Fálkinn - 08.11.1940, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNfltfW
ttftNMJRNIR
Þrjár óskir
Æfintýri.
Einu sinni voru þrjár systur, sem
hjetu Lína, Gerða og Tóta. Foreldr-
ar þeirra voru dáin, en gamall
frændi þeirra hafði alið önn fyrir
þeim. En nú var hann lagstur hana-
leguna og þá kom það í ljós, að
hann vissi jafnlangt nefi sínu og
hafði gáfu, sem fæstir aðrir höfðu.
„Þið hafið allar verið ósköp ljúf-
ar við mig, telpur mínar“, sagði
hann við þær, þar sem þær stóðu
við rúmið hans, „og nú á jeg að
hverfa inn í eilífa lífið, sem er hinum
megin við dauðann. En áður en jeg
dey, ætla jeg að launa ykkur fyrir
hvað þið hafið verið góðar, með
því að lofa ykkur að óska ykkur
einnar óskað hver. En hugsið þið
ykkur nú vel um, því að það er
ekki hægt að breyta óskinni eftir á.
„Jeg óska mjer að verða idk!“
sagði Lína, — hún var elst.
„Heimskulegt var það“, sagði
gamli maðurinn og hristi höfuðið.
„Því að mikið gull gerir þig bara
drambsama og ágjarna. En, verði
þjer að ósk þinni, barn. Guð blessi
þig, svo að þú verðir góð stúlka,
þrátt fyrir ógæfu gullsins“. Og svo
lagði gamli maðurinn höndina á
kollinn á Línu og bað hana fara i
friði.
„Jeg óska mjer fegurðar, frændi“,
sagði Gerður, sem var næst.
„Heimskulegt var það“, sagði
gamli maðurinn aftur og hristi höf-
uðið. „Of mikil fegurð skapar hroka-
fult hugarfar og gefur þjer fleiri
óvini en vini. En verði þjer að vilja
þínum, barn. Guð veri þjer náðug-
ur og varðveiti þig og geri þig að
góðri stúlku þrátt fyrir fegurðina“.
Og svo lagði hann lófann á kollinn
á Gerðu og bað hana að fara í friði.
„Jæja, hvers óskar þú nú, Tóta
litla ?“ spurði frændi gamli skjálf-
raddaður og strauk yngstu telpunni
mjúklega um kinnina.
„Frændi minn“, svaraði Tóta og
ltysti á hönd gamla mannsins, „jeg
veit ekki nema það sje heimskulegt,
en — mig langar skelfing til að
verða hyggin og góð stúlka“.
„Þetta var gott svar“, sagði gamli
frændi og kinkaði kolli. Hyggindi
vísa þjer leið til alls, sem gott er,
bæði fyrir sjálfa þig og aðra. Blessi
þig Guð, barnið- mitt, svo að óskin
þín verði ávalt sjálfri þjer og öðr-
um til gleði og ánægju“. Og svo
lagði hann höndina á kollinn á Tótu
og bað hana að fara í friði. Og svip-
stundu síðar tók hann andvörpin og
var örendur.
Systrunum varð að því, sem þær
höfðu óskað. Lína grfði sand af
peningum og varð ríkasta manneskj-
an í landinu. En meðvitundin um
alla peningana steig henni til höf-
uðs. Hún varð hrokafull og vildi
ekki einu sinni kannast við systur
sínar og því síður við gömlu kunn-
ingjana sína, en umgekst aðeins rík-
isfólkið og aðalinn. Auk jpess varð
hún ferlega ágjörn og ljet aldrei
eyri af hendi rakna, svo að hún iðr-
aðist þess ekki eftir á. Ónei, þvi _
fór nú fjarri, að Lína yrði eins ham-
ingjusöm og hún hafði haldið.
Gerði varð líka að ósk-sinni. Hún
varð fallegri og fallegri með hverj-
um deginum og loks varð ekki um
það deilt, að hún var fríðasta kona
í landinu. En — hún varð dramb-
lát eins og Lína og mat fegurð sína
meira en alt annað. Vinkonur henn-
ar urðu öfundsjúkar og fóru að bera
út óhróður um hana, og Gerði leið
ver en hana hafði órað fyrir. Hún
hafnaði ölluin biðlum, þvi að henni
fanst enginn nógu góður. Og loks
fór svo, að aliir karlmenn óttuðust
Gerði eins og sjálfa pestina.
