Fálkinn - 20.11.1937, Blaðsíða 13

FÁLKiNN
13
Setjið þið samani
1............................
2............................
3............................
1............................
5 ...........................
6 ...........................
7 ...........................
8 ...........................
9............................
10...........................
11...........................
12...........................
13 ..........................
14 ..........................
a a—a—a—a—a—áf—al—alt—aml
ey lons—gudd—gylt—húm—ing
i n g—j át n —k á f—lár—n a—n ú m—o
on- sól—söð- -steinn—ull—US;—vak.
í hellum á Frakklandi og á Norð-
ur-Spáni hafa fundist miklar leifar
eftir veiðimannaþjóðir, er þar hafa
húið fyrir 20—30 þúsund árum.
þegar ísöld var, og jökullinn liuldi
norðurhluta álfunnar, en kalt og
veðrasamt var langt suður eftir
henni. Fyrir nokkrum árum fund-
ust svipaðar leifar i Tjekkóslóvakiu,
og hefir gröftur þessara fornmenja
farið fram nú um nokkur ár, undir
stjórn tveggja enskra fornlcifafje-
laga. Hefir cinkum þótt merkilegt
það sem fanst þar, sem heitir Wist-
1. hreifa.
2. Viðurkenning.
3. Svefnleysi.
4. Mannsnafn.
5.------------rímur.
6. Mannsnafn.
7. Spekingur.
ti. Kvenheiti.
9. Spámaður.
10. Kvenheiti.
11. Kongsnaín.
12. Reiðveri.
13. Sífelt.
14. Kvensvín.
Samstöfurnar eru alls 30 og á að
setja þær saman í 14 orð i samræmi
við Jsað, sem orðin eiga að tákna.
Þannig að fremstu stafirnir í orð-
unum taldir ofan frá og niður og
öftustu stafirnir neðan frá og
upp, myndi nöfn á tveimur fslend-
.ingasögum.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifað nafnið á listann lil vinstri
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, o sem ó og' u sem ú.
ernitz. Hafa þar fundist ógrynnin
öll af steinvopnum og tækjum fnim-
þjóðar, er þarna hefir átt heima
fyrir 20 þús. árum eða meira, ou
mikið af beinum dýra sem nú eru
útdauð, eins og loðni nashyrning-
urinn og loðfíllinn (mammútinnl.
Einna merkilegast af því, sem þarna
fanst er konumynd skorin í, bein
úi loðfílstönn þó hún sje ekkj
stærri en eldspítukassi. Álitið er að
þessir frumbyggjar hafi ekki verið
mjög frábrugðnir útlits núverandi
ibúum Evrópu.
IHITLER OG MUSSOLINI.
Myndin tekin í Niirnberg, er Mussolini kom þangað.
hafði orsakað henni versta sólarhringinn,
vsem hún hafði lifað á æfi sinni.
Hún hafði reynt að fremja svivirðileg-
iistu fjársvik og pretti og vissulega átti hún
þunga refsingu skilið, en tilhugsunin um,
að koma konu í fangelsi var óbærileg fyrir
.loyce. Hún inintist þess, að vel gæti farið
svo, að hún lenti i fangelsi sjálf, ef illa
tækist til, og hún hafði i rauninni einskon-
ar samúð með þessari ógæfusömu konu.
Annað var það líka, sem hún gat ekki ann-
að en hugsað um: Dalton, sem hafði gint
þetta fólk til að framkvæma svikin. Það
var Grant Dalton, sem átti að fá refsing-
una. En svo var sá ljóður á, að ef hún
kærði Dolly, mundi hún eflaust bendla
Grant Dalton við málið. Og til þess að ná
sjer niðri mundi Grant vitanlega ljósta
upp um Dench og hann komast í fangelsið,
og þá mundi hún fara sömu leiðina.
Hún sneri sjer að frú Crowle, sem var
útgrátin og stynjandi af ekka.
