Fálkinn - 24.09.1938, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Saga eftir
Willam Mcharg.
— Jeg er að rannsaka mál, sem
snýst uni morð og gimsteinaþjófnað,
sagði O’Malley. Hún lieitir miss Carr-
en, þessi kona sem hefir verið myrt.
Hún átti margar snyrtistofur, sem
hún græddi sand af peningum á og
átti mikið af gimsteinum, sem liún
liafði gaman af að hengja utan á
sig. Hún var yfirleitt kona, sem hafði
gaman af að skemta sjer.
— Hjerna um daginn fór hún á
skemtistað, alsett gimsteinum sínum,
og fanst skotin til bana í bilnum
sínum. — Og gimsteinarnir liorfnir.
Annars er þetta mál ekki neitt dular-
fult. Maðurinn sem framdi morð-
ið er fundinn.
— Þá þarft þú víst ekki að skifta
þjer frekar af því? sagði jeg.
— Jú-ú — lögreglan liefir ekki
fundið skartgripina ennþá.
Við fórum saman á stöðina, sem
maðurinn — Burlit hjet hann — var
geymdur á. Það var ekkert eftirtekt-
arvert við hann sjerstaklega. Hann
var mjög 'sæmilega til fara en fötin
þó nokkuð snjáð. Hann sagðist vera
tuttugu og átta ára.
— Jæja, eruð1 það þjer, sem dráp-
uð hana? spurði O’Malley Burlit.
— Jeg hefi ekki snert við lienni,
og það hefi jeg sagt lögreglunni.
— Hvað hafið þjer gert við skart-
gripina hennar?
— Jeg hefi ekki snert neina skart-
gripi. Þjer hafið handtekið skakkan
mann, sagði Burlit ákafur. Jeg kom
ekki hingað til New York fyr en í
gær. Jeg kom hingað frá Cleveland
til þess að reyna að fá vinnu og
svo hefi jeg flækst inn í þetta ógeð-
felda mál. Jeg hefi þekt miss Carren
frá þvi að við áttum bæði heima i
Cleveland, en ekki sjeð hana í mörg
ár. Þegar jeg kom til borgarinnar
hringdi jeg til liennar. Hún sagðist
gjarnan vilja hitta mig og okkur tal-
aðist svo til að jeg skyldi koma til
hennar um kvöldið. Jeg spurði hvort
hún mundi geta útvegað mjer eitt-
hvað að gera, en hún neitaði því.
Við sátum og töluðum saman i
klukkutíma og svo stakk hún upp á
því, að við færum út saman. Jeg
sagði henni, að jeg væri peningalaus,
en hún kvað það engu skifta. Svo
ókum við burt i bílnum hennar og
komum víða.
— Hvar?
— Jeg man ekki nöfnin á stöðun-
um — jeg ók bara þangað sem hún
sagði mjer. Það voru vist nætur-
klúbbar, sem við komum í.
— Hve mikiu eydduð þjer?
— Hún borgaði allstaðar.
— Og hvað svo?
— Loks sagðist hún vera orðin
þreytt og jeg ók henni heim, setti
bílinn inn í skúrinn, gekk með henni
að húsdyrunum og bauð góða nótt.
— Hvenær var það?
— Jeg hugsa að klukkan hafi ver-
ið nálægt eitt.
— Þjer verðið að viðurkenna að
málið horfir ekki vel fyrir yður,
sagði O’Malley. Enginn hefir sjeð
yður aka bifreiðinni í skúrinn eða
fylgja Carren heim. Á gistihúsinu
yðar er okkur sagt, að þjer hafið
ekki komið heim fyr en klukkan
þrjú. Lögreglulæknirinn álítur, að
hún hafi verið myrt milli klukkan
eitt og þrjú.
— Jeg veit það. Jeg var í slæmu
skapi og slangraði um göturnar áður
en jeg fór heim á gistihúsið.
— Þjer getið ekki sagt hvar þjer
fóruð um? Yður mundi efiaust ekki
hafa verið flækt í þetta mál, ef miss
Carren hefði ekki sagt einni af að-
stoðarstúlkum sinum, að liún ætti að
hitta yður.
byssan sjeu hjer, sagði O’Malley að
lokum. En við skulum nú ná i
Burlit.
