Fálkinn - 19.10.1935, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
S k r í t I u r.
Á SÝNINGUNNl:
Listamaöurinn: — Yöur lísi máslce
vel á þessa mi/nd?
Gesturinn: — Nei, en mjer líst svo
vel á stólinn.
— Hvaö kosta herbergin hjerna á
hótelinu?
— Frá 3 til 9.
— Nei, jeg meina fgrir alla nótt-
Copyright P. I. 8. Box 6 Copenhageo
Nr. 353. Adamson beitir kænskubragði.
— Þaö er öruggara hjerna inni.
Ljóniö er sloppiÖ.
— Eigum viö að segja honum aö
þaÖ hafi veriö hringt um, aö kon-
an hrns sje búin aö eignast tvíbiira?
Kúrekinn skilur við bítinn sinn.
tna.
— Mamma, þetta er hann herra
Olsen, sem jeg tók sólbaö með í
morgun.
-— Þjer haldiö þá, tæknir, að
þaö sje ekki nauðsynlegt aö jeg
tiggi i rúminu nokkra daga?
— Sei, sei nei. En aftur á móti
væri gott ef þjer lægjuö í rúminu
í nokkrar nœtur.
Ungur raaður í Wien átti gamla
frænku, sem hafði veikst á ferðalagi
í Prag og dó þar. Hann símaði ti)
Prag og bað um að senda heim lík
frænkunnar, til greftrunar í ættar-
grafreit hennar. En þegar kistan
kom til Wien kom það á daginn, að
í henni var ekki lík frænkunnar
heldur dauður rússneskur hcrshöfð-
ingi. Frændinn símaði þegar í stað
til Prag: „Engin dauð frænka held-
— Ja, Valdi, þetta er síðasta
buxnatalan okkar — — ef hún
hrífur ekki heldur þá erum við
gjatdþrota.
— Sjeröu hvaö hún er meö tjóm-
andi fallegan hatt, Eva?
ur rússneskur hershöfðingi. Hvar er
frænka?“ Hann fjekk svolátandi
svar frá Prag: „Ef dauða frænkan
ekki komin fram þá síinið til Pet-
rograd“. Og ungi niaðurinn símaðí
til Petrograd, til járnbrautarstjórn-
arinnar þar: „Hvað skal gera við
rússneska hersliöfðingjann? Hvar ev
dauða frænka?“ Svarið frá Petro-
grad var á þessa leið: Grafið hers-
höfðingjan í kyrþei. Frænkan hefir
verið jarðsett hjer að hershöfðinja-
sið“.
Úr dagbók skipstjórans: „Fárviðr-
ið óx í sífellu og öldurnar riðu yfii
skipið. Ein aldan tók með sjer þrjá
romkagga og tvo háseta í viðbót“.
Ungur maður kom inn til gull-
smiðs, ofur vandræðalegur, til þess
að kaupa trúlofunarhring og bað uni
að grafa i hann orðin: „Frá Iíarli
til Siggu“.
— Það er sjálfsagt að gera það,
svaraði gullsmiðurinn, — en annars
mundi jeg stinga upp á þvi, ef jeg
vildi gefa yður heilræði, að við
settum aðeins „Frá Karli“. Þá get-
ið þjer notað hann aftur.
Gömul kona hafði það fyrir sið,
ávalt er liún var í kirkju, að hneigja
sig djúpt í hvert skifti, sem prest-
urinn nefndi Satan, í ræðu sinni.
Einu sinni hitti presturinn hana
og spurði, liversvegna hún gerði
þetta. Og konan svaraði:
Kurteisi kostar ekki neitt. Og
maður veit aldrei hvar maður lend-
ir!
Gömul kona kom í höfuðstaðinn
og af því að hún átti enga kunningja
þar, fór hún á gistihús og bað um
herbergi. Henni var vísað inn i ofur-
lítið herbergi og þar stóð drengur
fyrir. Hún leit kringum sig, en sá
hvergi rúm, hvergi borð eða stól.
Og svo segir hún við drenginn: -
•leg vil ekki þetta herbergi. Hjer er
enginn ofn og hjer getur maður
hvorki sofið eða sitið. Jeg tek það
ekki í mál!
En drengurinn svaraði þreytulega.
.íeg ætlast ekki lil að þjer sofið
hjerna. Þetta er ekki svefiiherbergi.
Þetta er lyftan!
Hefi jeg ekki sjeð andlitið a
yður einhverntíma áður? spurði
maður annan, sem hann hitti á
förnum vegi.
Það er mjög liklegt svaraði
hinn. — Jeg hefi verið fangavörður
í tuttugu og fimm ár.
Er það satt, sem mjer er sagt,
að þú sjert giftur þvottakonunni
þinni?
Já, það er dagsatt.
—- Hvernig i ósköpunum stendur
á því.
— Jeg skuldaði henni fyrir þvott.
og hún hótaði að stefna mjer. Nú
fær hún ekki grænan eyri.
*