Fálkinn - 08.11.1940, Blaðsíða 9

sem hún fjekk, voru þær, að hún
gerði þetta til að synast.
Hún vissi ekki um ástæðuna til
þess, að skipstjórinn var svona beisk-
ur o,g hafði ekki hugmynd um hvað
honum flaug í hug, er hann sá hana
á þilfarinu. Sjómannslífið er ekki
leikur, og jafnvel skipstjórar eiga
sína drauma.
— Hrottinn! Fari hann norður og
niður, sagði Yenetia og þurkaði sjer
um augun. En orðin höfðu ekki
hljómað s'annfærandi í augum henn-
ar. Henni var hætt að þykja það
undarlegt, að henni skyldi standa
það á svo miklu, livað maður, sem
hún í fyrstu gat ekki þolað, meinti
um hana. Jonathan var skipstjóri á
„Nora‘-‘ og á þessum þremur vikum
var „Nora“ orðinn þáttur í lifi henn-
ar. Hún hafði nærri gleymt, 'að hún
hafði nokkurntíma átt heima annars-
staðar og þessi ró um borð hafði
heillað hana. Hún vissi þegar yfir-
mennirnir höfðu vaktaskifti og hún
vandist á að ganga hægt um þegar
þeir sváfu. Hún heyrði frásagnir af
öðrum ferðum hjá stýrimanninum
og vjelstjórinn sýndi henni i vjelina.
Skipskötturinn lá timunum saman í
fanginu á henni og 2. stýrimaðurinn
ungi spurði hana ráða, er hann var
að skrifa unnustunni sinni í Englandi.
Og óbeinlínis — af eigin reynslu
og af þvi livernig aðrir töluðu um
hann, lærði hún smámsaman hvers-
konar maður Jonathan eiginlega var.
Hann var nógu mikill maður til ljess
að geta gert að gamni sínu við fje-
laga sina um borð og ganga að hvaða
vinnu sem vera skyldi með þeim.
En 'þó gleymdi aldrei neinn því, að
liann var skipstjórinn. Aðrir töluðu
við hann sem yfirmann sinn, en
hann talaði við hina sem jafningi
þeirra. En þegar hann taiaði við
Venetiu, þá var jsað altaf i þessum
formlega tón, sem skipstjórar hafa
við farþegana.
Og samt var það svo, að Venetia
óskaði þess ósjálfrátt, að þessi ferð
tæki aldrei enda. Þarna um borð á
þessu litla skipi hafði hún 'fundið
rólegri og varanlegri gleði en
nokkru sinni á landi.
[ OKS komst „Nora“ til Hong Kong.
■*-J Þaðan átti hún að halda áfram
austur yfir Kyrrahaf, en Venetia að
verða eftir. Henni hraus 'hugur við
því. Hún mundi óljóst, að hún hefði
einu sinni átt heima i bæ, sem lijet
Singapore, og að karlmenn hefðu
slegið lienni gullhamra. En það lilaut
a?j hafa verið í annari tilveru. Nú
náði tilvera hennar ekki út fyrir
þilfarið á „Noru“ og ákveðinn mað-
ur var miðdepill þeirrar tilveru.
Hún, Venetia Tomblin, sem svo oft
hafði hlegið upp í opið geðið á karl-
mönnúnum, sem liafði tekið alt, sem
lmn gat fengið og aldrei gefið neitt
í staðinn — hún var orðinn fangi i
eigin neti. Hún var ’órðin ástfangin
af Jonathan Markham, sem ekki taldi
hana annað en fremur óþægilegan
farþega.
Það var undarlegt hvernig einn
einasti mánuður hafði getað ger-
► breytt lífi hennar. Hún var ekki
sama 'manneskjan sem hafði farið
um borð í Singapore. Henni var al-
veg sama um hvort það væri „skemti
/ iegt“ í Hóng 'Kong eða ekki. Nú
þráði hún dýpri gleði: að geta tekið
þátt í hættum manns, borið byrðar
hans með lionum. Hana langaði til að
geta staðið jafnfætis' þessum skip-
stjórakonum, sem Jonathan hafði
minst á. Konum, sem voru rólegar
og öruggar, af 'því að þær höfðu
fengið rjetta stöðu í lifinu og þektu
sinn eigin mátt. Hún hafði kynst
mælikvarðanum, sem jiroskað fólk
leggur á verðmæti tilverunnar.
— Og hvaða gagn er mjer svo að
þessu hugsaði hún raunamædd og
hallaði sjer fram á borðstoklcinn
F Á L K I N N 9
og liorfði á Ijósin við höfnina í
Hong Kong.
þjER komist ekki í land í kvöld,
r sagði Jonathan, er hann gekk
hjá henni á leiðinni ofan af stjórn-
pallinum. 1— Það er orðið of áliðið
til þess, að afgreiðslumaðurinn kom
ist um borð.
— Mjer stendur á sama. sagði hún
sljó. — Það er nógu snemt að fara
i land á morgun.
— Ójá. Þjer getið komist snemma
í land. Afgreiðslumaðurinn kemur
fyrir klukkan níu.
