Fálkinn - 29.03.1940, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
það, þá skaltu sanna, að |>ú
verður góður aftur. Jeg skal
sækja lækninn í fyrramálið.
()g jeg skal hjálpa þér.“
Hann brosti.
„Þakka þjer fvrir, Phyllis.
Hver veit nema jeg verði orðinn
góður á morgun. En nú verð-
urðu víst að fara.“
Hún lagaði lil fyrir liann und-
ir nóttina, bjó um rúmið og
hjálpaði honum með alt, sem
hún gat.
„Jeg ætla að koma inn lil þín,
jægar þú ert háttaður,“ sagði
hún, „og lesa eittlivað fyrir þig'.“
Hann andmælti jjessu ekki og
hún kom aftur eins og hún hafði
sagt og sat hjá honum, jiangað
til hann var sofnaður. Þá þrýsti
liún yfirsænginni að honum, eins
og móðir að harni sínu og lagð-
ist sjálf fyrir á sófanum í hinu
horninu á stofunni. Heimurinn
og húsmóðirin máttu hugsa j>að,
sem þau vildu. Þegar hann vakn-
aði um morguninn, stóð hún
við rúmstokkinn hans. Morgun-
sólin var komin, en hún náði
ekki til Henry.
„Það er víst ekki nótl ennþá,
Phyllis?” spurði hann og röddin
titraði.
„Nei, Henry“, luin varð að
svara, „það er kominn dagur. Nú
íetla jeg að skreppa lil læknis-
ins.“
Læknirinn kom. Það var ekki
vonlaust um I)ata, sagði hann.
En ef — hann lagði mikla á-
herslu á orðin ef mr. Wade
fengi sjónina aftur þá mætti
hann aldrei vinna nema við dags
ljós. Þegar Phyllis fylgdi honum
til dyra hjelt hann áfram:
„Sannast að segja, ungfrú Len-
ox, þá held jeg, að liann mundi
aldrei fá sjónina i þessu lífi, en
jeg liafði ekki brjóst í mjer til
að segja honum j)að núna. Þeg-
ar hann er farinn að venjasl
myrkrinu ætla jeg að láta hann
vita, ef vonlaust er um hata.“
Phyllis annaðist um hann að
öllu leyti, og móðurtilfinningin,
sem allar konur eiga, vaknaði
smámsaman. Hún rjeð stúlkn lil
þess að gera hreint, hún seldi hif-
reiðina og hjelt utan um hvern
cyri. Eignirnar voru ekki miklar
en þó svo, að hann þurfti eklci
að komast á vonarvöl fvrsta
missirið. En fyrst og fremst
reyndi liún að hrekja hurt á-
hyggjurnar, sem settust að Hen-
rv fvrst i stað. Það var nú til
dæmis myndaflokkurinn, Berlr-
and og Lissie. Ilann hafði gerl
samning fyrir heilt ár og nú gal
hann ekki staðið við hann. Til
allrar lukku átli liann myndir
fyrirliggjandi til næsta mánaðar,
en hvað svo....? Phyllis hugg-
aði hann og sagðisl skvldi húa
ritstjómina undir, að hún yrði að
verða sjer út um annan flokk,
J)angað til hann gæti tekið lil
starfa aftur.
„En heyrðu, Phyllis," sagði
hann daglega og á liverjum
klukkutíma, „þú mátl ekki slíta
þjer úl fyrir mig. Þú verður að
flvtja og ef þú flvtur ekki, þá
verð jeg að gera það.“
Hún svaraði með því að strjúka
á honum hárið.
„Henry minn, ef [)ú verður
þægur |)á giftisl jeg þjer kan-
ske.“
Og sVo hlógu þau hæði.
Dagarnir urðu að vikum, vik-
urnar að mánuðum og enn var
öl! hirta horfin af augum hans.
„Henry,“ sagði hún eitt kvöld-
ið, „manstn að einu sinni spurðir
þú mig, hvort jeg vildi verða
konan þin? Jeg svaraði hálfkveð-
inni vísu þá, en nú veit jeg, að
jeg vil það. Og þú vilt þú
eiga mig?“
Haiín ýtti frá sjer hendinni
á henni.
