Fálkinn - 06.09.1940, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
MARCELLE-MAURETTE:
ENDURTEKNING
ER HÆTTULEG
P ATHERINE andaÖi djúpt, að
^ fara upp stigann var sexn
fjallgangá, en loksins var hún
koinin upp og brosti beiskt. I
forstofunni leit hún í spegilinn
og sá fimtuga lconu, senx leit
ekki út fyrir að vera einum degi
yngri: hún var orðin gömul!
Oti í eldliúsinu lieyrði bún
stúlkuna tala liátt við sjálfa sig.
Allan daginn þegar Madeleine
var ein, þá hjelt hún lirókaræð-
xxr yfir pottunum og pönnunum.
Catlxerine hristi höfuðið — það
fór síversnandi.
Eins og svefnengill, sem vakn-
ar skyndilega, horfði Madeleine
foi-viða á Cathei’ine, þegar hún
kom inn, og þegar hún spurði,
bvort liúsbóndinn væri kominn
heim, þá lxristi hún' hara höfuð-
ið. Hún talaði ekki nema bið
allra nauðsynlegasta við lifandi
verur, en þegar frúin var farin
út, tók hún aftur upp samræð-
urnar við eldhúsáhöldin.
Catherine fór inn í svefnlier-
bergi sitt og fór úr yfirhöfninni,
Madeleine var að verða vitlaus,
það leyndi sjer ekki. Hún varð
að reyna að fá sjer aðra stúlku.
Röklcrið lxvíldi eins og blár
skuggi yfir lierberginu, það fór
hrollur um liana, hún kveikti
ljósið og lagðist á legubekkinn.
Tuttugu og fjögurra ára hjóna-
band. Hún liorfði á hin slitnu
gólfteppi og flauels gluggatjöld-
in, sem voru upplituð af sólskin-
inu. Ilún tsá sjálfa sig sem ný-
gifta, dansa af gleði um lxerberg-
ið, svo máði hún þessa mynd
burt með þykkum reykjarmekki.
Hve hveitibrauðsdagarnir höfðu
verið yndislegir! Hve hún og
Jean lxöfðu verið ástfangin livort
í öðru. Þau lxöfðu flogist á og
elt hvort annað, svo að stúlkan
hafði komið hlaupandi nxeð upp-
þvottaklxitinn i hendinni til þess
að liorfa á þau, og á nóttunni
komu nábúarnir og kvörtuðu
undan liávaðanum. Sjálf tóku
þau ekki eftir neinu. Til þess
voru þau alt of ástfangin.
Þannig liðu sex mánuðir, síð-
an varð alt að vana, þau borðuðu
rólega eins og annað fólk, sváfu
sína átta tíxna og kystu hvort
annað á kinnina. Hann vai’ð feit-
ari og feitai’i og geispaði án þess
að fai-a í neitt pukur nxeð það.
Þau gleynxdu alveg allri þeirri
vitleysu, seixx þeiixi liafði dottið i
bug þegar þau voru nýgift, og
ef einhver hefði mint þau á það,
þá nxuxxdu þau bara hafa sagl:
— Nei, er það satt. Vorunx við
virkilega svona nxiklir kjánar
þá! Alveg eins og maður segir
þegar nxaður sjer ganxla mynd af
sjer: Hefi jeg virkilega litið
svona út?
Cathex’ixxe brosti. Já, eixxu sinni
hafði hún skrifað brjef: — Vertu
sæll! Þú hefir aldrei skilið mig!
Nú fer jeg burt með elskhuga
mínum! Hún hafði falið sig á
bak við gluggatjöldin, liaixix konx
heim, las brjefið, og liún lxafði
sjeð hve voðalega kom á hann,
lieyrt stuixur lians og liótanir mix
að myrða bæði hana og elskhuga
hennar .... Að síðustu liafði
hún gefið sig fram, og liamx
liafði gefið henni löðrung, og
síðaix höfðu þau faðixxjasl og
grátið af gleði.
Hún fleygði frá sjer vindlingn-
unx. En að hún í’eyixdi þetta
aftur?
