Fálkinn - 29.03.1940, Blaðsíða 8

8
F A L Iv I N N
TTENRY WADE stó« fyrir
franian spegilinn og talaði
við sjálfan sig. „Þú ert nngur,
stór og sterkur,“ sagði iiann og
rjetti úr sjer. „En þú ert sjón-
dapur, eins og hrnniur öldung-
ur. Þú veist Iiver ástæðan er,
])að er gasið úr heimsstyrjöld-
inni, sem gengur aftur. Þú veisl
hvað lækiiirinn liefir sagt: að ef
]jú ferð ekki vel með þig, þá
verðurðu blindur.“
Hann tók báðum höndum fyr-
ir andlitið, eins og hann væri
að reyna að flæma einliverjar
skuggasýnir á burt. En þær
voru þarna samt — svartir smá-
deplar, sem hópuðusl að augun-
um á honum úr öllum áttum og
urðu að þolvii.
„Við yerðum að fara varlega,“
Iijelt hann áfram með siálfum
sjer, „við niegum ekki láta Phyll-
is verða vara við neitt, því að ])á
bannar hún mjer að vinna.
Teiknari livað er það, sem
gerir teiknarann? Höndin og
augað augað og höndin. Hvað
er teiknarinn án augans? Hönd
í myrkrinu. Ó, ])að er undarleg-
ur lieimur, sem við lifum i.“
Hann fór inn i þvottaklefann
sinn, vætti liandklæði i heitu
vatni og þrýsti því að augunum.
Honum sviaði. Verkurinn þarna
inni í augnatóttinni, járngjörðin
um ennið hvarf, þokan dreifðist.
Nú gat hann sjeð sjálfan sig í
speglinum aftur. En í næsta vet-
fangi .... þariia koniu svörtu
deplarnir aftur á fleygiferð, skip-
uðu sjer saman i þjetta herfylk-
ingu. Nei, þetta mátti ekki svo
til ganga.
Undrið
Hann sliikti á rafljósinu og
settist i stólinn. Þannig leið hon-
um best. Hann lieyrði Phyllis
syngja í herberginu við hliðina
á sjer. Hún mundi standa við
teikniborðið sitt núna og eftir
dálitla stund mundi hún koma
inn lil hans eins og hún var vön.
Hann gat livílt augun ])angað
til. Pliyllis! Þau voru góðir fje-
lagar, liann og hún. En því mið-
ni' ekki meira. Hara fjelagar!
Já, það er undarlegur heinmr,
sem við lifum í. llvað liann
mundi vel daginn sæla, fyrir
tveim árum, þegar hann fluttist
í þetta herbergi og Phyllis Len-
ox, starfsystirin og fjelaginn í
næsta herbergi bauð liann vel-
kominn. Þau höfðu verið vinir
frá fyrstu kynningu og liðu súrt
og sætt saman. Það liafði verið
lítið um vinnu þá, hann hafði
ekki teiknað annað en póstkorl
og annan hjegóma, en luin liafði
toiknað tískubúninga, en þau
höfðu teldð því, sem bauðst. Ein-
stöku sinnum hafði Iiann getað
boðið henni út að borða mið-
degisverð með sjer, slundum
hafði lmn gert það og stundum
gat hvorugt það. Þá höfðu þau
orðið að friða magann með lof-
orðum sem ekki voru altaf
haldin. En svo fór þeim að vegna
lietur og það var Phyllis að
þakka.
Hann hafði einu sinni verið
að leika sjer að teikna myndir,
ungan mann og unga stúlku ....
„Þetta ert þú, Pliyllis, og þetta
er jeg,“ hafði liann sagt. „Svona
lítum við út, þegar við höfum
eitthvað að l)orða, svona erum
við, þegar við liöfum ekkert að
borðá, og svona eruin við, þegar
við förum á skemtun."
Hún hafði lumbrað á öxlnn-
um á lionum.
