Fálkinn - 06.09.1940, Blaðsíða 9

F Á. L.KINN
9
bokina sína, og liún • er mjög
ljeleg.
— Kallaðu á Pál, það er best
jeg líti á bókina strax.
Frú Jensen liljóp að gluggan-
um og kallaði á Pál. Skömmu
seinna kom drengurinn inn í
stofuna, grannur snáði, með strítt
ljósl hár og vatnsblá augu. Hann
stansaði rjelt innan við dyrnar
og frú Jensen rjetti Jensen eink-
unnabókina.
2 í reikningi, 3 í sögu, 4 í reglu-
semi og stíl, Jas Jensen. ■— Segðu
mjer Páll, ætlarðu þá aldrei að
manna þig upp.
— Jú, umlaði Páll.
— Það segirðu altaf, en eink-
unnabókin er altal' jafnljót. Og
livað slcrifa kennararnir um þig:
PáJl er kurteis og þægur, en liann
á erfitt með að fylgjast með. Páll
er ekld altaf undirbúinn. Páll
tekur illa eftir i landafræðitím-
um .... livar á þetla að enda
Páll.
— Jeg veit það elilíi, livíslaði
drengurinn.
— Það endar með skelfingu
Jjlátt áfram, sagði Jensen. — Ef
maður el< lc i passar sína liluti þá
verður maður aldrei að neinu.
Lífið lieimtar, að maður sýni
dugnað og árvekni.
— Já, sagði Páll og liorfði
niður á gólfið.
— Þú verður að manna þig
upp, drengur, sagði Jensen
strangur. Þú ért nógu stór til að
skilja, að lífið er eklci bara leilc-
ur, og þú getur reitt þig á það,
að lifið lieimtar af manni, að
maður leggi á sig og geri slcyldu
sina, og þú ferð i lnmdana, el'
þú gleymir því.
Páll leit út eins og liann væri
l>ara að liugsa um, að þelta tælvi
enda, til þess að Jvomast niður
aftur.
— Hlustaðu nú á það, sem
liann pabJji þinn er að segja,
Páll, sagði frú Jensen. Mundu
eftir því, að hann verður að
vinna og sveitast fyrir olckur
öllum. Ef að liann væri ekki
duglegur og pössunarsamur, þá
væri úllitið ekki gott. Þú ættir
að reyna að lílcjast pal>ba þinum
Hvernig geldv svo með Jen-
sen? spurði frú Nebel.
- Mjer tólcst að Jjjarga lion-
um, sagði bóklialdarinn. Ungi
forstjórinn er dálílið bráður, en
liann meinar ekkerl með þvi. Nú
flytjum við Jensen yfir í vöru-
geymsluna. En jeg varð nú að
gefa lionum ádrepu, ]jóll jeg
sárkendi í brjósti um liann, svo
vesallegur sem liann var. Hann
var eins og skólastrákur, sem
kemur lieim með slæma eink-
unnabók, og veit ekki sitt rjúk-
andi ráð.
Sölubörn komið
oo seljið FÁLKANN.
Erik Volmer:
Séiiii á§t.
ÍVF ARGRETHE leit á úrið sitt
— það voru tólf niinútur
þangað til lestin átti að fara frá
Austurbrúarstöðinni, svo að liún
liafði góðan tíma lil að njóta
veðursins og ganga.
Um leið og liún ætlaði að
ganga yfir götuna, Jcom ungur,
velbúinn maður liröðum skrefum
í áttina til liennar. Hún lirölvlv
við þegar liann ávarpaði liana,
óðamála en þó lágmæltur:
— Þjer munduð gera mjer
mikinn greiða, ef þjer leyfðuð
mjer að leiða yður við arminn
spottalvorn!
Hann Jyfti hattinum og liorfði
næstum biðjandi á liana. Mar-
gretlie vissi varla, hvernig hún
ætti að lalta þessu.
— Auðvitað, ef yður er þelta
a móti slcapi .... liinn ungi mað-
ur hneigði sig vandræðalega. En
mjer stendur þetta á ákaflega
miklu.
Kannske liefir liún örvað liann
með örlitlu brosi. Öll framkoma
bans var svo skringilega lijálp-
arvana og örvæntandi, að það
var ómögulegt að laka lionum
þetta illa upp. Það var mikil
umferð á götunni, svo að liún átti
eklcert á hættu. Ef hún þyrfti að
kalla á lijálp, mundu að minsta
kosti tíu manns lvoma óðara
lilaupandi.
