Fálkinn - 07.07.1939, Qupperneq 8

8
F Á L K I N N
Iilack hafði ekki augiin af Williams. Og nú skeði nokkuð skríiið.
Þeir urðu af úrslitaleiknum.
Lögreglumönnunum Smith og Black þótti súrt í broti,
að vera sendir í yfirheyrsluferð einmitt þegar þeir ætl-
uðu að fara að horfa á úrslitaleik í knattspyrnu. — En
þeir fengu það, sem betra var.
LÖGREGLUSAGA eftir FRED Mc ARTHUR.
CMITH lögregluþjónn skálmaði
fram og aftur í litlu biðstofunni
á stöðinni. Hann Jeit öðru hverju á
klukkuna og gaut síðan augunum r.
dyrnar, sem voru inn i stofu full-
trúans. Nú fór að verða hver síð-
astur að ná í lestina. Mikill skratti!
Black fjelagi hans hafði farið inn til
þess gamla til að biðja um leyfi
handa þeim háðum, það sem eftir
væri dagsins. Þeir vildu fyrir hvern
mun komast á úrslitaleikinn á knatt-
spyrnumótinu. Black og Smith
voru báðir jafn ólmir í að sjá knatt-
spyrnu. Loks opnuðust dyrnar og
Black kom fram.
„Hvernig fór það?“ spurði Smith
óþreyjufullur.
„Það er ekkert við því að gera,“
sagði Black með ergelsissvip og tók
upp sígarettu. „Sá gamli vill endi-
lega ljúka við þetta mál út af hvarfi
mr. Roberts. Við komumst ekki hjá
því, að fara i kvöld til Green Cottage
og yfirheyra Williamshjónin.“
Smith nuddaði á sjer nefið.
„Skrambans leiðindi voru þetta.
Jeg Iijelt að þetta mál væri útkljáð.
Hefir eitthvað nvtt komið fram í
því?“
„Nei. — En honum finst rjettara
að hafa tal af Williams og konunni
hans. Þó við vitum fyrirfram hvað
þau segja.“
Green Cottage, hústaður Williams-
hjónanna, var hálftíma gang fyrir
utan bæinn. Og þetta var lítill bær
og sjaldgæft að lögreglan fengi nokk-
urt viðfangsefni. En - eins og
Black sagði, þegar þeir lögðu báðir
af stað labbandi til Green Cottage í
veðurblíðunni - það var máske
þcssvegna, sem fulltrúinn vildi gera
sem mest veður út úr hinu raunalega
mannshvarfi, sem allir töluðu um,
þó að það væri i rauninni alls ekki
neitt dularfult og virtist mjög auð-
skýrt.
„Er nokkur vafi á því, að Vincenl
Roberts hafi framið sjálfsmorð?"
spurði Smith, sem var svo til ný-
kominn í lögregluliðið og var þess-
vegna altaf síspyrjandi.
Black hristi höfuðið.
„Nei, því er nú ver. Þetta væti
fyrir sig, ef maður gæti haft tæki-
færi til að gera eittlivað, sem tekið
væri eftir manni fyrir. En það er
ergilegt að missa af úrslitaleiknum
hjá strákunum, aðeins til þess að
leggja nokkrar nærgöngular en a!-
veg óþarfar spurningar fyrir hjóna-
garmana. Þú getur spurt hvern sem
þú vilt i öllum bænum og þú færð
allstaðar sama svar. Dr. Roberts
hafði lengi verið hálf ruglaður út af
frú Williams, sem hann var bálskot
inn i. Og hann bar ekki harm sinn i
hljóði. Þvert á móti. Þegar hann
hafði fengið sjer dálítið neðan í því,
gaf hann oft í skyn, að hann mundi
hverfa úr þessum lieimi þegar minst
varði."
„Er hún svona lagleg?“
„Það sópar að henni, getur maður
sagt. En ekki líst mjer nú á hana
samt. En hún er þó virðingarverð.
Það hefðu ekki allar konur staðist
freistinguna. Því að Roberts var
skratti myndarlegur maður — og
það hlýtur að vera kvöl fyrir unga
og fríða konu, að vera gift af-
skræmdum og máttlausum aumingja.'
„Kemur Williams aldrei á al-
mannafæri?"
„Nei. Ilann kynokar sjer við, að
láta sjá sig í sjúkrastól og með höf-
uðið vafið í umbúðum. Og honum er
það ekki láandi. Þegar hann kom
hingað fyrir rúmu ári, sáu einhverj-
ir bann. Og það hafði ekki verið
skemtileg sjón. Eftir því, sem jeg
best veit, hefir enginn komið í húsið
til þeirra nema Roberts einn, því
að hann var læknir Williams. En
þeim góða manni varð hált á því.
En jeg botna bara ekkert í, að nokk-
ur maður skuli fara að drepa sig,
þó hann verði ástfanginn af giftri
konu. Og jeg skil eiginlega ekki held-
ur, hvernig menn fara að því, að
verða hrifnir af annara manna kon-
um. Það ættu menn að forðast í
lengstu lög, því að það verður altáf
lil bölvunar. Ef það hefði verið
nokkur mergur í þessum Roberts,
hefði hann sest að sem læknir i öðr-
um bæ unjiið sig út úr þessu.
Jæja, ~ friður sje með honum. Það
var sorglegt að bann skyldi fara
svona.“
„Hvernig heldur þú að hann hafi
fyrirfarið sjer?“
„Hvernig ætti jeg að vita það?
Hann skrifaði þetta liálfvitlausa
kveðjubrjef sitt í blöðin, og sagði
þar, að það væri vonlaust að reyna
að finna sig. Hann getur hafa drekt
sjer í einhverri skógartjörninni.“
Þeir gengu þegjandi áfram.
