Fálkinn - 29.03.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
00^
-tFnöRt-
^01
j SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga eftir Blank Eismann
21.
©^BE
aB^gKstlalÉTöW]
ii t undir eyru. „Við hin getuin nú dregið
frá og lagt saman lika.“
Sonja Jegorowna skalf af bræði, þegar
iiún setlist aftur inn í bifreiðina sína. Ef
hún hefði komist í færi við harónessuna,
sem hún forðum liafði verið herbergisþerna
Jijá, Jiefði hún viljað kyrkja liana í greipum
sjer, með köldu blóði. Henni var það að
kenna, að Boris Petrovitsj forsmáði liana,
og nú gat farið svo, að hún misti Walter
Eysoldt liennar vegna.
Hatrið logaði upp í henni.
Stofustúlka Sonju kom hlaupandi út að
bifreiðinni, er liún sá liana koma. Sonja tók
ckki eftir, að stúlkan var að mynda sig til
að segja lienni eittbvað. Hún ýtti lienni til
hliðar, svo að það munaði minstu, að liún
misti jafnvægið, fleygði kápunni sinni i
ganginn og spyrnti stofuliurðinni upp á gátt.
„Þú — hjerna?“
Hár maður og kinnfiskasoginn stóð upp
ár sófanum, andlit lians var náfölt og í al-
gerðri mótsetningu við hrafnsvart hárið, sem
var greitt niður á enni.
„Hafðirðu ekld búist við mjer? Jeg sím-
aði þjer, að jeg mundi koma.“
„Jú, jeg vissi að þú mundir koma en
„En jeg liefi víst komið á óheppilegum
tíma. Þú ert auðsjáanlega i vondu skapi
núna.“
„Sparaðu þjer þennan liæðnihíátur, Nik-
ita. Mjer er ekki hlátur i hug. Reyndu að
geta hvaða manneskju jeg sá áðan!“
„Það er helst á þjer að sjá, að þú hafir
sjeð afturgöngu.“
Sonja lægði röddina.
„Jeg hefi sjeð liana, sem við höfum bæði
svarið hefnd, Nikita. Hún á heima hjer i
Berlín.“
Augnaráð Osinskis varð djöfullegt. „Bar-
ónessuna?“
Sonja kinkaði kolli, en Osinski þreif i
Iiandlegginn á henni.
„Segðu mjer fljótt. Jeg verð að fá að vita
það alt. Hvar hefir þú sjeð hana? Ertu viss
um, að það sje hún?“
Sonja valdi engin blíðuorð lil þess að lýsa
atvikunum að þvi, er hún sá barónessu von
Franzow. Enda leyndi það sjer ekki á mál-
fari hénnar, að hún var ljelegrar æltar, þvi
að öll verstu orð málsins ljeku henni á
tungu.
En Osinski ofbauð ekkert, og „málblóm"
hennar ekki heldur. Þvi æstari og ákafari
sem hún varð, þvi rólegri v'arð hún. Þegar
hún liafði lokið máli sínu kveikti hann sjer
í sígarettu, fleygði eldspítunni á gólfið og
sagði:
„Nú skal jeg segja þjer nokkuð — jeg
hefi stórar ráðagerðir með höndum, sem
ekki aðeins verða okkur til mikils hagnaðar,
heldur gefa okkur ágætt tækifæri til að
hefna okkar á barónessunni.“
„Jeg er lirædd um, að þú treystir þjer ol'
vel, Nikila,“ sagði Sonja vandræðaleg.
„Þú mált treysta því, að þess verður ekki
langl að bíða, að þú fáir að njóta hefndar-
innar. Sestu!“
Hann ljet liana setjast hjá sjer og pískr-
andi fór hann að segja henni frá áformum
sínum.
19. KAPlTULl.
Aldrei liafði Walter Eysoldt vandað sig
hetur, er hann var að raka sig, en hann gerði
í dag. Og liann var lengi í vafa um, livaða
föt liann ætti að fara í, en loks valdi hann
þau, sem honum fanst, að best bæfðu þeim
degi, sem átti að verða mesti gæfudagur á
æfi lians.
Hann hnýtti hálsbindið vandlega og skoð-
aði sig lengi í spegli áður en bann fór út úr
svefnherberginu.
Þegar bann kom ofan í liorðstofuna voru
þær báðar sestar, móðir bans og Natasja.
Móðir lians var íbyggin á svip, er hún rendi
til hans augunum. Hann lijelt lengur í liend-
ina á Natösju en hann átti vanda til, og
reyndi að láta hana liorfast i augu við sig.
En hún virtist ekki taka neitt eftir þvi
hún helti í kafffibollann lians eins og hún
var vön, rjetti lionum sykur og rjóma og
talaði um daginn og veginn.
Eysoldt fanst hann ekki geta haft augun
af mjallhvítum og fallegum höndunum á
henni og hjarla harís barðist ákaft.
