Fálkinn - 29.11.1940, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
\
Nat Savage:
NOKKUÐ
AFGANGS.
hundrað pundum.“
„Jú, við getum sagt, að faðir yðar
hafi bjargað mjer,“ sagði Lindsey.
„Mjer stóð eiginlega alveg á sama
hvaða hest jeg veðjaði á. en það var
liann faðir yðar, sem ráðlagði mjer
að veðja á „Pink Lady“. Jeg fjekk
hundrað pund fyrir tíu. En jeg varð
svo hræddur við tiltæki mitt eftir á,
að jeg setti peningana i bankann og
sór þess eið að brúka þá -ekki. Þess-
vegna hefi jeg nokkuð afgangs handa
yður núna.“
T ACK STEWART sat fölur og kval-
inn við skrifborðið sitt og var
að hugleiða, hvernig það væri, að
láta setja sig í tugtliúsið. Ilann leit
upp, því að einhver kom við öxlina
á honum, og neyddi sig til að brosa
til svipharða mannsins, sem sat á
móti honum við borðið. Það var
Lindsey, yfirmaðurinn á skrifstof-
unni.
„Þjer lítið. svo aumingjalega út,
Ste\vart,“ sagði Lindsey og horfði
fast á Jack. „Komið þjer með mjer
út og fáið yður kaffisopa.“
„Það gengur ekkert að rnjer, þakka
yður fyrir,“ stamaði Jack og furðaði
sig á, að þessi maður færi að lijóða
sjer kaffi, eftir allar skammahrinurn-
ar, sem liann hafði orðið fyrir frá
lionum upp á siðkastið.
„Bull! Ef þið’ ungu mennirnir hjeld
uð ykkur við kaffið, þá kæmuð þið
aldrei með timburmenn á skrifslof-
una á morgana. Komið þjer nú. Þjer
þurfið engan liatt.“ Lindsey lokaði
bókinni fyrir framan Jack og tók i
handtegginn á honum.
Jack stóð upp með mestu erfiðis-
mnuni og elti stóra beinamikla skrif-
stofumanninn út úr skrifstofunni og
inn á kaffihúsið hinumegin við göt-
uná. Lindsey gekk á undan inn i krók
í kaffihúsinu og bað um tvo kaffí,
en Jack settist i strástól.
Skrifstofuyfirmað'urinn settist á
stól andspænis honum við marmara-
borðið. Svo rjetti hann langan arm-
inn yfir borðið og kveikti á rafljós-
inu. Jack fanst hann vera cins og
hundelt skepna í þessu sterka ljósi,
sem kom alveg á óvart.
Ilann stakk höndunum í vasana
og starði á borðið eins og ekkert væri
um að vera, en þegar hann stalst tii
að líta upp sá liann, að yfirboðari
hans var í þungum hugsunum.
Jack krepti hnefana af angist.
Hvað ’ mundi Lindsey segja þegar
hann fengi að vita sannleikann?
Kaffið kom. Lindsey rjetti alt í
einu úr sjer og varp öndinni, eins og
hann hefði tekið ákvörðun. Svo tók
Mann upp sigarettubrjef, tók eina
sjálfur og b'-uð Jack.
„Hafið þjer eldspítu, Stewart?“
sagði Lindsey skýrt og f:st, án þess
að líta á Jack. Jack náði i stokkinn,
kveikti á eldspítu og rjetti hana fram.
Lindsey dró sigaretíuna að sjer og
liorfði með ásökunarsvip á skjálfandi
hendina, sem hjelt á eldspítunni.
Jack brá svo að hann misti eldspít-
una niður á öskubakkann.
„Ivveikið í yðtu- sígarettu fyrst og
lánið mjer svo stokktnn.“ skipaði
Lindsey. ,Jeg kveiki sjálfur. Það er
öruggar^. Jeg kæri mig ekki um að
láta sviða á mjer nasirnar.“
Jack hlýddi ffcí og andaði að sjer
reyknum. Hann þvingaði sig til að
horfa framan í Lindsey, viðbúinn til
að taka á móti atlögunni, vsem hann
vissi að mundi koma.
