Fálkinn - 20.11.1937, Blaðsíða 7

FÁL-KiNN
7
„Hversvegna gerið þið þau þá
ekki fielagsræk?11
„Við höfum engar sanna'nir. Það
mundi vekja eftirtekt, ef Lancaster
l'æri úr klúbbnum. Sjerstaklega af
því aS þau liafa svo marga með-
haldsmenn. Við verðum að áfla
sannana — en það er ekki auð-
velt að ná i þær“‘.
„Þjei' hafið grun um að hjónin
hafi ákveðið merkjakerfi?“
„Jú, við hjeldum það fyrst, en sje
svo, þá hlýtur það að vera afar
hugvitsamlegt. Við liöfiun mjög
strangar spilareglur i Axtonklúbbn-
um. Þó ekki væri nema breyting á
raddhreimnum þá mundum við taka
eftir henni (■— eða að maður hikaði
við að segja. En Lancasterhjónin
hafa aldrei gert sig sek í slíku“.
„Og' samt haldið þjer að þau hafi
rangt við?“
„Jeg er ekki í neinum vafa um
það. Þau vinna alt of oft þegar þau
spila hvort á móti öðru. Þau spila
nákvæmlega eins og þau vissu um
hvert einasta spil, sem hitt hefir
á hendinni. Vitanlega er hægt að
reikna margt út í bridge, en það eru
þó takmörk fyrir því, og þau fara
yfir þau takmörk".
„Vita þau að menn hafa grun á
þeim?“
„Ekki held jeg það“.
Einmitt meðan McLean sat og var
að hugsa um þetta mál, fjekk hann
nafnlaust brjef. Þar var minst á
Lancasterhjónin með orðum, sem
ekki var hægl að misskilja:
„. . . . þau eru óbreyttir svika-
hrappar. Hið svokallaða kerfi þeirra
er ekki annað en grima til að
breiða yfir pretti þeirra. Jeg og
konan mín voru prettuð frekjulega
hjerna um kvöldið. Það er tími til
kominn, að þetta æruláusa glæpa-
hyski sje rekið úr hópi betri borg-
ara. Jeg kýs að halda nafni mínu
leyndu“.
„Sá hefir orðið gramur“, sagði
McLean hugsandi.
„Maður skyldi ætla, að jafn æfð-
ir spilamenn og eru í Axlonklúbbn-
um gætu sjeð við því, að rangt sje
haft við lijá þeim“, sagði Brookc
yfirlögregluþjónn.
„Það er vist ekki svo auðvelt.
Það verður að sanna svona alvar-
Jegar ákærur. Ef ekki væri sýnd
full kurteisi mundu Lancastershjón-
in segja sig úr k!úbbnum“.
„Það er einmitt það sem klúbh-
urinn vill?“
„Já. En hann vill ekki að Lan-
caster fari með helminginn af fje-
lagsfólkinu með sjer. Og það gætu
þau gert. Hann gæti auglýst i blöð-
unum: „Þið eruð hræddir við kerf-
ið mitt“. En það er besta auglýsing-
in,sem Láncaster-kerfið getur fengið.
Hann gæti líka höfðað mál. Nei,
einasta úrræðið er að standa þau
að svikunum“.
Nokkrum dögum seinna sótti ó-
kunnur maður um upptöku i Axton-
klúbbinn, og stjórnin ákvað að taka
liann, sem fjelagsmann um stund-
arsakir. Ritari klúbbsins kynti hann
stm Keynes kaptein, en í raun og
veru hjet hann McLean.
„Þjer megið til að kynnast herr-i
Lancaster og frú“, sagði ritarinn.
„Þau eru frægustu meðlimir í klúbbn
!|iu. Herra Lgncaster, frú Lancaster
Keynes kaptpinn frá Indlandi“.
Erie rjetti gestlnum hendina og
Anna sagði að ]iað gleddi sig að
kynnnst honum. Að svo búnu var
nýi fjelaginn látinn eiga sig,
Hnnn yarði mesturn liluta kvölds-
ips til þess að horfa á hvernig hjón-
1 ii spiluðu. Hann var ekki sjerlega
lcikinn í leyndardómum bridge-
visindanna en hann kunni vel nð
t: ka eftir. Eigi að síður var honum
ómögulegt nð sjá, að hjónin hefðu
neitt merkjakerfi sin á milli.