„Nei,“ sagði liann, „nei Phyll-
is. það vil jeg ekki. Hvernig
heldurðu að manni væri innan-
hrjósts að taka við slíkri fórn?“
Hún sat þegjandi í nokkrar
mínútur.
tiu pund hverja. „Var það ekki
vel selt?“
Hann hrosti og reiknaði í hug-
anum. Það voru þrjú hundruð
pund, og þrjú hundruð pund,
sjáum til. . . . hve lengi gat hann
lifað á þeim ?
„Þangað lil þú hefir fengið
sjónina aftur, Henrv,“ svaraði
Iiún.
Phyllis sjálf keptist meiri við
sína vinnu en nokkru sinni áður,
hann fór ekki í grafgötur um
það. Hún fór á fætur í býtið á
morgnana og vann langt fram á
kvöld. Og hann var forvitinn
langaði lil að vita, hvað hún væri
altaf að gera. Jú, hún hafði feng-
ið svo margar pantanir upp á
siðkastið, þær komu hver eftir
aðra. Nú var hún að teikna fyr-
irmýndir handa stórri kventísku-
verslun og það var nú vinna,
sen) horgaði sig.
„Þú erl alt of góð til að leggja
þig i þesskonar vinnu, Phvllis,“
sagði hann stundum, „þú, sem
„Svartmyndir ?“ sagði hann.
„Eru þær merktar?1-1
,,.Iá,“ svaraði stúlkan. „Það
slendur Henry Wade i brúninni."
„Hvað skyldu þær vera marg-
ar?“ spurði hann.
Hún taldi.
„Jeg held, að þær sjeu luttugu.“
Henry hneig ofan í stólinn.
„Jeg er Henry Wade,“ sagði
hann. „Jeg hefi verið blindur
lengi, en samt lieldur mynda-
fiokluirinn álram að koma út.
Scgið mjer frá öllu saman. Jeg
veit ekkert um þetta.“
Og svo sagði hún honum frá,
og hafði ekki lokið frásögninni
þegar Phyllis kom inn i stofuna.
Sjerstaklega hafði litli Tommi
hrifið fólkið það var auðfund-
io á öllum brjefunum, sem rit-
stjórnin fjekk.
„Litli Tommi. Ein ráðgátan
enn. Hver er litli Tornmi?"
„Nú, ])að er sonnr þeirra Ber-
trands og Lissie.“
Phyllis, sem stóð í dyrunum,
gaf stúlkunni bendingu og nú
varð þögn. Eftir augnablik voru
þau orðin ein og svo kom játn-
ingin.
„Hvað átti jeg að gera, Ilen-
ry?“ spurði hún að lokum. „Þú
gafst mjer hugmyndirhár og jeg
teiknaði þær. I fyrstu vildi jeg
ekki segja þjer frá þessu til þess
að vekja ekki hjá þjer tálvonir.
Og svo leið og beið, og jeg gat
ekki komið mjer að þvi, að segja
þjer neitt. En þetta hefir gengið
svo vel. Og Tommi litli. . . .“
„Tommi!“ sagði hann..........
„Tommi litli. . . . jeg vildi óska,
að jeg gæti sjeð hann. En....
heyrðu Phyllis. Jeg sje .... jeg
sie. . . .“
Hann stóð upp úr stólnum.
Geðhrifin höfðn gert krafta-
verkið. Hann sá. Þokan levstist
upp og hann sá bjarma, eins og
morgunroða að skýjahaki. Og
sjónsviðið stækkaði og stækkaði.
Hanh fjell á knje við stólinn.
„Tommi,“ hvíslaði hann.
„Tommi! Manstu, að jeg sagði
einu sinni, að ef jeg eignaðist
nokkurntíma son, þá skvldi hann
heita Tommi.“
„Já, þú sagðir [>að,“ hvislaði
hún. „Skilur þú nú, að jeg elska
þig. Þú sagðir móðurlega. Jeg
elska líka móðurlega. Þig og
Tomma. .Teg elska, Henry og
það var blindan þín, sem kendi
mjer að elska.“
Hann þrýsti henni að sjer. Og
birtan kringum hann varð meiri
og meiri, vtri birta, seni samein-
aðist hinni innri. . . .
Knsk kona, sem hafði lekið að
sjer að véra siðgæðisvörður í þorpi
einu, bar það á verkamann einn, að
hann væri farinn að drekka, vegha
]>ess að hún liafði „með eigin aug-
um“ sjeð hjólbörurnar lians fyrir
utan veitingalcrá. Maðurinn reyndi
ekki að afsaka sig, en um kvöldið
skildi hann hjólbörurnar eftir fyrir
ulan dyrnar hjá frúnni og' ljet þær
standa þar alla nóttina.