„Jæja. hvernig fer þetta?“ sagði
Lindsey og beygði sig fram gegnum
sigarettureykinn. „Ætlið þjer að flýja
af hólmi eins og lydda — eða taka
afleiðingunum eins og maður?“
„Hvernig komust þjer að því?“
spurði Stewart hás.
„Haldið þjer að jeg hafi ekki
augu?“ svaraði Lindsey fyrirlitlega.
„Nú liefi jeg mánuðum saman verið
að reyna, að koma lagi á yður. Þjer
hafið svikist um að vinna og liugsnð
um alt annað, en þjer áttuð að gera.
Dreymt um að vinna í happdrættinu
og taka hlut yðar á þurru landi. En
heimurinn er ekki þannig gerður,
skiljið þjer, alt verður að borgast,
og ef mjer skjátlast ekki, þá verðið
þjer nú að borga dýru verði. Og
það er auðvelt að sjá, hvað það er
sem þjer eigið að borga. Þjer liafið
stolið fje af firmanu.“
„Þjer hafið altaf verið á móti
mjer,“ stamaði Jack. „Þjer hafið not-
að hvert tækifæri til að lukta mig
og hrella. Gott og vel. Jeg hefi má-
ske ekki átt betra skilið. Jeg skal
játa, að jeg hefi hagað mjer eins og
bjáni og ekki verið liygginn fyr en
um seinan. Fyrir tveimur dögum
tók jeg peninga í traustataki og
veðjaði þeiin á liest, sem kom sið-
astur að marki. En Jijer hafið máske
aldrei verið ungur og Ijettúðugur
sjálfur, mr. Lindsey?“
„Jæja,“ sagði Lindsey tiifinninga-
laust. „Jeg var að spyrja yður, hvort
þjer ætuðuð að strjúka, eða taka af-
leiðingunum af gerðum yðar?“
„Eigið þjer við, að þjer ætlið að
gefa mjer tækifæri til að strjúka,
áður en endurskoðandinn uppgötvar
sjóðþurðina í dag?“ spurði Jack van-
trúaður.
„Já, einmitt," svaraði Lndsey þur-
lega. ,,Ef þjer felið yður þá er ekki
ómögulegt, að þjer sleppið.“
„Jeg skil,“ sagði Jack bitur. „Ef
jeg flý, J)á getið J)jer sagt, að jeg
sje lieigull, en J)að gamanið skuluð
l)jer nú ekki fá. Jeg ætla mjer að
segja forstjóranum alla söguna.“
Jack hafði staðið upp til hálfs í
stólnum. en Lindsey ýtti honuin nið-
ur í stólinn aftur. Hann klappaði
honum vingjarnlega á öxlina.
„Það var einmitt þetta, sem jeg
vonaði, að Jijer munduð segja. Hlust-
ið l)jer nú á. Vitið l)jer, að jeg hefi
unnið á skrifstofu með föður yðar,
þegar við vorum báðir á yðar aldri?
Og að mjer þótti mjög vænt um
hann.“
„Það vissi jeg ekki,“ sagði Jack.
„Vitanlega ekki. Þjer yoruð ekki
nema barn þegar hann dó. Faðir yð-
ar var ráðvandur og duglegur mað-
ur, en jeg var skíthæll, ekki ósvip-
aður þvi. sem J>jer eruð núna. Ljett-
úðugur, latur og óáreiðanlegur. Þess-
vegna liefi jeg verið að reyna, að
gera yður að manni. Þessvegna hefi
jeg verið að niða á yður og reyna
að kenna yður betri háttu, alveg
eins og hann mjer forðum. Og þá
gerðist dálitið, sem gerbreytti mjer.“
„Þetta getur ekki verið satt?“ sagði
Jack efandi.
,Jú, jeg hefi verið í sarna vítinu og
þjer eruð í núna, Jack,“ sagði Lind-
sey vingjarnlega. „Þessari hræðilegu
baráttu áður en maður stelur úr
eigin hendi. Efasemdunum þegar mað
ur borgar inn á veðreið rbrautinni
— og óendanlegi tlminn áður en
hlaupið er á enda.“
„Jeg get varla trúað þessu um yð-
ur,“ tautaði Jack.