Það gæti nú verið xxógu gaixxan
að því. Hún bló alt í eiixu eins og
krakki, xxáði í ritföng og skrif-
aði nákvænxlega eius og áður:
Vertu sæll! Þú 'hefir aldrei skil-
ið mig! Jeg fer burt með elsk-
huga mínum! og utaix á skrif-
aði liúix: Til mannsins míns, og
lagði það á borðið.
Hún fór á bak við gluggatjöld-
in, haixs var von á hverri stundu.
Meðaxx liún stóð þarna, hugsaði
húxx aftur í tímann: Húix heyrði
brakið í þykka silkikjólnuxn sín-
unx, hún liafði hjartslátt, íxú
heyrði liún lyklinunx snúið í dyr-
ununx, það var gengið inn hröð-
um skrefum, liúix heyrði rödd-
ina sem kallaði: — Ertu þarna,
Catlxaeu ?
Alt í einu var hún konxin í nú-
timaixn aftur, lxún kamxaðist við
þunglanialegt fótatakið. Það var
Jean; liann bljes mæðilega og
stundi: — þvílíkt hús, lyftan
altaf í ólagi. Hanix kom inn í
lxerbei’gið: —Nú, hún er ekki
ennþá komin lieim, lxvað skvldi
húix altaf vera að gera?
Catbai'ine náði vai'la andanum,
hjartað barðist í brjósti hennar,
hún beið ....
Hann gekk franx og aftur í
herberginu, flutti til stól, opnaði
blað, leit kringum sig og tók
loksins eftir brjefinu. Hann
muldraði undrandi: — Nei, nú
er Catlierine farin að skrifa
mjer! Hann opnaði brjefið.
Alt í einu heyrði Catherine
liann anda djúpt og lilaupa að
sínxanum. Flótti hennar hlaut að
hafa gengið honum mjög nærri,
því hann gat næstunx því ekki
konxið út úr sjer númerinu. Þeg-
ar hann fjekk samband, brópaði
liann svo æstum rómi, að Catlier-
ine þekti liann vax’la:
— Hjartað mitt, ert það þú,
Húsmnlakofinn.
Skrásett af síra Sigurjóni Guð-
jónssyni, eftir frásögn Ögmund-
ar skólastjóra Sigurðssonar.
Grímur Þorleifsson á Nesja-
völlum var einkennilegur mað-
ur, veðui’glöggur nxeð afbui'ðum,
og samtíðarnienn lians sögðu, að
hann væri forspár. Hann var
með mestu dýraskyttum, sem þá
voru uppi. Var það að orðtaki
liaft, að öll dýr lægi dauð fyrir
honum.
Eitt haust fær liann boð frá
Miðdal i Mosfellssveit, að tófa
væri þar lögst á fjeð, og lxann
beðinn að koma og ráða niður-
lögum hennar. Bregður hann svo
við og fer að Miðdal og vinnur
tvær tófur, sem grönduðu fjenu.
A heimleiðinni finnur liann
þrjú lömb í Borgarhólaheiðinni,
senx voru ólxeinxt, og tekur liann
þau með sjer, en þau tefja ferð-
ina fyrir honum, svo að liann
sjer, að hann komst ekki lieinx
um kvöldið, en í-æður það af að
hafast við í Húsamúlakofanum
unx nóttina. Var það þá eina sælu
húsið á austurleið, þvi að ]xá var
ekki bygt á Kolviðarhól.
Hann keniur eftir dagsetur að
kofanum, en með því að lömbin
voru orðin nokkuð rekin þá
leggjast þau skjótt. — Bálkur
var í öðrum enda kofans, með
mosa á. Þar lágu nxenn um næt-
ur, sem gistu í kofanum.
Þegar Grínxur liafði nxatast
legst liann fyrir á bálkinn með
]iað hefir skeð nokkuð dásanx-
legt! Konaxx mín er hlaupin burt,
jeg er laus, vina mín, laus ....
Hann ætlaði að segja eitthvað
nxeira, þegar Catherine alt i einu
gaf sig franx.
Hann stóð senx þrunxu lostinn
og krepti hendina utan um
lxeyrnartólið.
— Þú — þú ert lijer? Þú ert
ekki.......
