Fálkinn - 22.10.1938, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Setjiðþið saman!
3................................
8................................
10...............................
11...............................
12...............................
13. .............................
ab—að—aS—afr—ah—ak—ann—
and—ar—dav—dit—e—fje—ham—
hjer—!hrak—í—íð—láns—náð—njörð
n ó—o—s a v—u—u r—u—u—ú r—v a r ð.
Setjið þið saman! 43 blað 22 okt...
1. Sveit
2. Minnismerki
3. Ástargyðja
4. Goð, mannsnafn
5. ----ur, Nóason.
tí. Dragðu andann!
7. Mannsnafn
8. Ræktað land
9. Skuldir
10. Borg í Bandaríkjum
11. Smiðaáhald
12. Gríptu!
13. Rusl.
Samstöfurnar eru —-alls 30 og á að
búa til úr þeim 13 orð er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Nöfn tveggja islenskra fjalla.
Strikið yfir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana i orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á,
o sem ó, u sem ú, — og öfugt.
NÝTÍSKU TÖFRAR.
Irwin A. Moon í Chicago, sem er
bæði trúboði og vísindamaður, notar
allskonar töfrabrögð í trúboði sínu
til þess að sannfæra efagjarnar sálir.
Hann stendur t. d. berfættur á kop-
arkringlu og Jætur miljón volta raf-
straum fara gegnum skrokkinn á
sjer og leggur þá bjarma af fingur-
gómunum á honum.
SMÁSJÁ,
er stækkar 30.000 sinnum. Myndin
sýnir nýja uppgötvun, rafeindasmá-
sjána, sem. hefir verið búin til hjá
þýska firmanu Siemens & Halske, og
er nýtt og þýðingarmikið hjálpar-
gagn fyrir vísindin. Bestu smásjár, er
þekst hafa hingað til gátu stækkað
2000 sinnum, en nýja smásjáin
stækkar 30.000 sinnum.
sumir hafa eflir dauðann. Aliangendur dul-
spekinnar halda því fram, að sumir andar
sjeu á eirðarlausu reiki um jörðina vegna
óafplánaðra synda. Það eru til liús með
draugagangi. Hversvegna skyldi ekki stað-
ur eins og þessi Manndrápsey geta orðið
fyrir heimsóknum af halstýrugum sjóræn-
ingjum, eins og þessum Fratton? Jeg þekki
að visu ekki neitt til hans, en það er að
kenna fávisku minni og mjer þykir það
leitt. Það ern vitanlega til þúsundir af slík-
um æfintýramönnum, sem einhverntíma
hafa verið frægir. Þekkið þjer þennan
Alhee?“
„Nei, en þegar George Barkett leit inn
til mín í Bóston áður en liann fór í Fratton-
ey, sagði liann mjer að hann væri ríkur
Englendingur, sem hefði grætt auð sinn á
ófriðarárunum. George reyndi að ná mjer
með sjer í olíufyrirtæki, sem var mjög ljett-
úðugt.“
„Kanske hefir hann reynt að ná í Ahtee
lika “
„Við skulum eklci klandra veslings Ge-
orge núna, hann fær nú aldrei lausn aftur.“
Curtis Weld tók eftir, að kunningi horfði
álasandi á hann um leið og liann spurði:
„Er yður alvara að hjálpa ekki veslings
gömlu konunni og borga spilaskuldina?“
„Nei, jeg geri það ekki,“ svaraði hinn á-
kveðið. „Hún veit að jeg get ekki þolað
kvenfólki að spila fjárhættuspil, og samt
eyðir hún peningunum, sem jeg sendi henni
í spil — og sem mjer her engin skylda til
að senda henni — í stað þess að nota þá í
föt handa Phyllis, sem hún sagði að gengi
í lörfum.“
Weld var svo óvenjulega ákveðinn að
Trent hrá í hrún. „Jeg er viss um, að liún
liefir skrifað þetta hrjef í öngum sinum, af
því að hún var yfirkominn af hræðslu,
hvort það nú hefir verið öryggi liennar
sjálfrar, sem hún var hrædd um eða þeirra,
sem upp á hana eru komin, unga piltsins
og systur hans.“
En Curtis Weld mintist hinna hatursfullu
athugasemda, sem frú Hydon Cleeve hafði
gerl, þegar hann heyrði rödd hennar siðast.