Hann talaði um málið eftir á, við
Brooke.
„Það liggur við að þetta sje ó-
'geðslegt", sagði hann. „Jafnvel þó
að þau væru bæði fullkomnir hug-
lesarar gætu þau ekki spilað betur.
Annars eru þau hrífandi bæði tvö.
Kanske full hrífandi“.
„Haldi’ð þjer að þau spili ær-
Iega?“
McLean hló. „Jeg held þau hafi
svik og pretti á hverjum fingri. Jeg
hefi látið rannsaka fortið Eric Lan-
caster og hún er mjög eftirtektar-
verð. En það eru nokkrar glompur,
sem jeg þarf að fylla í. Konan er
okkur ókunnug og jeg veit ekkert
um hana. En við verðum fróðari
bráðum, sjáið þjer til“.
Keynes kapteinn kyntist Lancaster
og frú hans betur og betur. Hann
var einstakelga góður maður að
spila við, þvi að liann tapaði altaf,
n.eð sóma.
„Þið eruð alt of teikin til að spila
við mig“, sagði hann. „En það er
eina bótin, að maður getur tært á
að spila við ykkur“.
Mótspilari McLeans var í þetta
skifti enginn annar en Brooke yfir-
lögregluþjónn, sem McLean hafði
sjeð ástæðu til að bjóða með sjer
i spilakvöld heima hjá Lancasters-
hjónunum. Brooke spilaði illa bridge
en McLean hafði hvíslað því að
Lancaster að hann væri fyrverandi
skóverslunareigandi og ætti ógrynn:
fjár, og eftir það hafði Lancastei
ekkert á móti því að spila við hann.
Anna virtist hafa tekið miklu .ást-
fóstri við kapteininn, og Eric sýndi
enga afbrýðissemi, því að maðurinn
frá Indlandi virtist vera ofur skikk-
anlegur.
„Þjer og maðurinn yðar hafið
beinlínis gert bridge að vísinds
grein“, sagði McLean við Önnu.
„Já, það er rétt. En það er Eric,
sem á heiðurinn. Hann liefir samið
og upphugsað kerfið. Og svo kendi
liann mjer það á eftir“.
„Hafið þið verið gift lengi?“
„Tvö ár“, laug hún.
„En þjer hljótið að hafa spilað
bridge áður en þjer giftust?“
„Dálítið, en ekki vel“.
„Annars dettur mjer nokkuð i
hug. Jeg er hjerna með blaðaúr-
klippu. Þar er bridge-þraut, sem jeg
hefi verið að brjóta heilann um.
,leg skil ekki hversvegna suður spil-
ar ákveðnu spili. Viljið þjer líta á
hana?“
Hann rjetti henni úrklippuna. Hún
kvartaði undan hve letrið væri
dauft og tók af sjer' gleraugun og
þurkaði af þeim. Svo útskýrði liún
fyrir McLean það, sem hann hafð'
ekki skilið.
„Þakka yður fyrir“, sagði hann.
„Þetta datt mjer ekki í liug“.
Skömmu síðar fóru þeir Brooke
og liann, með miklu ljettari pyngju
en þeir komu.
„Þeim tókst það einu sinni enn“,
sagði Brooke.
„Já, en jeg held að það verði i
slðasta skifti“, svaraði McLean. „Á
morgun vona jeg að jeg fái santian-
irnar“.
„Sannanir fyrir hverju?"
„Fyrir ráðsnjöllum svikum. Ef jeg
næ i sönnunina læt jeg til skarar
skríða undir eins“,
„FJetta ofan af þeim“.
„Já. En fyrst verð jeg að gera of-
urlitla tilraun, sem getur orðið tals-
vert orfið“,
Morguninn eftir fjekk McLean æfi-
ferilsskýrslu Eric Lancaster. Hún
styrkti skoðun hans og hann gerði
þegar nauðsynlegan undirbúning til
að koma áformi sinu i framkvæmd.
