Fálkinn - 06.09.1940, Blaðsíða 12

12
F ÁLKINN
Leyndardómar ■
£_________MATSÖLUHÚSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAGA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM
sagði jómfrú Clewes. „En Jeg sje reyndar
Litla, gamla konan virtist ekki taka eftir
svari hans. Hún lijelt á prjónadóti sínn og
prjónaði, jafnframt því sem hún talaði.
„Þetta fær mikið á okkur systnrnar,“ hjelt
liún áfram. Við höfum átt marga vini í
hernum. í ranninni má segja, að við tilheyr-
um hermannaætt. Föðurbróðir okkar, Clewes
ofursti, var mikill hermaður."
Roger svaraði ekki, en kinkaði kolli og
hlustaði með samúð á orð hennar.
„Við ernm mjög órólegar, systir mín og
jeg,“ sagði jómfrú Súsanna. „Haldið þjer,
að það geti komið til mála, lir. Ferrison, að
það sje einhver lijer í húsinu, sem hefir
framið morðið?“
„Hamingjan góða! Hvernig dettur yður
}>að í hug?“ sagði Roger. „Það er ekki trú-
legt, að veslings maðurinn liafi átt nokkra
óvini. Þarna liefir verið að verki einliver sam-
viskulaus bófi, sem litist hefir vel á ofurst-
ann lil að ræna hann.“
Jómfrú Súsanna Clewes tók í handlegginn
á Roger og dró hann dálítið frá hópnum.
Hann tók eftir því, að langir, lcræklóttir
fingur hennar voru allir hringum settir. Hún
ljel fallast niður á stól.
„Ekki höldum við það, systurnar,“ sagði
liún. „Svo að jeg tali í einlægni, þá treyst-
um við fólki lijer í matsöluhúsinu ekki um
of.“
„Nú og hvers vegna?“
„Við iiöfum okkar ástæður,“ sagði jómfrú
Súsanna ibyggin. „Mikilvægar ástæður! Það
er nokkuð síðan, að við töldum rjett að flytja
hjeðan. En systir mín er gefnari fyrir æfin-
týri en jeg. Hún vill endilega vera kyr. Fyr-
ir nokkrum vikum sagði hún við mig: „Ein-
hverntíma gerist eitthvað hjerna, Súsanna.
Við skulum vera lijer og fylgjast vel með
öllu.“ ög nú er þetta komið á daginn! Við
þekkjum ekki marga, systurnar,“ hjelt hún
áfram. „Ef til vill mundum við hafa lalað
við einhvern annan, ef við hefðum þekt ein-
hverja. En systur minni finst þjer vera svo
ábyggilegur í framkomu, hr. Ferrison.“
„Jeg vona, að liægt sje að treysta mjer.“
„Við erum i klípu, hr, Ferrison. Svo stend-
ur á, að við systurnar vitum dálítið. eða
rjettara sagt, jeg veit það, og sagði Amalíu
það. Við erum ekki alveg vissar um, hvort
við eigum að fara i rjettarhöldin. Hvað á
maður að gera, hr. Ferrison, ])egar maður
veit eitthvað, sem máli skiftir, en lögreglan
hefir einskis spurt?“
„Ja, yður að segja, þá er jeg nú litið kunn-
ugur svona nokkru,“ svaraði Roger, „en
held, að þjer ættuð að vera viðstaddar rjett-
arhöldin og rísa síðan upp og æskja þess, að
þjcr verðið yfirheyrðar sem vitni. Lögregl-
an vill áreiðanlega heyra það, sem þjer hafið
að segja.“
„Já, en verður það þá í opinberu rjettar-
haldi?“ spurði jómfrú Clewes óttaslegin.
„Auðvitað,“ sagði Roger.
„Það held jeg að systur minni lílci ekki,“
ekkert atliugavert við það. Það er jeg, sem
veil dálítið — ekki systir mín. Sjáið þjer tii,
við leiðum nefnilega ljótan grun á vissa
persónu. Það vrði tæplega gérlegt fvrir okk-
ur að búa hjer áfram. Við viljum gjarnan
Irúa yður fyrir vitneskju okkar gegn þagn-
arheiti."
„I slíku máli má ekki tala um að þegja,"
sagði Roger.
Bjallan gall. Eldri Clewes-systirin sal á
legubekk þar nálægt og kallaði nú á sysl-
ur sína.
„Nú skulum við fara inn, Súsanna,“ sagði
hún mjóróma. „ Komdu og hjálpaðu mjer
að standa upp. Við verðum að ná súpunni
heitri, svo að við lendum ekki í sama og í
gærkveldi.
Rooger flýtti sjer að hjálpa jómfrú Am-
elíu á fætur. Sússanna vafði prjónagóssi sinu
saman hálf þverúðug á svip.