— Hve lengi standið þjer við í
HongKong?
— Fjóra — fimm daga. Við tök-
uin olíu hjerna.
— Viljið þjer ekki koma heim og
horða lijá mjer og föður mínum,
eittlivert kvöldið? spurði hún og
tók andann á lofti.
Hann hristi höfuðið og sneri und-
an. — Nei, þakka yður fyrir, ung-
frú Tomblin. Það er vel boðið, en
því miður get jeg ekki komið.
— Hversvegna ekki. Verðið jijer
að vera um borð meðan verið er
að lesta?
— Nei, það er ekki þessvegna.
Stýrimaðurinn getur sjeð um það.
En — það liefir stundum svo ein-
kennileg áhrif að fara í land, svo
að jafnvel sjómanni getur fundist
mögulegt að blanda sjó. og olíu sam-
an. Og það vil jeg ekki eiga á hættu.
Góða nótt!
— Góða nótt, svaraði Venetia.
Hún fór niður í klefann sinn af-
klæddi sig og fór með værðarvoð-
irnar sínar upp í hengirekkjuna,
sem stýrimaðurinn hafði sett upp
handa henni á farþegaþilfarinu. Af
einhverjum ástæðum gat hún ekki
sofnað. Hún vaggaði til og frá í
hengirekkjunni og var að brjóta
heilann um, hvað Jonathan hefði
meint með „olíu og sjór“. Meinti
hann að liún væri olía — — hvað
varðaði hana eiginlega um hvað
liann meinti? í fyrramálið mundi
hún sjá hann í síðrfsta sinn! En nú
gat hún ómögulega sofnað.
T^TlUKKAN mun liafa verið nálægt
tvö þegar hún heyrði, að bátur
rakst á skipshliðina. 'Fyrir mánuði
siðan hefði henni ekki dottið í hug,
að liugsa frekar út i slikt. En nú
var hún orðin svo samlifuð skipinu,
að hún vissi, að ekkert samband
átti að vera við skipið fyr en sótt-
varnarlæknirinn og afgreiðslumaður-
inn liöfðu verið um borð. Hún lædd
ist á fætur og út að borðstokknum.
„Nora“ var ekki við bryggju held-
ur lá fyrir akkerum úti á höfn. Stig-
inn hafði ekki verið setlur niður og
Venetia gat ekki sjeð neinn varð-
mann á lsilfarinu. Einn af kínversku
hásetunum hallaði sjer út yfir borð-
stokkinn og þegar hún gáði betur
að, sá hún að hann dró livítan bögg-
ul í snæri upp úr bátnum.
Hún læddist ofan í klefann sinn og
fór í ullardúksbuxur utan yfir nátt-
fötin. Svo fór liún i golfjakka og
hatt svartan klút um höfuðið. Hún
gerði sjer ekki grein fyrir hvers-
vegna hún gerði þetta. En það var
eitthvað ólireint að gerast á „Noru“
og „Nora“ var hennar skip. Nú
skreið hún eftir þilfarinu þangað til
hún sá greinilega manninn, sem
stóð við borðstokkinn. Hann var
með hvitan böggul.
Það var opin hurð bak við hana
og hún skaust þar inn. Þar var eld-
liús Kínverjanna og lyktinni þar
inni verður ekki með orðum lýst.
Hún varð *ð taka á l>ví sem hún
átti til, svo að liún kastaði ekki
upp. Þarna beið hún í hálftima.
Þorði ekki að hreyfa sig fyr en hún
heyrði að báturinn var róinn frá. Þá
hljóp hún inn í klefa Jonathans án
þess að berja að dyrum og tók í
öxlina á lionum.
— Það er best að þjer komið á
fætur, sagði hún. — Það er eitthvað
kynlegt að gerast hjer um borð.
Hann spratt upp og hún sá, að
hann hafði glaðvaknað undir eins.
— Þeir eru að sinygla ópíum,
sagði hann, er hún liafði sagt hon-
um frá livað hún hafði sjeð. —'Há-
setarnir taka það með sjer austur
yfir Kyrrahaf og selja það dýrum
dómum i Bandaríkjunum. Þetta kom
fyrir fyrir tveimur árum, þá voru
hásetarnir staðnir að ‘ópiumsmyglun
í Frisco. Fjelagið varð að borga háa
sekt.
Hann hleypti sjer í gráar buxur,
og hann talaði við hana eins og
skipsmennina, vingjarnlega og eins
og hann væri að tála við jafningja
sína. Þau urðu samferða niður stig-
ann og hún sá glitta í skammbyssu í
hendinni á honum.
y/ENETIU var ekki nærri eins ljóst
* hvað það var sem gerðist næstu
tvo tímana. Hún mundi, að Jonathan
hafði vakið stýrimanninn og hún
mundi, að hún hafði hjálpað til að
setja björgunarbát út, eins hljóðlega
og liægt var, og að hann rjeri i land
til að sækja hafnarlögregluna. Hún
mundi, að hún hafði læðst upp í
brúna til annars stýrimanns, með
skilaboð frá skipstjóranum. Hún
rriundi, að hún hafði falið sig á nýj-
an leik í kínverska eldhúsinu og sjeð
einn hásetann læðast um þilfarið,
með smáböggla i hendinni. Og alla
sina æfi rnundi hún eftir Jonathan,
þar sem hann sat í skotinu með
skammbyssuna, viðbúinn að skjóta,
ef litli báturinn legði frá. Hún liafði
aldrei vitað, að nokkur maður gæti
verið svo kyr og þó jafnan reiðu-
búinn.