Þetta var vandasamt viðfangsefni og
McLean varð að neyta sinna bestu
bragða. Við fyrsta tækifæri bendi
hann samtali sinu við Lancaster að
svruli, og — þar sem hann liafði
verið erlendis árum saman — sagð-
ist hann ekki hafa sjeð hinar nýju
sundlaugar hjer og hvar i úthverf-
um London.
Lancaster, sem var mikill sund-
maður, sagði honum hvar bestu
sundlaugarnar væru og hrósaði sjer-
staklega sundlaug einni við Great
West Road.
„Þjer megið til að koma með mjer
þangað einhverntima, þegar þjer
hafið tima til“, sagði hann.
„Með ánægju. Hvaða dagur er
hentugastur yður?“
„Á morgun, ef veðrið verður gott.
Jeg get sótt yður . . . ,“
„Nei, nei, jeg get komið hingað".
„Ágætt. Þá segjum við klukkan
þrjú“.
Anna ætlaði ekki með þeim, en
McLean gerði ráð fyrir, að hann
mundi geta komið ráðagerð sinni
fram án hennar. Það hagaði þann-
ig til við sundlaugina, að maður
afklæddi sig i klefurn og setti föt-
in á herðatrje, sem maður aflienti
umsjónarmanninum til geymslu og
fjekk númer á móti.
Þcir syntu báðir, og meðan Eric
lá í sólbaðinu, afsakaði McLean sig
og sagðist ætla að ná í sígarettur i
vasa sínum. Hann sagði umsjónar-
manninum vitlaust númer og fjekk
föt Erics. Það voru ekki nema tvær
mínútur þangað til hann uppgötv-
aði, að hann hafði fengið skökk
föt, en á þessum tíma hafði hann
athugað föt Erics og fundið það
sem hann vildi.
„Þetta er myndarlegur staður?"
sagði Eric þegar hinn kom aftur.
„Já, prýðilegur“.
„Við verðum að koma hingað oft-
ar“.
McLean kinkaði kolli, en efaðist
sannast að segja um, að Eric fengi
tækifæri til að koma þarna í nán-
ustu framtíð.
Daginn eftir talaði McLean við
l'ormanninn og ritarann i Axton-
klúbbnum.
„Nú er jeg reiðubúinn til að fletta
ofanaf hr. og frú Lancaster“, sagði
hann.
„Iiafið þjer uppgötvað merkikerf-
ið þeirra?“
„Já, en það skal jeg sýna ykkur
betur, þegar jeg fletti ofan af þeim.
Jeg held að það sje best að láta
athöfnina fara fram i klúbbnum“.
„Ágætt. Það kjósum við lika lielst.
En það væri leiðinlegt, ef við —
lentum i ógöngum í því sambandi".
„Ekki skuluð þjer óttast það. Jeg
sting upp á, að tveir meðlimir i
klúbbnum skori á Lancaster-hjónin
að mæta þeim i spilakeppni. Ef
riógu mikið er langl undir þá segja
þau já“.
Og þau tóku vitanlega áskorun-
inni — og meira en það. Þau sáu
fyrir því, að blöðin fengju frjettina,
svo að þetta gæti orðið auglýsing
fyrir þau um leið. Reglurnar í
klúbbnum voru mjög strangar og að-
ems meðlimum var leyft að koma
nálægt spilaborðunum þegar mótið
hófst. McLean kom ásamt Brooke
yfirlögregluþjóni þegar spilið hófst
og fjekk að sjá, að Lancaster-hjón-
unum gekk betur, undir eins i
fyrstunni. Þau liöfðu sagt og gert
stóraslem og virtust vera i besta
skapi.
Anna virtist vera ofuríitið óró,
en Eric var rólegur eins og sfinx.
Það var engin vafi á þvi að hann
spilaði bridge ljómandi vel, en jafn-
vel snillingar vita aldrei um hvert
einasta spil, sem meðspilarinn hef-
ir á hendinni. McLean horfði á i
nokkrar mínútur,. Fyrsta rúbertan
var búin.
„Nú er jeg tilbúinn“, sagði Mc-
Lean við formanninn. „Biðjið þau
um að koma inn i hliðarherbergið“.
Eric var forviða þegar formað-
urinn fór þess á leit við hann.
