Fálkinn - 29.11.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Leyndardómar ' ~s
2________MATSÖLUHÚSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAGA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
Báðir mennirnir sátu nú þögulir um
stund. Frida, sem næstum á móti vilja
sínum, hafði horft á þá úr hinum enda
herbergisins, snex-i sjer að Leqgton.
„Jeg get ekki haft augun af þeim,“ ját-
aði hún. „Þeir hafa elcki talað um jómfrú
Clewes allan þennan tima. Jeg held, að
yður þætti gaman að kynnast Rudlett.
„Jeg vildi gjarnan kynnast honum,“ sagði
Lengton, „auðvitað hef jeg sjeð nafn hans
i blöðunum.“
Luke og förunautar hans sýndu á sjer
fararsnið. Frida leit á Luke um leið og þeir
fóru fram hjá. ♦
„Herra Luke, sagði húii afsakandi, „vi.n
minn, Lengton majór, langar mjög mikið til
að hitta lögreglufulltrúann.
„Með mikilli ánægju,“ svaraði Luke.
„Herra Rudlett, má jeg kynna yður vin
okkar ungfrú Medlincott? Lengton nxajór
— Rudlett lögregluumsjónarmaður.“
Þeir tókust í liendur.
„Mjer er sönn ánægja að því að kynnast
yður, herra Rudlett,“ sagði Lenglon. „Jeg
fylgdist vel með Oxford-málinu í fyrra.“
Rudlett var rólegheitamaður og h'ann at-
hugaði hinn nýja kunningja sinn gaum-
gæfilega áður en hann svaraði.
„Hafið þjer áhuga fyrir slíku?“ spxirði
hann.
„Ekki í atvinnuskyni,“ svai’aði Lengton,
„en jeg skrifa stundum lejTni’.ögreglusögur.“
Rudlett sneri sjer skjótlega frá honxun,
en hrosti þó vingjarnlega.
„Þjer verðið að afsaka majór,“ sagði
hann, „en jeg hefi ímugust á þessum skrif-
finnum."
Hann kvaddi Fi’idu Medlincott og hjelt
síðan áfram með Luke.
„Mjer líst piýðilega á þennan lögi-eglu-
mann yðar,“ sagði Lengton. „Hann hefir
kímnisgáfu, sem er sjaldgæf í þeiri’i stjett.“
XXVII.
Jómfrú Sússanna Clewes hikaði ekki við
að taka heimboði Lukes, sem hann fylgdi
fast eftir. Hún átti að koma í dagstofu
hans fyrir miðdeeisverð. En þó var liún
engan veginn leiðitöm. Hún settist í hæg-
indastól Luke, tók upp prjónana og hlust-
aði á hann með kyrlátu brosi.
„Þetta er alt gott og blessað, herra Luke,“
hagði hún, er hann hafði lokið máli sínu.
„En hversvegna leyfðu þeir mjer ekki að
segja sannleikann í hinum þjettskipaða
rjettarsal, ef þeir i rauninni kæra sig um
að vita hann, Hversvegna stóð rjettarþjónn-
inn við hlið mjer allan timann, svo að jeg
vissi, að hann mundi leggja krumlurnar á
munn mjer, áður en jeg freistaði þess að
tala gegn skipun dómarans! Þannig ber
ekki að haga sjer gagnvart konu, sem fús-
lega vill láta mikilsverðar upplýsingar í
tje. Jeg efa stórkostlega, að jeg láti mig
þetta mál nokkru skifta framai’.
„Heyrið mig nú, jómfrú Clewes,“ sagði
Luke,“ eruð þjer nú ekki að gera þetta að
einkamáli. Þjer liafið vonda aðstöðu; ef
þjer haldið fast við að segja lögreglumann-
inum ekkert, mun liann láta handtaka
yður.“
„Það væri heimskule,gt,“ sagði hún og
lijelt áfi’am að prjóna. „Jeg gæti auðveld-
lega sloppið aftur í varðhaldinu. Jeg þyrfti
‘ekki annað en segja þeim einhverja vit-
leysu, sem jeg alls ekki hefði sjeð.
Einmitt það, hugsaði Luke með sjálfum
sjer. Þetta er þá konan, senx í’eynt hafði
verið að halda franx að væri ekki með öll-
um mjalla.
„Hversvegna berið þjer ekki traust til
mín, jónxfrú Clewes, sagði hann.
„Hversvegna ætti jeg að egra yður að
trúnaðarmanni mínum?“ spurði hún. „Mjer
leikur enginn hugur á að koma upp um
hinn seka.“
„Hversvegna í-eynduð þjer þá að segja
hið sanna í rjettarsalnum, fyrst nú er ekki
hægt að toga orð út úr yður?“ spurði hann
uppgefinn.
Súsanna hætti snögglega að px-jóna og
leit beint frarnan í hann.
„Hen’a Luke! Systir mín og jeg höfum
lifað kyrlátu lífi og án nokkurra stórvið-
burða. Það hefði veitt æfintýraþrá minni
nokkra svölun að standa þarna fyrir full-
um sal og segja þeinx vísu mönnum það
sem jeg vissi, en þeir ekki.“
„Lögi’eglumaðurinn svipti mig þeirri á-
nægju. Yður finst jeg eflaust kátleg kerl-
ing, h>r. Luke, en þjer báðuð mig að segja
sannleikann og þetta er hann. Umsjónai’-
maðurinn vildi ekki að jeg segði frá þegar
mjer sýndist sjálfri og nú ætla jeg alls ekk-
ert að segja.“
„Já, en setjuni nú svo, að einhver saklaus
verði gx-unaður?“ sagði Luke.
