Fálkinn - 11.09.1937, Blaðsíða 13

F Á L It I N N
13
Setjið þið samani
1..........................
2..........................
.3.........................
4 ........................
5 ........................
6 ........................
7..........................
8. . ......................
9..........................
10..........................
11..........................
12..........................
13 ........................
14 ........................
15 ........................
1H............................
17............................
a—a—a—a—ag—ar—an—at—bal.s
—dós;—hol—i—ing—iv—je—ið—kaup
—1 j—nei'-—ó— ó—ó—ósk—o v—rið—
i áðn—sev—sæ—svav—tikt—tó-steinn
tugt—u—ur—úr—unn —vill—vinn
—yrid—þor.
112.
1. Mannsnafn.
2. Óhræsi.
3. Slaga.
4. Rússn. mannsnafn.
5. Kvenheiti.
(i. Laun.
7. Kvenheiti.
8. Uppátæki, dintur.
9. Rómv. keisari.
10. ----ón, hafdýr.
11. ílát, sem menn bera i vasa.
12. Leiðindi.
13. Lausn.
14. Átti epii.
15. Bær á Spáni.
16. Bær og hjerað i Kína.
17. Mannsnafn.
Samstöfurnar eru alls 41 og á að
setja þær saman i 17 orð í samræmi
við það, sem orðin eiga að tákna.
hannig að fremstu stafirnir í orð-
unum taldir ofan frá og niður og
öftustu stafirnir neðan frá og
upp, myndi nöfn l'jögra vatna á
íslandi.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem i, a sem
á, o sem ó og u sem ú.
Á SJÚKRAHÚSI í LONDON
hafa tvær enskar kvikmyndadísir,
sem báðar vildu lengjast, prófað á-
hald eitt, sem notað er til að teygja
krept fólk. Stúlkurnar heita Dorothv
Round (t. h.) og Freda James (sú
í teygjunni), en ekki er þess getið.
hvort þær hafi lengst.
Konan mín ljettisl uni l'imni
kíló eftir að skorinn var úr henni
botnlanginn.
Nú þykir mjer týra! Ekki hjell
jeg að botnlanginn væri svona þung-
u r.
„SUMAltSKAUTAR'*.
Hjólaskautana, með fjórum lijól-
um hvern, kannast flestir við, en
hjerna sjest það nýjasta í þeirri
grein. Það er eitt hjól undir hvor-
um fæti, og er talið, að hreyfing-
arnar á þessum „sumarskautum"
sje talsvert lík og á ísaskautum. Ný-
ung þessi er uppsprottin i Austur-
ríki og kvað hafa fengið marga
iðkendur.
:— Ungfrú, trúið jijer á ást við
fyrstu sýn?
Nei, það geri jeg ekki.
- Jæja, hver veit nema við sjá-
umst á morgun aftur.
jJeir setlu Willard i aftursætið og nieð
lalsverðum erfiðismunum tóksl þeim að
snúa bifreiðinn við á veginum, sem var
mjög mjór, og svo óku þeir áleiðis til fang-
elsisins. Jeff fór að sínum Joí 1 og setti hann
i gang. Honum var mikið gleðiefni að vita
það, að Joyce væri lieil á liúfi, en auðvitað
hlaut liún að liafa orðið afar hrædd. Og
hún liefir engan til að tala við það um,
sagði liann við sjálfan sig. Hún er ein með
þessum djöfullegu Daltonsfeðgum.
Ilann þráði að sjá ltana aftur og komast
að raun um, livort lienni væri óhætt eða
ekki. Hann leit á úrið sitt, sem hafði kom-
isl óskaddað út úr viðureigninni. Klukkan
var ekki nema hálfniu. Jeg get verið
kominn þangað klukkan níu, sagði ltann
og herti á hifreiðinni.
15.
Jeff bregður í brún.
l3að var Ellen, sem opnaði fyrir Jeff.
þegar hann hringdi og hún varð forviða,
er liún sá, live hann var ólireinn og illa leik-
inn en lteilsaði lionum þó með brosi. Ellen
var ekki aðeins lagleg stúlka lieldur var hún
líka greind, og hún og kokkurinn liöfðu
þegar rætt mikið úm þennan laglega en
liálf illa klædda mann, og tekið liann gild-
an. Hann var af rjettu tegundinni, og alger
andstæða Daltonsfeðganna, sem engin af
slúlkunum gat felt sig við.
Jeg er nokkuð seint á ferð, Ellen, sagði
Jeff vingjarnlega, — en mig langar mikið
til að fá að tala við frú Nisbet. Haldið þjer
að hún geti tekið á móti mjer?
