega, en nógu kuldalega lil að iáta
honum strax skiljast, að allur náinn kunn-
ingsskapur væri útilokaður þeirra á milli.
Brynvarða hliðið opnaðist, og marraði í
hjörunum. Það heyrðust hófaskellir á stein-
unum. Múldýr frýsaði. Ungur liðsforingi
horaður og grannvaxinan, með vefjarhött
úr hervoð á höfðinu, eins og skátaliðsmað-
Hvað Hollendingar segja um
„Vjer lijetdum heim“.
Oss er það gleði að gcta slegið föstn, að
Remarque er sá sami í þessuri bók sinni og
þeirri fyrri. Við lestur þessarar bójtar cins og
hinnar finst lesandainnn, að það sje ekki rit-
höfundur, heldur tíminn sjálfur, sem heldnr á
pennanum.
Nienwe Rotterdamsche Courant.
: :
[ Krufl þjer svo efnalega sjðlf- j
j stæflur að heimiii yflar sje j
j borgið, þfl fijer fallið frá „ j
I f náinni framtið • I
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
: Ef svo er ekki, ættuð þjer að leita :
■ upplysinga um þá einu leið, sem öll- !
: um er fær til að tryggja fjölískyld- i
: unni lífsviðurværi, og það er
■ ■
afl llftryggja sig.
■ ■
■ ■
■ ■
■ Leitið upplýsinga lijá stærsta lifs- ■
■ áhvrgðarfjelagi norðurlanda
THULE
■ ■
■ ■
Fjelag þetta endurgreiðir liinum j
■ tryggðu meiri uppliæð en nokkurt ■
: annað fjelag er hjer starfar.
■ ■
■ ■
Aðalumboðsmenn fyrir Island
A. V. Tulinius :
■
Eimskip 29. Simi 254. jj
f