Fálkinn - 29.11.1940, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
gat hann sjeð grannvaxna stúlkuna. Hún var svo
skritin í skinnkápunni.
Tíu mínútum síðar sá hann áfangastaðinn. Birt-
an fór vaxandi og liann sá breið hjólför i sandin-
um 1-113100111!nmn. Hann kallaði til stúlkunnar að
beygja sig niður og rendi vjelinni svo skálialt nið-
ur, síðustu 600 me'trana. Nú gat hann sjeð kofann
— ferhyrning úr grjóti, með þaki úr óbrendum
tígulsteini. Pað var varla hægt að greina liann frá
grjótinu í kring. Vjelin fór organdi yfir kofann,
sveigði til baka og lækkaði sig enn meir.
„Það litur ekki út fyrir að neinn sje heima.“
„Nei, jiað er ekki að sjá,“ sagði hún með von-
svikinni rödd. Svo sagði hún alt í einu: „En þá eru
þeir í loftinu — á lieimleið vestan frá strönd. Get-
um við ekki flogið á móti þeim og ....“
„Ekki 'til að nefna. Jeg fer ekki suður fyrir landa-
mærin á amerikanskri herflugvjel."
,,Ó“. —• Röddin þagnaði i símanum, er liann
sveigði og heitti vjelinni um 300 metra upp á
við. Og úr því að liann var kominn svona hátt, gat
hann að skaðlausu horft kringum sig. Hærra og
hærra — 800 metra — 900 — 1000 og- nú heyrði
hann alt í einu rödd Kate i símanum:
„Dickl Þarna eru þeir!“ Hún liafði staðið upp
og benti í suður. „Það flaug vjel yfir sljettuna
þarna. Jeg sá sólina glampa á skrúfunni, — það
hljóta að vera þeir. Ó, Dick, getum við ekki....?“
„Setjist þjer!“ kallaði hann og ljet vjelina liniga.
Það liðu nokkrar sekúiidur, svo sást ofurlitill
skuggi á gresjunum við Palo Verde og hann sá
móta fyrir flugvjel. Vindurinn hvein í herflugunni,
er hann steypti henni dýpra. Það var haukurinn,
sem settist að rjúpunni. Nú beitti hann vjelinni
upp og lileypli nokkrum skotum af og benti svo
niður með hendinni. Litla vjelin, „Varetta“, hjelt
stefnunni og flugmaðurinn og farþegarnir tveir
störðu á ferlíkið: herflugvjel með vjelbyssum —
en smyglarana langaði auðsjáanlega ekki að hafa
nánari kynni af byssunum. Flugmaðurinn rjetti
upp hendina til merkis um, að liann gæfis’t upp, og
benti á iendingarstaðinn. Dick hringsólaði þangað
til „Varetta“ var sest, þá settist liann líka.
„Verið þjer kyrrar hjerna og látið ekki sjá yður,“
sagði hann við' Kate, er hann ók vjelinni að „Var-
ettu“.
,.Dick — nú hefi jeg alt i einu skilið, hve mikið
þjer leggið í hættu með þessu. Þetta er drengilegt.
„Verið þjer ekki að hugsa um það.“ Hann vatt
sjer út úr vjelinni og gekk að liinni vjelinni. Skinn-
kápan var opin, svo að einkennisbúningur höfuð-
mannsins sást. Við beltið var skannnbyssa.
„Spennið af ykkur beltin og fleygið skammbyss-
unum,“ skipaði liann. „Þið tveir farið heirn í kof-
ann ykkar og þjer flugmaður, farið að vjelinni
minni. Hafið gát á honum með skammbyssunni,
liðsforingi!“
Siðustu orðin voru sögð til Kate — og leikurinn
hefði eflaust lirifið, ef hún liefði ekki svarað já,
með dýpstu röddinni, sem hún gat látið koma úr
sínum barka. En það' var engin karlmannsrödd
samt, og nú námu bófarnir fljótlega staðar.
„Það er kvenmaður!“ lirópaði annar. ,,Hvaða
leikaraskapur er þetta. Komdu, Dick!“
„Þessa leiðina, Dick!“ öskraði Larry Mac Hale.
„Enga skothríð!“
Hann vatt sjer upp í lierflugvjelina, en smyglar-
arnir lilupu til baka, þangað sem þeir höfðu fleygt
skammbyssunum.
„Hoppaðu upp í!“ hrópaði Larry. „Jeg stýri.“
Dick Burton flýtti sjer upp i baksætið og vjelin
fór að renna af stað, en í eintómum (rykkjum.
Hreyfillinn smelti og spýtti og svört gusa stóð úl
úr blásturspípunni.
„Loftið, Larry!“ æpti Dick. „Gefðu honum loft.“
„Jeg veit livað jeg geri. Sestu niður Dick og
snertu ekki á byssunni.“
Dick tróð sjer niður i sætið hjá Kate og tók hana
í fangið, en Larry reyndi að koma vjelinni á loft.
