Fálkinn - 09.04.1932, Blaðsíða 5

? Á L K I N N
5
þessa leið? Loks brutum vi'ö
fjalirnar upp með kúbeini og
varð þá fyrir okkur þröngur og
mjór gangur milli þils og veggj-
ar og gekk niður með stiganum,
með sama lialla og hann. Við
kölluðum nú á ljóta þjóninn
okkur til samfylgdar og bafði
liann barefli en gestgjafinn
bjelt á ljóskeri. Röktum við
okkur nú bægt niður ganginn.
Við komumst alla leið niður,
án þess að nokkuð gerðist sögu-
legt, og það inátti sjá á „Jarge“
að honum fanst ferðin fýluferð.
„Það er enginn lijerna“, taut-
aði bann, en í sama bili urðum
við varir við þrusk og brátt sá-
um við sömu sýnina og jeg bafði
sjeð um nóttina. Kom þessi
vot'a eins og elding' á móti okk-
ur og hafði ryðgaða járnausu
að vopni. Hann reiddi hana til
böggs og barði, en til allrar
mildi kom liöggið i vegginn.
Þegar gestgjafinn sá þessa
sjón varð honum svo mikið
uin, að liann misti ljóskerið.
Rák hann upp vcin og flýði
sein fætur toguðu upp ga’nginn
og var þó allaf að reka tærnar i.
Jcg stóð þarna rólegur; i
þetta sinn var þó i það minsta
niaður með mjer, og mjer brá
ekki eins og liinum, því að jeg
liafði sjeð þetta áður. En í raun-
inni var jeg i meiri hættu stadd-
ur nú en í fvrra skiftið, því að
nú var maðurinn vopnaður, og
þegar liann gerði næstu árásina
með ausunni miðaði bann högg-
ið svo vel, að bann hefði áreið-
anleg'a liitt mig i höfuðið, ef
sláninn sem með mjer var, sem
reyndist að vera eins hugrakk-
ur eins og bann var ljótur, hefði
ekki borið af mje.r liöggið með
barefli sínu og slegið mótstöðu-
mann okkar í rot.
Sí'ðan tók liann mittisólina
af sjer, rólegur eins og þetta
væri alt daglegir viðburðir og
fór að binda mannræfilinn
meðvitundarlausan. Á meðan
hljóp jeg upp til þess að skýra
gestgjafanum frá því, sem gerst
hafði. Hann ljet þegar beita
beslum fyrir vagn sinn og nú
bárum við „drauginn“ meðvit-
undarlausann út í vagninn, vaf-
inn i brekán, eftir að við höfð-
bundið hann á liöndunum líka,
„til vonar og vara“ eins og
„Jarge“ sagði.
Þeir fóru nú með liann til
næsta lögreglustjóra og komu
aftur um kvöldið með þau tíð-
iridi, að þessi veslingur væri vit-
firringur og' yrði látinn á lueli.
\'ið nánari atbugun fundum
við, að þessi gángur, sem liann
liafði liafst við í, var krókóttari
en við mátti búasl. Þegar við
liöfðum gengið liann á cnda,
sáum við gat upp úr honum, sem
dagsbirtan skeið i gegnum. Yfir
jiessu opi var einskonar trje-
pípa, og við voruni talsverða
stund að átta okkur á, livað
þetla væri, þangað til loks að
gestgjafinn kailaði upp yfir sig:
„Þctta hlýtur að vera gamla
cikin. Hún er hol að innan og
við erum beint undir henni!“
Þetta reyndist vera rjett, og
„Jarge“ var sendur upp til þess
að ná i garðstigann og reisa
hann upp við eikina og renna
ljóskerinu niður eftir henni i
bandi, að innanverðu. Hann
gerði þetta og sáum við þá kað-
alstiga og þrep innan í eikinni.
Ilefir vitfirringurinn notað bann
sem útgöngudvr úr leynihýsi
sínu.
Um kvöldið lauk jeg erindi
um mínum og bjóst til ferðar.
Gestgjafinn fylgdi mjer á braut-
arstöðina og bar koffortið mitt.
Áður en við skildum sagði bann
við mig:
„Jeg álít, að þjer eigið að fá
að vita sannleikann í þessu
máli. Og sannleikurinn er sá,
að þessi aumingi, sem við fund-
um i dag, var einu sinni í vist
hjá föður mínum. Þá braust
hann einu sinni inn í bánkann
í Great Turnby að næturþeli og
la við að liann dræpi banka-
sljóránn, sem átti heima í bús-
inu. Hann var tekinn fastur
daginn eftir og dæmdist lækn-
unum að liann væri geðveikur,
svo að liann var látinn á liæli
og var þar árum saman.
Svo hevrðum við eiriu sinni
að liann væri flúinn og síðan
beyrðum við ekkert af honum
framar og liugðum því, að hann
liefði fyrirfarið sjer. Þessi aum-
ing'i hlýtur að liafa ráfað hjer
aftur á foriiar stöðvar og falið
sig í þessuni levnigangi, sem
liann liefir liklega þekt frá
fornu fari. En mjer cr ráðgáta
hvernig liann hefir dregið fram
1-ifið. Að vísu hefi jeg heyrt þvi
fleygt, að stundum sjáist einhver
forynja hjer á ökrunum í kring
að næturlægi, en jeg befi ekki
lekið mark á því. Vatn hefir
liann getað náð sjer í vatns-
könnunni á svefnherberginu yð-
ar og líklega hefir þetta hljóð,
sem þjer heyrðuð fyrri nóttina,
verið í honum þegar bann var
að drekka. Það er líklegt að
hann liafi liaft fyrir vana að
sofa þarna í rúminu þegar leið-
inlegt var veður. Hann gat vel
gert það, án þess að það kæm-
ist upp, því að herbergið er
mjög sjaldan notað. Vitanlcga
hefir hann ekki baft hugmynd
um, að nokkur maður væri i
berberginu þegar liann lagðist
þar fvrir í nótt“.
