Fálkinn - 24.09.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
inginn taldi O’Malley peningana sína.
Hann hafði ekki nóg. Hann sagði
eitthvað við þjóninn og stóð svo
upp og fór fram í fatageymsluna.
Þjónninn skaut einhverju að sköll-
ótta mánninum sem stóð upp og fór
út. Augnabliki síðar fór vinkona
O’Malleys á eftir þeim. Og skömmu
síðar komu þau öll inn aftur og
O’Malley borgaði reikning sinn.
— Hver er hann þessi sköllótti
vinur þinn? spurði jeg.
— Hann sagðist vera frá Cliicago
og ætla að' fara lijeðan síðdegis á
morgun. En nú skulum við fara að
komast heim.
Við fylgdum stúlkunum heim lil
þeirra. O.Malley kom inn hjá mjer
og hlammaði sjer á besta hæginda-
stólinn. Mig langaði til þess að hann
i'æri, það mundi bráðum fara að
hirta af degi, og mig langaði til að
fara að sofa. En mjer fansl jeg ekki
geta rekið hann út. I>á hringdi sím-
inn og hann svaraði.
— Það er besl að þjer verðið
hjerna, sagði hann þegar hahn iiafði
lagt af sjer heyrnartólið.
En jeg vildi fara með honum. Við
hlupum niður götuna og náðum þar
í hifreið, sem ók með okkur vestur
í borgina og nam þar staðar fyrir
utan stórhýsi eitt. Þar stóðu óein-
kennisbúnir lögreglumenn við dyrn-
ar. Við fórum inn og einn lögreglu-
maðurinn með okkur. Ljósrálc lagði
frain á ganginn undan hurð á annari
l)æð og lögreglumaðurinn benti á
hurðina án þess að segja nokkurt orð.
Við hörðum á dyrnar en enginn
svaraði. Þá sparkaði O’Malley í hurð-
ina — hún hrökk upp og við ultum
inn í herbergið. Þar spruttu sá sköll-
ólti feili og ungi maðurinn svart-
hærði sinn upp af hvorum rúm-
stokknum og slörðu forviða á okkur.
Á rúminu milli þeirra lá heil hrúga
af skartgripum allskonar. O’Malley
greip skammbyssu af unga mannin-
um og setti handjárn á hann. Jeg
varð forviða á, að hann skyldi ekki
járna þann feita lika, en þá skildist
mjer það að hann var lögreglumaður.
— Eru þetta skartgripir miss Car-
ren? spurði jeg.
— Já.
— Og er það ungi maðurinn þarna,
sem hefir drepið hana?
— Það er hest að þjer farið lieim
til yðar, sagði O’Malley svo við mig.
Jeg hlýddi, en síðar um daginn
liitti jeg hann aftur. — Það er margt
í þessu máli, sem jeg ekki skil, sagði
jeg við hann.
— Það get jeg hugsað. Jeg var líka
lalsvert lengi að skilja það sjálfur.
Það var augljóst, að einhver sem
hafði verið með miss Carren í hif-
reiðinni hefði drepið hana — og
það sýndi að lnin hafði þekt mann-
inn. Hann var neyddur til að drepa
hana svo að lnin kæmi ekki upp um
hann — hann drap hana fyrst og
stal síðan gimsteinum hennar.
— Vitanlega sagði jeg. — Og við
vitum, að Burlett var með henni.
— Það er að vísu rjett, en jeg sá
fljótt, að Burlitt sagði satt. Hann og
miss Carren höfðu ekið bifreiðinni
inn í skúrinn og hann hafði fylgt
henni að húsdyrunum áður en hann
sneri heim á gistihúsið sitt. En síðar
var hún drepin í bifreiðinni sinni —
og það sýnir að bifreiðin hefir verið
tekin út aftur. En liver gerði það?
Þetta var einka-bílskúr og enginn
hafði orðið var við, að bifreiðin væri
tekin þaðan.
— Og livað svo?
