Fálkinn - 06.09.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Slæm einkunnabók
PORSTJÓRINN liallaði sjer
aftur á bak og barði í borðið.
— Þetta getur ekki haldið
svona áfram, sagði hann. — Mað-
urinn er vita ómögulegur.
— Duglegur er Jensen því mið-
ur ekki, játaði Nebel gamli bók-
baldari. — En bann vanlar ekki
viljann.
— Hvað stoðar það þegar liann
gerir hverja vitleysuna á fætur
annari, hvæsti forstjórinn. —
Það er fult af duglegu atvinnu-
lausu fólki, Mjer finst, að við
ættum að láta Jensen fara og
laka einbvern annan.
Gamli bókarinn bristi liöfuðið:
— Ne-i, það getum við ekki,
berra forstjóri.
— Þvi ekki, Nebel? Þjer vitið
ósköp vel sjálfur, að maðurinn
er einskis virði. Þótt við gerðum
liann atvinnulausan þá fær ann-
ar atvinnu.
— Föður yðar mundi ekki
bafa líkað það, sagði bókarinn.
Gamli forstjórinn tók altaf mikið
tillit til góðrar viðleitni. Og Jen-
sen sýnir liana. Hann er bæði ið-
inn og gegninn — það eru bara
hæfileikarnir, sem er no,kkuð
ábótavant, sagði Nebel afsakandi.
— Þegar faðir minn dó, þá
hjelt jeg, að það væri jeg, sem
ætti að stjórna fjelaginu, drundi
forstjórinn. — En það er altaf
hann með yður sem millilið,
sem segir hvað gera skal.
— Nei, nei, flýtti Nebel sjer
að segja. — Það er yðar eiginn
vilji, að stjórna fjelaginu í hin-
um gamla anda. Og mörgu hefir
verið breytt. En gamli forstjór-
inn var altaf á móti uppsögnum.
Þegar einhver var kominn að og
gerði eins vel og hann. gat, þá
ætti hann að finna sig öruggan,
sagði gamli forstjórinn altaf . .
— Humm, urraði forstjórinn
og hristi höfuðið.
— Og það er vel bægt að not-
ast við Jensen, ef hann bara
kemst á sína rjettu hillu. Hin
eiginlega skrifstofuvinna á bara
ekki allskostar við liann ......
— Þrátt fyrir það, að þjer
liilmið yfir með bonum eins og
þjer getið. Reynið þjer ekki að
bera á móti þvi. Mjer er kunn-
ugt um það.
— Jeg liefi liugsað mjer, að
við gætum notað Jensen sem
pakkhússtjóra, þegar Frederik-
sen liættir að ári, hjelt bókarinn
áfram .
— Nii, það á hreint og beint að
bækka bann í tigninni! sagði for-
stjórinn.
— Til þess starfa hefir bann
nefnilega bæfileika. IJann er á-
reiðanlegur, ekki vantar það.
Einungis dálítið tregur í hugsun.
Mjer finst, að við ættum að gera
bann að pakkhússtjóra .... en
það er náttúrlega þjer, sem ráð-
ið því, herra forstjóri.
— Já, reynið þjer nú að koma
mjer í skilning um það! sagði
forstjórinn. — Nei, þegar þjer
hafið ákveðið, að Jensen verði
pakkhússtjóri — þá verður .Ten-
sen pakkbússtjóri.
— Það er lika á það að líta, að
maðurinn á konu og þrjá krakka,
svo það væri bart að gengið að
reka liann.
— Jæja, gefið honum að
minsta kosti duglega áminningu,
sagði forstjórinn. — Reynið þjer
að koma honum i skilning um
að liann verði að manna sig upp,
og að þetta geti ekki gengið
svona áfram.
Nebel bókari tók af sjer gler-
augun og gekk ljettari í bragði
inn á litlu skrifstofuna sína.
Hann opnaði dyrnar og kallaði á
Jensen.