Burlit var hoðinn og búinn til að
koma með okkur. Við ókum milli
næturklúbbanna og Burlit kannaðist
við þá, sem þau miss Carren liöfðu
komið á. Svo fórum við með hann á
Við fórum og skoðuðum lík miss
Carren. Hún virtist alls ekki vera
dáin. Kinnarnar voru bleikrauðar
af farða og varirnar rjóðar. Hún
var í flegnum samkvæmiskjól. Tvö
skot höfðu lent i henni. Lögreglan
hafði lekið bílinn í sína umsjá. Það
var blóð á hægra framsæti — maður-
inn sem hafði setið við stýrið hafði
skotið hana.
lögreglustöðina aftur.
— Hvað funduð þið í vösum Bur-
lits þegar hann kom á stöðina?
spurði O’Malley manninn, sem sat
við skrifborðið.
var myrt — og hann er fátækur,
og þar er ástæðan til glæpsins.
Iiverju skiftir það, þó að þjer getið
ekki fundið gimsteinana. Hann getur
auðveldlega hafa losað sig við þá
eða komið þeim undan og skamm-
byssunni getur hann hafa fleygt.
Hann getur ekki komið með neina
fjarverusönnun. Hann getur hafa
sent gimsteinana til Cleveland. Hann
getur hafa liaft meðsekan mann sem
tekið liafi við gimsteinunum.
— Kanske þjer viljið taka þetta
mál að yður? En hvað sem öðru
liður þá ætla jeg nú að fara í hió.
Daginn eftir hitti jeg O’Malley aft-
ur. — Ætlið þjer enn á bíó, eða haf-
ið þjer ákveðið að gerast lögreglu-
njósnari á ný? spurði jeg.
— Jeg hefi víst ekki greind til að
vera lögregluþjónn, mjer gengur ekk-
ert með þetta skrambans mál. Nokkr-
ir starfsmenn minir hafa heimsótl
ýmsa af þessum karlmönnum, sem
miss Carren þekti, en jeg hefi ekk-
ert upp úr því. Þeir höfðu allir á-
gætar fjarverusannanir. Burlit er
eini maðurinn sem grunaður er —
og samt er hann ekki morðinginn.
Síðdegis um daginn hringdi O’-
Malley til min: — Hafið þjer tima
til að koma út með mjer í kvöld?
spurði hann. Jeg var til í það.
— Þá sæki jeg yður. En það verð-
ur ekki fyr en seint.
Hann sótli mig eftir leikhústíma.
Hann var kjólklæddur og hinn
fyrirmannlegasti. Jeg leyfði mjer að
hafa orð á því við hann.
— Þakka, sagði hann brosandi. —
Jeg vona að það sópi að mjer i
tískuklúbbum borgarinnar í kvöld.
Viljið þjer lofa mjer, að gera elcki
tilraun til að borga neitt af því sem
við neytum í kvöld? Jeg lofaði þvi.
— Jæja, þá er best að fara að
nálgast stelpurnar.
GIMSTEINAMORÐIÐ
Tveir lögreglumenn höfðu rann-
sakað bílinn.
— Hafið þið orðið nokkurs visari?
— Við höfum fundið fingraför
hennar og Burlits. Annað ekki.
Til þess að sanna að þessi maður
liafi myrt hana, verðum við að ná
í skartgripina. Byssan sem hún hefir
verið skotin með er heldur ekki
fundin, sagði O’Malley.
Við fórum og skoðuðum íbúð henn-
ar. Þar voru lögreglumenn að lesa
brjef hennar og skjöi.
— Finnið þið nokkuð brjef frá
Burlit? spurði O’Malley.
Nei, þar var ekkert brjef frá
Burlit. Þeir höfðu fundið sæg af
brjefum frá öðrum og ljósmyndir af
ungum og gömlum karlmönnum voru
um alla stofuna. — Hún hefir víst
ekki verið frábitinn karlmönnum,
sagði annar lögreglumaðurinn. —
Og eftir brjefunum að dæma hefir
hún verið fljót að kynnast þeim.