Á morgun undir eins á morgun átti
gullhringur að prýða þessa fallegu liönd -
og í dag — undir eins í dag, ætlaði hann að
kyssa þessar rjóðu varir. Um þetta var hann
að hugsa, er hann horfði á hana og hlustaði
brosandi á rödd hennar.
En þegar hún kom inn á einkaskrifstofu
hans tveimur klukkutímum síðar, þá var
hann kominn í bobba. Margan hættulegan
andstæðing hafði hann kveðið í kútinn með
orðfegurð sinni og mælsku, en nú var hann
óviss og vandræðalegur.
Natasja virtist ekki hafa hugniy.nd um
Jivað honum var í hug. Hún settist á sinn
stað, lagði slcrifblokkina fyrir framan sig
og tók upp blýantinn og beið þess, að hann
færi að lesa fyrir.
Nú varð steinhljóð i nokkrar sekúhdur.
Þá sagði Eysoklt með annarlegri rödd:
„Við hlaupum yfir útlendu brjefin i dag,
ungfrú Natasja. Jeg ætla að lesa yður yfir
endanlega árangurinn af siðustu uppgötv-
un minni.“
„Svo að uppgötvunin hefir tekist?“ spurði
hún með áhuga.
,,Fullkomlega.“
„Jeg óslca yður til hamingju, doktor!
Það er þá svo að skilja, að þjer getið lagt
undir yður heimsmarkaðinn með þessu nýja
kvaladeyfandi meðali ?“
„Ef það reynist svo, sem ástæða er til
að lialda og það hefi jeg ekki neina á-
stæðu til að efast um verður þetta nýji
lyf mjög eftirspurt.“
„Og líka erlendis?“
Hann kinkaði kolli.
„Lika erlendis. .Teg hýst meira að segja
\ið nxeiri sölu þar en lijer í landi.“
„Bara að enginn nái nú í uppskriftina og
fari að l'ramleiða það líka, á síðustu stundu.“
Hann leit á liana og virtist verða dálítið
forviða.
„Hvernig dettur yður það í hug, Natasja?"
„Jeg hefi einu sinni heyrt dæmi um, að
það hafi verið þannig.“
Hann brosti karlmannlega.
„Það eru aðeins tveir menn i öllum
heiminum, sem vita hvernig þetta lyf er
framleitt, nefnilega Marchall prófessor og
jeg. Og nú skuluð þjer verða sú þriðja. Þá
skiljið þjer vist, að jeg er svo handviss um,
að uppgötvun mín kemst ckki á annara vit-
orð.“
Natasja kinkaði kolli og laut niður yfir
pappírsörkina.
Eysoldt doktor var á báðum áttum. Átti
hann ekki fremur að láta þetta bíða og
bera upp fyrir henni spuringuna miklu und-
ir eins? Hún var svo yndisleg þarna sem
hún sat álút yfir borðið, þannig að böl'-
uðið bar við gluggann og hárið ljek um
grannan hálsinn.
Bara að hann þyrði að faðma hana að
sjer og kyssa hana formálalaust! En hann
óttaðist, að hún mundi verða hrædd ef
hann sýndi svo mikla áslríðu. Hann þóttisl
geta lesið það í augum hennar, að hún
þekti ekki hina ástríðufullu, brennandi ást,
og að það vrði að vekja tilfinningar henn-
ar smátt og smátt.
Hann fór að lesa henni fyrir, til þess að
spekja skapsmuni sina og ásetti sjer að
láta þann lestur verða eins og formála að
bónorðinu.
Natasja fylgdist vel með. Það kom roði
í kinnar henni. Við og við skaul hún inn
spurningum, sem sýndu, hve mikinn áhuga
hún hafði á efninu.
Evsoldt doktor hreifst af jiessu. Hann
gekk um gólf og las fyrir stuttar en
skýrar setningar. ,Hún Jióttist geta ráðið
jiað af raddhreim hans, hve glaður og liróð-
ugur hann væri af uppgötvuninni. Þegar
hann hafði lesið síðustu setninguna, stað-
næmdist hann við stólbakið, fyrir aftan
Nalösju. Með tindrandi augum horfði hann
á fallegan hálsinn á henni, og nú gat hann
ekki ráðið við tilfinningar sinar lengur.
Hann laut niður og þrýsti vörunum að
hálsinum á henni.
Hún hrökk við og spratt upp úr stóln-
um. Ótli skcin úr augunum og kinnarnar
voru náfölar. Hún rjetti frá sjer hendurn-
ar, eins og hún ætlaði að verja sig.
Hann rjetti líka fram hendurnar eu
hún hörfaði undan og sagði lágt.
„Hvernig datt vður í hug að gera þetla,
doktor?“
„Natasja, vitið þjer ekki, hafið þjer ekki
tekið eftir því, allan þennan tíma, að jeg
elska yður? Síðan jeg hitti yður fyrst er
jeg orðinn allur annar maður. Nú dreymir
mig aðeins um það, að eignast skemtilegt