Jensen var magur og óstyrkur
á taugum, með þunt, ljóst hár
og vatnsblá augu.
— Jæja, þá er jeg búinn að
tala við forstjórann, sagði bók-
arinn. — Jeg varð að segja hon-
um alt eins og var. Það var ekki
bægt að leyna bann því, það
sjáið þjer sjálfur, Jensen.
— Já, umlaði Jensen.
— Það er nú líka alveg ófærl,
að þjer sladið geta gert aðra eins
vitleysu. Og það er ekki i fyrsta
sinn, Jensen.
Nebel gamli borfði ásakandi
yfir gleraugun, á Jensen, sem
studdist þreytulega við dyrustaf-
inn. Hendur lians voru þvalar af
svita. Nú mundi honum verða
sagt upp, og hvert ætti hann að
snúa sjer til þess að fá aðra
vinnu.
-— .Teg veit það, sagði bann,
— en jeg ....
Jensen ætlaði að segja: Jeg á
konu og þrjú börn, og þjer setjið
þau líklega á götuna, ef þjer rekið
mig. En til hvers var að koma
með shkt. Verslunarfirma var nú
ekki neitt fátækrabæli.
Jeg get breinlega sagt yður,
að það munaði minstu, að þjer
yrðuð rekinn. Forstjórinn var
æfareiður, og jeg gat ekki afsak-
að yður, slíkt er óafsakanlegt.
þjer verið að manna yður upp,
þetta getur ekki gengið svona
áfram.
—Já, hvíslaði Jensen. — Jeg
skal gera það. Og gæta mín fram
vegis. Þakk’ yður fyrir.
Hvaða þvættingur! Það er
forstjórinn, sem ætlar að um-
bera yður. En þjer eruð nú ekki
skrifstofumaður og verðið það
aldrei. Þjer hefðuð átt að velja
yður annan starfa. Þjer eigið
enga framtið sem skrifstofu-
maður.
— Framtíð! Jensen lá við að
fara að hlæja. Skyldi Nebel
gamli balda, að liann dreymdi
um að verða meðstjórnandi i
fyrirtækinu! Nei, það var langt
síðan, að Jensen var liættur að
bafa framtíðardrauma. Hann var
ánægður, ef bann fjekk að halda
sinni litlu stöðu og bafði ofan í
sig og sina.
— En þjer eruð samviskusam-
ur og iðinn. Það megið þjer eiga,
sagði bókarinn. Og það sagði jeg
forstjóranum líka. Og það er
auðfundið, að þjer takið þetta
nærri yður sjálfur. Það fellur
mjer vel, .Tensen, og þjer eruð
ekki einn af þeim, sem þvæla og
malda í móinn, þegar þeim bef-
ir orðið eitthvað á, og þykjast
bafa á rjettu að standa, bvað
scm tautar. Það sagði jeg for-
stjóranum líka.
— Þakk’ yður fyrir, sagði Jen-
sen aftur.
- Mjer liefir komið til bugar,
að flytja yður í vörugeymsluna.
Til að byrja með getið þjer
bjálpað Frederiksen. Hann er
orðinn gamall og bættir að ári,
og ef það kemur i ljós, að þessi
vinna eigi vel við yður, þá getur
verið, að þjer takið við af lion-
úm. Það er nokkuð góð staða og
dálítið meira launuð. Og jeg beld,
að það sje einmitt staða fjTÍr
yður.
- Hvernig á jeg að þakka yð-
ur berra ....
— Þjer eigið ekki að þakka
neinum, sagði Nebel. — Þetta
er gamalt og traust firma og það
er þess liefð, að það segir ó-
gjarnan fólki sínu upp. En aft-
ur á móti verðið þjer að leggja
yður allán fram, Jensen ....
— Því lofa jeg, sagði Jensen.
Og jeg skal aldrei gleyma því,
sem jeg á firmanu upp að unna.
