Fálkinn - 08.01.1938, Blaðsíða 10

10
F A L K I N N
©
■# .. ' iáíSítí
-j|#i ' 'w
Copyright P. I. B. Box 6 Copenhagen
Nr. 472. Aclcimson og fljótþurra gólflakkið•
S k r í 11 u r.
Gefðu mjer unnustuna mína
ajtur, jiorparinn þinn skœniil
þitt, eða jecj miji þig á milli hand-
anna ....
Maðurinn minn er dálitið vœru-
lcœr — haldið þjer að þjer viljið
ekki saga lappirnar af hjólbörun■
um.
Jæja, ekur hann Stefán á«æt-
h'sa, sagðirðu?
Já, það cr áreiðanlegt. Það er
hrein tilviljun ef hann beygir í sömu
átt og vagninn beygir.
.Vú ætla jeg einu sinni ad
reyna að miða á manninn, hver
veit nema jeg hitti þá hjerann.
KONAN IJANS: — Nei, vinur
minn, þú ert ennþá hjá mjer.
Heyrðu, ef við þessir fjalla-
garpar vœrum ekki til þá veil jeq
sannasl að segja ekki, hvað maður
œtti að gera við tindana.
Gamall vani. P fer i leikhúsið með
unnustu sinni. Hann afhendir frakk-
ann sinn i fatageymsluna og segir
um leið:
Get jeg fengið tíu krónur út
á hann núna?
Haiin: — Hjónabandið er ekki ein-
tómur leikur, elskan mín. Þegar við
erum gift ])á verður ]jú að sjóða
mat á hverjum einasta degi.
Hún: Já, og þú verður að horða
liann.
Franz Josep Austurríkiskeisari
hafði fengið tvo vilta tndíána að gjöf
frá Brasiliukeisara og hafði ])á lil
sýnis Wienarbúum í hallargarðinum,
Einn morgnn kom hershöfðingi inn
i hallargarðinn til að skoða Indíán-
ana en fann þá ekki. Veik hann sjer
þá áð manni, sem stóð og var að
eiga við blómabeð líklega einn af
garðyrkjumönnunum og spurði
hann til vegar. Maðurinn vísaði hon-
um til Indiánanna án l)ess að iíta
l;()p og hershöfðinginn þakkaði og
fjekk manninum tvo gullpeninga. í
bakaleiðinni varð hershöfðingjanum
enn gengið fraín lijá gamla mannin-
um og sá ])á sjer til mikillar skelf-
ingar, að þetta var enginn annar
en keisarinn.
Fyrirgefið þjer, yðar hátign!
siamaði hann. Jeg hafði ekki
hugmynd um------------
Ekkert að fyrirgefa, kæri hers-
höfðingi, sagði keisarinn og brosti
En gullpeningunum ætla jeg að
halda. Því það eru fyrstu pening-
arnir, sem jeg hefi unnið mjer inn
með heiðarlegu móti.
Villi: Heyrðu, Jón, kannastu
\ið stúlkuna, sem gengur þarna hinu
megin á götunni?
Jón: Bíddu nú við, ekki gel jeg
neitað því að hún kemur mjer kunn-
uglega fyrir sjónir. Hún er í káp-
unni konunnar minnar, með nýja
hattinn hennar dóttur minnar og
sélhlífina hennar tengdamóður minn
a’- .... Já, nú sje jeg það .... það
er eldakonan mín!
Móðirint Af hverju ertu að gretla
þig framan í bolabítinn, dengsi?
Dengsi: Hann byrjaði.
Maður nokkur sat á fínu veitinga-
luisi og var að horða. Hann fesli
pentudúkinn upp í hálsmálið á sjer,
en þetta nneyxlaði gestgjafann og
hann kallaði á þjóninn: „Reyndu
að gera manninum skiljanlegt á eins
kurteislegan hátl og unl er, að þetta
sje óviðeigandi“.
Þjónninn gekk að borðinu til
mannsins: „Afsakið þjer herra minn.
Var það rakstur eða klipping?“
Ferd’nand hefir tek-
ið tvo spánardrengi.
Nú slást þeir aftur, ófjetin.
hið verðið að koma ykk
tir saman um hjólið.
Þetta dugði, nú gengur
alt vel.
Ilvað er nú þetta?
I