Fálkinn - 22.10.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
/
„A —' jeg — að — gefa — þjer á
’ann?“ drafaði skeggjaður karlfausk-
ur, sem varla gat valdið pytlunni
sinni, og steyptist síðan á hausinn.
„Há-ha-ha!“ var hlegið. Aðrir
köstuðu að mjer mjög óhrjálegum
athugasemdum viðvikjandi spurn-
ingu minni, annað var ekki upp úr
ljessari leit að hafa. Mjer lá beinlínis
við gráti, líegar jeg rölti aftur upp
að samkomuhúsinu.
Um miðnætti kom bílstjórinn okk-
ar til mín og sagðist vera að fara.
„Eru allir tilbúnir?" spurði jeg.
„Það varðar mig ekkert um!“ svar
aði bílstjórinn. „Nú fer jeg, og þeir,
seni ekki vilja vera með, geta sjeð
um sig sjálfir.“
Jeg gekk með honum niður að
bílnum ásamt fleirum af okkar fólki.
Þar kom það í ljós, að Aki og Teo-
faní voru þau einu, sem ekki voru
mætt.
„Þau um það“, sagði bílstjórinn
og setti í gang, gat þess um leið, að
kanske væru ljau líka farin á ein-
hvérju „troginu“ öffru. „Farin! Það
kemur ekki til mála, þau verða ball-
ið út,“ sagði jeg og ljet hann róa.
Hún skyldi að minsta kosti fá að
heyra, hverskonar mann hún hefði
látið ginna sig og fyrir hvers pen-
inga hann væri að svalla, bölvaður
kjóinn. Jeg krei>li hnefana og sá
mig í anda slá Áka niður fyrir aug-
unum á henni. Jeg var þá illa svik-
inn, ef hún virti að engu hreinar
tilfinningar og karlmannleg tilþrif.
Svo leið og beið og jeg var á vakki.
Að síðustu voru allir bílar farnir
utan einn: R. 290.
„Það er sunnanbíll," hugsaði jeg.
„Jeg get að minsta kosti komist með
honum út í tjöld, o,g ef þau verða
ekki komin fram, þegar hann fer,
ja, þá er ekkert líklegra en þau
liggi altaf hjer inn i gili, kanske
útúr full. Þau geta þá fengið að
ganga sína 25 kílómetrá fyrir mjer“.
Jeg fann, að þessa stundina unni
jeg þeim alis hins versta, henni
líka. Svona býr ást nianns og hatur
livort nálægt öðru i sálinni. Loks
þagnaði harmonikan heima í hús-
inu og hópur fólks kom niður á
veginn. Jeg gekk þegar í stað fyrir
þann, sem forystuna virtist hafa.
„Fyrirgefið þjer,“ byrjaði jeg og
þjeraði hann, því þetta var kanske
finn maður úr Reykjavík. „Jeg hefi
satt að segja verið að bíða eftir
vissri stúlku og inanni hjerna, en
hvað um það. -— Jeg er sem sagl
vegamaður eins og þjer sjáið. Það
er ekki ósennilegt að, þáu liggi full
inn í gili, og þau um það. En jeg
jiarf nauðsynlega að komast heim í
tjöld í nótt, verkstjórinn okkar flyt-
ur á morgun, liað er eins víst og
við stöndum hjer. Þessvegna vildi
jeg spyrja yður, eða rjettara sagl
biðja yður, að lofa mjer að sitja i
hjer út-eftir. Jeg hugsa ekkert um
hin.“ — J-Iann horfði glottandi á
mig, meðan jeg talaði, svo sagði
hann: „En góði maður.jég fer austur
undir fjöll með þetta fólk núna. Jeg
fer alls ekki útúr í nótt, því miður“.
Mjer varð orðfall, og jeg horfði þög-
ull á síðustu skemtigestina klifra
inn í bílinn og aka syngjandi í
burtu. Jeg stóð einn eftir á veginum,
ballkiæddur. Nóttin var skuggsýn
og köld, og það var byrjað að smá-
rigna. Hvert Iiljóð var þagnað utan
goluþyturinn, sem ýllraði í sima-
vírunum yfir höfði mjer.
„Glataður maður“, kjökraði jeg
og rölti af stað. Ástin og hatrið, alt
jiurkaðist burt út í einmanaleikann.
Aðeins dauðinn var æskilegur, fanst
mjer, og jeg hlustaði skeytingarlaus
á, hvernig mölin bruddi sundur
sólana á nýju spariskonum minum.
Jeg reyni ekki að lýsa þessari
tuttugu og fimm kílómetra-göngu
minni gegn um regnið yl'ir hæðir
og hálsa, grasheiðar og svarta sanda,
jeg held hekst að jeg hafi ekki altaf
vitað af mjer einu sinni. Stundum
tylti jeg mjei' niður á votan veg-
kantinn, til þess að hella sandi
og möl úr veslings útvöðnum skón-
um mínum. Þess á milli þrammaði
jeg áfram sljór og gegndrepa eins
og skepna, sem strekkir áfram i
blindni eftir tilvísan eðlishvatarinn-
ar. Annað gerðist ekki, utan jiað,
að um morguninn stal jeg mjólk úr
brúsa, sem kvöldið áður hafði verið
borinn í veg l'yrir mjólkurflutninga-
bílinn. Jeg héld jeg hafi drukkið
ofan i hann hálfan. Það var bless-
uð hressing, og jeg hef aldrei getað
reiknað mjer þetta til syndar, enda
þótt jeg sje sauðfrómur maður. En
nóg um það.
