Fálkinn - 21.12.1935, Blaðsíða 8

6
F Á L K I N N
Wí

M
3
F/ik-.
F/ak
FLII
PLÁK
Heiðraða húsmóðir!
Hversveffna nota önnur þvottaefni, þegar að til er
þvottaefni, sem sameinar alla kosti — sem er ódýrt,
fljótvirkt og hlífir bæði höndunum og þvottinum?
FLIK-FLAK þvær fljótt og rækilega.
Þegar þvotturinn hefir soðið stundarfjórðung eru öll
óhreinindin horfin og eftir er aðeins að skola þvottinn
— og svo eru þjer búnar.
Auðveldara getur það ekki verið. — Og ekkert
þvottaefni getur gert það betur. Sparið tíma og pen-
inga. Látið FLIK-FLAK hjálpa yður með erfiði þvotta-
dagsins.
Heildsölubirgðir hjá
I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN
HlVi
M

MWI
IMMMl
'éiVÖV®'
m

Gesturinn hafði látist falla nið-
ur á stól og sat þar álútur og
fól andlitið í gaupnum sjer. Nú
lyfti liann hægt höfðinu og horfði
á prestinn. Og það var kominn
nýr hjarmi í áugun, eins og eitt-
livað Ijómaði í þeim innanfrá.
„Nei“, sagði hann lágt. „Sira
Holm átti engin hörn“.
En í sömu svipan gerði hann
annað, sem fór beint í hága við
það, sem hann var að enda við
að segja. Hann stóð upp og gekk
með útbreiddan faðminn að
myndinni.
„Mamma ....!“ sagði hann.
„Sjáðu, jeg er kominn héim til
þín aftur. Þú varst sterkari. Trú
þín hefir frelsað mig“.
Það varð hljótt í stofunni.
Presturinn gat hvorki lirært legg
eða lið. Agnes hafði læðst lil
hans og lagði hendina á öxlina
á honum en einhlíndi á gestinn
með opnum og starandi augum.
Svo hjelt gesturinn áfram og
virtist gersamlega liafa gleymt,
að aðrir væri i stofunni en hann
og myndin á veggnum.
„Jeg finn að þú liefir fyrir-
gefið mjer, því að nú er friður í
sál minni. En ef þú ekki trúir
mjer eftir alt, sem jeg hefi lof-
að og hræsnað fyrir þjer, þá
lieyr þú nú .... “
Og með djúpri, hreinni röddu,
og með liendurnar krosslagðar á
hrjóstinu og með lyftu liöfði,
eins og hann vildi halda mynd-
inni fastri með augunum, fór
hann að lesa Faðir Vor, hægt
og hægt. Agnes gat ekki tára
bundist, þó að hún vissi það ekki
sjálf. Aldrei fanst henni hún liafa
heyrt þessa bæn iafn fagra og
máttarmikla, eins og hún hljóm-
aði nú, af vörum gestsins. Og
presturinn táraðist hka.
Hjort prestur kom í fyrsta
sinn of seint til messunnar, í
fyrsta skifti á allri sinni löngu
prestskapartíð. Og það á sjálf-
an jóladaginn. En af því að færð-
in var afleit, og ekill prestsins
hafði fengið sjúkdómsforföll,
fanst engum þetta tiltökumál.
— Sjerstaklega þegar svo Teynd-
ist, að stólræðan, þó hún væri
styltri en ella, var svo grípandi
og innileg, að fólk mundi varla
sliks nokkur dæmi. Og eftir
messu flýtti presturinn sjer af
stað heim.
Yfir horðum á prestsetrinu
var gesturinn fáorður, en þó
miklu frjálsmannlegri að öllu
yfirhragði en áður. Það var eins
og þungri byrði væri ljett af
honum.
Á eftir gekk hann 'um gólf
inni á skrifstofu prestsins, álút-
ur og hugsandi. Þegar Agnes
kom inn með kaffi á bakka var
eins og hann vaknaði af svefni.
Hann stóð kyr.
„Sira Hjort“, sagði hann. „Jeg
hefði helst kosið að fara á burt,
ókunnur öllum, eins og þegar
jeg kom. En nú eigið þjer kröfu
ó skýringu af minni hálfu. —