Hvað horgaði Grant Dalton vður fyr-
ir að gera þetta? spurði hún.
Dolly leit upp. Vesallegt andlitið á henni
var flóandi i tárum og hún var að minsta
kosti fimm árum ellilegri en hún hafði
verið fyrir hálftíma. — Hann borgaði mjer
ekkerl nema kostnaðinn, en hann lofaði
mjer þrjátíu af hverju hundraði, sem jeg
fengi, ef þetta tækist.
Var það alt og sumt? spurði Joyce.
Það var mikið í mínum auguin, sagði
Dolly. — Það eru meiri peningar en jeg
hefi eignast nokkurntíma á æfi minni.
Það er ekki mikið, þegar þess er gælt,
að þjer lögðuð yður í svo mikla hættu,
sagði Joyce fremur kuldalega.
— Jeg tók á mig áhættuna, og mjer hefði
lekist þetta, ef hann hefði ekki skorist i
leikinn, sagði hún og benli á Dencli. — En
það er best að fárast ekki meira um það.
Þjer getið hringt á lögregluna.
Jeg ætla mjer ekki að hringja á lög-
regluna, Dolly, sagði Joyce ákveðin.
Jeg ætla að láta yður sleppa.
Dollj' starði á liana eins og kálfur. Það
mátti sjá á henni, að hún trúði ekki sínuin
eigin eyrum. Svo sagði Dench:
Þetta er alls ekki illa ráðið, frú. Fang-
elsin eru ekki rjettu staðirnir fyrir kven-
fólk. Og þjer missið einskis í við þetta. Þjer
hafið í rauninni hag af þvi, bætti hann við
og deplaði augunum.
Joyce kinkaði kolli. Hún vissi að það var
satt. Nú hafði hún fengið nýtt tilfelli, sem
gaf ótvíræða sönnun fjmir því, að Dalton
var sá erkiþorpari, sem hann hafði grunað
að liann væri.
Dolly hafði orðið mállaus af undrun um
sinn en nú sagði hún:
Nei .... meinið þjer þetta? spurði
hún með titrandi röddu, sem var gjörólík
fyrri röddinni.
Já, jeg meina það, svaraði Jovce.
Jenkins, gerið þjer svo vel að fá mjer
töskuna.
Dench gerði það og Joyce lók seðlabögg-
ulinn upp úr henni og dró einn seðilinn
út úr bögglinum. Hina seðlana lagði hún á
borðið, en fjekk konunni töskuna og eina
seðilinn. — Hann nægir yður til að komast
heim fyrir, sagði hún rólega.
Dollv starði mállaus á seðilinn. — Þetta
eru tiu pund! sagði hún og gapti af undr-
un, en svo misti hún hæði töskuna og seð-
ilinn á gólfið og fól andlitið i höndum
sjer. — Þjer eruð svo göfug við mig, kjökr-
aði hún. — Jeg sárskammast min. Drott-
inn minn .... það er langt síðan jeg hefi
skammast mín eins og núna. Jeff tók upp
töskuna og' seðilinn fyrir liana. Honum var
áhugamál að losna við kvenmanninn sem
fyrst, en hún var eins og hún hefði fengið
krampa.
- Það var barnið mitt, sem þjer sáuð á
myndinni, kjökraði hún áfram. — Og jeg
átti svo bágt og vissi ekki livað jeg átti að
íaka til bragðíi til að ná mjer í peninga.
Og mjer datt ekki í hug, að þjer væruð
önnur eins kona og þjer eruð. Hann sagði
mjer, að þjer hefðuð undir liöndum pen-
inga, sem liann ætti sjálfur.
Joyce var þvi líkust og hún ætlaði að
fara að gráta líka. Án þess að liugsa sig um,
tók hún annan seðil úr bögglinum. — Þessi
er handa barninu yðar, sagði hún.
Gerið þjer það ekki .... jeg vil ekki