Hún barðist við að gera brosið
eðlilegt um leið og hún stamaði.
— Hugsaðu þjer, elskan nxín,
jeg ætlaði að koma þjer að ó-
vörum .... eins og í gamla
daga .... manstu .... af því að
það er brúðkaupsdagurinn okk-
ar í dag .... en jeg var að
kafna bak við gluggatjöldin,
þangað til jeg heyrði til þín ....
vai-stu að sínxa? Jeg gat ekki
lieyrt nokkurt orð .... þú, all
þetta flauel .... truflaði jeg þig
í simtalinu?
Hann svaraði: — O, það var
ekki neitt, en þvilikt uppátæki.
Hann dró vandræðalega litla
öskju upp úr vasa sínunx: — Þú
sjerð að jeg liefi ekki gleymt
deginum.
Hún tók upp sinn pakka og
sagði eins og vjel:
— Jeg heldur ekki.
Og þau kystu livort annað á
kinnina af gömlum vana.
yfirhöfn sinni yfir sjer og liund
sinn hjá sjer. Þegar liann bafði
legið skamnia hríð heyrist hon-
um lest koma að kofanum, þar
sem silar nxarra á klökkum og
jafnframt lxeyrir liann nxanna-
nxál.
Honum heyi'ist lestin færast
nær, og þá þekkir hann þar
raddir dáinna nxanna. Við þetta
sprettur hundurinn upp og gelli.
Fer Grínxur þá út, og sjer hvorki
nje heyrir neitt; fer inn í kof-
ann aftur og legst á bálkinn.
Heyrir hann þá aftur eins og
kæmi lest. En nú ókyrrðist bund-
urinn og getur Grímur ekki þagg
að niður í honum. Rís hann þá
upp á bálkinum og ætlar að leita
dýra, en finnur engar dyr. Ætlar
ar bann svo að leita til bálksins,
en þá sjer bann þrennar dyr á
kofanum.
Hann liafði byssu sína með
sjer og var hún lilaðin. Hann
hleypti úr lienni skotinu, svo að
alt í einu verður bjarl um allan
kofann, og sjer hann þá liinar
rjettu dvr og flýtir sjer út hið
bráðasta. Var þá auð jörð og
dimt í lofti og kolsvartamyrkur.
Beið liann svo Við kofann til nxið-
nættis, að tunglið kom upp. Þeg-
ar birti af tunglinu sá hann
nxann slanda við tjörn skanxt frá
kofanum. Hann lengdist og stvtt-
ist ánxátlega þangað til loks hann
sneri á móti Grími og heilsaði
h.onum með því að taka ofan
hausinn og liverfa síðan.
Hjelt Grímur svo af siað með
lömbin upp Hellisskarð og aust-
ur Hengladali. En á efra skarð-
inu fjell hundur hans niður
dauður.
Grímur komst lieinx um kvöld-
ið, og þótti för sín ill.
VfV/V(V/V
Maðnrinn i ganginnm.
Skrásett af síra Sigurjóni Guð-
jónssyni, eftir frásögn Ögmund-
ar skólastjóra Sigurðssonar.
Það bar til á Útskálum litlu
eftir 1890, að Ögnxundur Sig-
urðsson, sem þá var þar barna-
skólakennari, sá þar nxann um
hábjartan dag, senx hann og eng-
inn gat gert grein fyrir.
Þetta var á sunnudegi, og var
nxessað á Hvalsnesi og all fólkið
við húslestur inni i íbúðarhúsi
prests, nenxa kona ein, senx var
við eldhúsverk í ganila bænum
á Útskálunx, en þannig hagaði til
að úr gamla bæniim lágu tvenn-
ar dyr, aðrar úr eldhúsinu og
út, en liinar franx á hlaðið. Þar
var bjartur gangur.
ögnxundur þurfti að sinna
mönnum, er voru i erindum við
hann og þurfti að fara inu um
ganginn, en liann var lokaður
innanverðu, svo að hann varð að
fara inn unx eldliúsið og opna
ganginn að innanverður. En þá
sjer hann þar nxann greinilega.
Hann var öðruvisi klæddur enal-
Frh. á bls. t<i.