Jeg var einu sinni sonur Holms
prests. Jeg er fæddur hjerna og
hjer átti jeg einu sinni gæfuríkt
æskulieimili“.
„Jeg hefi þegar getið mjer þess
til“, svaraði presturinn. „En hvað
eigið þjer við með þvi að segja,
að þjer hafið verið sonur síra
Holm? Þjer hljótið enn að vera
66
„Það er það, sem mig langaði
til að reyna að útskýra fyrir yð-
ur“, tók gesturinn fram í. „Þá
skiljið þjer máske betur fram-
komu mína, sem óneitanlega lief-
ir komið yður einkennilega fyr-
ir sjónir — jafnvel líkast því og
jeg væri ekki með öllum mjalla“.
„Jeg er kandidat í guðfræði“,
hjelt gesturinn áfram. „Áfornnð
var það, að jeg yrði aðstoðar-
prestur föður míns og svo eftir-
maður hans í gömlu steinkirkj-
unni hjerna uppfrá. Jeg var upp-
alinií með þetta fyrir augum frá
því að jeg var barn. Hvorugt
foreldra minna mun nokkurn-
tíma hafa efast um, að jeg
mundi ganga þessa braut, sem
virtist liggja mjer svo opin.
Jeg veit ekki hvort þjer getið
skiljið það, sem jeg ætla að segja
yður næst. En jeg held að það
hafi verið af því, að það var
talið svo sjálfsagt að jeg yrði
prestur, að þrjóskan kom upp-
runalega upp í mjer. Þegar jeg
sat i kirkjunni eftir að jeg fór
að þroskast og heyrði föður
minn tóna og flytja ræðuna, var
það stundum, að jeg gretti mig
af tilhugsuninni um, að jeg ætti
einhverntíma að standa þarna
sjálfur og framkvæma þessa at-
liöfn, sem mjer fanst svo hjá-
kátleg og kjánaleg. Og það fór
svo, að jeg fór að hatast við
alt, sem lijet kirkja og kristin-
dómur.
Jæja, jeg skal ekki þreyta yð-
ur með aukaatriðum, sem yður
sem presti eru óskiljanleg og
sennilega særa yður. Jeg varð
stúdent, og með sama hatri og
óbeit í huga hjelt jeg áfram og
fór að nema guðfræði — svo
mikil gunga var jeg. Gunga og
hræsnari. Því að jeg hræsnaði
fyrir foreldrum mínum þegar
jeg var heima i námsleyfunum,
og þau töldu árin og mánuðina
þangað til sú stund kæmi, að
jeg vígðist til prests.
Hvernig það gerðist — hvern-
ig jeg á síðustu stundu fjekk
djörfung til þess að viðurkenna
sannleikann — veit jeg varla
núna. En einn sunudag, skömmu
eftir að jeg hafði lokið embætt-
isprófi, logaði hatrið og þráinn
svo í mjer undir miðri messunni,
að jeg stóð upp og rigsaði út úr
kirkjunni. Og þegar foreldfar
mínir spurðu mig á eftir hvo'rt
jeg hefði orðið veikur, fjekk jeg
málið, og alt það, sem jeg hafði
þagað um frá því að jeg var
drengur, fjekk framrás. Foreldr-
ar mínir sátu steini lostin. Þau
andmæltu mjer ekki og álösuðu
mjer ekki. Þau grjetu. En þegar
jeg sá tár þeirra varð jeg hams-
laus. Jeg leitaði að kröftugustu
orðunum til þess að óvirða alt,
sem þeim var heilagast. En þeg-
ar faðir minn loks leit upp til
þess að svara mjer, þorði jeg
ekki að hlusta á hann. Jeg fór
út og skelti á eftir mjer liurð-
inni, lagði pjönkur mínar í ferða-
töskuna og fór. En þegar jeg
slóð með hendina á lásnum stóð
móðir mín i anddyrinu. Hún
horfði á mig með mildu en ang-
urblíðu brosi og kom til mín.
„Ætlarðu ekki að kveðja hana
móður þína?“ spurði hún.
„Jeg hefi ekkert meira að
segja“, svaraði jeg þurlega.
„Trúirðu því sjálfur?“ spurði
hún. „Minstu i öllu falli þess
Frh. á bls. 44.