Fálkinn - 08.11.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Anne Vernon:
Lífið byriar um borð
Í-JÚN var ljómandi lagleg en skelf-
■*- ing reið. Hún stóð á þilfarinu
á vöruskipinu „Nora“, á höfninni í
Shanghai og kallaði:
— Hvar er baðklefinn minn?
Maðurinn, sem hallaði sjer upp að
borðstokknum svaraði ekki strax.
Hann mældi hana frá toppi til táar
og lagði loksins: — Jeg veit ekkert
hvað baðinu yðar líður. Jeg er
skipstjóri hjer. Spyrjið þjer brytann.
— Jeg hefi spurt brytann. Og
hann segir, að maður fái ekki heitt
vatn fyr en síðdegis. Þetta nær ek^i
nokkurri átt!
Jonathan Markham andvarpaði.
Honum var lítið um farþega gefið.
Síst af öllu um unga og reiða kven-
farþega. Og verst var honum þó við,
að Venetia Tomblin var eini far-
þeginn í þessari ferð. Hann neydd-
ist til að tala við hana og vera kurt-
eis við hana heilan mánuð.
— Eruð þjer virkilega skipstjór-
inn? spurði hún gæsknislega. Þjer
eruð svo unglegur.
— Það getur verið, að jeg sje
unglegur, en jeg er hinsvegar svo
skítugur, að ef þjer viljið ekki klykk-
ast, þá er yður hollast að fara ofan
í klefann yðar.
— Jeg fer þangað sem mjer sýnist!
svaraði Venetia með þjósti.
— Ekki á mífiu skipi. Ef þjer lesið
það, sem prentað er aftan á farseð-
ilinn yðar, þá vitið þjer, að yður er
skylt að hlýða skipunum mínum,
meðan þjer eruð um borð.
— Jeg liefði aldrei átt að koma
um borð - í þennan viðbjóðslega
drullupramma yðar, sagði Venetia.
— Þess vildi jeg óska líka, sagði
hann stutt. — En úr þvi að þjer er-
uð nú um borð, þá er yður best að
læra, að nefna það >skip.
Með þessu lauk fyrsta árekstri
Markhams og farþegans.
"\TeNETIA fór ofan í klefann sinn
og fór að hugsa um, að hún
hefði gert skyssu, er hún flýtti sjer
svona frá Singapore.
Hún var 24 ára og í sex ár hafði
Singapore verið konungsriki henn-
ár. Faðir hennar var starfsmaður hjá
ensku olíufjelagi, og siðan móðir
hennar dó, hafði hún verið ráðs-
kona hjá honum. Fjölskyldan hafði
aldrei velt sjer í peningum, því að
tveir bræðurnir voru á skóla i Eng-
landi og, það er dýrt að lifa i Aust-
urlöndum. En þó hafði Venetia
haft alt, sem hún gat óskað sjer, í
þessi sex ár. Hún var lagleg, skemti-
leg og dansaði ágætlega. Altaf höfðu
einhverjir orðið til þess að bjóða
henni út á kvöldin, og hún hafði alt-
af getað valið um hesta, þegar hún
reið út. Lífið hafði leikið við hana
og hún undi sjer svo vel, að þegar
faðir hennar var fluttur um set til
Hong Kong hafði hún neitað að
fara með honum. Hong Kong var á-
reiðanlega ekki eins skemtilegur bær
og Singapore — þar þekti hún alla
og allir þektu hana og dekruðu við
hana.
Eða rjettara sagt: hún hafði hald-
ið að svo væri, þangað til fyrir hálf-
um mánuði, þegar hún hlustaði af
tilviljun á tal tveggja manna, sem
voru að tala um hana.
Annar þeirra hafði sagt:—Venetia
Tomblin? Jú, ieg kannast við hana
Hún er spilt af ofdekri. Hún hefir
aldrei þurft að drepa hendi í kalt
vatn, því að hún hefir haft hóp af
þjónum kringum sig. Og svo hafa
karlmenniynir verið of stimamjúkir
við hana og eyðilagt hana með gull-
hömrum sínum.
—Hún er töfrandi, sagði hinn.
— Og hún veit það! svaraði sá
fyrri. — Jeg hefi sjeð svo margar
stúlkur af því taginu, að jeg þekki
þær. Þær eru fúsar til að hjálpa
karlmönnunum til að koma aurunum
þeirra í lóg, og svo guma þær af
þvi eftir á, að þær hafi vafið þeim
um fingur sjer.
Venetia hljóp heim til sín og bjóst
til ferðar. Að þeir dirfðust að segja
þetta! Hún ákvað að hrista Singa-
poredustið af sjer eins fljótt og unt
væri.
Henni sárnaði það morguninn eft-
ir, að ekkert skip bauðst nema
„Nora“. Ekkert farþegaskip til Hong
Kong alla næstu viku. En burtförin
þoldi enga bið. Hún pantaði farmiða
með „Noru“.
