Fálkinn - 20.11.1937, Side 6

F Á L K 1 N N
(>
ÞAt) var hráköld nóvembernótt.
Eric Lancester slóð á götuhorni
i einu fátæklegasta hverfinu í Lond-
on og var skelfing kait.
Tveimur tímuin áður hafði hann
liafl góðar líkur til þess að eignasl
álitiega upphæð, en áður en hann
kom á a ftalaða staðinn, bar sem
hann og fjelagar hans ætluðu að
skifta arðinum af kænlegu ]>retta-
hragði, hafði lögreglan skorist 1
málið og handtekið fjelaga hans.
iiric liafði verið svo forsjáll að
doka ofurlítið við áður en hann
fór inn í húsið — Þessvegna var
var hann frjáls ferða sinna, en al
v eg auralaus.
Yfirleitt var þetta nú ekkert eins
dæmi hjá honum, en samt var það
Lýsna raunalegt — núna, þegar hann
var búinn að leggja niður fyrir sjer
hvernig hann ætlaði að nota pen-
ingana. En hann huggaði sig við
að það höfðu verið fjelagarnir, sem
höguðu sjer eins og fífl. Litfl luigg-
un!
Núna vantaði liann tilfinnanlega
góða máltíð og stað til þess að
sofa á, en á þeim slóðum sem hann
var núna, var hvorugt að fá. Þeg-
ar liann hafði hugsað sig um dá-
litia stund steig hann inn í fyrsta
slrætisvagninn sem fór lijá. Hann
fór upp í þaksæti og hafði ekið
góðan spöJ þegar miðasalinn kom
að laka gjaklið. Hann káfaði í vös-
um sínum og spurði á meðan hvorl
vagninn staðnæmdist ekki á stöð.
sem var hvergi nærri ökuleiðinni.
„Við förum ekki i þá átt“, urr-
aöi miðasalinn. „Þjer eigið að fara
með nr. 42 þangað“.
„Það er ergilegt", muldraði Erie
og staulaðist ofan stigann. An þess
að borga.
Með þríendurteknum misgáningi
af sama tagi komst liann ókeypis til
Piccadilly og þar fór hann af. Hann
gekk góðan spöl undir regnlilífinni
hjá ungri stúlku — og afsakaði það
með sinu ómótstæðilega brosi. Þeg-
ar hann kom að stóru veitingahúsi
kvaddi hann stúlkuna með brosi og
fór fór inn. Hann hengdi hattinn
sinn i fatageymsluna —• og fór inn
um vindudyrnar. Þar var hvergi
sæti að fá, eins og hann hafði gert
ráð fyrir svo að hann fór u!
aftur og tók hattinn sinn af snag-
anum og valdi sjer um leið falleg-
uslu regnhlifina, sem hann sá.
„Hjer er aldrei borð að fá“, sagði
hann við dyravörðinn.
„Það losnar víst sæti rjett strax
„Jeg má ekki vera að því, að
biða. Jeg á annríkt“.
f Iítilli búð, í hliðargötu nokkuö
frá, seldi hann regnhlífina fyrir
fimm shillings og fór inn á lítinn,
ódýran veitingastað. Hann horðaði
ágæta máltíð fyrir tvo shillings, en
nú var eftir að vita hvar hann ætti
áð sofa í nótt. Hann benti skol-
brúna Grikkjanum, sem átti veit-
ingastaðinn:
„Er nokkur uppi?“
Fiigandinn kinkaði kolli og rendi
augunum inn i ganginn innst í veit-
ingasalnum. Eric greiddi reikning
sinn og hvarf svo inn í ganginn.
Þaðan fór hann upp mjóan stiga og
inn í litla stofu, á aijnari hæð. Þar
var verið að spila við tvö borð. Af
því að allir voru að sinna spilun-
um settist Eric við það borðið sem
nær var og fór að horfa á.
Við það borð voru þrír karlmenn
og einn kvenmaður. Hann veitti
henni mesta athygli. Hann hafði
sjeð hana áður, en ekki svona nærrh
Hún gat verið um það bil 28 ára,
laglega vaxin en helst til of mögur
i andliti. Eric, sem hafði vit á þess-
konar, gat vel sjeð, að hún gæti
orðið Ijómandi falleg, ef hún gengi
vel klædd og hárið færi nógu vel.
George Goodchild:
Spila-þjófurinn.