Það beld jeg heldur ekki
að þjer gerið, sagði Nebel. — Því
að jeg befi tekið eftir, að þjer
eruð vandaður i yður, .Tensen.
Jensen var dolfallinn. Hann
bafði búist við uppsögn, og í
staðinn fjekk liann betri stöðu
með útliti fyrir launahækkun.
Pakkbússtjóri! Það var sjálf-
stæð staða, þar sem bann bafði
fólki á að skipa.
Jæja ])á? sagði konan bans,
þegar bann kom beim. Hún
borfði á hann með kvíðabland-
inni eftirvæntingu.
—- Hvað meinarðu? spurði
Jensen.
Þú varst að tala um það i
gær, að það væri eitthvert óstand
á kontórnum, sagði frú .Tensen.
- 0, það voru bara smámunir.
Dálítill misskilningur, sem enga
])ýðingu hefir.
— Mjer sýndist þú vera í svo
slæmu skapi, sagði frú Jensen.
Og þú lást vakandi fram eftir
allri nóttu. Karl! Þú verður að
segja mjer, ef eitthvað befir
lcomið fyrir! Jeg verð að fá að
vita það.
— Lofaðu mjer nú fyrst að
komast inn úr dyrunum, sagði
Jensen og bengdi upp frakkann.
Hann fór sjer rólega meðan
bann var að reyna að átta sig á,
b.ve mikið bann befði sagt konu
sinni. Hann hafði ætlað að búa
liana undir það versta, en nú
borfði alt öðruvísi við ....
— Tja, Emma litla, sagði Jen-
sen og settist í bæginudastólinn,
þessir síðustu dagar bafa óneit-
anlega verið spennandi, þú befir
rjett fyrir þjer i því, þótt jeg
bafi eiginlega ekki skýrt það fyr-
ir þjer bvað eiginlega befir ver-
ið um að vera ....
— Þú sagðir, að þjer befði
orðið á að .... sagði frú Jensen.
Já, ójá, þú þarft nú ekki að
bugsa um það. Mergurinn máls-
ins er allur annar ....
Flýttu þjer að segja mjer
])að, jeg er svo forvitin, sagði
frú Jensen.
— Alt verður nú að bafa sinn
tíma, sagði Jensen. Eins og jeg
bef sagt þjer áður hefir mjer
ekki líkað að öllu leyti við stöðu
mína á skrifstofunni. Það befir
verið pex og smá-árekstrar, og
þessi breytingarlaiisa skrifstofu-
vinna á alls ekki við mig. Jeg
lief altaf verið .meira gefinn fyrir
])að beint verklega. Og upp á
siðkastið fór jeg að sjá, að þetta
yrði að taka einhvern enda ....
Karí, þú befir þó ekki sagt
upp stöðunni, bvislaði frú Jensen.
-— Jeg bef bugleitt það, Emina,
sagði Jensen varlega. — En þeg-
ar maður er fjölskyldufaðir þá
hugsar maður sig tvisvar um áð-
u r en maður gengur svo langt.
En jeg setti firmanu stólinn fyrir
dyrnar. Fredriksen pakkbússtjóri
er orðinn gamall og bættir að
ári, og í dag befi jeg rætt málið
við forstjórann og Nebel bókhald
ara og þeir bafa ábyrgst mjer,
ab jeg verði eftirmaður Iians
Það er ekki bara betri staða bvað
launakjör snertir, beldur líka
miklu sjálfstæðari. Svo þú þarft
ekki að bafa neinar áhyggjur.
Þetta befir alt saman farið eins
og jeg befi bugsað og viljað.
— Ó, jeg befi verið svo brædd,
sagði frú .Tensen, að einhver ó-
gæfa væri á seyði, þú talaðir svo
undarlega. Og þegar jeg var í
sem allra verstu skapinu í dag,
kom Páll heim með einkunna-
-----Smásaga EÍtir Erik Hassin------