,,Þá mundi jeg auðvitað strax snúa við
blaðinu,“ sagði hún. „En ekki vei’ður það
umsjónarmaðurinn, sem jeg sný mjer til.“
Luke reyndi nú á annan hátt.
„Jeg geri ráð fyrii’, að þjer hafið heyrt
hvað umsjónarmaðurinn segir?“ spurði
hann.
„Jeg hefi heyrt, að hann taki lítt eða
ekki mark á mjer,“ sagði jómfrú Súsanna
róleg.
Luke drap höfði til samþykkis.
„Og þjer vitið af hverju. Hann fór upp
i herbergi yðar og sagði, að það væri
ómögulegt, að þjer hefðuð getað sjeð
lxvernig morðið var framið, vegna múr-
veggsins.“
Prjónarnir iðuðu hraðar en nokkru sinni
fyr. Það eitt var til marks um það, að jóm-
frú Clewes var reið.
„Umsjónarmanninum er velkomið að
halda það, ef hann hefir gaman af því,“
sagði lxún.
„En jeg hefi nú lika komið upp á her-
bergi yðai’,“ sagði Luke vingjarnlega, „mjer
er ómögulegt að skilja, hvernig þjer hafið
átt að sjá morðið.“
„Það kemur mjer ekkert við,“ sagði jórii-
frú Súsanna, „jeg get svo sem ósköp vel
búið sjálf yfir því senx jeg sá.“
Luke revndi að fara aðra leið.
„Þjer vei’ðið að minnast. þess,“ sagði
hann, „að þegar komist hefir upp um
moi’ðið og orsakir þess, finnast gimstein-
ai’nir fljótt. Það er heitið tíu þúsund punda
verðlaunum þeim,- sem greiðir fyrir fundi
þeirra. Bæði eru þeir mjög verðmætii-, þess-
ir gripir og svo óskar eigandinn þess mjög
ákveðið, að þeir konxi lieinx i landið. Þjer
gætuð gert kröfu til þessara launa eða
hluta af þeim, ef þjer ættuð þátt í að finna
þá.“
„Þakka yður upplýsingai’nar, herra Luke.
En við systurnar fáum hvor þrjú hundruð
níutíu og fimm pund á ái-i, það er nóg
fyi’ir okkui’.“
Þegar borðklukkan gall gafst Luke alveg
upp á jómfrú Súsönnu.
Floi’a Quayne kallaði Roger að borði sínu.
Hann var í nýja smókingnum sínum og
hafði pantað sherryglas handa sjálfum sjer.
„Ekki komuð þjer samt inn til mín fyrir
matinn,“ sagði hún i ásökunartón.
„Ekki get jeg þó komið á hverju kvöldi,“
sagði hann.
„Það mundi vera mjer mjög kært, ef þjer
gerðuð það,“ sagði hún. „Cocktailarnir mínir
fara •belur með yður en sherryið, sem þjer
fáið hjer. Snúið yður við. Mikið eruð þjer í
fallegum fötum."
Hann hló, ánægður með sjálfan sig.
„Yður að segja,“ sagði hann, „erum við,
jeg og fjelagi minn, boðnir til eins af for-
stjórum Mállorys annað kvöld, og þar sem
jeg liefi aldrei fyr verið i smóking taldi jeg
rjett að æfa mig.“
„Hann er ágætur, — fer prýðilega. En
jeg skal binda á yður hálsbindið, ef þjer
lítið inn til mín á morgun.“
„Kærar þakkir, jeg er nú ekkert sjer-
staklega fimur við það.“
„Og ungfrú Packe?“
„Hún býr ennþá hjá frænku sinni,“ svar-
aði hann. Hún ætlar að koma hingað til
miðdagisverðar í kvöld, en hringdi, að hún
væri svo þreytt eftir búðarferðir."
spurði Flora afbrýðissöm.
„Hvenær verður veislan?“
„Frú Dewar hefir lagt til að hún verði á
föstudaginn. Coctailar í dagstofunni kl. 7,
— verulega góðir cocktailar — þjer vitið.“
„Já, jeg veit það,“ tautaði hún. „Luke
hefir ráðið mann úr klúbb sinum lil þess
að koma hjer fyrir bar.“ >
,,Það er fallega gert,“ sagði Roger, „mjer
liefir verið tilkynt, að við eigum að konxa
stundvíslega kl. 7, og svo borðum við auð-
vitað miðdegisverð á eftir.“
XXVIII.
„Það má nú segja, frú Dewar,“ sagði Luke,
„að leigjendur yðar liafa ágæta matarlyst,
ekki síst þegar á það er litið, að þeir eru
grunaðir fyrir gimsteinastuld og morð.“
„Já,“ viðurkendi hún, „matarlyst þeirra
virðist vera í góðu lagi. Þeir borða og þeir
tala, en samt sem áður — sjáið þjer til,
mjer finst eitthvað nýtt vera á seyði. Jeg
held að það sje vegna alls þess, sem yfir