Iin brátt leiddist hugur hans að
öðru. Hann sá að stúlkan spilaði
falskt. Að vísn einkar sniðuglega
cn þó ekki svo, að Eric gæti ekki
sieð það. Mótspilarar liennar virt-
ust ekki taka neitt eftir því. Þeir
ljetu hana moka að sjer vinniiigun-
iim, Fíric var spurður hvort liann
vildi spila og hann játti því.
Hann tapaði eins og manni sæmdi
og liætti þegar síðasti pennyinn
var búinn. Svo ljet liann sjer duga
að horfa á, og aftur sá hann, að
stúlkan liafði rangt við.
„Þú ert heppin, Anna, murraði
einn af spilurunum.
„Mjer þykir slæmt hvað þú tapar,
Tommy“, sagði hún.
„Það drepur mig ekki. Einhver
verður að fá góðu spilin".
Korteri síðar sagðist hún ekki
vilja spila mcira og bauð spilur-
unum góða nótt. Eric fór rjett á eft-
ir og náði i liana í stiganum.
„Jeg held það væri ekki svo vit-
laust, að við töluðum ofurlítið sam-
an, Anna‘“, sagði hann.
„Afsakið þjer, jeg er að flýta
mjer“.
„Jeg Jíka. En við drekkum nú
kaffibolla saman, upp á þinn kosln-
að og spjöllum svolítið saman“.
„Sá þykir mjer vera frekur!“
„Sama gæti jeg sagt um þig. Verð-
urðu samferða?" sagði hann bros-
andi.
„Hvað viltu tala við mig um?“
,,Fyrirtæki“.
„Jeg læt mjer einu gilda um slíkt“.
„Æ, nei, gerirðu það? Hefirðu t.
d hugsað um, að það var spaðagosi
i siðustu fjórum spilunum, sem þú
lagðir á borðið? Eða þá lieppni, að
Tommy liafði gleymt að hann kast-
aði sarna spilinu af sjer fáeinum
mínútum áður? I>að er hættulegt
spil, Anna?“
Það kom kipringur i varirnar á
henni. Ilún kinkaði kolli til þess að
játa, að hún tæki uppástungu hans.
Eric náði í þjón, sem vísaði þeim
inn í sjerherbergi. Þau báðu um
tvo bolla af kaffi og líkjör.
„Og þú færð ánægjuna af því að
horga, Anna“.
„Þetta er nú meiri frekjan ....“
„Jeg þori að veðja um, að þú
þorir ekki að sýna mjer það sem
þú geymir í töskunni þinni?“
„Hversvegna skylid jeg ekki jiori
að sýna jiað?“
„Þú þarft þess ekki, Jeg veit liað.
Jeg hefi sjeð menn vera skotna fyr-
ir minna. Þetta endar með skelfingu
hjú lijer“.
Hún starði i augun á lionum: „Þú
liefir máske rjett að mæla“, sagði
húii. „Það var heppilegt, að bján-
arnir höfðu ekki eins skörp augu
og þú‘“.
„Það getur vel hugsast að Jieir
verði glöggskygnari einn góðan veð-
urdag og heimti að fá að sjá liað
sem þú liefir i töskunni þinni, og
finni þá þessi aukaspil ]iín . . . .“
,,I)ei, jiei ....!“
„Jæja, hvernig list þjer á, að við
tökum upp samvinnu?“
Hann leit hvast á liana: „Þú
slekkur bara niður tíma á svona
fimta flokks stað, eins og þessum
hjerna. Þ’ú litur vel út, erl fallega
vaxin og þú ert ung. Það er máske
ekki fyrirmyndar orðbragð, sem þú
notar, en það er vist hægt að lag-
færa l>að . . . . “
„Já, en . . . .“
„Lofaðu mjer að taia út. Jeg hefi
einmitt brotið allar brýr að baki
mjer og verð að taka upp á ein-
hverju nýju. Jeg jiarf samverka-
mann í spánýtt spil, spil s'em ekki
veltur á pennyum heldur pundsseð'-
um. En jiessi smábrögð sem þú
notar, geta orðið jijer að falli þegar
minst varir“.
„Haltu áfram — haltu áfram!“
„Þú veist ]>að vel sjálf, að j>ú
stendur á eldgig, og það er einmitt
ótlinn við það, scm setur á þig
stimpilinn. Þessvegna erlu orðin svo
skinin í framan. Það sem þú þarfn-
ast, er samverkamaður, sem sýnir
þjer íeiðina, sem þú átt að fara“.
„Jeg hefi yfirleitt ekki hugmyml
um, hver þú ert“.