í-JVENÆR komum við til Hong
A ■*■ Kong? spurði hún skipstjórann
við miðdegisverðinn.
— Eftir fjórar vikur, eða kanske
fimm, svaraði Jonathan.
— Hvernig getur það tekið svo
langan tíina?
— Við verðum fyrst að fara tii
Java og ferma vörur. Og svo til Cele-
bes eftir meiri vörum. Og þaðan til
Manilla og skipa út og taka meiri
vörur í staðinn.
— Hvað á jeg að hafa fyrir stafni
meðan þið eruð að þessu?
— Á vöruflulningaskipum er ekk-
ert tækifæri til að iðka íþróttir,
svaraði skipstjórinn. — Kvenfólkið
hefir vanalega handavinnu sjer til
dægrastyttingar.
-— Ósköp er það unaðslegt!»En
jeg kann ekki að sauma.
— Þjer ættuð þá að geta lært það.
— Mig langar ekkert til þess, sagði
hún ólundarlega.
— Það er útvarp í borðsalnum.
Þjer getið notað það.
— Þakka yður fyrir, sagði hún
ofurlítið spakari.
Hún veitti honum athygli í laumi.
Han var ungur, en andlitið lýsti
miklurn þroska, og í augnaráðinu var
þessi árvekni, sem er eiginleg þeim,
er bera ábyrgð á lífi annara. Hvernig
skyldi liann líta út þegar hann
brostí? datt henni í hug. Það væri
ekki úr vegi að reyna að komast að
því, úr þvi að þau áttu að vera mán
uð saman.
— Jeg bið yður fyrirgefningar á,
að jeg skyldi ónolast út úr baðinu,
sagði hún blíð. Það var ekki ætlun
mín.
— Alt í lagi. En þjer skiljið, að á
liílu skipi, sem ætlað er til vöru-
flutninga, er ekki hægt að krefjast
sömu þæginda og á farþegaskipum.
— Já, þetta var bjánalegt. Hafið
þjer verið sjómaður alla æfi?
— Síðan jeg var sextán ára. Og jeg
befi siglt hjá þessu fjelagi síðan jeg
var tvítugur. Röddin var þægileg og
svo einkennilega viss og örugg.
— Það hlýtur að vera gaman að
verða skipstjóri svona ungur.
Jónatan kveikti í pipunni sinni og
svaraði ekki fyr en það var kominn
góður eldur í hana. Og hann leit
ekki á Venetiu, er hann sagði:
— Þvi miður, þetta hefir ekki
minstu áhrif á mig. Þessi glennu-
augna-aðferð sem þið notið í landi
með 'svo góðum árangri, er alveg
gagnslaus á sjónum. Við skulum at-
huga hvar við stöndum. Jeg dufla
ekki við kvenfólkið, sem tekur sjer
far með skipinu. Fjelagið er á móti
því. Svo að þjer verið að finna
yður eitthvað annað til dægrastytt-
ingar, þangað til þjer komið til
Hong Kong.
— Hann stóð upp og fór út áður en
Venetia gat komið fyrir sig svari.
p'FTIR þetta töluðu þau ekki sam-
■*“* an í lieila viku. Venetia komst
að þeirri niðurstöðu, að Jonathan
Markham skipstjóri væri viðbjóðs-
legur, og að ‘hún hefði meiri and-
stygð á honum en nokkrum manni
er hún hefði kynst. Og það var eng-
an veginn lítið.
Hún lá lengst af deginum í legu-
stól uppi á þilfarinu og las þessi
tíu bindi, sem' skipinu fylgdu af bók-
um. Á kvöldin, þegar liitinn var
orðinn óþolandi, lá hún marflöt á
lúkunum og horfði á-lappirnar á
sjer, sem altaf voru að dökkna.
Og smátt og smátt, án þess að hún
tæki eftir þvi, hvarf af henni óeirð-
in og taugaskjálftinn, sem hafði þjáð
hana svo mikið í Singapore. Hún
hafði verið óeirin alla sina æfi og
nú fyrst ' vissi hún hvað ró var.
Henni var nauðugur einn kostur „að
vera i rónni“. „Nora“ mjakaðist á-
fram hægt og bítandi, kom í hverja
höfnina eftir aðra og stóð hvergi við
lengur en nauðsynlegt var.
Í4»Singapore hafði Venetia þekt
fjölda af karlmönnum. Hún hafði
borðað með þeim, dansað við þá,
spilað tennis við þá. Duflað við 'þá
og lofað þeim að kyssa sig. Hún
liafði verið með þeim 'í tómstundum
þeirra, en.hafði ekki hugmynd um
hvernig jieir voru þegar þeir voru
að vinna. Tfjerna á „Noru“ sá lhin
það i fyrsta skifti. Og henni fanst
það merkilegt og upplífgandi. Henni
fanst nærri því, eins 'og hún hefði
alist upp á sjó. Henni varð Ijóst, að
hingað til hafði hún aðeins þekt þá
hliðina á karlmönnunum, sem vissu
að kvenfólki eins og henni.