— Yður finst það víst skrítið, en
jeg reyndi að setja mig í spor miss
Carren — nú var jeg miss Carren.
Burlit var nýskilin við mig eftir að
liafa fylgt mjer heim. Jeg var stúlka
sem liafði gaman af að skemta mjer,
og maður af bernskustöðvum mínum
— maður sem jeg hafði ekki sjeð í
fjöldamörg ár hafði hringt lit mín
og spurt livort hann mætti heim-
sækja mig. Jeg bjóst auðvitað við þvi
að fá skemtilegt kvöld, en livernig
fór það? Maðurinn kom á tilsettum
tíma, og það kom á daginn, að hann
var fátækur og atvinnulaus, og það
eina sem hann þráði var, að jeg
lijálpaði honum að fá vinnu Við töl-
uðuin um þetta fram og aftur og jeg
var orðin svo leið á þessu, að jeg var
fús lil að borga livað sem vera skyldi
lit þess að komast út og skemta mjer.
Við fórum í ýmsa næturklúbba og
um klukkan eitt sagðist jeg vilja
fara heim. Það var nokkuð snemt
fyrir stúlku, sem er vön að lifa í
næturklúbbum mest af nóttinni, hugs-
aði jeg með mjer. Eftir því sem lög-
reglumennirnir höfðu sjeð af brjefa-
skiftum hennar, var það augljóst að
stúlkan var býsna tjettúðug, svo að
mjer fanst ekki nema sjálfsagt, að
hún liefði duflað við einhvern í ein-
hverjum klúbbnum og sett tionum
stefnumót síðar. Þessi maður liafði
farið á eftir henni og Burlit og svo
hafði Burlit skilið við liana, eftir að
þau voru búin að koma bílnum fyrir,
en liinn maðurinn ekið bílnúm út
aflur. Og þau tiöfðu ekið burt á
nýjan leik og þá hafði maðurinn
myrt hana.
— Cxlögglega til getið sagði jeg.
— En hvað langt komst jeg með
það? Það var ómögulegt að finna
leiguvagninn sem hafði ekið mann-
inn lieim til miss Carren. Jeg gat
auðvitað farið í ýmsa næturklúbba
til þess að líta á fólk, en hvernig
átti jeg að sjá liver var morðinginn.
Jeg þóttist vita, að morðinginn
væri öruggur um sig — Burlit var
eini maðurinn, sem hafði verið grun-
aður í málinu. Hann mundi ekki
forðast næturklúbbinn ef hann væri
vanur að koma þangað að staðaldri
— sumpart gæti það vakið grun,
og sumpart langaði hann til að sjá,
livort lögreglan væri að snuðra í
næturklúbbunum. Leikinn gimsteina-
þjófur liefir að jafnaði hylmarann
við hendina, og hann tekur undir
eins við þýfinu, en þessi maður var
sennilega viðvaningur, svo að það
gat hugsast, að hann liefði gimstein-
ana lijá sjer ennþá. Hann mundi
varla þora að veðsetja þá — það
væri of áliættusamt.
Gat jeg fundið bragð til þess að
láta hann afhenda mjer gimsteinana?
Það var að minsta kosti vert að
reyna það.
Jeg náði i lögreglumann á aðal-
stöðinni, sem ekki var þektur meðal
glæpamanna — Það var liægt að
halda, að hann væri grunsamlegur
sjálfur. Jeg náði í stúlku og hengdi
sæg af lánuðum dýrgripum á liana
— og síðan fórum við í næturkhibb-
aná, sem Burlit og miss Carren
höfðu komið í. Jeg hafði gát á gest-
unum, livort einhverjir þeirra gæfu
ekki dýgripunum hýrt auga. Ef miss
Carren hefði kynst nýjum manni
um nóttina þá var það sennilega í
síðasta næturklúbbinn, sem hún kom
í, svo að þar Ijek jeg leikinn minn.
