Fálkinn - 20.11.1937, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
Nr. 467. Adamson pressar buxarnar sínar.
CopyrigM P. I. B.
S k r í 11 u r.
Hjá tamilækninum: — Jæja nú er
það dálítið slæmt, en það verður
ekki nema augnablik. Bitið þjer á
jaxlinn os gapið þjer vel.
Svefnherbergi nppfinningamanns-
ins.
— í hvaða ástandi hefir vatnið
mest orku?
— Sem kvennatár.
— Ilvenœr fer næsta lest, herra
stöðvarsljóri?
— Eigifí þjer viö vöruflutninga-
testina?
Hvernig málarinn fár afí því að ná
í bekkinn handa sjálfnm sjer!
Jieja, frú Hansen, nú verð jeg
vist afí fara og líta eftir straujárninu!
Nú eruð þjer ekki i neinni
hættu lengur, sagði læknirinn. Nú
er aðeins að hafa hvíld og jafna sig
eftir veikindin. Þjer eigið Sjálfsagl
einhverja ættingja, sem eru glað-
værir og kátir, og geta lifgað yður
upp?
— Já, jeg á marga ættingja, sagði
i íka frænkan, en það er spurning
um hvernig skapið verður, þegar
þeir frjetta, að jeg sje úr allri hættu.
Á hjúskaparskrifstofunni: ' Ger-
ið þjer hana nú hamingjusama, Pel-
ersen, hún hefir altaf verið trygg-
ur viðskiftavinur hjérna.
Kona Hansens er óróleg og vekur
hann um miðja nótt.
— Það er einhver á gangi frammi,
segir hún.
— Hvað er klukkan? spyr Hans
syfjaður.
Hún er tvö.
Þá er það vísl jeg að koma
heim.
Prófessörinn sjer svartklæddan
mann hjá borðinu sínu. — Þjónn,
fyrir bálftíma eða khikkutíma bað
jeg um miðdegismatinn minn. Er
jeg búinn að fá hann? Hafið þjer
gleymt mjer eða gleymdi jeg að
biðja um hann?
Herra minn, sagði maðurinr.
kuldalega. Þjer megið ekki tala
svona hátt hjerna og hjer fáið þjci
ekkert að borða. Þetta er lestrarsalur
inn á I.andsbÓkasafninu.
Hársnyrtingarmaðurinn: — Elsk-
an mín, trúir þú mjer ekki þegar
jeg segi, að ást mín til þin vari
eilíflega. ,
Jú, góði minn, en jeg er í vafa
um hvað þú kallar eilíflega, þegar
hárliðunin þín, sem þú kallar ei-
lifðar krullur, endast ekki nema i
Ivo mánuði.
Innbrotsþjófurinn hefir verið sýkn
aður og snýr sjer að verjanda sinum:
Þakka yður hjartanlega fyrir, jeg
skal bráðum koma á skrifstofuna.
Agætt en munið þjer að koma
að degi til.
Það má hver segja jiað sem hann
vill um manninn minn, en lyginn
er hann ekki.
Hvað hefirðu til marks urríþað?
—Þegar við vorum trúlofuð sagði
hann altaf, að hann væri ekki nógu
góður handa mjer, og það sannar
hann á hverjum einasta degi.
Pjetri og Ólafi lenti illilega
saman hjerna um kvöldið.
Já. Og jég sem hjelt að þeir
væru óaðskiljanlegir.
Já, það má nú segja. Það þurfli
stx menn fil að skilja þá.
WRO'
NAND
p.i.a_
Ferd’nand styrkir
mansönginn.
Töfrar mandólinsins óma i nætnr- En ástmœrin sýnir sig I}á dettur Ferd'nand
kyrðinni. ekki .... ráfí í hug.
Hún hlýtnr að hegra i svona stóra
gjallarhorni.