Fálkinn - 19.10.1935, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Mazaroff-morðið.
DULARFULL LÖGREGLUSAGA
EFTIR
J. S. FLETCHER.
„Og hvað ætlið þjcr að taka til bragðs?“
spurði jeg.
,Hún leit glettnislega á niig og jeg tók eftir
því, að hún sfeaut vinstra auganu dálítið
rangt, alveg' eins og Mazaroff. Þetta minti
mig á það, sem jeg hafði alveg verið að
gleyma, að það var dóttir Mazaroffs, sem
jeg var að tala við. En hún fór að hlæja —
og var ekki að heyra hvort liún væri frem-
ur skömmustuleg eða storkandi.
„Hvað jeg ætla að taka til hragðs?" sagði
hún. „Til þess að gera mömmu og Verner
þreytt á þessu, meinið þjer? Jeg giftist auð-
vitað öðrum“.
Við litum livort á annað og augnaráðið
var ekki hægt að misskilja.
„Er — er nokkur annar í tafli?“ spurði
jeg.
Hún leit á mig en augnaráð hennar var
hálffalið undir augnahárunum.
„Nei“, svaraði liún aðeins.
I sama bili snerum við fyrir liorn á gróð-
urreit og komum beint i fasið á mr. Elphing-
stone. Hann reikaði þarna dreymandi, með
einskonar fjallastaf i hendinni, og var auð-
sjáanlega mjög sokkinn niður í hugsanir sín-
ar. En undir eins og hann sá okkur rankaði
hann við sjer.
„Nú — þarna eruð þá þið“, sagði hann.
„Það er alveg rjett, jeg var víst á leiðinni á
móti ykkur.
Sheila leit á mig og gaf mjer bendingu um
að fara, en áður en jeg var kominn fimtíu
skref upp í lieiðina, kallaði Elpliingstone á
eftir mjer:
„Ef þjer getið ekki borðað með okkur há-
degisverð þá komið að minsta kosli í mið-
degisverðinn. Og liafið hann vin yðar með
yður, hann er velkorainn“.
Jeg kinkaði kolli til svars og hjelt áfram
upp heiðina, áleiðis að gistihúsinu.
Webster stóð úti á ldaði, fyrir framan opn-
ar dymar.
„Er nokkuð nýtt að frjetta?“ spurði jeg
undir eins og hann gat heyrt til mín.
„Ekki vitund!“ sagði hann. En svo hætti
hann við:
„Það sitja tveir menn og bíða yður þarna
inni, mr. Holt, þeir eru komnir til að spyrja
upplýsinga. Annar er lögregluþjónn og hinn
blaðamaður.
„Svo að þetta er þá f;arið að fVjetbast,
Webster!“ sagði jeg.
„Já, nú er það vitanlega orðið hjeraðs-
fleygt, mr. Holt“.
„Það litur út fyrir það, Webster!“ sagði
jeg.
Sannast að segja var jeg farinn að halda,
að Mazaroff hefði horfið viljandi. Hann
þekti umliverfið og vissi, hvar liann gæti
komist á næslu járnbrautarstöð. Það voru
járnbrautarlínur í fárra mílna fjarlægð á
báða bóga. Hver veit nema liann væri þegar
kominn til London og sæti þar i makindum,
liorfinn í annað skiftið á æfi sinni. En þetta
var auðvitað aðeins tilgáta.
„Jæja, við skulum koma inn, Webster, og
heyra livað gestirnir hafa á samviskunni"..
Þeir sátu og hiðu í einka dagstofunni, sem
frú Musgrave liafði fengið Mazaroff og mjer
til afnota, og það leyndi sjer ekki, að hvor
Jjeirra um sig var óþreyjufullur eftir nýj-
ungurn, stöðu sinnar vegna. Annar kynti sig
sem Manners lögregluþjón frá lögregluslöð
amtsins í Marrasdale, en liinn sagðist heita
Bownas og vera blaðamaður við eilt lielsta
blaðið i nágrenninu og frjettaritari við blöð
í London.
Þegar jeg hafði sagt þeim það helsta í mál-
inu spurði jeg lögregluþjóninn, livað hann
ætlaðist fyrir í málinu.
„Ja —“, sagði hann spekingslega, „við
verðum að tilkynna þetta aðalstöðinni. Og
síðan verður hafin ítarleg rannsókn og leit.
Auðvitað er það, eins og jeg hefi altaf sagt,
einhver af þessum nautrekum, sem hefir fyr-
irfarið lionum og tæmt vasa hans. Við verð-
um að lála írjettina berast sem víðast, og
Bownas verður að sjá um, að liún komi í
blöðunum.
„Það verður frásögn af þessu í öllum
meiriliáttar hlöðum í fyrramálið, hæði i
London og annarsstaðar“, sagði Bownas.
„Og fyrirsagnirnar með feitu letri. Þjer mun-
uð ekki hafa mynd af hinum látna?“
„Nei“, svaraði jeg, „og jeg er eklci lieldur
viss um, að Mazaroff þætti vænt um að gert
væri veður úr þessu ef hann kynni að koma
aftur“.
Lögregluþjónninn rak upp hlátur — liann
þóttist vita viti sínu og vorkenna mjer
heimskuna. Það leyndi sjer ekki, að hann
áleit mig óreyndan í svona málum.
„Koma aftur!" lirópaði hann. „Hann kem-
ur aldrei aftur — með öll þau verðmæti, sem
liann liafði á sjer! Morð og rán, það er það
og ekkert annað. Þjer munuð ekki vera
skyldur lionum, eða livað?“ hjelt liann á-
fram og skoðaði mig í krók og kring. „Mjer
skildist á Musgrave, að þið væruð á ferða-
lagi saman. Góður vinur yðar, er ekki svo?“
„Jú, víst er það svo“, sagði jeg. „Góður
vinur“.
