Fálkinn - 29.11.1940, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 358
Lárjett. Sktf)lin(/,
1. litur, 5. verkfæri, 10. runnar, 12.
slæman, 14. á, 15. gati, 17. duglegar,
19. nafnor'ð, 20. gu'ð, 23. teymdi, 24.
matar, 26. mannsnafn, 27. virðingar,
28. dýr, 30. svað, 31. ávöxtur, 32.
veiðitækja, 34. bæjarnafn þf., 35. iðn-
maður, 36. mannsnafn, 38. rikja, 40.
hræðilegra, 42. maður, 44. áhald, 46.
hljóðað, 48. ungviði, 49. augsýn, 51.
hólpinn, 52. vissa, 53, kyn, 55. horg
í Belgíu, 56. lætur, 58. atviksorð, 59.
fuglinn, 61. reyna, 63. guðs, 54. þrá-
biðja, 65. ritið.
LóÖrjctt. Skýring.
1. skipið, 2. heygalti, 3. óska, 4.
enskur titill, 6. ávalt, 7. rennur, 8.
slæmt, 9. hervörðurinn, 10. barn, 11.
vitur, 13. bita, 14. hljóð, 15. ofstopa,
16. hreyfist, 18. ólæti, 21. hnoðri, 22.
fjelagstákn, 25. gamans, 27. bergteg-
undar, 29. kámaði, 31. telgja, 33.
manns, 34. skemta sjer boðh., 37.
prýðilegs, 39. harðna, 41. dýrið, 43.
rekís, 44.mati, 45. gjöf, 47. íjöll, 49.
veisla, 50. ókunnur, 53. miklu, 54.
maður, 57. kona, 60. rigning, 62. for-
setning, 63. kall.
LAUSN KROSSGÁTU NR.357
Lárjett. Ráðning.
1. Brama, 5. útbær, 10. floti, 12.
þafis, 14. bratt, 15. aka, 17. rakur,
19. roð, 20. Ingimar, 23. iða, 24.
áðan, 26. oflof, 27. ósum, 28. kusan,
‘30. aur, 31. ýmsra, 32. Ögur, 34.
árit, 35. allgóð, 36, hrinji, 38. uggi,
40. annó, 42. Tómas, 44. bás, 46.
girna, 48. ólöt, 49. Arnór, 51. snær,
52. lin, 53. Önundur, 55. iði, 56.
annes, 58. maí, 59. álnir, 61. auðna,
63. efans, 64. maula, 65. Bragi.
Lóðrjett. Ráðning.
1. blaðasölumönnum, 2. rot, 3.
atti, 4. mi, 6. Th, 7. barr, 8. æfa, 9.
ríkisstjórninni, 10. froðu, 11. skilur, 13
suður, 14. bráka, 15. Agfa, 16. Amor,
18. ramar, 21. nr., 22. af, 25. naglgat,
27. óminnis, 29. nuggs, 31. ýring, 33.
rói, 34. ára, 37. stóla, 39. tánnar, 41.
farir, 43. ólina, 44. brum, 45. sódi,
47. næðis, 49. an, 50. Ru, 53. ösnu,
54. ráfa, 57. eða, 60. lag, 62. al,
hefii’ dunið, jeg er sannfærð um, að allir
flýta sjer meira að horða og eru þvingaðri
í viðmóti. Hafið þjer ekki tekið eftir hvern-
ig allir horfa til dyranna.“
Frida Medlincott andvarpaði.
„Jeg vildi óska, að Lengton majór væri
hjerna, honum dettur svo margt gott í hug.“
Frú Dewar lagfærði brjóstnæluna með
heinaherum fingrum.
„Ef til vill er eins gott, að liann er hjer
ekki,“ sagði hún. „Við viljum vissulega ekki
gefa fólki tækifæri til að tala meira um
okkur en það þegar gerir.“
„Joseph er sá eini, sem er eins og hann á
að sjer að vera.“ sagði Luke, „Hann fer
hraðar yfir á spóaleggjum sínum en nokk-
ur annar þjónn, sem jeg hefi áður sjeð og
lionum skjátlast aldrei.“
„Jeg hefi aðeins einu sinni sjeð hann í
geðshræi’ingu,“ sagði Roger Ferrison, sem
þetta kvöld sat við borð frú Dewar. „Það
var nóttina, sem moi-ðið var framið. Jeg
verð að játa, að mjer brá illilega i hrún.
Hve lengi hefir hann verið hjá yður, frú
Dewar?“
„Frá því að jeg byrjaði að reka samhýlis-
húsið lijerna,“ svaraði hún.
Luke laut áfram. „Vegna þess, að lög-
reglan llefir neitað sumum vitnunum um
að hera fram vitnisburð sinn, er ýmislegt í
sambandi við þessa nótt, sem þjer mint-
usl á, Ferrison, sem við höfuni varla talað
um okkar á meðal. Jeg minnist þess nú,
að þjer heyrðuð í lögregluflautunni og fór-
uð niður. Var Joseiih greyið mjög skellc-
aður þá?“
„Já, á því var enginn vafi,“ sagði Roger.
