Fálkinn - 08.01.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 26.
eftir
JÖIIN GOODWIN
ekki. En álíti'ð þjer, að jeg eigi að Irúa, að
liann liafi gabbað frú Nisbet?
Gabbað frú Nisbet, já, lók fangeísis-
stjórinn eftir. Hann gabbaði meira að
segja mig.
Jeg geri ráð fyrir, að það sje kórónan
á afreksferli Denchs. Og livað á nú að
gera ?
Yður detliir víst ekki í hug, að jeg
aúli að gera samsæri með einum af föng-
iuuini úr tugtbúsinu mínu, fulltrúi? Og' þjer
vitið, að það lá við að þjer kæmuð of
seinl sjálfur.
Já, það er salt, það lá við að jeg væri
of seinn, sagði Brant. Jeg vissi vel
hvernig á stóð, áður en jeg var búinn að
tala við bana í tvær mínútur. Jeg lijelt mig
á næstu grösum, til þess að vera viðbúinn
undir eins og Halstead kæmi fram á sjón-
arsviðið. Mjer hefði aldrei dotlið i hug, að
við þyrftum að deila um jafn einfall mál
og þelta.
Bað mundi baka frú Nisbel alvarleg'
óþægindi ef öllu væri til skila haldið, og
hún hefir þegar fengið að reyna meira en
nóg, sagði fangeisisstjórinn. Betta vrði
henni afar þungbært.
I>að verður öllum þungbærl, lautaði
Brant fulltrúi. Hann sneri sjer við og leil
yfir hópinn, á handlegginn á Dench í um-
búðunum og á náfölt andlitið á Joyce. Og
fangelsisstjórinn horfði líka. Ilann mintist
með brærðum lmga skemtilegs hádegis-
verðar.
Ilvað leggið þjer til?
Jeg geri ráð fyrir, að vitnisburður
Dencb komi okkur að góðum notum við
yfirheyrslurnar vfir Halstead, svaraði Brant
og svo fór hann til hinna aftur.
Jæja, Dench, sagði hann. Við Irú-
um yður. En þjer liafið bakað okkur mikla
óþarfa fvrirböfn og nú verðið þjer að gjalda
þess.
Jovee tók fram í. Getið þjer ekki slejil
bonum, hrójiaði bún. Þjer getið ekki
staðið yður við, að senda slíkan mann i
fangeísið aftur. Þjer vitið hvað hann hefir
gert fvrir mig. Jeg væri ekki á lífi núna,
ef hann hefði ekki verið svona hugrakkur
og fórnfús.
Augu Iiennar voru skýr og biðjandi og
andlitið roðnaði af ákafanum. Aldrei fanst
Jeff hún hafa verið eins töfrandi og jafn-
vel Brant hinn ósveigjanlegi fann til þessa.
Hann sagði ekki neitt. Það var fangelsis-
stjórinn, sem sneri sjer að Joyce.
Verið þjer ekki hrædd, frú Nisbet,
sagði Merivale majór og lá við að liann
hvíslaði orðin, um leið og hann lók i hend-
ina á Joyce. Hann verður að koma til
mín aftur, það er ekkert undanfæri á því
en hann skal fá bestu aðldynninguna,
sem fangelsissjúkrahúsið getur veitt. Og jeg
skal gef'a aðalstöðvunum eins velviljaða
skýrslu um hann og jeg sje mjer færl. Yður
er óhætt að trúa mjer, þjer þurfið ekki að
vera hrædd um hann, þvi að þess verður
ekki langt að bíða, að hann nái sjer að
f'ullu aftur.
Jovce leit á hann og þakklætið skein út
úr augum hennar. Dencli sneri sjer að
henni.
Þjer skuluð ekki vera að vorkenna
mjer, frú, sagði hann rólega. Fyrirgefið
mjer, að jeg hefi gabbað vðiir. Maður, s'em.
er í líkum nauðum og jeg var, verður að
gríjja bvert tækifæri sem gefsl, og liann er
ekki að hugsa um, hverjum hann geri ó-
þægindi ef hann aðeins getur sjeð sjálfum
sjer farborða. Við erum nú einu sinni
svona gerðir. En jeg ætla aðeins að segja
vður það, að þessi tími sem jeg befi verið
í þjónustu yðar befir verið mjer sældar-
tími. Jeg vildi borga heils árs fangelsisvist
fyrir þessa tólf daga, sem jeg hefi fengið
að vera hjerna. Mjer þykir það eitt vers«,
•ið jeg skuli hafa bakað yður óþægindi.
Óþægindi, sagði Joyce hrærð. Jeg
vildi óska, að jeg gæti sagt yður alt það
sem jeg stend í skuld við yður fvrir. Það
eru sumir betri menn i fangelsum, en þeir
sem eru utan þeirra, Dench. Þjer vitið að
minsta kosti, hverju þjer hafið bjargað
mjer frá.
Það er satt, Dench, sagði Brant.
Þjer hafið hjáljjað okkur vel í þessu máli.
Það mun verða sjeð við yður, að þjer baf-
ið hjálpað Scotland Yard til þess að ná i
tvo mjög hætlulega glæjjamenn.
Joyce varji öndinni ljettara. llún sneri
sjer að Brant.
Hvernig komust þjer á sporið sjmrði
hún.