Ósk Tótu rættist einnig, og hún
varð bráðlega kunn um alt landið
fyrir hyggindi sín. Hún fjekk ágæta
stöðu og hafði nóg fyrir sig að
leggja. Fólk fór til hennar langar
leiðir til þess að fá góð ráð; allir
litu upp til hennar og hún varð mjög
hamingjusöm. Það eina sem amaði
að henni var ógæfa systra hennar.
Hún reyndi eftir megni að gefa þeim
góð ráð; en það stoðaði ekki. Þær
vísuðu henni óðar frá sjer með
fyrirlitningu og sögðust komast af
án heimskunnar úr henni.
En svo átti það að liggja fyrir
landinu að lenda i styrjöld við riki,
sem var miklu voldugra. Fjöldi
Stökk í háloftunum.
ungra og hraustra manna fjell í val-
inn, en samt börðust þeir sem eftir
lifðu af svo mikilli hreysti að óvin-
irnir undruðust það. Baráttan var
háð fyrir frelsi ættjarðarinnar og
hermenninir vildu heldu deyja en
sjá það tekið herskildi.
En ofureflið varð að lokum meira
en við það yrði ráðið og óvinirnir
æddu inn í landið og unnu mikið
tjón. Þeir brendu bæi og rændu og
rupluðu. Landslýðurinn flýði hóp-
um saman inn til höfuðborgarinnar
til þess að leita verndar þar. En
nokkrir urðu eftir til þess að gæta
eigna sinna og meðal þeirra var
Lína. Þó að alt heimilisfólkið legði
„Skugginn
S k r í
MaÖurinn, sem hafði látiö sjer
inisheyrast, og hjelt, aö hann væri
boöinn á grinmball.
11 u r.
á flótta, sat hún samt sem fastast
eftir í óðalshöll sinni. Hún bjóst við
að geta borgað óvinunum svo vel,
að þeir ljeti hana i friði. En þegar
hermenn óvinaliðsins komu, brendu
þeir allar eignir hennar, stálu pen-
ingum hennar og hröktu hana út á
gaddinn.
Gerða var ein þeirra, sem ekki
vildi forða sjer undan á óhultan
stað. Hún taldi víst, að óvinirnir
mundu verða svo hrifnir af fegurð
hennar, að þeir mundu sýna henni
þan sóma að láta hana í friði. En
þegar hermenn óvinaliðsins komu
tóku þeir gerðu til fanga og höfðu
hana með sjer í herbúðir sínar og
gáfu hana hershöfðingjanum, en
hann píndi liana og kvaldi á allan
hugsanlegan hátt.
í höfuðborginni var alt í upp-
námi. Óvinaherinn átti skamt ófar-
ið að borginni og eftir nokkra daga
yrði hún umkringd og síðan tekin
herskildi og jöfnuð með jörðu.
Allir hershöfðingjar ríkisins voru
sladdir í konungshöllinni og ráðg-
uðust um hvað gera skyldi. Horf-
urnar voru hinar ömurlegustu og
engum gat komið neitt ráð í liug til
að stöðva framrás óvinanna. En alt
í einu mintist einn hershöfðinginn
þess, að til væri stúlka, sem var köll-
uð Tóta og var fræg um land alt
fyrir vitsmuni sina. Hann sagði kóng
inum frá þessu og kongurinn skip-
aði að láta kalla Tótu á fund sinn
undir eins.
Jæja, Tóta ljet ekki standa á sjer
að koma og þegar liún kóm inn i
höllina og sá örvæntingarsvipinn á
andliti kóngsins þá sagði hún ró-
lega: „Herra konungur, farið að
mínum ráðum og þá munu óvin-
jrnir samstundis hverfa úr landinu.
Dragið þjer upp pestarflöggin á öll-
um virkjum og hæðum og þá slær
ótta á óvinina og þeir flýja eins og
fætur toga“.
Nú var undir eins gert eins og
Tóta mælti fyrir og áhrifin urðu að
óskum. Hermenn óvinanna flýðu
hver sem betur gat og fylkingar
þeirra riðluðust. Og konugshern-
um reyndist auðvelt að lireinsa
landið.
En Tóta varð drotning í ríkinu,
því að konungurinn var ungur og
ógiftur og hafði orðið ástfanginn af
henni. Síðan sá hún um, að systur
hennar urðu eins og frændi þeirra
hafði langað til, og svo kann jeg
ekki þessa sögu lengri.