Það var þegar hún hafði fengið síðustu
þúsund dollarana, og þótti skítur til koma,
af því að upphæðin var ekki fimm sinnum
hærri, og fokvond yfir brjefinu og ráðlegg-
ingunum, sem fylgdu. Hún hafði hringt til
hans i landsímann og gefið alt annað en
fallega mynd af lyndiseinkun lians og lífs-
ferli með mikilli mærð og snjöllum lýsing-
um og hringt svo af í eyrað á honum án
þess að gefa honum tækifæri til að svara
nokkru orði.
Hann hafði meðlæti í lífinu, en líka var
ýmislegt annað til, sem ekki var eins
skemtilegt að minnast, og það var það,
sem frú Hydon Cleeve hafði æft mælsku
sína á með svo mikilli áfergju að hann
hafði orðið reiður —- og ennþá reiðari þeg-
ar hann komst að því, að þjónninn hans
hafði heyrt livert einasta orð.
„Jeg gef henni ekki eitt cent,“ sagði hann
ákveðinn, og þar með vísaði liann frú Hy-
don Cleeve og áhyggjum hennar frá sjer
og beindi samtalinu að burtför gestsins
síns, sem stóð fyrir dyrum.
„Jeg vildi óska, að jeg gæti fengið yður
til að verða lengur,“ sagði hann. „Þjer meg-
ið að minsta kosti ekki gleyma þvi, að
endurtaka þessa lieimsókn að minsta kosti
einu sinni á ári. Það var leiðinlegt að frú
Trent skyldi ekki geta komið, það sýnist
svo, sem hún geti ekki slitið sig frá Joan og
hvítvoðungnum hennar. Farið þjer til Eng-
lands núna undir eins?“
„Jeg verð að komast til Palm Beach sem
fvrst. En fyrst verð jeg að fara til Boston
og finna nokkur ártöl og upplýsingar á
bókasöfnunum þar.
Curtis Weld horfði forvitnislega á hann.
„Það legst í mig, að þjer sjeuð að leggja
út í hættulegt æfintýri, rjett einu sinni.‘
Trent brosti: „Það er rjett til getið,“ svar-
aði hann.
XIII. kapítuli.
I opinbera bókasafninu í Boston sneri
Trent sjer til sjerfræðings í Ameríku-sögu;
og þegar hann hafði rýnt marga klukku-
tima í bókunum sem honum hafði verið
vísað á, fór hann til forstöðumannsins fyrir
Atheneum-hókasafninu mikla og talaði við
hann lengi og rækilega.
Morgnninn eftir kom Trent til Harbour
Bay, sem á þeim tíma var að kalla dauður
hær. Hann leigði sjer lítinn bíl og ók til
Summer Harbour. Sá Anthony Trent, sem
gekk inn í litlu kaffistofuna þar, var gjör-
ólíkur þeim glæsilega eiganda sjö þúsund
dollara bifreiðarinnar, sem annars gekk
undir þessn nafni. Þetta var miðlungs-
maður, ekki ósvipaður hókara og spurði
um ýmislegt viðvíkjandi frú Cleeve.
Konan, sem bar á borð fyrir hann vöflur
og bragðlaust kaffi, gerði sjer ekki liáar
hugmyndir um hinn ættstóra nágranna
sinn.
Lýsing hennar var i aðaldráttum ekki
annað en endurtekning á því, sem Curtis
Weld hafði sagt. Konan var miklu fúsari til
að tala um morð Eliot Jasters. Hún var
ekki i vafa um, að George Barkett væri
sökudólgurinn. Meðan hún ljet dæluna
ganga kom skeggjaðnr maðnr með málara-
kassa og myndagrind inn í stofuna. Þeir
lóku tal saman.
Þess var skamt að bíða að Trent yrði
þess vísari, að þetta var hinn frægi málari
Osric Bodwell, sem þarna var kominn, og
að liann var að fara frá Maine, en þar
hafði hann dvalið við að mála strand- og
sjávarmyndir. Hann ætlaði til Carmel í
Kaliforniu og hafa þar vetursetu. Trent
liafði tekið sjer nýjan ham og mintist því
ekki einu orði á að hann væri kunnugur