Fálkinn


Fálkinn - 09.04.1932, Blaðsíða 13

Fálkinn - 09.04.1932, Blaðsíða 13
F Á L K I N N i:t MAHAIÍAJAHINN AF BENARES, sem sjest hjer á myndinni, akandi i skrautvagni sínum og með sólhlíf, er mikill Englandsvinur og hefir or'ðið þeim til ómetanlegs gagns i raunum þeirra austur þar. Þeir hafa líka launað honum með þvi, að gera ættaróðal hans að sjerstöku fylki i Indlandi. ÞETTA ER EKKI SÖNGKONA áð flæða út úr sjer rokunum heldur er það bara kona með kvef, sem hnerr- ar án þess að hafa vasaklútinn fyrir andlitinu, svo að miljónir af bakt- erium þjóta eins og skot úr byssu að vitum þeirra, sem nærri eru. fólkið, að þessi sama handavinna sje aðeins gerð til þess að horfa á hana á sýningum en ekki nota hana? Und- irstaða allrar blómgunar í islenskum heimilisiðnaði hlýtur þó að vera sú, að menn kaupi hann og noti. Því að enginn endist til að leggja stund á hann, aðeins til þess að hafa hann á sýningum. Konci. Um víða veröld. ---x-- 2■■■>■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■< ■ P ■ : Ef þjer þjáist af brjóstveiki, : asthma, lijartasjúkdómi, blóó- • leysi, svefnleysi, taugasljeni : o. fl., þá notið Dr. Hassen- • : camps »Medicatus« öndunar- | tæki.. i Alexander D. Jónsson, Berostaðastrætl 54. Málning getui altal Utiö út sem ny el tJveBÍð er úr vim. Dievfið Vim á deyga i ín ' ok þar sem hemn er svo strolnD um verður allt bjart og glansandi, sem n<’inúlað væri. RyU Qtr öniiur óhreinincli hverfa úr krókum <>v kvnuim ] afnfram t b\ í sent Vim helAm máliiðum hlutum ávalt sem nýjum. (egrar það flötinn og tægir allar rispur, par sem óhreinindi gætu annars levnst í. _ \'otið Vim O- látiö allt sem málaö er, altaf Uta út sem n vmálaÖ víeri. Stór dós .... Kr. i.io MiShings stæríi Kr. o.6o l.ílill pakki . tEVER HROTHER •• LJMITBD, PORT St’N’LlOHT. KSÖI.AN HREINSMt OG M*V 1 56-50 IC Sflnxinn rauf þögnina... r Skáldsaga vatt hann saman. Svo var alt í einu eins og óvænt hugsun hefði gripið hana, hún sneri sjer að Roberts og horfði á hann rann- sóknaraugum. Hvenær genguð þið í þella uppbyggi- lega fóstbræðralag? — 1 áfganska stríðinu. Þá spurði hún enn og bar hvert orð fram hægt og með áherslu: — Þjer vissuð þá þegar, að hann var ástfánginn í mjer? Já. Jeg vissi það. Og hann gekk þess lieldur ekki dul- inn, að við höfðúm líka. . ? Nei. Við sögðum hvor öðrum upp alla söguna, eins og vera bar. Syipur Ölbu var nokkur augnablik óút- skýranlegur. Löks andvarpaði hún og stóð itpp eins og hún ætlaði að fara. En Roberls greiji. strax um úlnliðinn hennar og varn- aði henúi þeks.. — IJverl ællið þjer, Alba? Jeg ætla frá yður, vinur minn .... Mjer þætti syndsamlegt að aðhafast nokk- uð, sepi gæti spill svo göfugri vináttu .... Sleppio mjer. — Nei. Hvað gengur að’yður? Sitjið kyr. Hjer getum við talað saman án áliættu. Já, fyrir mig .... En ekki fyrir ykkur .... Þessvegna er best að við skiljum, Eddie. Það var rjett af yður að skýra mjer frá þessu. Nú skil jeg hvérnig i öllu ligg- ur. Skyldan býður yður það. Nicholson má aldrei vita, að við höfum talað saman .... Nú tökumst við í hendur í seinasta sinn uns við kveðjumst fvrir fult og alt .... Hún hló lítinn, sáran hlátur. Hún snjeri sjer undan, til þess að Roberts sæi ekki hve mikið lienni var niðri fyrir, og hvíslaði: — Fyrir full og all! .... Og jeg sem kom einmitt hingað alla leið, svo sæl yfir því að sjá yður aftur .... í þeirri einskæru von og þrá að geta rjeltlætt mig í augum yðar .... Jeg var breysk, það er satt, en jeg kom tii að játa einlæglega yfirsjónir mínar, skrifta fyrir yður, eina manninum i lífi mínu .... Hvílík fásinna! .... Það er grátlega heimskulegt .... Gat mig grun- að, að þessi aftúi-ganga kæmist upp á mipi okkar, þessi áuli, sem jeg hefi aldrei elsk- að! Róberts hjelt í hönd hennar, en hún snjeri sjer undan innilega hrærð og starði út i garðinn. Þá tók Roberts alt í einu Úm bera handleggi hennar, dró hana til sín og hjelt henni fastri. Þau horfðust í augu, og liánn hvislaði hljómlausri röddu: Alba! Farið ekki strax .... Jeg hið yður, l'yrir alla muni .... Hún stóð fyrir framan hann hreyfingar- laus og máttvana eins og tuskubrúða i sterklegum greipum hans. Hún hvislaði þreytulega: Jeg verð að fara .... Þjer sjáið það sjálfur .... Ilún bætti við ennþá lægra: Vegna þessa kæra vinar yðar .... Roberts lá við að hrópa .... En Alba lijelt áfram beiskjublandinni röddu: Gerið honum ekki á móti .... En lof- ið mjer aðeins að faðma yður í seinasta sihn. í stað þess að svara vafði Roberts hana örmum, tryllingslega. Alba hvíldi höfuðið á öxl hans. Hann beygði sig vfir hana og talaði. Djöfullinn freistaði hans til þess að kyssa þessar varir, sem námu rjett við hans. Hann streittist á móti eins og örvinglaður, en Alha lagði aftur augun og sagði eins og í leiðslu: Eddie .... Vinur minn .... Hvað jeg er ólánsöm .... Jeg elska þig ennþá .... Orðin dóu út. Roberts þrýsti kossi á var- ir hennar, og liún vafði örmunum um háls honum svo fast, að honum lá við köfnun. Ógievmanlegur koss. Hin olsalega ástríðu- vanstilling fyrri daga steig þeim til höfuðs. Þau sáu hvorki vatnið nje himininn, en á þau andaði alt i einu blær algleymingsins, sem sópaði burt miskunnarlaust öllu liinu veikbygða hrófatildri hinna góðu áforma. Loks sleit Roberts sig bliðlega úr famðlög- um hennar. Hún stundi upp svo Veikt, að vart mátti heyra. - Nei .... nei .... ekki straxí’ Hugsaðu þjer, Alba, ef einhver kæmi nú ....

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.