Svo heyrði hún vjelbát koma hóst-
andi og siðan sá hún menn i hvítum
einkennisbúningum setja handjárn á
Kinverja, sem börðust um á hnakka
og hæli.
TfLUKKAN var orðin sex þegar
alt var um götu gert. Lögreglan
liafði haft Kínverjana með sjer í
land og alt tar kyrt. Og það fór að
birta af degi.
— Jeg sagði brytanum, að hann
skyldi koma með kaffi ofan í klef-
ann, sagði Jonathan. — Komið þjer
og fáið yður bolla líka.
Og meðan hún var að drekka
kaffið gleymdi hún, að eftir tvo
tíma átti hún að skilja við „Noru“
fyrir fult og alt. Það var Jonathan,
sem minti liana á það.
— Eruð þjer búin að taka saman
dótið yðar?
— Taka saman . . . . ?
— Þjer liafið þó ekki gleymt, að
þjer eigið að fara i land í dag?
— Á jeg það? spurði hún liægt.
-— Hann svaraði með annari spurn
ingu: — Hversvegna gerðuð þjer
yður það ómak, að lijálpa okkur í
nótt?
— Af því, að það varð að gera
það, svaraði hún blátt áfram.
— En ekki þurftuð þjer endilega
að'gera það. Þjer eruð farþegi. Þjer
liefðuð getað lygnt aftur augunum
og sofnað.
— Jeg hefi verið farþegi alla mina
æfi og það er mál til komið að jeg
hætti því.
— Er það alvara yðar?
Ilún kinkaði kolli yfir kaffiboll-
ann.
— Jeg hefi lært svo margt í þess-
ari ferð.
— Jeg verð að hiðja yður afsök-
unar, sagði Jonathan. — Jeg hjelt
að þjer væruð slöpp. En það eruð
þjer ekki. Ef til vill ofurlitið tepru-
leg. En það skulum við nú lækna
með tímanum.
— Við?
— Já, við, sagði Jonathan fast. —
Það verður alls ekki ljett líf. En þú
verður heimilismaður á skipinu en
ekki farþegi. Og þetta hjerna verð-
hehnilið þitt.
Hún leit kringum sig í litlu stof-
unni skipstjórans, þar sem öll hús-
gögn voru fest í gólfið. Og sagði:
— Hjerna þarf ný gluggatjöld. Jeg
skal reyna að búa þau til. —- En
henni gafst ekki færi á að segja
meira, þvi að nú kysti Jonathan
hana.-------—
------- Jeg hefi það fyrir reglu, að
dufla aldrei við farþegana, sagði
hann skörnmu seinna. En þetta hjerna
er annað mál. Þú ert komin í höfn.
—• Víst er'jeg það, sagði hún. Og
nú viltu máske segja mjer, hvers-
vegna þú hefir verið svo hvimleiður
við mig alla' leiðina?
— Þú hafðir orð fyrir, að vilja
leggja karlmennina að fótum þjer.
Jeg vissi' það ‘þegar þú komst um
borð. Hjer eystra frjettist alt slíkt.
Og jeg einsetti mjer, að jeg skyldi
að minsta kosti ekki falla fyrir þjer.
Og jeg ætlaði ekki heldur að láta
blekkjast þó þú reyndir að sýnast.
— Hvernig veistu, nema það sem
jeg gerði i nótt hafi verið gert til
þess að sýnast?
Jonathan hló. — Engin stúlka
mundi staldra Lengi í ldnverska eld-
húsinu, eingöngu til að sýnast. Líttu
á þig!
Venetia fór að speglinum. Hún sá
föla, óhreina stúlku, fötin hennar
voru útötuð í feiti og hárið límt sam-
an. Hún tók varlega 'á hnjánum á
sjer.
•— Hvað skyldi það hafa verið,
sem jeg lagðist á hnjen ofan i? sagði
liún hugsandi.
— Það er sumt, sem maður ætti
aldrei að spyrja um, svaraði Jonatli-
an.
Hún hló framan í hann, örugg
og frjálslega.
—- Hvar er baðherbergið mitt?
sagði 'hún.
Og nú svaraði Jonathan:
— Jeg skal fylla kerið undir eins.
Það er altaf nóg'til af heitu vatni
handa — skipstjórafrúnni ....
MICKEY ROONEY
var kosinn „kvikmyndakonungur"
við atkvæðagreiðslu blaðs eins vest-
anhafs i fyrra, situr hjer yfir morg-
unmatnum á Waldorf-Astoria í New
York. Eiginlega konunglegur er pilt-
urinn nú ekki.
er miðstöð verðbrjefavið
skiftanna.