Bak við liúsið sem lnin átti heima
í voru margir bílskúrar. Hún liafði
notað einn þeirra. Við fórum þang-
að, sem bíllinn hennar hafði fund-
ist, — það var í Van Cortlandt Park.
Ef Burlit hefði skilið við hana þar
var ekki langt fyrir hann að kom-
ast á næstu neðanjarðarbrautarstöð.
Herbergi hans á gistihúsinu hafði
verið rannsakað, en við rannsökuð-
um það á ný. O’Malley vildi ekki
gefast upp — hann hafði endaskifti
á dýnum og dúkum og kannaði gaum-
gæfilega stoppuðu hægindastólana
tvo.
— Jeg þykist geta fullyrt, að
hvorki gimsteinarnir nje skamm-
Hann sýndi okkur ýmislegt smá-
dót, sem hafði verið raðað á borð.
Þar á meðal var lykill.
— Herra minn trúr — hvað lög-
reglumenn geta verið barnalegir!
sagði O’Malley. Jeg hefi allstaðar
verið að leita að þessu, en mjer datt
ekki í hug, að nokkur lögreglumað-
ur mundi þegja yfir því, að hann
hefði funáið lykil. Viljið þjer gera
svo vel að segja mjer, að hverju
þessi lykill gengur, herra Burlit?
— Sjálfsagt. Það hefir enginn spurt
mig að því fyr. Hann er að kofforti,
sem stendur á járnbrautarstöðinni.
Jeg hefi tvö handkoffort með mjer
hingað, en þau voru svo þung, að
jeg nenti ekkj að vera að burðast
með þau með mjer. Svo að' jeg hafði
aðeins annað með mjer á gistihúsið
— liitt skildi jeg eftir i geymslunni á
járnbrautarstöðinni.
— Þorið þjer að sverja, að jeg
finni hvorki skammbyssu nje gim-
steina þar?
— Þjer skuluð atliuga það sjálfur.
Við ’fórum á brautarstöðina og
fundum koffortið. Þar voru livorki
gimsteinar nje skammbyssa. O’Malley
stóð um stund og starði fram undan
sjer. Greindarleg augun í lionum
urðu svo skrítin.
— Ilvað er að? spurði jeg.
— Burlit liefir ekki drepið liana,
og hann liefir ekki lieldur rænt gim-
steinunum, sagði hann með semingi.
— Eruð þjer genginn af göflunum?
sagði jeg. — Þjer eruð eini maður-
inn, sem lætur sjer detta í hug, að
Burlit sje saklaus. Hann hefir verið
með stúlkunni um það leyti sem hún
— Stelpurnar? Jeg starði forviða
á hann, en hann hló.
Við hittum þær á tilsettum stáð.
Þær voru kornungar. Unga stúlkan,
sem O’Malley virtist halda sig meir
að, var með kynstur af skarlgrip-
um á sjer.
Við fórum í einn af næturklúbb-
unum, sem Burlit hafði kannast við
að hafa komið á með miss Carren.
Jeg hætti smámsaman að skifta mjer
af stúlkunum sem með okkur voru,
þær voru svo ágengar og frekar.
Þær brostu til annara nieðan þær
voru að dansa við okkur — og þær
dönsuðu fúslega við hvern þann,
sem bauð þeim dans. Digur, sköll-
óttur karl, sem var með glóliærðri
stúlku starði á stúlkuna, sem var
með O’Malley. Þegar liðinn var
klukkutími borgaði O’Malley reikn-
inginn og við fórum í annan nætur-
klúbb.
Iijer skaut sköllótta ístrubelgnum
upp líka ásamt kvensnift sinni og
þegar við komum i þriðja nætur-
klúbbinn var hann þar einnig.
— Elta þau okkur, eða erum við
að elta þau? spurði jeg.
— Þau, voru lijerna þegar við
komum.
. Stúlka O’Malleys var að dansa
við prúðbúinn svarthærðan mann. —
Það var varla efi á, að hann eltir
okkur hjeðan þessi, sagði jeg. —
Hún vinkona yðar hefir töfrað hann,
O’Malley!
— Því skyldi hún ekki mega
skemta sjer? Jeg er ekki afbrýðis-
samur.
Þegar jjjónninn kom með reikn-