Jeg hafði ekki nóga peninga til að
horga reikninginn og sendi því þjón-
inn tit sköllótta manrisins með skila-
boð um að hann hitti mig í fata-
geymslunnni. Skömmu síðar kom
„vinkona" min til okkar. Þegar ein-
hver af þjónustufólkinu í næturklúbb
kemst á snoðir um eitt eða annað,
líður ekki á löngu áður en alt
starfsfólkið veit það og ýmsir af
gestuniim líka. Tíu mínútum eftir að
jeg hafði leikið þennan leik minn,
að látast vera peningplaus, vissu
allir það og þar með það, að vin-
kona min liefði orðið að selja gim-
steinakaupmanni frá Cliicago einn
hringinn sinn, manni sem ætlaði
heim til sín daginn eftir, og mundi
ekki koma með neinar óþarfa spurn-
ingar.
Við fylgdum stúlkunum heim.
Sköllótti karlinn sendi sínar stúlkur
heim í hifreið og stóð við dyrnar
Dranmur kjðrfurstans.
„Það var komið að alira-
heilagramessu. Kjörfursti Frede
rik af Saxlandi var staddur i
liöll sinni í Schweiniz, sem er
mjög skamt frá Wittenbei'ig.
Um morguninn þann 31. októ-
bei' var hróðir hans Johann
hertogi staddur lijá lionum.
„Jeg þarf að segja þjer, hróð-
ir, draum, sem mig dreymdi í
nótt, sagði kjörfurstinn, sem
jeg gjarnan vildi geta ráðið.
Hann er mjer svo minnisstæður,
að jeg hygg hann mundi ekki
gleymast mjer, þótt jeg lifði
þúsund ár. Hann endurtók sig
þrisvar sinnum og i hvert skifti
í sambandi við nýja viðburði.“
„Var ]iað góður eða slæmur
draumur,“ spurði liertoginn.
„Jeg veit það ekki. Guð einn
veit það“, svaraði kjörfurstinn.
—- Þegar jeg gekk til hvílu í
gærkveldi, var jeg hæði þreytt-
ur og mjög hugsandi. Jeg sofn-
aði fljótt, er jeg liafði lesið
bænir mínar, og svaf vært og
rólega um hálfa aðra stundu.
Jeg lá svo vakandi fram til
miðnættis og hraul heilann um
alla mögulega liluti. Hvernig
jeg ætti að halda liátíðina, sem
fór í hönd. Jeg bað fyrir hinum
ógæfusömu sálum í hrejnsunar-
eldinum, og ákallaði Guð um
visdóm og náð til að stjórna
lýð minum, og hað hann að
senda oss sinn sannleika. Því
næst sofnaði jeg aftur, og nú
dreymdi mig, að almáttugur
Guð sendi mjer munk, sem
var sonur Páls postula. Allir
dýrðlingar voru í fylgd með
honum og áttu þeir að fullvissa
mig um, að munkurinn kæmi í
góðum erindum. Hann hað mig
að leyfa sjer náðarsamlegast
að skrifa eitthvað á kirkjuhurð-
ina í Wittenberg, og leyfði jeg
honum það. Munkurinn fór þá
þangað og tók að skrifa á
í klúbbnum þegar 'náunginn sem viö
vorum að taka fastan, kom út og
ávarpaði hann. Morðinginn 'heitir
Jerry Riden. Hann sagði þeim sköll-
ótta, að hann ælti mikið af dýrgrip-
um eftir konuna sina sálugu — hvort
liann vildi ekki líta á þá? En eng-
inn mætti vita, að hann ætlaði að
selja þá. Hann fór með þann sköll-
óttá heim til sín og vitanlega skygðu
nokkrir leynilögreglumenn hann á
leiðinni. Einn þeirra hringdi til min.