„Jú,“ sagði Lindsey, „en eftir þenn-
an atburð bælti jeg ráð mitt. Sumt
fólk þarf langan tíma til að vaxa og
jeg var einn i þeirra hóp. Jeg virti
ekki heiðarleik minn á marga fiska í
þá daga. Það voru aðeins tíu pund,
sem jeg greip til þá, meira var ekki
í kassanum, þegar jeg fjekk ráðlegg-
ingu um vinnandi hest, við að hlera
á samtal i síma.“
„Hver hjálpaði yður til að borga
peningana aftur?“ spurði Jack eins
og hann vissi svgrið. „Ekki þó hann
faðir minn? Er það ástæðan til, að
þjer ætlið að lijálpa mjer?“
„Já.“
„En J>jer vitið ekki livernig Jjetta
er. Það voru aðeins tiu pund, sem
hann lánaði yður. — Jeg — jeg stal
Aleinn í smábát yfir Atlantshafið.
Og yngdist um 15 ár á leidinnl.
Mest siglingaafrek síðustu ára er
óefað sigling þýska skipstjórans Lud-
wig Schlimbachs sumarið 1937, er
liann fór aleinn yfir Atlantshafið á
litlum seglbát. Hann er nú 61 árs en
fór til sjós 16 ára gamall og var
fyrst á enskum og amerískum segl-
skipum, lók stýrimannspróf og kap-
teinspróf og rjeðst svo til þýska
Hapag-fjelagsins (Hamburg-Amerika
Line) og fjekk brátt góða stöðu þar.
í heimsstyrjöldinni stjórnaði liann
„skipaflokki, er var þýska herskipinu
„Karlsruhe" til aðstoðar er það var
i viking. Eftir striðið stýrði hann
i mörg ár þrímastraðri skonnortu í
Vestur-Indium og fjekk lokst lausn
árið 1930.
En hann var ekki afliuga sjónum
fyrir því. Nú var hann að gefa sig
að bátasiglingum yfir Atlantshaf.
Hánn tók þátt i langleiðarsamkeppni
á bátnum „Störtebeker“ og tveimur
bátum, sem báðir hjetu „Hamburg",
síðast árið 1936. Og í þessum sigl-
ingum hugkvæmdist honum að reyna
að sigla einn yfir Atlantshaf. Til
Jieirrar ferðar ljet liann smiða sjer
bát í Bremen, sem fjekk nafnið
„Störtebeker III“.
Stærð bátsins var þessi: Full lengd
10.20 m„ lengd í vatnsborði 7.50 m„
mesta breidd 2.62 m„ djúprista 1,60.,
lægsta fríborg 57 sm„ fríborð fram á
1.75 m„ fríborð aftur á 75 sm. burð-
armagn 6 tonn, kjölfesta 2.7 lonn.
seglflötur 45.95 fermeírar, þar af
stórsegl 26,20, fokka 15.00 og messan-
segl 4.75 fermetrar.
Schlimbach borðaði eins og liann
gat þegar fór að skyggja og scttisl
svo við stýrið og sat þar alla nóttina
nema stutta stund sem hann livarf
frá til að hita sjer kaffisopa. í aftur-
eldingu atliugaði hann veðrið og
gerði staðarákvarðanir, og ef ekki
var útlit fyrir veðurbreytingu batl
liann slýrið og svaf nokkra tima.
Síðan borðaði liann og dyttaði að
ýmsu um borð þangað til mn hádegi,
að hann gerði staðarákvarðanir á ný.
Svo svaf hann fram undir rökkur og
þá hófst sama sagan og áður á nýj-
an leik.
Hann lagð upp frá Lissabon 22.
júní og komst til Azoreyja 30. júni
og stóð þar við i nokkra daga. En
þaðan var liann óheppinn með veður,
svo að hann var alls 59 daga á leið-
inni yfir hafið. í tíu sólarhringa
komst liann ekki meira en 10—30
sjómílur að meðaltali á sólarhring.
