Fálkinn - 21.12.1935, Side 17

FÁLKINN
15
landsins, ef hann liefir ein-
hverntíma tíma til þess44, sagði
liún, „hann fær þaö víst aldrei1.
„Við sjáum nú til, barniö
gott“, sagði hann. „ViÖ sjáum
nú til!“
Loks dirfðist Jens að hera
fram ])á spurningu, hvort ekki
mundi vera til einhver stööu-
mynd handa sjer í verksmiðju
Willers eða á skrifstofum hans.
Willer hristi höfuðið. „Það
er svo mikið atvinnuleysi
hjerna, eins og sakir standa“,
sagði hann, „að jeg á á hættu
að það verði gert verkfall hjá
mjer, ef jeg tek útlendan mann
í vinnu. En ef þjer verðið í
vandræðum með peninga",
i>ætti hann við, „skal fátækan
landa ekki vanta nokkra doll-
ara“.
Það fór iirollur um Jens. „Jeg
iiefi altaf viljað reyna að hjarga
mjer sjálfur", sagði hann kulda-
lega.
„Það er nú líka hyggilegast,
svaraði Willer. „En þjer getið
látið mig fá nafnspjaldið yðar,
svo jeg' geti náð í yður, ef skc
kynni, að jeg vissi af ein-
i)verju“.
Jens tók upp nafnspjaldið
sitt og ritaði heimilisfangið sill
á það: það var sjómannaheim-
ili niður við höfnina. Og svo
fór hann.
„Geturðu ekki gert neitt fyrir
hann?“ spurði Elsie þegar hann
var farinn. „Mjer fanst þetta svo
einstaklega geðslegur piltur“.
„Þú veist sjálf, hvernig at-
vinnuástandið er, barn“, svar-
aði faðir hennar stuttaralega.
„Jæja, það er víst kominn tími
lil að fara að hátta“.
Hann geispaði, kysti dóttur
sína á ennið og gekk inn i
svefnherbergið sitt. Nafnspjald
Jens iá eftir á borðinu. Elsie las
áritnnina liugsandi, slökti raf-
ljósin og fór upp í lierbergið
sitt. Hún tók nafnspjaldið með
sjer. — —
Næsta mánuðinn l)arðisl Jens
Haste fyrir lífinu. Einstöku
sinnum fjekk liann tímavinnu
við uppskipun; en það var eins
og mr. Willer hafði sagt: þarna
var ekkert pláss fyrir útlendiiiga.
Síðustu dollararnir fjöruðu út.
Hann átti í vandræðnm með að
greiða fyrir ljelegt lnisnæði og
fötin hans, sem ekki höfðu
hatnað við hafnarvinnuna, nrðu
smátt og smátt svo ljeleg, að
hann hefði aldrei iiugsað sjer
að geta gengið i slíkum ræfl-
um.
Óg jólin nálguðust óðfluga.
Nú varð hann að skrifa lieim.
Tvö brjef, sem hanii iiafði ekici
svarað, lágu á borðinu hjá lion-
um. Hann varð að lála hana
heyra frá sjer fyrir jólin.
En ekki vildi hann raska
jólagleði móður sinnar. Það
væri nóg að hún fengi að vita
sannleikann einhverntíma eftir
nýárið! Hvað átti hann að
skrifa, svo að iiún yrði verulega
glöð ?
Honum datt nokkuð í hug! - -
Elsie stóð í glugganum í
skrifstofu föður síns í verk-
smiðjunni. Hún hrökk við, er
hún sá Jens koma gangandi
upp akasíugöng'in að verksmiðj-
unni. IJann staðnæmdist, skoð-
aði i vasabókina sína og hjelt
siðan inn í grannnófónadeild
verksmiðjunnar. Ilún hafði
horfið úr glugganum án þess
að lrann kæmi auga á hana, en
hún hafði orðið forvitin og án
þess að hann hefði hugmynd
um það, hjelt hún i humátt á
eftir honum og þó svo nærri,
að hún gæti lieyrt það sem hann
segði, án þess að sjást.
„Ilvað kostar grammófón-
plata, sem maðnr talar sjálfur
á hjerna “ spurði hann deildar-
stjórann.
„Við erum vanir að taka að
eins rödd á plötur, fyrir fasla
viðskiftamenn okkar“, svaraði
hann.
„Þjer inunuð geta gert mjer
þann greiða að hregða úl af
venjunni, og taka upp einkatil-
kynningu fyrir börgun“, svaraði
Jens.
Deildarstjórinn hugsaði sig
um. „Jæja, þá“, sagði iiann.
„Það getur elcki skaðað. Þjer
getið horgað plötuna með
segjnm tíu dollurum".
„Þjer getið látið mig hafa
liana fyrir sex“, sagði Jens.
„Þetta eru aðeins örfá orð, og
jeg liefi ekki fleiri peninga“.
Deildarstjórinn leil snöggvast
á hann. „Jæja, segjum það þá!“
Elsie hlustaði forvitin.
Grammófónplötu fyrir síðustu
dollarana hans! Hvað ætlaði
hann sjer.
Hún færði sig varlega nær og
iieju'ði liann tala inn i grannnó-
fóninn: „Gleðileg jól, mamma
min! Alt gengur vel. Ilefi hitt
góða landa iijerna vestra, sem
ætla að hjálpa mjer að komast
áfram. Heilsaðu öllum. Gleði-
leg jól! Þinn Jens“.
Hann fjekk plötuna, borgaði
og gekk hægt í burtu. Elsie elti
hann með augunum. Þa'ð var
merkilegt en þau voru full
af tárum.
Og nú skeði það allra merki-
legasta. Rjett eftir nýárið opn-
aði Jens Haste á einni aðalgöl-
nnni í San Francisco verslun
með grammófónplötur, nýja
verslun i sinni röð. Skiftavin-
irnir gátu talað á plötur til að
senda lieim kveðjur og til-
kynningar, sem in. a. höfðú
þann ágæta kost, að þær gálu
ekki verið sendar af öðrum, ef
viðtakandinn þekti röddina.
Þessi hugmynd fjell í góða
jörð og mr. Willcr til mikils
ergelsis uxu viðskiftin dag frá
degi.
„Hver getur það verið, sem
hefir lagt þessum snáða til pen-
inga?“ sagði hánn við aðalfull-
trúa sinn í verksmiðjunni, mr.
Elton. „Jeg þekki liann og veit,
að hann á ekki hundrað doll-
ara virði“.
„Jeg skal segja þjer nokkuð,
pabbi“, sagði Elsie í eitt sinn
er faðir hennar var að tala um
þetta. „Þú ættir að tala við
hann um málið. Þið eruð land-
ar, og mjer virtist þetta svo
einstaklega geðslegur maður“.
Willer leit liörnauga lil dólt-
ur sinnar og tugði yfirskeggið.