Eftir að þeir liöfðu skrifað hjá sjer nöfn
okkar og heimilisfang kvöddu þeir og fóru.
Hvað lögreglan þarna á staðnum liafðist
að, veit jeg ekki, en þegar fór að skyggja
hafði ekkert frjetst af Mazaroff. Og ekkert
frjettist lieldur daginn eftir, og þriðja kvöld-
ið eftir hvarf lians fór jeg að telja það mjög
sennilegt, að hann hefði horfið með vilja —
að hann hefði beinlínis lilaupist á hrott, svo
að ekki kæmist upp hver liann væri. Eítir
öllu liátterni lians að dæma, gat jeg svo of-
boð vel trúað þessu á liann. Og þó — livers
vegna skyldi liann liafa gert það? Hann hefði
vel getað haldið ferð sinni áfram í bílnum
og tekið mig og Webster með sjer. Nú sat
jeg hjer eftir, með bæði Webster og bílinn.
Svo var það þriðja daginn, þegar rofa tók
fyrir degi og jeg lá vakandi í rúmi mínu og
var að hugsa, að barið var á dyrnar lijá mjer.
Jeg hljóp fram úr rúminu, lauk upp hurð-
inni og sá Musgrave og Webster standa á
ganginum, hálfklædda. Gestgjafinn leit á
mig.
„Þeir hafa fundið hann“, hvíslaði hann.
„Eða rjettar að segja: þeir hafa fundið —-“.
Orðin sátu föst í hálsinum á honum og
liann horfði spyrjandi á bílstjórann. Hann
átti líka hágl með að koma upp nokkru orði,
eu þó tókst honum að stama fram úr sjer:
„Þeir hafa fundið lík, mr. Holt“, sagði
liaiin. „Uppi í heiði“.
„Við Reivers Den“, tók Musgrave fram í,
„undir klettunum“.
„Og þeir eru komnir með hann hingað“,
hjelt Webster áfram. „Hann er — þjer skilj-
ið höfuðið —audlitið er óþekkjanlegt, en
það eru fötin hans, sem hann er í“.
Jeg í'lýtti mjer að komast í fötin og fór
mcð þeim í útliýsi eitt, þar sem lögreglu-
þjóun einn og skógarvörður - það voru þeir
sem liöfðu fundið hann höfðu komið lík-
inu fyrir.
Jeg ætla mjer ekki að fara að lýsa hjer
einslökum atriðum, en jeg lieyrði að einhver
var að tauta eittlivað uín, að þarna á heiðinni
væri krökt af hreysiköttum, læmingjum og
öðrum blóðþyrstum kvikindum. En það var
ekki um að villast, að þetta voru föt Maza-
roffs og jeg sá líka fæðingarhlettinn, sem
lianii hafði sagt mjer frá.
Fregnin barst eins og eldur í sinu og Mau-
ers kom þegar á vetlvang.
Lögregluþjónninn rannsakaði föt Maza-
roffs. Það fanst ekki svo mikið sem penny í
vösum hans, úr, úrfesti, vasabók og brjef, -
alt var á bak og burt. Hann sneri sjer að mjer
með drýgindalegu augnaráði, eins og hann
hefði unnið sigur.
„Jæja, sagði jeg ekki, kapteinn?" tautaði
liann. „Morð og rán, er ekki svo? Það var
aldrei að efast um það“.
Jeg svaraði engu, þvi að jeg var að liugsa
um alt annað. Hvernig sem atvikin voru að
þessu eða voru elcki, þá var það eitt víst, að
Mazarol'f var dauður. Og þarna stóð jeg
að líkindum eini maðurinn í veröldinni, sem
vissi um leyndarmál hans. Leyndarmál, sem
var þannig vaxið, að nú yrði jeg að fara lil
Marrasdale Tower og segja þar eina undar-
legustu sögu, sem nokkur maður getur hugs-
að sjer.
6. KAPÍTULI:
MR. CROLE FRÁ BEDFORD ROW.
Jeg verð að játa það, að Manners, lögreglu-
þjónninn þarna á staðnum, gerði alt, sem
liann gat til þess að hlífa mjer við óþæg-
indum.
„Hvað eigum við að gera?“ sagði hann til
svars við spurningu minni. „Hlustið þjer nú
á! Af því að ekkert líkliús er til hjer á þess-
um hjara veraldar, verðum við að láta líkið
liggja lijerna. Þvínæst verður líkskoðun að
fara fram samkvæmt lagafyrirmælum, lík-
ast til einhverntíma á morgun. Aðeins að
venjulegum íyrirmælum sje hlýtt, en síðan
getur útförin farið fram hvenær sem er. Og
svo — já, og svo verðum við að laka til
óspiltra málanna að finna morðingjann!
Þetta liggur altsaman mjög beint við“.
„Þjer lialdið ennþá, að hjer sje um morð
að ræða?“ spurði jeg.
Manners sneri á yfirskeggið og horfði yfir-
lætislega á mig.
„Hvar eru peningarnir, demantshringur-
inn, slifsnálin, vasahókin og öll önnur verð-
mæti?“ spurði hann storkandi. „Nei, herra
kapteinn, þetta er alveg eins og jeg liefi sagt:
morð og rán“.
„Jeg geri ráð fyrir að þjer reynið að gripa
inorðingjann þar sem liann reynir að selja
ránsfenginn ?“ spurði jeg.