,„Jeg gleymi þvi scint, livernig honum varð
við, þegar jeg tók skammhyssuna hans upp
og athugaði liana.4
„Hvað segið þjer?“ spurði Frida. „Var
skammbyssa hjá rúminu hans?“
„Já, og ekki þar með nóg, annað lilaupið
var tæmt.“
Nú varð nokkur þögn. Luke bar vínglas
sitt upp á móti ljósinu og virtist vera að
atliuga vínið.
„Aldrei liefi ég vitað, að Joseph ælti
skammbyssu,“ sagði hann. „Hafið þjer sagt
lögreglunni þetta, Ferrison?“
„Já, auðvitað," svaraði Roger. „Jeg sagði
fulltrúanum alt, sem jeg hjelt að máli
skifti. Raunar sagði jeg frá þvi, að lög-
regluþjónninn i Éartels stræti liefði hringt.“
„Það var heldur ekkert merkilegt við
það,“ sagði frú Déwar. „Það var bara út
af því, að Joseph hefði gleymt að loka
glugga á bakhlið hússins. En gaman hefði
jeg af að lieyra, livað löigi’eglan sagði, þeg-
ar hún heyrði, að Josepli var með skamm-
byssu.“
„Fulltrúanum fanst víst ekkert athuga-
vert við það,“ sagði Roger. „Annars hað
hann mig að tala ekki um það við nokkurn
mann, sem jeg hefði sjeð í eldhúsinu, en
jeg geri ekki ráð fyrir, að það nái til
fólksins hjerna í húsinu, annars liefi jeg
engum sagt það.“
„Hárrjett að farið,“ sagði Luke i viður-
kenningartón.
„Mjer finst full ástæða fyrir Joseph að
vera vopnaður,“ sagði frú Dewar. „Hann
á að gæta allrar bakhliðarinnar, og þar
mundi vera brotist inn ef einhverjum dvtti
slikt í hug.“
„Hvernig skvldi nokkrum detta i hug að
brjótast lijer inn,“ spurði Frida Medlincolt.
Luke virtist nú hafa lokið rannsókn sinni
á víninu og tæmdi glasið í einum teyg.
„Nei, salt er það, fólk í svona sambýlis-
húsum er sjaldan auðugt,“ sagði hann. „En
ekki veit jeg,“ hjelt liann áfram í lægri
tón,“ hvort nokkurt ykkar hefir lnigsað út
í það, að vinkona okkar, ungfrú Flóra,
gengur stundum með dýrmæta skartgripi.
Slíkt frjettist auðveldlega. Jafnvel þjer,
ungfrú Medlincott, munduð ekki slá liend-
inni á móti perlunum, sem hún er með
i kvöld, — þótt öll London falli yður að
fótum.“
„Mjer finst skartgripir hennar yndisleg-
ir,“ skaut Roger inn í.
„Jeg held, að jeg aðvari hana bráðum,“
sagði frú Dewar, „Hittið þjer ungfrú Packe
í kvöld?“ spurði hún Roger.
„Já, jeg fer til hennar eftir miðdegis-
verð. Reyndar ætla jeg fyrst að tala sem
snöggvast við ungfrú Quayne.“
„Berið henni kæra kveðju mína,“ sagði
frú Dewar, „og^segið henni, að við lilökk-
um öll mjög til að sjá hana á föstudaginn.“
„Við hlökkum líka mikið til,“ sagði Ro-
ger og ýkti talsvert.
Flora Quayne, veifaði til Rogers. Hann
gekk til hennar, tók stafina og rjetti henni
arminn. Þau námu staðar utan við dyrnar
og hún smeygði handleggjunum um liáls
honuni.
„Við komumst fljótar inn á herbergið
mitt, ef þjer berið mig og jeg er svo þreytt
í kvöld.“
Hann bar hana inn í herbergið.
„Mig langar til að spyrja ýður að dálitlu,
Roger. Hversvegna flutti un’gfrú Packe
hjeðan, Hversvegna ált hún endilega að
búa hjá frænku sinni?“
Roger varð vandræðalegur á svipinn.
„Jeg hjelt, að það væri augljóst mál. Við
ætlum að giftast i næsta mánuði og það
var engin ástæða fyrir Andrey að halda
áfram vinnu sinni og svo þurfti hún að
sauma til hússins.“
„Þetta höfum við svo oft heyrt, Roger,“
sagði hún, „en ég vil vita liina sönnu á-
stæðu.“
„Hvaða ástæða ætti það að vera?“
„Jeg geri mjer ekki svo liátt undir höfði,
að liún hafi verið afbrýðisöm,“ sagði hún,
„en ástæðan var önnur en sú, sem þjer
látið uppi.“
Hann horfði hugsandi inn í glæðurnar.
„I trúnaði?“ spurði hann.
„Já, þjer megið treysta því,“ sagði hún.
„Andrev er ekki gædd neinu sjerstöku
hugmyndaflugi,“ lijelt hann áfram eftir
stutta þögn, „en hún hefir örugt hugboð.
Einn morgun kom hún til mín og var mjög
hrædd. Hún bjó í litlu herbergi uppi á
annari hæð, eins og þjer vitið. Það er slá
fyrir flestum hurðunum, en aðeins lykill
hjá henni. Þjónustustúlkan sagði henni, að