Slorma fjekk hann mikla öðru liverju,
til dæmis þriggja daga ofsarok, og
Golfstrauminn sngðist hann aldrei
hafa fengið eins slæman og i þessari
ferð, þegar hann var aleinn. En sjálf-
ur skrifar hann um ferðina:
„Þegar það er komið upp i vana
lijá manni að liugsa mest um meira
en 3000 milna langar siglingar verð-
ur fyrst og fremst að leggja áherslu
á 1. flokks smiðastöð. Jeg er sannfærð
ur um, að „Störtebeker 111“ er hent-
ugasti bálurinn undir 34 fetum sem
jeg get fengið. Á fyrstu þremur mán-
uðunum eftir að hann var fullsmíð-
aðUr hafði hann farið 4000 mílur und-
ir seglum, og mun það vera met, og
eftir siglinguna vestur sá ekkert á
bátnum, nema bletti á lakkinu á
stöku stað og sót eftir prímusinn i
búrinu.
Jeg hefi sannreynt að svona ferðir
yngja fólk upp þvi að fjelagar mínir
í Ameriu sögðu að jeg liefði kastað
af mjer 15 árimi á leiðinni, eftir út-
litinu að dæma. Og ferðin var skemti-
ferð, ekki erfið nema fáeina daga.
Mjer þykir vænt um, að hafa gefið
öðrum fordæmi, en jafnvel þó að
menn sigli ekki einir þá er það samt
besía skemtun sem hugsast getur, að
sigla litlum bát milli lieimsálfanna
og glíma við öldur liafsins og liöf-
uðskepnurnar. Það er viðureign, sem
. eykur J)rek, ekki sist þeim, sem ung-
ir eru og liafa gott af að glíma við
erfiöleikana.“ ,
Þeim fer fjölgandi, scm fara yfir
Atlantshafið á bátum. Nokkrir Jieirra
hafa komið við hjer á landi, sem sem
Ameríkumaðurinn Nutting, sem fórst
við Grænland í ferðinni, og Norð-
maðurinn Folgerö, sem kom vestan
um haf á bátnum „Leifur heppni“.
Hvað reykjum við?
Um fimti liluti liess sem við látum
í pípuna og köllum tóbak er alls
ekki tóbak. 70—80% er tóbak en
liitt er allskonar krydd, sem látið er
saman við til þess að gefa reyknum
það bragð, sem menn kjósa. í stutt-
píputóbakinu er sykur. sætir ávextir
— sjerstaklega sveskjur —, súkku-
laði, nellikkur, vanelia og glyserin.
Nikotín hafa allir lieyrt nefnt en
fæstir vita að í tóbakinu er unnað
sterkt eitur, sem sjerstaklega mikið
er af i virginíavindlingum og lieitir
furforol. Ennfremur eru liessi efni
í vindlingumf: Myosmin, sokratin,
pyrrol, pyridin, ammoníak, ediksýra,
parafin, harpix, brennisteinsvatns-
efni og margt annað. í síðustu teyg-
unum, sem maður reykir af vindling-
inum er nálægt 15 meira af nikotin
en í þeim fyrstu.
„Gott er að gera vel —“
I'red Conis bílstjóri í London varð
heldur en ekki forviða er honum var
tilkynt að liann hefði fengið 20.000
króna árf frá gamalli konu. sem
hann hafði oft ekið fyrir. Hún var
máttlaus og liann liafði verið lijálp-
legur og nærgætinn við hana og J>eg-
ar hann ók með hana i fyrsta skifti,
svo að hún leitaði altaf til hans síðar
þegar hún fór bæjarleið. Fred hjelt
að liún væri fátæk og furðaði sig
stundum hve langt hún ók, og sló
af fargjaldinu við hana. En kerla
hafði átt um 320.000 krónur og nú
hefir Fred fengið hugulsemina end-
urgoldna.
Gerðarleg skattsvik.
í Chicago var mesta skattsvikamál
í sögu Bandaríkjann'a á döfinni ný-
lega. Blaðaútgefandinn Annenberg
var undir ákæru um að liafa svikið
skatt sem nemur 1,2 miljón dollurum
árið 1936 og 3,2 miljónum dollurum
á árunum 1932—35 Tólf menn voru i
vitorði með Annenberg og fengu refs-
ingu frá 3 til 8 ár. Annenberg sjálf-
ur fjekk 16 og var harðánægður.