„Talið ekki um það við neinn, sem jeg
var að segja við yður.“ hvíslaði hún. ,, Við
kærum okkur ekkert um, að fólk \iti uin,
að við erum að luigsa um að vera vitni i
málinu.“
„.Teg skal engum segja það, jómfrú Clew-
es,“ sagði hann. „En jeg held, að þjer ættuð
að falla frá þehn grun yðar, að einhverjir
hjer í húsinu sjeu viðriðnir morðið.“
Gamla konan hristi höfuðið.
„Þjer vitið ekki, livað við viliun, hr.
Ferrison,“ sagði liún.
Flora Quayne vakti mikla athygli, þegar
hún kom inn i salinn. Aðdáunarkliður heyrð-
ist frá karlmönnunum, en óánægjumuldur
frá kvenþjóðinni. Hún var í svarta flauels-
kjólnum, sem Roger hafði dáðst svo mikið
að. Það duldist engum, að hún var mjög fá-
klædd innan undir. Roger flýtti sjer lil
hennar. Hún rjetti lionum annan staf sinn
í)g tók arm hans í staðinn.
„Jeg finn, að jeg er illa innrætt," hvíslaði
hún. „Jeg veit, að jeg ætti helst að líta jafn
aumlega úl og hitt fólkið, en jeg get það
ekki. Jeg er svo hamingjusöm af því að jeg
ætla að borða með yður. Dennet ofursti var
gamalt flón. Jeg' talaði við liann í örfá skifti.
Hvernig stendur á, að jeg á að gera mjer upp
sorg, þótt hann sje dauður?"
Roger leit á hana undrandi.
„Þetta virðist ekki sagl af neinni tilfinn-
ingasemi,“ sagði hann.
„Jeg er einmitt altof tilfinningasöm,“ sagði
hún. „Jeg er mjög næm fyrir sjálfs mín
hamingju og jeg er enginn hræsnari. Frú
Dewar gerði mjer orð og bað mig að borða
hjer inni i kvöld. Jeg geri ekki ráð fvrir, að
jeg hefði gert það, ef jeg hefði ekki átt að
borða með yður.“
„Þrátt fyrir það, að þjer sjeuð besti Ieigj-
andi frú Dewar, talið þjer mjög sjaldan við
hana, finst mjer.“
„Jeg forðast hana sem mest jeg má,“ sagði
Flora. „Jeg hefi það á tilfinningunni, að hún
sje mjög óhamingjusöm. .Teg kæri mig ekki
um slíkt fólk. Mjer þykir gaman að fólki,
sem er glatl og ánægl, og sem hjálpar mjer
lil að gleyma sorgum mínum. Lítið á alt
þetta fólk. Haldið þjer, að nokkurt þeiiaa
sje mjög leitt yfir því, að Dennet ofursti var
myrtur ?“
Bjallan gall öðru sinni. Það virtist vera
nokkuð lil í því, sem Flora sagði. Menn
höfðu jafnmikinn áliuga fyrir matseðlinum
og vant var. Margir litu forvitnisaugum að
borði Floru Quayne, þegar þeir sáu, að Rog-
er settist á móti henni. Og fólk stakk líka
saman nefjum um vínflöskuna, sem stóð í
kæli á milli þeirra. Jafnvel Flora leit hana
undrunarauga. Hún leit siðan á liann með
hrukkur í enni. „Jeg hjelt, að þjer væruð svo
peningalaus núna.“
„Það hefir alt saman breyst í dag,“ sagði
hann.
Hún lileypti í brýrnar. Honum fanst sem
henni geðjaðist ekki að þessari hepni hans,
af hverju sem það var.
„Mjer þykir meira gaman að vera veil-
andinn,“ sagði hún. „En samt vil jeg skála
fyrir lieppni vðar. Lítið svo umhverfis yð-
ur. Sjáið þjer nokkurn, sem lítur út fyrir
að vera hryggur i raun og veru?“
„Frú Dewar er mjög alvarleg," sagði hann.
„En hún lítur reyndar þannig út; að lnin
hafi eintóma drauga í kringum sig. Hr. Padg-
ham lítur út fyrir að liafa fengið taugaáfall.
Joseph snýsl og hvimar um alt eins og
hræddur hjeri og Clewes-systurnar virðast
nú i.fyrsta sinni, hafa gleymt prjónunum
sinum. Að öðru leyti get jeg fallist á skoð-
un yðar.“
„Hr. Padgham drekkur of mikið,“ sagði
Kastljós loftvavnasveitanna
varpa geislum sínum út í myrkr
ið. Og ;sje óvinaflugvjel í nántl,
má hún búast við, að loftvarn-
arbyssur sjeu einhversstaðar á
nsestu grösum við tjóskastarann
— og f>á er ekki á .verra von.