Þegar við vorum að skilja
ilalt mjer nokkuð í hug: „Hvern
ig getið þjer þekt, að jietta er
sami maðurinn?"
Gestgjafinn lægði róminn:
„Jeg get ekki þekt hann, en við
fundum veðdeildarbrjefin og
það ríður baggamuiiinn".
„Veðdeildarbrjefin ?“
„Já, upp á fjögur þúsund
sterlingspund. Þegar bankinn
var rændur var meðal annars
slolið þar veðdeildarbrjefum,
sem aldrei hafa koniið fram
síðan. En nú liefi jeg fundið þau
þarna í ganginum í gömlum
poka“.
Þrem mánuðum síðar l'jekk jeg
brjef frá bankanum, tilkynningu
um, að bann borgaði tíu af
liundraði í fundarlaun fyrir
brjefin, og að mjer bæri lielm-
ingur fundarlaunanna eða
200 sterlingspund.
Ykkur kann ef til vill að finn-
ast, að þetta hafi verið ljett-
fengið fje, en jeg er nú samt
ekki viss um, hvort jeg vildi
upplifa annán eins atburð aft-
ur, og jeg hefi sagt frá, þó jeg
fengi tífalda þessa uppliæð fyr-
ir það.
ÓKYRT Á SPÁNI. Þó byltingin á
Spáni sje löngu afstaðin er alls ekki
orðið kyrt í landinu enn. Annars-
vegar eru konungssinnar aS skjóta
upp höfSinu, en hinsvegar eru
í Alexandríu í Egyptalandi fanst
nýlega inaður, sem hafSi legið dauS-
ur í herhergi sinu nokkra daga. Þeg-
ar fariS var aS rannsaka plögg hans
kom jiaS á daginn, aS hann hafSi
rekiS býsna ljóta atvinnu. Fengi
hann nafn á einhverjum manni og
álitlega fúlgu af peningum meS, tók
hann að sjer aS myrSa viSkomandi
mann. Þannig gátu menn látiS hann
drepa óvini sína, meS jivi einu aS
skrifa honum brjef og jláta hann
hafa dálitla fjárupphæS. Sagt er, aS
kommúnistar. Hjer á myndinni sjást
afleiSingar sprengikúlu, sem komm-
únistár köstuSu inn um glugga á
símstöSinni í Sevilla i vetur.
hann mun hafa halt yfir tuttugu
morS á samviskunni.
. ----x——•
Gröl' Valentinos er oröin einskon-
ar Mekka eSa Medina amerikanskra
kvikmyndaunnenda, sem jiyrþást
jiangaS lil jiess aS ná í eitthvaS smá-
vegis til minja um, aS jieir hafi ver-
iS jiar. Yfirvöldin hafa nóg aS gera,
aS koma í veg fyrir, að fólk ræni
jiar og rupli. í febrúar gerSu nokkr-
ir slyngir bófar tilraun til aS stela
likkistunni úr grafhvelfingunni en
jiá náðist í j)á og kistuna. HöfSu jieir
KÚREKAIiNIR í TEXAS hafa ár-
lega meistaramót í lassókasti og er
keppendum skift i marga ’aldurs-
ftokka. Hjer á myndinni, sjest meist-
ætlaS aS búta kistuna í smátt og selja
svo spíturnar fyrir of fjár.
Edgar NVallace dó, sem kunnugt er
i Ámeríku. Þegar hann fór þangaS
var honum ljóst, aS hann átti ekki
langt eftir ólifaS og keypti sjer lífs-
ábyrgS fyrir 10.000 pundum og
greiddi 112 pund í iSgjald. 10 dag-
ar voru efir af ábyrgSartímanum,
þegar hann dó, og hafSi tryggingin
aSeins veriS tekin til stutts tima.
i brjefi, sem Wallace hefir látiS eft-
ir sig, minnist hann á þetta og segir,
aS jæssi lifsábyrgS sje siðasta veS-
arinn i yngsta flokki, uppvaxandi kú-
reki, sem heitir Kan Keenan. Hann
sveiflar lassónni eins og fullorSinn
maSur, en er jió ekki nema sex ára.
máliS sitt, veSmáliS viS dauSann og
þaS sjeu 99 möguleikar.gegn einum
á þvi aS dauðinn sigri.
----x-----
Ester Jensen bóndadóttir á Knud-
gaard við Vejlc á Jótlandi gæti ver-
iS fyrirmynd flestra imga stúlkna.
Hún er 19 ára. í vetur hefir hún
plægt 35 tunnur lands hjálparlaust
og í haust sem leiS flutti hún heim
alla möl og grjót, sem þurfti í viS-
byggingu, er gerS var viS húsiS. Auk
|>ess mjólkar hún kýrnar og hjálpar
móSur sinni við öll innanhússtörf.
Sú er nú cigandi, piltar!