Fálkinn - 08.11.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Leyndardómar —~
a________MATSÖLU HÚSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAGA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
„Þjer hafið margt að segja við jómfrú
Súsönnu“, sagði Frida forvitin.
Hann tók kaffibolla, sem Joseph bauð
honum.
„Yður að segja, þá hefir hún æsandi áhrif
á mig,“ sagði hann. „Þarna situr hún og
varast að segja orð um málið. Lögreglan
hefir líklega sagl henni að segja ekkert fyr
en við rjettarhöldin. Hún þykist hafa sjeð
morðingjann. Og þarna situr hún í mestu
rólegheitum með prjónana sína og liugsar
um þennan harmleik þar til dcominn er
timi til að segja frá. Jeg et’ viss um, að jeg
get notað jómfrú Clewes í söguna mína. .Teg
vona, að hún hafi ekki selt útgáfurjettinn á
sjálfri sjer!“
„Það er óttalegt að hugsa um þetta alt
saman“, sagði Frida eftir stutta þögn.
„Það segja vist allir hjer, að hún sje hálf-
rugluð, og stundum talar hún svo skrýti-
lega“.
„Jeg geri líka ráð fyrir“,, sagði Lengton,
„að lögreglan vilji fá sönnur á sögu hennar
áður en hún er tekin gild. Þessvegna hafa
þeir e. t. v. fengið liana til að þegja og frest-
uðu rjettarhöldunum. Ætli. hún haldi ekki
loforð sitt?“
„Eftir því sem jeg þekki gömlu konurnar“,
sagði Frida, „getur enginn komið þeim til að
gera það, sem þær vilja ekki sjálfar. Þær
eru flestum þverúðugri“.
Fólk fór nú að tínast inn í salinn. Sumir
skiftu sjer ekkert af Fridu og gesti hennar,
en Luke kom alveg þangað, sem þau sátu.
Þeir herrarnir fóru síðan að skeggræða sam-
an um sameiginleg áhugamál sin. Þeir ljeku
báðir golf og ákváðu nú að leika saman ein-
hvern næstu daga.
„Þjer voruð við yfirheyrsluna um dag-
inn?“ sagði Luke eftir stutta þögn. „Þjer
hafið sennilega kvnst gömlu konunni hjerna
þar.“
„Jeg þekti hana undir eins og jeg kom
inn,‘‘ sagði Lengton. „Hún er víst hálf-rugl-
uð.“
„Alment ér litið svo á,“ sagði Luke. „En
altaf hefir mjer fundist hún með fullu viti.
Þó held jeg að lögreglan hafi orðið fyrir
vonbrigðum.“
„Með hvað?“
„Með kerlinguna. Fyrst tóku þeir hana al-
varlega. Einn lögreglumaður kom hjer strax
næsta morgun, en komst að raun um, að ó-
mögulegt er að sjá morðstaðinn úr glugg-
anum hjá ungfrú Clewes. Vera kann að eitt-
hvað merkilegt komi síðar fram í málinu,
en smeykur er jeg um, að frásögn jómfrú
Clewes skýri ekki mikið. Við, hjer í liúsinu,
erum að verða víðfrægt fólk,“ hjelt Luke
áfram. „Þjer hafið eflaust frjett um truflun-
ina, sem við urðmji fyrir í fyrrinótt?“
„Já, ungfrú Medlincott sagði mjer, að lög-
reglan hefði rannsakað svefnherbergi hennar
klukkan 3.“
„Jeg var fegin, að jeg skyldi hafa brotið
nærfötin mín kyrfilega saman,“ sagði Frida.
„Þeir grannskoðuðu öll mín föt. Finst yður
ekki lögreglumenn vera skrýtnir, Lengton
majór?“
„Jeg geri ráð fyrir, að þeir viti, hvernig
þeim ber að haga sjer,“ svaraði hann.
„Frægur leynilögreglusagnahöfundur hef-
ir sagt mjer, að ekkert sje auðveldara en að
blekkja leynilögreglumenn,“ sagði Luke.
„Þeir seilist svo oft um liurð til loku og
gangi fram hjá eðlilegum hlutum. Jeg sje
það nú, að þetta er ekki fjarri lagi hjá hon-
um.“
Luke fór nú frá þeim og settist hjá frú
Padgliam. Þau Frida og gestur liennar voru
nú ein út af fyrir sig. Þau skröfuðu saman
í bezta samlyndi. En brátt varð Fridu Ijóst,
að það var engu líkara en allir forðuðust
gest hennar og var hann þó einn hinn við-
feldnasti maður, sem komið hafði i Palace
Crescent. Ef til vill tók Lengton eftir þessu
líka, því að hann reis nú á fætur og sagði:
„Þetta liefir nú verið mjög skemtilegt
kvöld, ungfrú Medlincott, en nú verð jeg
því miður að fara. Svo borðurn við saman
í Berkeley hinn daginn.“
„Það verður mjög gaman,“ sagði hún um
leið og þau gengu út úr dagstofunni. „Jeg
ætla að fylgja yður til dyra. Mjer finst fólk-
ið hjerna fremur ófjelagslynt í kvöld.“
„Ekki hef jeg tekið eftir því,“ sagði hann.
„Luke, vinur yðar virðist vera mjög geðs-
legur náungi. Jeg ætla að ná í hann í golf
einhvern daginn. Gleymið nú ekki þessu á
föstudaginn."
Hann tók fast og innilega í hönd henni og
Frida var viss um, að hann hefði kyst hana,
ef Joseph hefði ekki verið viðstaddur. Hálf
vonsvikin sneri liún aftur inn í stofuna. Þar
talaði hún nokkur orð við Padgham.
