Fálkinn - 27.01.1939, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
Nr. 532. Adamson borðar vel.
S k r í 11 u r.
-— Afsakið! — Jeg má ef til vi'l
lána þenna stól.
— Þú segist vera jurtaæta og sv->
situr þú hjer með stórt buff fyrir
framan þig.
— Já, góði. Þetta heitir ekki buff
á mínu máli heldur heitir það „for-
boðinn ávöxtur.“
IJUUXIZ/
— María! — María! — læturðu
þvottinn hanga úti? Ertu alveg f"á
þjer. . . . setjum svo aff honum grði
nú stolið!
Kennarinn: — Hvað heitir jeg á
þýsku?
Nemandinn: — Ich.
Kennarinn: — Alveg rjett. Og hvað
heitir þú?
Nemandinn: Brandur Tímó-
leusson.
|íÍajlA J/c
. .— Þessu fegurðarkremi get jcg
rnælt með persónulega, sjálf hef jeg
notað það seinustu fimm árin!
Fyrverandi barnaljósmyndari:
— Jæja þá! Þá lítum við nú hing-
að. . . . mundu það nú, litli vinur,
....svo kemur lítill fugl út úr gat-
inu hjerna!
Fyrirlesarinn, sem ekki þoldi syj j-
aða áheyrendur.
Durt með handlegginn, þú
þarna-------viff viljum ekkert ástar-
daffur hjerna í leikhúsinu.
— Svona vel þarftu ekki að hóna
gólfin, María!
Þrir strákar, Jón, Siggi og Pjetur,
sitja á grjótgarði við aðalgötuna i
þorpinu og eru mjög óðamála. Pj-t
ur er með köku í hendinni og sam-
ræðan virðist snúast um liana. Þeg-
ar hæst lætur gengur presturinn hjá.
— Hvað eruð þið að gera þarna,
drengir? spyr presturinn vingjarn-
lega.
Við erum að útkljá liver eigi
að fá kökuna. Sá sem getur sagt
mestu lygina á að fá hana, segir Jón.
Svei attan, segir presturinn. —
Þegar jeg var á ykkar aldri sagði
jeg aldrei ósatt.
— Heyrðu Pjetur, segir Jón.
Gefðu prestinum kökuna.
Frúin: Eigum við ekki að halda
samkvæmi bráðum, Eiríkur?
Hann: — Finst þjer nokkuð gam-
an að vera að hóa saman fjölda af
fólki í gestai)oð?
Frúin: — Nei, það er öðru nær.
En það eru svo margir, sem jeg hefi
gaman að sitja iijá.
>
Ferdinand sökkhlóð.