Dick leit aftur og sá „Varettu" koma brunandi og
stíga jafnt og þjett. Annar smyglarinn sat við stýr-
ið, en hinn stóð upprjettur við vjelbyssu — en
fjarlægðin var of mikil til að lii'tta og liann beið
þess, að liann kæmist nær lierflugunni, sem rugg-
aði eins og skip á stórsjó. Dick flutti Kate til, þann-
ig að hann var milli hennar og byssukjafts smygl-
aranna.
Þó að lireyfillinn í lierflugvjelinni gengi mjög
óreglulega tókst Larry að ná vjelinni upp í hæð
og forðast „Varettu“. En þegar Larry hafði komið
herflugvjelinni upp í 800 metra liæð heyrðus't aftur
sprengihvellir frá hreyflinum og svartur mökkur-
inn vall út úr vjelinni. Við þetta varð flugmaður-
inn á hinni vjelinni áræðnari og sneri nú á móti
þeim. En um leið og smyglarinn með byssuna mið-
aði tók Larry djúpa dýfu. Hin vjelin elti. En 100
metra frá jörðu rjetti Larry vjelina við og gaf nú
bensín eins og hægt var. Sterkur lireyfillinn sem
ekki lengur — að yfirlögðu ráði Larrys — var að
kafna úr loftleysi, fór nú að mala og vjelin steig
óðfluga.
Smyglarinn reyndi að leika þessa hreyfingu eftir
og tílta. Hann beiti sinni vjél upp. En um leið og
„Varetta“ stakk upp nefinu, lagðist annar vængur-
inn aftur með skrokknum. Vjelin liringsnerist og
datt eins oð steinn.
Dick Burton sneri sjer undan til þess að sjá ekki
þessa sjón. En Larry hallaði sjer út til þess að sjá
sem best þegar „Varetta" lirapaði.
„Nú er reikningurinn borgaður,“ sagði hann
„Hvert eigum við að fljúga?“
Þau flugu 800 kílómetra austur og Larry sat
altaf við stýrið. Þau tvö i aftursætinu höfðu heyrn-
artækin og ljetu Larry segja sjer frá fangavistinni
lijá smyglurunum. — Annar þeirra, Stóri Louis,
hafði ofurlitla nasasjón af flugi og heimtaði að
Larry kendi sjer það til fullnustu, þangað til Larry
sá fram á, að undir eins og liann yrði fullnuma þá
mundu þeir ráða liann af dögum.
„Jeg þekti ykkur bæði áður en við lentum, og
jeg vissi að þið voruð komin til að bjarga mjer. Við
lentum rjett á undan ykkur, og meðan smyglararn-
ir voru að ræða um livað gera skyldi, náði jeg í
naglbít og klipti sundur einn þanstrenginn á liægra
væng. Vjelin gat komist á loft, en hinir streng-
irnir mundu bila ef mikið væri reynt á vjelina, t. d.
ef hún væri látin taka djúpa dýfu. Einliverntíma
finnur einhver gullgrafarinn leyfar af flugvjel, tvö
lík og fullan kofa áf kókaíni. Engin mun draga i
efa, að þetta sjeu lik tveggja smyglara, sem liafi
farist f lendingu. Það verður ekkert veðúr gert út
úr því.“
Dick lenti á neyðarlendingars'tað 30 kíómetra frá
E1 Paso. Þar kvaddi hann systkinin. Larry ætlaði
að komast með vagni inn í bæinn og ná í áætlunar-
flugvjel þar.
„Jeg fer með þjer, Larry,“ sagði Kate við bróður
sinn. „Við förum til Suður-Ameríku og þar getur
þú byrjað á nýjan leik.“
Dick Burton var ekki hár i hettunni. Hann mundi
þá aldrei sjá liana framar, aldrei sjá þetta alvar-
lega og áhyggjufulla andlit, sem gat Ijómað af gleði
þegar svo bar undir, aldrei fá tækifæri til að segja
lienni alt sem hann hafði hugsað þegar hann hjelt
á lienni i flugvjelinni og var að verja hana fyrir
kúlunum smyglaranna.
En Larry hristi liöfuðið. „Það er ckki til að nefna,
Kate. Jeg kemst ekki áfram i Suður-Ameríku, en
einhversstaðar i veröldinni er ’til skökk liola, sem
boginn nagli fellur i. Jeg skal skrifa þjer þegar
jeg finn liana.“
Hann kysti hana og greip í liendina á Dick.
„Vertu henni lijálplegur — gerðu það. Það var
að vísu min skylda — en ....“
Hann skundaði burt ög leit ekki við til þeirra
tveggja, sem stóðu við flugvjelina. bau sáu liann
hverfa bak við hæð, blístrandi. Unga stúlkan leit
á Dick Burton. Augun voru full af 'tárum.
„Hann er bróðir minn, Dick — við erum tvíbur-
ar. Það kann að vera, að það sje lítið í hann varið.
en — jeg elska hann.“
Hann svaraði ekki. Það var líka kanske bezt. Hann
opnaði augun og lnin liljóp til hans og brosti gegn-
um tárin. Hann fann saltbragð þegar liann kysti
augun á lienni.
Myndin að ofan er
myndin
f,rá baðstaðnum Drighton; þar eru nú faltbyssur oy púöurreykur. Neðri
sýnir hvar verið er að skjála á flugvjelar úr enskum brynreiðum.