Eftir jiví sem nær dró áfangastaðn
iiin lifnaði yfir mjer. Jeg fór að
herða gönguna og naga mig í hand-
arbökin fyrir slórið, því satt að
segja var jeg ekki óhræddur við
verkstjórann. Þetta var svoddan ein-
stakur reglumaður, og þar að auki
vissi jeg ekki vel, hvað klukkunni
leið. — Landslagi er svo liáttað á
þessum slóðum, að dálítil hæðar-
bunga skyggir á tjöldin austan frá
sjeð, Jeg gat því ekkert fylgst með
liví, sem þar gerðist fyr en jeg var
kominn nærri á staðinn sjálfan. Því
verður þessvegna ekki með orðum
lýst, hvernig mjer varð við, þegar jeg
kom upp á nefnda hæð, og sá að
siðasti bíllinn var að aka burt úr
tjaldstaðnum, sem nú leit út eins
og hver önnur dökk skella á grænni
flötinni. Jeg var sem sagt enn orð-
inn strandarglópur. „Bíðið Jjið! Bíð-
ið þið! Jeg er að koma!“ æpti jeg
í örvæntingu niinni og tók til fót-
anna. En bíllinn lijelt áfram í al-
gjöru skeytingarleysi um mina til-
veru og mínar hrópandi bænir. Jeg
hefði eins vel getað beðið sólina
að nema staðar á himninum, árang-
urinn hefði ekki orðið minni.
„Jæja,“ hugsaði jeg og hleypti í
mig karlmensku, „jeg næ þeim fyrir
kvöldið, jiað hefir |)að þá þó jeg
tapi vinnu i dag, mjer er ekki vand-
ara uni en Áka, það er að segja, ef
liann er j)á ekki mættur eftir alt sam-
an.“ Jeg gekk svo þarna vestur í tjald
stæðið mitt, því jeg sá að eitthvert
skran lá þar eftir.
Ný ógæfa. Ný skelfing: Þetta var
skranið mitt, rúmfötin, verkagallinn
og nestiskassinn. Ofan á loki hans
lá brjef lil mín með rithönd verk-
sljórans. Jeg tælti á svipstundu liálf-
blautt umslagið utan af innihaldi
sinu, sem reyndist að vera nokkrir
SIGURVEGARINN FRA EPSOM.
Á Derby-veðreiðunum síðustu urðu
þau óvæntu úrslit, að franski liest-
urinn „Bois Russel" vann aðalhlaup-
ið. Sjest eigandi hestsins, Peter
Bealty, sonur Beattys aðmíráls,
teyma klárinn ól af brautinni eftir
sigurinn.
peningaseðlar og auk jiess miði með
svohljóðandi áritun: „Með jiví að
útlit er fyrir, að j)ú hafir eitthvaö
meira áríðandi að sýsla, heldur en
passa ])itt verk hjá nijer, gef jeg þjer
hjer með fullnaðarfrí frá því lijer
eftir. Æskilegt væri að fá kvittun
fyrir ])essum aurum við tækifæri.
Eyvinduix
„Með öðrum orðum, spark,“ taut-
aði jeg og reif sundur miðann. Ekki
gat jeg sjeð nokkur merki þess, að
Áki hefði hrept sömu örlög, sá hafði
leikið fallega á mig!
„En biddu við, kunningi!" liróp-
aði jeg alt í einu hástöfum og leit
hróðugur á eftir bílnum, sem nú var
að hverfa út í súldina lengst vestur
á þjóðveginum. „Jeg vissi það altaf,
að minn tími átti eftir að koma, og
nú skal sá hlæja best, sem síðast
hlær, eins og oftar.“
Að svo mæltu greip jeg alt milt
hafurtask í fangið og skálmaði ljetl-
CODREANU,
foringi járnsveitarinnar í Rúmeníu,
hefir nú verið dæmdur i margra ára
þrælkunarvinnu fyrir ýms afbrot. Er
hann nú kominn í saltnámu eina og
á að vinna þar ásamt fjölda óbóta-
manna. Sjest hann hjer á myndinni
ásamt varðmanni úr hernum.
um skrefum heim að liúsi söðla-
smiðsins. —
Jeg skal svo geta þess að síðustu,
að jeg fjekk mjer sumardvöl á „hótel-
inu“ og dansaði margan dansinn
við Teofaní eflir grammófónmúsik,
þegar kvölda tók. í fáum orðum
sagt, jeg gerðist fínn maður og fjekk
mjer skemtigöngur vegna heilsunn-
ar, ])egar vel viðraði. Það kom lika
í Ijós, að Teofaní kunni ekki siður
að meta mig en Áka, eftir að jeg
lærði þau rjettu tök á lífinu. —
Og um haustið, þegar mitt starf
kallaði mig aftur inn í hóp minna
gömlu, sniðugu fjelaga í lifsbar-
áttunni, l>á var það ,hún, sem tár-
feldi, en ekki jeg. Svona vindur
ástin sjer stundum til, kunningi,
hihihi. — Siðan eru nú liðin fjögur
ár. Og jeg rifja þetta upp fyrir mjer
í kvöld að gamni minu, því það
stendur hjerna i blaðinu, að nú
sje liún gift. —
WMW& Best að auglýsa i Fálkanum