Og hvar sem lnin fór sá hún Jon-
athan. Hann var í brúnni í fallega
einkennisbúningnum þegar skipið
fór inn í liafnirnar og út. Hann
grúfði sig yfir farmskrárnar með
stýrimanninum, þegar liún kom nið-
ur til þess að fá sjer bók að lesa í.
Hann var á þilfarinu, svartur og úf-
inn þegar verið var að hlaða skipið
Og afferma. Hann var kurteis við
hana, en gleymdi aldrei að hafa
hana í tilbærilegri fjarlægð. Þetta
var alveg nýtt fyrir Venetiu og hún
kunni ekki sem best við það.
— Get jeg ekki tekið mjer neitt
nýtilegt fyrir hendur hjerna um
borð? sagði hún einn daginn við
morgunverðinn.
Jonathan horfði forvitnislega á
hana.
—- Leiðist yður? spurði hann.
— Ekki beinlínis, en mjer finst
jeg vera yfirskips hjerna. Allir aðrir
en jeg hafa nóg að gera.
— Kunnið þjer að strjúka lín?
— Já, það kann jeg. Jeg strauk
sjálf línið mitt þegar jeg var í skóla.
En í Singapore gerði „Boy-inn“ það
— auðvitað.
— Einmitt það, svaraði Jonathan.
Það er eins allstaðar hjer i austur-
löndum. Boy-inn gerir það. En okk-
ar boy er veikur. Strokjárnið og
brettið er* í messunni.
AÐ var heitt þennan dag. Svit-
inn rann af Venetiu, þar sem
hún stóð við strokbrettið í messunni.
Hún strauk skyrtur og flibba og
vasaklúta og hvítar brækur. Sam-
felt í fjóra tíma.'
Klukkan sex kom Jonathan inn.
Hann hafði verið á þilfarinu allan
daginn til þess að líta eftir kíiv
versku áhöfninni, því að stýrimaður-
inn var bundinn við annað. Hann
virtist þreyttur og uppgefinn. En
Venetia tók ekki eftir því. Hún var
öll í vinnunni.
— Sjáið þjer hvað jeg hefi gert!
sagði hún.
— Það hefir verið heitt verk?
— Ójú, nolckuð svo.
— En dagurinn hefir liðið fljótar
— er ekki svo?
— Meinið þjer, að jeg eigi að
þakka yður fyrir þetta, sagði hún
— Þjer ættuð að vera mjer þakk-
lát fyrir. En mjer dettur ekki í hug
að halda, að þjer sjeuð það. Þjer
hafið lifað of lengi hjer ‘eystra og
átt of náðuga daga. Hann varð harð-
ur á svipinn.
'— Það er ekki mjer að kenna,
muldraði hún.
— Er það ekki. Hve margir inenn
hafa beðið yðar?
— Svona fimm eða sex, held jeg.
— Og hversvegna hafið þjer ekki
gifst? Nei, svarið ekki. Þjer liafið
kanske verið ástfangin af tveiin eða
jiremur, en þó að þjer væruð það
þá voruð þjer hræddar. Hræddar
um, að lífið yrði ekki eins skemti-
legt, ef þjer flyttust inn í landið.
Hrædd við lijúskaparáhættuna og
slritið. Hrædd um að baðvatnið yrði
ekki heitt. Þjer kusuð að flögra laus,
ríða út og leika yður. Jeg þekki yð-
ar nóta. Jeg sje þær 'hvar sem jeg
kem í land. Og þegar jeg svo hugsa
til sumra skipstjórakvennanna, sem
jeg þekki, þá getur mjer orðið óglatt.
— Skipstjórakonur? át Venetia
eftir.
— Já, látlausar konur, sem sigla
með mönnunum sínum þegar fjelag-
ið leyfir. Sem vita hvað það er að
hafa þröngt um sig og hvernig það
er, að vera'á sjó í slæmu veðri —
sem stundum hafa lítið barn, sem
þær verða að gæta, eða er órótt út af
eldri börnunum, sem þær eiga í
skólanum.
— En þær eru þó að minsta kosti
heimamenn á skipinu, sagði Venetia
lágt.
— Þær hafa sjálfar áunnið sjer
rjettinn til að vera það.
— Hefi jeg ekki áunnið mjer rjett
til neins eftir að hafa strokið þetta
alt.'
Nei, sagði hann kuldalega. — Það
liafið þjer ekki. Þjer hafið ekki gert
það vegna þess, að það þyrfti að gera
jiað. Þjer gerðuð það til þess að
Iáta taka eftir yður. Þjer vilduð 'láta
dáðst að yður — eins og altaf.
Hann sneri sjer frá henni og stik-
aði út. Venetia settist við borðið og
fór að gráta. Hún hafði kepst við
eins og hún gat, og einu þakkirnar,