(The Countryman, London).
- Smásaga eftir John Parker -
„Henry Wade,“ sagði hún
loks, „þá ætla jeg að biðja þín i
siaðinn. Vilt þú ....“
Hann þrýsti höndunum að evr-
unum á sjer til að heyra ekki.
Svo stóð hánn upp og reikaði út
að glugganum. Hann rataði þang
að með því að ganga á hljóðið
frá götunni.
„Phyllis, þú verður að lofa
mjer að minnast aldrei á þetta
framar.“
Og hún lofaði því.
Nú leið mánuður eftir mánuð
og Henry Wade fór að verða
ljóst, að nú yrði að taka til nýrra
ráða, því að það var farið að
saxast á peningana í hankanum.
En hvaða ráða? Þá var það, að
Phyllis nnindi eftir svartlistar-
myndunum heilum lilaða af
svartlistarmyndum, sem voru ó-
seldar. Wade hafði fyrrum ætlað
sjer að hafa sýningu á þeim, en
nú....
„Þú getur selt þær,“ sagði hún,
„þó það sje í sjálfu sjer leiðin-
legt, að láta þær fara út um
hvippinn og Iivappinn, jafn góð-
ar og þær eru.“
„Þú veisi, að jeg má lil að selja
þær, Phyllis. Og þó jeg selji þær,
þá kemur einhverntima sá dag-,
ur, að jeg verð þjer lil byrði.“
„Æ, hara að jeg gæti teiknað,“
andvarpaði hann. „Jeg liafði höf-
u'ðið fult af Bertrand og Lissie.
Já, þú veist það, jeg hefi sagl
þjer það áður.“
Hún vissi það. A hverju kvöldi
hafði hann verið að segja henni
frá ágætum nýjum lmgmyndum,
siðan liann varð hlindur.
„.Tæja, það er þá hest að jeg
selji svarmyndirnar.“
Eftir tvo daga kom hún með
gleðilegar frjettir. Myndirnar
voru alls tuttugu og liún hafði
þegar selt tíu af þeim fyrir þrjá-
gætir orðið svo mikil listakona.
Eiginlega ættir [)ú að flytja hjeð-
an. Jeg veit, Phyllis, að þú ættir
að gifta þig jeg veit enga
manneskju, sem gæti gert mann
hamingjusaman hetur en þú.“
Hún andvarpaði.
„Þú veist, að jeg liefi spurt þig,
Henrv. . . . Það er satt, við meg-
um ekki minnasl á það.“
Hún stóð upp og gekk til hans.
Og svo laut hún niður að honum
og kysti hann i fyrsta skifti.
Og svo kom dagurinn. . . þeg'-
ar Henry Wade fjekk fyrsta
stóra taugaáfallið síðan hann
misti sjónina. Hann sat við glugg
ann sinn þegar liann heyrði rödd
hak við sig. En það var ekki
Phyllis. Samt var þetta ung
stúlka, eftir röddinn-i að dæma.
Hún spurði eftir mr. Wade.
Hann stóð upp.
„Jeg lieiti miss Feltham,"
heyrði hann hana segja, „og jeg
er hingað komin til þess að hitta
mr. Wade. Það er út af mynda-
flokknum Bertrand og Lissie.
Hann lmeigði sig.
„Jeg er hlindur. Það er rjetl.
Og þjer vitið, að jeg get ekki
slaðið við samninginn.“
„Nei, nú hotna jeg ekki í
neinu,“ heyrði hann að hún
sagði. „Flokkurinn gengur ágæt-
lega, eins og hann hefir altaf
gert, og jeg er send hingað af
húshónda mínum lil þess að
spyrja um, livort við gætum ekki
fjölgað mvndunum, svo að þær
kæniu tvisvar í viku. Nei, en
hvað þetta eru fallegar svartlist-
armyndir.“
Hún hafði rekið augun i mynd-
irnar, sem Phyllis þóttist hafa
selt fyrir mörgum vikum.
Myndaflokkurinn og svart-
myndirnar! Hann gat ekki trú-
að sínum eigin eyrum. Voru þau
farin að bila líka?