Fálkinn - 21.12.1935, Síða 10

8
F Á L K I N N
ARNÓR SIGURJÓNSSON:
Nýjustu myndir Einars Jónssonar.
Það verður ekki um Einar
Jónsson myndhöggvara sagt,
að hans gæti mikið í dægur-
málum liöfuðstaðarhúa. Ef
nokkrum manni hefir tekist að
húa um sig kyrð í lienni
Reykjavík, þá er það Einar
Jónsson. Ef nokkur maður
kann að láta lítið yfir sjer, þá
er það Einar Jónsson.
Þeir, sem ekki þekkja, gætu
hæglega ímyndað sjer, að Ein-
ar dragi sig í hlje og feli sig i
lokinhömrum af því að honum
leiðist menn. Því fer svo fjarri,
að það er einmitt af djúpri og
sannri ást til manna, að hann
býr um sig kyrð. Hann gerir
það til þess að fá lokið þeim
verkum, sem hann býr yfir.
Hann vinnur ekki verk sín til
að miklast af þeim, lieldur eru
þau trúboð lians. Og sú trú sem
hann boðar, er trúin á göfgi
mannsins og undursamlegt hlut-
verk hans, þrátt fyrir margvís-
leg álög og mikil ósköp. Sú trú
er svo heit, að liún mun verma
urn aldir fram, þrátt fyrir það,
þótt hann hafi valið sjer kald-
an steininn, til að túlka mál
sitt, og velji sjer ætíð þung
form, eins og þegar orkt er
undir dýrum liætti.
* Það eru undur, hve Einar
hefir lokið miklu starfi með
eigin höndum. Ilann hefir
dreymt og lnigsað liverja mynd,
hnoðað liana í leirinn, mótað
liana og fágað. Hann hefir
lokið svo miklu starfi, af því
hann hefir unnið i kyrþei. En
þó miklu sje lokið, þá er þó
miklu fleira, sem að eins
hefir orðið draumur, eða verið
mólað i huganum. Því hrestur
Einar aldrei verkefni. Vinnu-
degi hans er ekki lokið, fyrr en
hann er allur. Ef til vill hefir
Einar aldrei unnið með þvílík-
um ákafa sem liin síðustu ár.
Iljer birtast myndir af þrem-
ur nýjustu myndum Einars.
Mynd sú, sem lijer er nefnd
Vernd er þó ekki að öllu leyti
ný. Hún er a. n. 1. endurgerð
og stækkuð lágmynd á minnis-
merki því, er Einar gerði um
Viktoríu drotningu sem keisar-
innu Indlands. Er mynd af
þeirri lágmynd í myndabók
Einars frá 1925 (nr. 38: Kvöld).
Þetta er mynd af móður með
sofandi barn við barm. Kelta
hennar minnir á altari, en
klæðið, sem hún ber uppi með
útrjettum höndum, myndar
hvolfdreginn kór um allarið, en
fellingarnar fremst minna á súl-
ur eða stuðla. Hjer er heilagur
staður: lifandi tákn liknsamr-
ar verndar.
Hinar myndirnar eru með
öllu nýjar myndir. „IIvíld“ er
mynd af steinhöggváranum,
sem stendur eina andrá við og
hvílist við hamar sinn. Hann
er hálfnaður í starfi sínu: að
höggva grímuna af fagursköp-
uðu höfði, sem undir grímunni
l'elst. Gríman er úr þursabergi,
en sluðlar út frá vitunum.
Myndin er tákn þeirrar endur-
lausnar, er andi skaparfdi listar
og íþrótt færir jarðbundnu
mannkyni, en um leið er hún
tákn þess, að verkið er meist-
aranum meira. Sjálfur stenduf
myndliöggvarinn i skugga og
skjóli síns eigin verks.
Annars er boðskapur sá, sem
þessi mynd flytur kunnugur