Hún bauð lionum því arminn
og hann geklc bægt af stað með
lienni yfir götuna. Þegar þau
liöfðu gengið nokkra faðma,
lieilsaði liann slcyndilega manni
og lconu, sem þau mættu. Það
var ung ljóshærð stúllca og mið-
aldra maður. Hún tók undir
lcveðjuna, en maðurinn, sem með
lænni var, varð nánast að einu
spurningarmerki í framan.
Nokkru seinna voru þau liorfin
fyrir götuliorn, og fylgdarmaður
Margrethe slepti handlegg lienn-
ar og varp öndinni Ijeltilega:
— Jeg verð náttúrlega að
skýra þetta fyrir yður, og þá
íyrst og fremst þalcka yður fyrir
að þjer lijálpuðuð mjer svo ein-
stalclega vingjarnlega.
Margretli brosti. Hún var bein-
linis farin að lcunna vel við þenn-
an nýja kunningja, þá stuttu
stund, sem þau liöfðu verið sam-
an. Ennþá liafði lnm eklci sagl
eilt einasta. orð .... bara að
liún liefði liaft Jjetri tíma. Svo
titið Jjar á, gaul hún augunum
niður til armbandsúrsins.
Þetta var óneitanlega ó-
venjulegt, sagði hún. — Auðvit-
að þætli mjer gaman að lieyra
livað fyrir yður liefir vakað, með
þvi að Jjiðja bráðókunnuga stúllcu
um að leiða yður ....
Ungi maðurinn liló:
— Hrein og ljein örvænting . .
Jeg liefi eklci vitað mitt rjúkandi
ráð liefðuð þjer elclci komið að
einmitt þegar mest á reið.
Hann stansaði og leit niður
eftir götunni, þar sem stúlkan
og maðurinn liöfðu gengið.
— Þjer hafið líklega telcið eft-
ir stúlkunni, er jeg var að lieilsa.
Hún lieitir Malvern, og jeg liefi
þelct liana frá því við vorum
Jjörn, foreldrar oklcar átlu sum-
arbústaði í Rungsteð, rjetl hvorn
lijá öðrum. Mjer er víst óliætt að
segja, að jeg liefi verið ástfang-
inn í Lis frá því jeg fyrst man
eftir.
Margretlie liló dálitið:
— Nú fer jeg víst að slcilja.
— Lis er óttalega mikið út á
við, þjer slciljið. Hún flögrar eins
og fiðrildi frá einum til annars.
Anars lield jeg, að liún sje nolclc-
uð staðföst í sjálfu sjer .... hún
liefir bara aldrei viljað talca ást
mína liátíðlega. Hún liefir litið
dálítið niður á mig, af því að jeg
liefi sagt lienni svo oft, að liún
væri sú einasta, sem mjer væri
noklcurs virði. Nú jæja, mjer datt
i hug, að það eina, sem jeg' gæti
gert til þess að velcja áliuga
Iiennar fyrir mjer, væri að jeg
fyndi upp einhverja aðra stúlku,
sem jeg þættist vera áslfanginn
i. Og nú í fyrsta sinn virtist Lis
fá áhuga fyrir mjer, og hún
lieimtaði að fá að sjá, liver sú
útvalda væri .... byrjandi af-
Jjrýðissemi . . . .lialdið þjer eldci?
Hinn ungi maður liló aftur:
— í dag hafði liún næstum þvi
afbjúpáð mig. Hún liringdi til
mín til þess að spyrja livort við
ættum eklci að ljorða saman, en
jeg þóttisl vera upptekinn. Auð-
vitað liafði jeg eklci stefnumót
með neinum, og þjer getið liugs-
að yður livað mjer varð bilt við
þeg'ar jeg alt i einu sá Lis koma
álengdar. I3au liöfðu þegar lcom-
ið auga á mig, svo að það var
enginn möguleiki að laumast á
Jjurt. Það gat litið svo út, að jeg
væri að biða eftir einliverjum
lijerna fyrir ne'ðan liúsið, og jeg
mundi auðvitað Jiafa látið sem
svo væri. En einmitt í þvi þá
lcomuð þjer eins og frelsandi
engill. Hvernig gel jeg þaklcað
yður ?
Margretlie ypti öxlum:
Hvílík innileg ást ... En þakk-
læti er óþarft! Jeg vildi bara
Jjiðja yður að slcila aftur gullúr-
inu mínu — strax!
Hún lcinlcaði lcolli til lögreglu-
þjóns, sem stóð eklci alllangt frá.
— Af tilviljun þelclci jeg stúlk-
Frh. á bls. H.
Ktuiadiskir
fliigmenn
streyma nú til
Bretlands. Þeir
hafa æft fulg í
Kanada frá
stríðsbyrjún.