Við fengum tilkvnningu frá amerík-
önsku lögreglunni, líka efnis og þjer hafið
fengið, eftir þessu að dæma, sagði Branl
og tók upj) símskevtið, blöðin tvö, sem
höfðu dottið á gólfið, þegar borðið vall
um. Hann leit á fyrra blaðið og kinkaði
kolli. Já, efnið er í rauninni það sama,
þó að sitt skeytið sje úr hvorri átt. Jeg geri
ráð fvrir, að þjer vitið, frú Nisbet, að þessi
maður, sem kallar sig Grant Dallon, er
eftirlýstur fyrir morð. Lásuð þjer þetta
áður en.hann sá það?
Joyce skalf. Hann sagði, að nú væri
út um sig.
Það er engum vafa bundið hvað hann
á i vændum, sagði Brant rólega. Jeg
býsl \ ið, að þjer látið yður þetta að kenn-
ingu verða, frú Nisbet, og að þjer treystið
ekki gjörókunnugum mönnum eins vel hjer
eftir og þjer hafið gert liingaðtil, hversu
fagurl sem þeir hjaía. Þjer hafið þegar
gert þetta tvivegis. Jeg ætla að ráða yður
lil þess, að láta það ekki koma fyrir i
þriðja sinn, hversu hjartagóð sem þjer eruð.
Jeg er hræddur um, að ekkert afl á
jarðríki geti yfirbugað hjartagæsku frú
Nisbet, sagði Dench. Meðal annara orða,
bætti hann við stendur ekkert meira i
þessu símskeyti? Mjer sýnist blöðin vera
Ivö.
Já, sagði Brant. Hann tók siðara blað-
ið, las það og fékk það síðan Jovce, án
þess að láta sjer bregða. Þetta virðist
ekki koma þeim hluta málsins við, sem
að okkur veit, frú Nisbet, það er óvist að
þjer kærið yður um að aðrir lesi það.
Joyce tók símskeytið. Hönd hennar titr-
aði lítið eitt meðan hún var að lesa niður-
'agið. Iiún sagði ekki neitt um stund, en
þegar hún tók til máls, var röddin róleg.
Jú, sagði lnin. Jeg ætla að lesa
þetta ujjþbátt. Jeg vil að þjer vitið það,
Dench. Því að þjer höfðuð á rjettu að
standa.
„Enyin tilhæfa fregninni um að Nis-
bei kapteinn sje lifandi. Sagan mn
C.harles Holl nppspuni. Nánari skýrsla
og sannanir sendast brjeflega“.
Joyce heyrði að Jeff varj) öndinni, og
skildi, að liann var ekki siður fagnandi en
Inin. Hún þorði ekki að líla framan í hann.
Svipurinn á Dench var óumbreytanlegur.
Jeg var svo seni ekki í miklum vafa
um þetta, sagði hann. Ein Halsteadiygin
enn. En það var að fá sannanir.
Brant, sem eins og vant var, var fljótur
að skilja, fann að það mundi vera besl að
lofa þeim að vera einum dálitla stund.
Hann sneri sjer að fangelsisstjóranum.
Jeg verð að líta eftir föngunum mín-
um, lierra majór og losa fangaverðina. Jeg
ælla að senda þá hingað, til þess að taka
við Dench. Verið þjer sælar, frú Nisbet. Nú
skal jeg ekki géra yður meira ónæði, sagði
lnmn og brosti.
Joyce lók fast og vingjarnlega í hendina
á honum. Hún skildi vel hvað hún átti þess-
um fátalaða duglega manni að þakka. Næsl
eftir Dench var það hann, sem hafði Iagl
drýgsta skerfinn til þess, að hjarga henni
út úr liinu flókna öngþveiti, sem hún
hafði lent í. Þegar liann var farinri koniu
varðmennirnir tveir og fengu skijianir sin-
ar hjá fangelsisstjóranum.
Farið með Dench niður í anddyrið og
biðið þar eftir mjer, sagði bann. Dencli
hagræddi særða handleggnum vel í fetlinum
og gekk út með þeim, virðulega og rólega,
eins og þegar hrytanum Jenkins lókst hesl
UPP-
Joyce sá að fangelsisstjóranum ljek hug-
ur á að segja eitthvað við hana og deplaði
augunum til Jeff, svo að aðrir tóku ekki
eftir, og hann varð samferða Deneh úl.
Majórinn stóð og sneri yfirskeggið, ofur
vandræðalegur.
Frú Nisbet, jeg er liálí' hræddur um,
að þessi saga komi öll i blöðunum, sagði
hann og ræskti sig. Þjer megið búast við
að það komi blaðamenn bingað til yðar und-
ir eins i fyrramálið. Hann þagnaði og
horfði dajjurlega á Joyce.
Þjer megið reiða yður á, að jeg skal
tala mjög varlega, majór, sagði hún.
Hjer eftir verð jeg ákaflega varfærin.
Það hýrnaði mjög vfir fangelsisstjóran-
um við þessi orð.
En það er eilt, sem jeg vildi sjerstak-
lega minnast á við yður. Þjer niunið et'tir
hádegisverðinum yðar. Ef sagan kemst á
kreik uni jiað, að strokufangi úr mínu eig-
in fangelsi hafi gengið um beina fyrir mjer
án þess að jeg hafi veitt því nokkrá eftir-
tekt, þá er úti um mig. .Teg mundi verða
að fifli i áliti almennings.
Joyce fann að hláturinn sauð niðri i
henni. En hún hjelt honum í skefjum. Hún
fann til þakklætis í garð fangelsisstjórans,
jiað lá við að henni jiætti vænt um hann.
Þjer skuluð engar áhyggjur hafa ai'
því, majór, því að enginn lijer á heimiliini