„Eric Lancester - ungur maður.
vel uppalinn og á ennþá falleg föt.
Hvað áttu mikla peninga?“
„Hundrað sterlingsþund“.
„Það er nóg til að stofna fyrir-
tækið. Við verðum að fá okkur góða
íhúð á góðum stað. En ]>að athug-
iim við nú á morgun. Skál, fjelagi!“
Hann lyfti líkjörglasinu. Anna
horfði á hann, eins og hún lijeldi
enn að hanii væri ekki með öllum
mjalla. Svo hló hún og klingdi glas-
inu við hann: „Skál, f.jelagi!“
Sex niánuðuni siðar fór Lancester
og frú að verða kunn í bridge-heim-
inuni, og jafnvel frúr á bestu heim-
iluiii fóru að veita frú Lancester at-
hygli jiegar l>ær J>urftu að velja
sjer nýja kjóla eða hatta.
Anna Lancaster var gjörbréytt.
Gamli flóttasviþurinn var horfinn
úr andlitinu. kinnarnar sællegri en
áður .... komnir í þær spjekoppar.
Við og við talaði hún sjóaramál af
verstu tegund, en ]>að gerði hún
aðeins þegar hún var ein með fje-
laga sínum. Annars var hún tígu-
leg og örugg í framgöngu.
Fatabirgðir hennar virtust vera
ólæmandi, og fólk liorfði á liana
með forvitni, livar sein hún fór. Og
Eric með gljákemda hárið og í föt-
iinum frá besta skraddara borgar-
innar, var henni ekki síðri.
Þessi stórkostlega breyting hygð-
isl á nýju bridgekerfi, sem Eric fjekk
stórfje fyrir að skrifa um i eitl
stærsta blað borgarinnar. Ilann
syndi ótvíræða ritmenskuhæfileika.
en ekki lókst honum að sannfæra
suma sjerfræðinga í spilinu um það,
að nokkuð nýtt kæmi fram í kenn-
ingum hans. Samt fjekk hann fjölda
iiemenda sem voru fúsir á að greiða
honum alt að ]>ví pund fyrir hverja
kehslustund.
„Hvað sagði jeg?“ sagði Eric við
Önnu. „Er þetta ekki betra en að
sitja og svikja með ásúln undir
borðinu?“
„Þú ert snillingur!“ sagði Anna.
„Jæja, að miiista kosti hefi jeg
talsvert vit á fólki. Til þess að liafa
heppnina með sjer, verður maður
að láta lita svo út, að maður hafi
verið heppinn lengi. Þessvegna er
svo erfitt að byrja ný fyrirtæki. En
nú er siglingaleiðin hrein framund-
an“.
„En það eru margir, sem ekki
trúa á spilakerfið ]>itt?“
Við látum sem við vitum ekki
af þeim. Aðfinslur þeirra eru aug-
lýsing fyrir okkur. Eitt geta þeir
ekki skýrt: að við vinnum altaf“.
„Það segir ]>ú rjelt“, sagði hún
og brosti.
En orð Erics um að siglingaleiðin
væri hrein, voru ekki alveg rjett.
Það voru ýmsir greindir menn sem
liöfðu illan bifur á Lancester og frú
hans, og einn góðan veðurdag var
það, að niaður einn fór til Scotlaiid
Yard og var visað inn til McLean
glæpamálanjósnara.
„Jeg lieiti Munroe“, sagði hanii.
„Jeg er formaður í Axton-klúbbnum,
Þjcr hafið víst lieyrst hans getið?“
„Bridge-klúbbur?“
„Sá tignasti í London, já. „Málið
er dálítið illa vanið, þvi að ]>að
snertir tvo meðlimi klúhbsins“.
„Hm! Er nauðsynlegt að blanda
lögreglunni í ]>að?“
„Já, jeg lield ]>að. Hafið l>jer
lieyrt getið um hr. Lancaster og
frú?“
Já. Lancaster hefir l'undið upp
nýtt þridge-kerfi, er ekki svo?“
„Hann segist hafa gert það, já“.
„En þjer trúið þvi ekki?“
„Nei, bæði jeg og fleiri meðlim-
ir Axtons-klúbbsins eruin sannfærð-
ir uni, að hann og kona lians sjeu
þvælleiknir og samviskulausir fals-
spilarar".
llann varði mestum liluta kvöldsins tit þess að horfa á hvernig hjónin
spiluðu, en fann ekki neitt athugavert.