Við höfðum eltki hugmynd um, hvort
þetta var rjetti maðurinn, en við
höfðum aftalað það við þann feita,
að ef það væru dýrgripir miss Carr-
en, sem liann sæi hjá manninum,
þá skyldi hann ekki svara neinu
þegar barið væri á dyrnar. Ef ekk-
ert svar heyrðist áttum við að
sprengja upp dyrnar og ryðjast inn
með skammbyssurnar tilbúnar. Mað-
urinn hafði þegar framið eitt morð
og okkur langaði ekki til að hann
dræpi fleiri.
— Þetta var mikil áhætta fyrir
yður? sagði jeg.
— Nei, það var ekki áhætta fyrir
aðra en þann sköllótta. Ef morðing-
inn hefði komist á snoðir um, livað
við höfðum fyrir stafni, hefði hann
ekki skoðað huga sinn um, að skjóta
hann.
kirkjuhurðina, og svo var letrið
stórt, að jeg gat lesið það að
heiman frá mjer. Penninn,
sem hann notaði var svo lang-
ur, að liann náði alla leið til
Rómaborgar og þar stakst hann
í gegnum eyrun á ljóni, sem lá
þar, og skalf þá liin þrefalda
kóróna ó höfði páfans. Allir
karídínálar og furstar þyrptust
að til þess að styðja kórónuna
á höfði páfans. Við vorum þar
lika og er jeg rjetti út liönd
mína til þess að styðja kórón-
una, þá vaknaði jeg með út-
rjettan armlegg, og var þó orð-
inn bæði hræddur og reiður
við þennan munk, sem ekki gat
stjórnað penna sínum betur.
Jeg áttaði mig þó fljótt. —-
Þetta var aðeins draumur.
Jeg sofnaði slrax aftur og
lijelt þá draumurinn áffram.
Ljónið, sem penninn rakst í,
tók að öskra af öllum mætti,
og komst þá öll Rómaborg í
uppnám og allir prelátar ríkis-
ins þustu af stað til þess að
sjá, hvað um væri að vera. Páf-
inn gaf úl skipun gegn þessum
munk og sneri sjer sjerstaklega
til mín i þeim efnum, af því að
hann var í mínu umdæmi.
Aftur vaknaði jeg, Ias faðir-
vorið og hað Guð að varðveita
alla sína lieilögu, og sofnaði
enn á ný. Nú dreymdi mig, að
við bræðurnir og allir furstar
ríkisins flýttum okkur til Róma
borgar og reyndum að brjóta
pennann. En því meir sem við
reyndum, því sterkari varð
penninn. Það aðeins marraði
í honum og við fundum, að
penninn mundi eiga slíkan óg-
urlegan styrkleik, að vonlaust
mundi að brjóta hann. Jeg
spurði þá niúnkinn (því að
stundum þóttist jeg vera í Róma
horg-og stundum í Wiltenherg),
hvar hann hafði fengið þennan
penna, og hvað orsakaði hinn
ógurlega styrkleika hans. ;—
„Þessi penni,“ sagði hann, „til-
heyrði lnindrað ára gamalli
gæs frá Ræheimi (Joliann
Huss). Jeg fjekk hann hjá ein-
um kennara mínum og hann
er svona sterkur vegna þess,
að eng'inn getur tekið úr lion-
um merginn. Jeg er sjálfur
undrandi yfir slyrkleika hans.“
Alt í einu heyrði jeg hark mik-
ið. Heill lierskari af pennum
liafði þá sprungið út frá þess-
um penna munksins, og nú
vaknaði jeg.
„Hvað finst þjer um draum-
inn,“ spurði kjörfurstinn. „Jeg
vildi, að við hefðum hjer ein-
hvern Daniel eða Jósef til að
ráða hann.“
Að Icvöldi þess sama dags
skrifaði Lúther sína 95 setning-
ar á kirkjuliurðina i Witten-
herg, sem hafði þær afleiðing-
ar'að liásæti páfans nötraði, ljón-
ið öskraði og rót komst á menn
og málefni. (Að mestu íeyti þýtt).
Pjetur Sigurðsson.