„Já, ef þjer endilega viljið jiað
en mjer finst það ekki vera sam-
kvæmt reglunum“.
Anna og hann komu inn í hliðar-
herbergið. McLean og Brooke komu
á eftir og lokuðu á eftir sjer.
„Jæja, herrar mínir“, sagði Eric,
„hvað er um að vera?“
McLean kom fram og Eric sperti
upp augun.
„Eruð þjer i stjórninni, Keynes
kapteinn?"
„Jeg er frá Scotland Yard“, sagði
McLean stutt. „Því hefir verið hald-
ið fram að þjer og konan yðar
eða segjum heldur þessi kona —
hafi spilaþjófnað að atvinnu“.
„Hvað segið þjer?“ Lancaster tók
öndina á lofti.
„Jeg er hjer kominn til að sanna,
að þetta sje síj|t“.
Andlit Erics stirðnaði. Hann
þrýsti einglyrninu fastar i augað.
„Það langar mig til að sjá yður
sanna“.
„Já, nú skuluð þjer sjá. Má jeg
lána einglyrnið yðar snöggvast“.
„Eruð þjer að gera að gamni vð-
ar?“
„Þvert á móti. þetta er mjög al-
varlegt. Augnglerið undir eins!“
Eric afhenti það. Anna sat við
Imrðið og var föl sem nár. Gler-
augun hennar sátu svo undarlega
skakt á nefinu. McLean s'ettist beint
á móti henni, tók spil, stokkaði
þau og gaf i bridge.
„Lítið þjer á spilin yðar“, sagði
liann við Önnu.
Hendur hennar skulfu er hún tók
upp spilin. McLean þrýsti augn-
gleri Erics fast inn i augað,
„Þjer hafið spaðakóng, spaðaníu,
áttu og tvist“, sagði hann. Auk þess
hjartadrotningu, hjartagosá, lijarta-
sjö og hjartasex. Tígulás þarf
jeg að halda áfram?“
Anna misti spilin og starði á
Eric. McLean hjelt áfram, liægt og
rólega:
„Framhliðin á spilunum speglast
i gleraugum þessarar konu. Þau
sjást ekki greinilega með berum
augum, en þetta augngler, sem er
sjerstaklega til þess gert stækkar
myndina nægilega. Þegar jeg segi
yður, að Lancaster var sjerfræðing-
ur i Ijósfræði og hefir unnið hjá
stórri Ijósglerjaslípun í Þýskalandi,
þangað til hann stal úr sjóði verk-
smiðjunnar, getið liið skilið, hvern-
ig hann gat beitt þessum brögðum.
Frú Lancaster, eg hefði gaman al
að eiga gleraugun yðar. Jeg er viss
um, að þer sjáið jafnvel án þeirra“.
Sökudólgarnir sáu að þeim var
ekki undankomu auðið. Hver sem
vit hafði á gat sjeð, að glerin höfðu
verið slipuð í þessu augnamiði. Þau
biðu fyrst eftir ákvörðuninni, sem
sljórn Axtonsklúbbsins tók, en sú
ákvörðun var, að þau skyldu bæði
aflient McLean. Nokkrum mínútum
síðar voru þau á leiðinni lil Scot-
land Yard.
„Hvernig gótuð þjer getið yður til,
hvernig í þessu lá?“ spurði Brooke.
„Það var þegar jeg uppgölvaði.
að Lancaster hefði aldei notað
augnagler fyr en hann byrjaði á
þessum prettum. Sömuleiðis ]>egai
jeg tók eftir að konan virtist haf.i
óþægindi af gleraugunum. Jeg reyndi
að láta hana lesa dauft letur, og
hún varð að taka af sjer gleraugun
áður en lnin gat lesið það. Síðan
komst jeg að því, að Eric liafði læ”l
ljósfræði, og við sundlaugina atliug-
aði jeg augnaglerið hans meðan
hann var i sólbaðinu. Það var alis
enginn galdur“.
Þegar McL’éan sá Eric Lancaster i
siðasta sinn virtist hann ekki iðrast
neins.
„Leiðinlegt, að þjer skylduð fara
að sletta yður fram i þetla“, sagði
hann. „En maður getur lieldur ekki
búist við að sitja allaf i heppninni".