„Er það ekki það, sem jeg
hefi altaf sagt, Henry,“ hafði lnin
sagt. „Þú átt að teikna gaman-
myndir og l)jóða einhverju blað-
inu þær. Það borgar sig.“ Og
þannig urðu þau til, Bertrand og
Lissie. Hann leiknaði sýknt og
heilagt í hálfan mánnð, fimtánda
daginn fór hann til blaðsins og
luttugasta daginn hafði mynda-
flokkurinn verið keyptur.
Frá því augnabliki var alt
breytt. Hann gal keypt sjer föl
og húsgögn, liann eignaðist inn-
slæðu í bankanum og einn
góðan veðurdag eignaðist liann
meira að segja tvimenningsbíi —
handa sjer og Phyllis. Hann vildi
gjarnan hafa eignast meira
stóra vinnustofu á betri stað og
nokkur minni lierbergi .... En
Phyllis vildi ekki heyra, þegar
hann mintist á það. Því að það
vaútaði dálítið, nel'nilega sjálfa
ástina. Ekki af hans liálfu, held-
ur hennar. Iiann vissi það mæta-
vel. Hálf spurning hafði orðið
hálfkveðin neitun. ()g það var
nóg. Þessvegna bjó hann á sama
stað og áður þá fjekk hann
að minsta kosti að vera nálægt
Phyllis.
Þó að hann hjeldi áfram með
myndaflokkinn af Bertrand og
Lissie, gleymdi hann ekki list-
eðli sínu, því sem átti að gera
liann frægan. Hann vissi, að
svartlistin var lians sterka hlið,
og þessvegna hjelt hann sig að
henni. Og jafnvel þar varð hon-
um vel ágengt líka, honum gekk
vel að selja. Það var aðeins eitt,
sem vantaði, gæfuna mestu:
Phyllis.
Nú stóð hún og söng þarna
inni söng.
Og þarna sal liann og þrýsti
handklæðinu að augunum. Hvað
var teiknarinn, án auga? luigs-
aði hann með sjer. Ekki neitt!
Það var barið á dyrnar og
Phyllis kom inn i myrkrið.
„Það er jeg, Henry,“ hvislaði
Inin. „Ertu sofandi?“
Hann hló lágt.
„Nei, nei. Gerðu svo vel og
komdu inn.“
„Þá kveiki jeg,“ sagði hún.
„Auðvitað. Kveiktu hara, Phvll-
is.“ —
Hún tók á snerlinum og varð
litið á liann í stólnum, með ó-
greitt hár og handklæði vafið
um ennið.
„Kveiktu, Phvllis, finnurðu
ekki kveikjarann? Biddu, jeg
skal. . . .“
Hann stóð upp og tók af sjer
handklæðið.
Hún veinaði upp. Herbergið
\ar bjart, eins og um miðjan
dag.
„Það er ekki gotl að þreifa sig
áfram í myrkrinu," sagði hann.
„En bíddu, jeg skal finna. . . .“
Hún liljóp til hans og ýlli
honum olan í stólinn.
„Heyrðn, Henry/ kjökraði hún.
Þá fvrst skildi hann. Skildi
livað klukkan sló. Það var kom-
ið myrkrið.
Hún þrýsti sjer að honum.
„Elsku besti Henry,“ en á næsta
augnabliki tók hún sig á.
„Svo að jeg er þá orðinn blind-
m, Phyllis. Jæja, við skulum
ekki setja það fyrir okkur. Það
getur vel verið, að jeg verði orð-
inn heilbrigður aftur eftir nokkr-
ar vikur. Þú veist, að læknirinn
liefir sagt, að þetta geti komið
alveg tilfallandi. Jeg hefi reynl
of mikið á augun, það er alt og
sumt.“
Augu hennar þöndust út af
liræðslu, en hún barðist við að
halda röddinni æsingalausri með-
an hún talaði.
„Það er einmitt það, þú verður
að hvíla augun. Og ef ])ú gerir