Veðrið var kyrt og fallegt — og
það var ömurlegt að hugsa til knatt-
spyrnuvallarins. Nú færu flokkarnir
að skipa sjer á völlinn, og svo
vantaði bæði Black og Smith til að
dáðst að þeim!
Black heilsaði frú Williams afar-
virðulega og hlýlega þegar hún opn-
aði fyrir þeim dyrnar. Hún var há
og Ijóshærð, nokkuð feitlagin, and-
litið frítt en nokkuð kuldalegt. Black
afsakaði komu þeirra, og ljet þess
getið, að þeir þyrftu að leggja ör-
fáar spurningar fyrir hjónin, útaf
sjálfsmorði Roberts.
„Viljið þjer ekki tala við mr.
Williams?“
„Jú, við ykkur bæði,“ sagði Black
og brosti. „En jeg skal lofa yður því,
að tefja yður ekki lengi. Þetta er
eiginlega aðeins til málamynda.“
Hún drap höfði og Ijet lögregin-
mennina koma inn. Gekk lnin á und-
an þeim inn dimman gang, uns kom-
ið var inn í rúmgóða dagstofu. En
jiar var hálf skuggsýnt líka, ]>ví að
hlerar voru fyrir sumum gluggunum.
Þeir sáu undir eins mr. Williams.
Hann sat í svartgljáðum ökustól i
dimmasta horninu á stofunni, og
hafði vafið utan um sig köflóttri
ábreiðu.
Lögreglumennirnir staðnæmdust i
tilbærilegri fjarlægð frá örkumla-
manninum.
„Þjer afsakið," mundraði Black,
en það hefir verið lagt fyrir okkur,
að spyrja yður nokkurra spurninga.
Það er aðeins formsins vegna. Lög-
reglan er að binda enda á þetta
hvarfsmál dr. Roberts."
Augu Williams ljómuðu af velvild.
Konan hans ýtti fram tveimur stól-
i;m handa Black og Smith, og sett-
ist sjálf í sófann í útskotinu við
gluggann.
Black roðnaði og varð hálf vand-
ræðalegUr.
„Að þvi er mjer skilst hefir dr.
Roberts verið tíður gestur hjer á
heimilinu?"
,,Já,“ svaraði Williams, og röddin
var dimm en einkar viðfeldin. „Hann
kom hjer oft í lækniserindum. Jeg
býst ekki við, að yður þyki það
undarlegt, að hann var svo að segja
eini maðurinn, sem kom hjer á
heimilið. Við erum lítið fyrir sam-
kvæmislíf gefin — og þjer munuS
eflaust fallast á það með mjer, að
jeg er tæplega samkvæmishæfur.
Andlitið á mjer afskræmdist í brun-
anum í Villanedge. Jeg komst ekki
út, því að jeg var máttlaus. Og þegar
maður er jafn illa útleikinn og jeg
er, þá vill maður helst hlífa vinum
sinum og kunningjum við að þurfa
að horfa á mann.“
Black reyndi að sýna hluttekn-
ingu.
„En lækni verður maður að hafa,“
hjelt Williams áfram. „Jafnvel þó
að það sje ekki nema lítið, sem hægf
er að hjólpa mjer.“
Black fikraði sjer til á stólnum.
Hann fór hjá sjer vegna næstu spurn-
ingarinnar, sem liann þurfti að
spyrja.
„Mr. Williams — undir venjuleg-
urn kringumstæðum mundi jeg ekki
leyfa mjer að spyrja yður þess, sem
jeg spyr nú. En við þurfum að fá
svar við þvi i rjettarbækurnar.
Var yður kunnugt um, að dr. Ro-
berts væri ástfanginn af konunni
yðar?“
Frú Williaius stóð upp og sneri
sjer undan, út að glugganum.
Williams brosti raunalega. Það var
ekki hægt að sjá á svip hans, að
hann móðgaðist af spurningunni.
Hann virtist taka henni með undir-
gefni. Hann virtist vera maður, sem
fyrir löngu hafði sætt sig við örlög
sín og óskaði þess eins að fá að lifa
i friði við alla.
„Já, mjer var það ljóst. Þetta var
ekkert leyndarmál, livorki af minni
hálfu nje konunnar minnar. Og jeg
get fullvissað yður um, að jeg kendi
mikið í brjósti um hann. Við hjeld-
um nefnilega bæði mikið af honum
— sem einlægum vini. Dr. Roberts
var heiðursmaður. Fulkominn heið-
ursmaður. Þó að við vitanlega töl-
uðum aldrei um þetta við hann, þá
vissum við þó vel, hvernig ástatl var
fyrir honum. Það var mikil ógæfa,
að þessar tilfinningar skyldu vakna
hjá honum. Þær báru hann ofurliði.
Hann var viðkvæmur maður og til-
finningamaður -— og of veikur mað-
ur. Þessvegna kiknaði hann undan
byrðinni. Við skulum ekki dæma
hann. Hann var sjálfum sjcr verst-
ur — og jeg dáist að þvi, að fram-
koma hans var ávalt svo hæversk.
að aldrei skyldi koma snurða á
þráðinn, okkar á milli.“ .
Black kinkaði kolli.
„Jæja, nú þarf jeg víst ekki að
ónáða yður frekar, mr. Williams."
Williams brosti.
„Þjer megið til að fá glas með
okkur áður en þjer farið. Þjer og
hann starfsbróðir yðar.
Þeir hneigðu sig báðir til að þakka
boðið.
„Margaret viltu gera svo vel
að sjá um gestina."
Frú Williams fór út og kom aftur
eftir stutta stund með bakka með
portvínsflösku og glösum.
Black langaði til að taka upp ljett-
ara hjal.
*