„Mjer finst þið öll hafa verið svo ógest-
risin i kvöld,“ sagði hún og bar sig illa. „Líst
ykkur ekki á Lengton majór, eða hvað?
Allir sátu út í hornum og hvísluðust á.“
„Nei, ekki var það nú,“ andmælti
Padgeham. „En hinsvegar skal jeg segja
yður það, ungfrú Medlincott, að við erum
öll hálf-smeyk við ókunnuga menn, eins og
nú standa sakir. Fyrst og fremst vegna
Dennets-morðsins og svo rannsóknarinnar i
fvrrinótt.“
Frú Dewar gekk fram hjá og lieyrði jiessi
orð. „Við erum held jeg dálítið tortryggin
gagnvart ókunnugum núna,“ sagði hún, en
jió ekkert óvingjarnlega.
„Ungfrú góð,“ sagði nú Luke, „við höfum
ekki getað varist því að láta okkur detta ým-
islegt í hug. Þjer hafið e. t. v. lesið í blöð-
unum, að undanfarið hefir Scotland Yard-
'mönriunum gengið illa í ýmsum málum og
hafa nú endurskipulagt deildirnar og sjer-
staklega ransóknai’deildina.“
„Hvað kemur Scotland Yard þessu við?“
spurði stúlkan.
„Sjáið þjer nú til,“ sagði Luke. „Ein nýj-
asta ráðstöfunin er sú, að nýir menn hafa
verið valdir í leynilögreglustörf. Jeg hefi
komist að því, að upp á síðkastið hafa þeir
ráðið ýmsa uppgjafaliðsforingja til sín. Þess
vegna gæti verið mögulegt, — jeg segi að-
eins mögulegt — að Lengton majór, hefði
tekið við slíkri stöðu. Sjálfur sagðist hann
hafa verið liðsforingi áður fyr.“
Frida Medlincott varð bæði undrandi og
reið.
„Og hvað gerir það svo sem? Skrambann
kemur okkur það við? Hann er eigi að síður
hermaður og heiðursmaður.“
Þessu var tekið með þögn. Frida leit af
einum á annan. Alt í einu var eins og ljós
rynni upp fyrir henni. Skyndilega breyttist
álit hennar á sambýlisfólkinu. Henni fanst
það vera furðulega grímuklætt, skuggalegt,
víst með að valda bölvi og bana, benni sýnd-
ist það alt líta út eins og glæpamenn.
Henni sortnaði fyrir augum eitt andar-
tak. Hún riðaði við. Luke tók mildilega ut-
an um hana til að styðja hana. Rödd hans,
róleg og hæversk, sefaði hana. Hún opnaði
augun aftur, svipaðist um með furðusvip.
Þarna rjetti Barstowe lienni stól og horfði
á hana með aðdáun. Bernascow var óttasleg-
inn á svipinn. Jómfrú Clewes liafði mist
prjóna sína og leif út eins og stórt spurn-
ingarmerki.
Padgham kom ineð stórt konjalcsglas.
Allir voru vinir hennar! Bansett vitleysa
liafði komið yfir hana! Hún andvarpaði og
ljet fallast aftur á bak í stólinn.
„Fyrirgefið þið,“ sagði hún. Jeg held
jeg hafi orðið eitthvað geggjuð eitt andar-
tak. Mjer fanst, — ó, afsakið!“
Luke klappaði á öxl henni til að sefa hana.
„Já góða mín,“ sagði hann. „Þetta hafa
verið erfiðir dagar fyrir okkur öll. Það er
sist að furða þótt imyndunin hafi hlaupið
með yður í gönur sem snöggvast. Gleymið því.
Hjer erum við nú öll stödd, og hjer verðum
við. Við erum öll nákvæmlega eins og við
höfum altaf verið.“
XXIV.
Á föstudagsmorgun kom Frida á Berkeley
og þar beið Lengton majór eftir lienni eins
og ákveðið hafði verið. Með honum var ung-
ur maður og hún sá slrax, að það var Sam
Blundell, alþektur leikhússtjóri. Síðar komst
hún altaf í gott skap þegar hún mintist sigra
sinna þennan dag. Hún ræddi mjög yndis-
lega við báða mennina. Hún var öll eitt
bros. Örugg og ánægð með sjálfa sig. En
best var þó þegar Sam Blundell horfði hvasl
á liana, klappaði saman lófunum og hrópaði:
„Herra minn trúr! Þjer eruð einmitt kven-
maðurinn, sem dansaði sem best við hann
Bill Ayres í Barlotsrevýunni. Frida Low, var
það ekki nafnið?“
„Það nafn nota jeg sem listakona," svar-
aði Frida. „Já, það var jeg. Við vorum klöpp-
uð upp öll kvöldin.“
„En jeg skil ekkert í, að þjer skuluð ekki
liafa haft neina vinnu að marki í næstum
heilt ár,“ sagði Blundell.
Ekki er það mjer að kenna,“ sagði hún.
„Og ekki skal það verða mjer að kenna,
ef þjer verðið atvinnulaus aftur,“ sagði hann
rösklega. „Við skulum strax ákveða um
þetta. Getið þjer komið á skrifstofuna til
mín klukkan fimín í dag. Það er nr. 13 i
Henriettu-stræti. Þjer þurfið ekki að koma
með lög með yður og þurfið heldur ekki að
hafa fataskifti. Jeg hefi einmitt ágætt hlut-
verk fyrir yður. Svona nú, nú getið þjer