— Jeg er viss um að hún gerir það með
fúsu geði, svaraði Ellen þegar. Hún er uppi
i stofunni sinni. Viljið þjer gera svo vel að
koma inn, jeg skal segja lienni af yður.
Eftir læpa mínútu kom Joyce inn í stof-
una. Augun tindruðu af gleði, og Jeff, sem
liafði aldrei sjeð hana í kvöldkjól, dáðist
að hve fögur og töfrandi hún var. Hún
kom á móti honum og rjetti út Jjáðar hend-
urnar. — Ö, Jeff, hyrjaði hún, en svo kom
liún auga á live forugur hann var og að
liann var særður í andlitinu, og gleðisvip-
urinn livarf undir eins af henni.
—• Hvað hefir borið við? Þú ert særður!
Henni varð rórra er Jeff fór að hlæja.
I5að er ekkert að mjer, mig vantar ekki
annað en fatabursta, sagði hann. Jeg
kom til þess að vita hvort þú liefðir komist
heim heilu og liöldnu. Jeg býsl við að þú
hafir orðið lieldur en eklíi hrædd.
Hrædd, sagði Jovce og dokaði við.
O, þú átt við þegar jeg ók á þennan hræði-
lega mann.
Já, hvað ætti jeg annars að meina?
En hvað veist þú um það? spurði hún.
Jeg fór á eftir þjer. Jeg fór að liugsa
um þessa tvo hættulegu fanga, og tólv bif-
reiðina mína og ók á eftir þjer til Taviton.
Þegár jeg frjetti, að hrýtinn þinn hefði
ekki komið herti jeg á mjer og þú hefðir
átt að sjá hilinn, þegar jeg var að aka upp
Steepy Tor. I>að sauð svo á honum, að jeg
varð að nema staðar og i sama Inli sá jeg
stóran drjóla, sem sat á steini við veginn
og spurði jeg hann, livort liann hefði sjeð
þig aka framlijá. Hann virtist reiðast spurn-
ingunni, og við vorum að eigasl við jiegar
fangelsishillinn kom, og já svo er sagan
húin.
Joyce starði á hann meðan liann var að
segja frá. Ó, Jeff, hann hefði getað drep-
ið þig, sagði hún.
Ekki eftir að þú liafðir dasað hann,
sagði Jeff fjörlega. — Hann var ekki í sem
bestu standi.
Þetta var jirekvirki af J)jer, sagði
Jovce innilega, en þá tók Jeff eftir að hún
dró svo þungt andann og var sjáanlega i
geðsliræringu.
Hún svipaðist um i kringum sig. Jeg
held varla, að við getum talað saman
hjerna, hætti hún við með lægri róm, - -
komdu með mjer upp i stofuna mína. Þar
truflar okkur enginn.
Jeff fór með henni upp á loft. Hann
hafði aldrei umgéngist kvenfólk að neinu
ráði og j)að var ekki lausl við að hann
færi hjá sjer, þegar liún fór með liann inn
í slofu, þar sem Ijósmyndir hjengu á vegg'j-
nnum, og all var fult af dóti, sem snerti
liana jiersónulega. I3ó að heitt væri þarna
inni logaði eldur enn á skiðum og stofan
var niiklu vistlegri og notalegri en stærri
stofurnar niðri. Hún dró fram stól handa
honuin, að arninum og settist sjálf beinl
á móti honum. Andlitsdrættir hennar spegh
uðusl í bjarmanum frá lampa með rós-
rauðri lilif, sem stóð á borðinu, og Jeff gat
ekki stilt sig um að horfa á hana.
Ilún i)rosti lil hans, en j)að var kvíði í
brosinu, og Jeff þóttisl sannfærður um, að
ekki væri alt með feldu. Hann sá að henni
var eitthvað niðri fyrir, sem var meira en
svo, að jjað gæti verið sainfundunum við
fangann að kenna. En einhver innri rödd
varaði hann við að spyrja liana og liann
heið jjegjandi.
Og svo sagði lnin: Mjer j)ótti vænt um,
að j)ú komst, Jeff. Mig langaði svo mikið
lil að tala við þig.
Jeff kinkaði bara kolli, en það ljelti
henni Lungutakið J)ó ekki væri meira.
Jeg vil ekki levna j)ig neinu, Jefí'. Jeg er
hrædd um, að þjer I)regði ónotalega við
þegar þú Iieyrir það, sem jeg ætla að segja
j)jer. Hún staldraði ofurlitið við, og
Jeff beið með ój)reyju J)ess er koma ætti.