Fálkinn - 13.12.1940, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
Englands og Þýskalands og fjöl-
margra annara þjóða ekki þurfa að
kvarta undan neinu atvinnuleysi.
En mest af peningunum, sem þess-
ar 40 miljón Japanar vinna fyrir,
verður að eldsneyti í hinni miklu
heimsveldisvjel, sem Japanar liafa
verið að smiða, til þess að geta drotn-
að yfir Asíu og öllum heiminum.
Hvernig hefir hagur Japana kom-
ist í það horf, sem nú er hann? Jap-
anar segja sjálfir, að þetta hafi byrj-
að með of mikilli fólksfjölgun. Of
margt fólk í of litlu landi, sem reyndi
að komast af án eðlilegra aðflutn-
inga. Og þetta er rjett, í aðalatriðum.
Japan er á stœrð við Finnland og
mikið af landinu er óarðbærl. Þarna
lifa sextíu miljónir manna. Þegar
þjettbýlið fór að verða tilfinnanlegt
var ýmislegt til, sem mátt liefði gera.
Það hefði verið hægt að flytja fólk
úr landi i stórum stíl. Útflutningur
hófst til Ameriku, en liann var stöðv-
aður. — Það hefði verið liægt að
skifta landinu jafnar og skapa al-
menningi betra lífsviðurværi, með
fullkomnari verkaskiftingu og þá
hefði kaupgetan aukist og markaður
orðið meiri í landinu sjálfu. Frjáls-
lyndir menn börðust fyrir þessu en
þeir fengu enga áheyrn.
Hitt varð ofan á: að kúga verku-
mannastjettina og kvelja liana, til
þess að geta boðið niður vörur á er-
lendum markaði og fengið peninga
fyrir, jafnframt því að ásælast lönd
nágrannanna og ná yfirráðum yfir
þeim, í þeim tvöfalda tilgangi, að
eignast ódýr liráefni og skapa nýja
útflutningsmarkaði.
Þessari stefnu ákvað Japan að
fylgja. Og í dag hefir Jap.m yfirráð
yfir landi, sem að siærðinni til sain-
svarar þriðjunginum af Bandaríkjun-
um. En verðið fyrir þennan vinning
hefir verið ógurlegt, bæði i pening-
um og mannslífum. En sama verð
heldur Japan áfram að borga í mörg
ár enn — svo framarlega sem þjóðin
sligast ekki áður.
Japan lióf stórveldisstefnuna árin
1894—95, er það tók Pescadoreyjar og
Fonnosa frá Kína. Tíu árum síðar
tóku þeir Liaotungskagann og suður-
helming eyjunnar Sakkalín frá Rúss-
um. í heimsstyrjöldinni tók Japan
Kiauchou, frá Þjóðverjum og'skákir
af suðaustanverðri Síberíu frá Rúss-
um — en neyddist til að skila þeim
aftur. Árið 1932 og 33 tóku þeir Jeliol
og hluta af Chabar og Hopei frá
Kína. Og auk þess tók það um helm-
ing alþjóðahverfisins í Shanghai.
Þessi stórveldisbygging hefir eigi
aðeins kostað peninga. Síðan 1895
hafa Japanir haft að meðaltali 40.000
fallna menn og særða á ári. Svo að
vissu leyti hefir stjórninni tekist að
draga úr fólksfjölguninni. En enn
þann dag í dag er ekki einu sinni
hálfönnur miljón landnema frá Japan
komin til hinna unnu landa.
Þannig liafa landvinningar síðustu
fjörutiu ára ekki sjeð farborð'a nema
3% miljón manna. En lieima í Japan
fjölgar fólkinu um miljón á ári.
Fyrir tveimur árum kom útflutn-
ingaagent til Taro og Shizuko Sato
og bauð þeim ókeypis land og pen-
ingalán.ef þau vildu flytja til Man-
sjukuo og byrja búskap aftur. En
þau afþökkuðu. Og annað fólk af-
þakkaði líka. Á fimm árum hafa und-
ir 10.000 Japanar sest að á sljettunum
í Mandsjukuko. 1800 fjölskyldur!
Fyrir mörgum árum, þegar For-
mosa var fyrirlieitna landið, höfðu
aðrir agentar reynt að fá foreldra
Taros til að flytjast þangað — fá
svkurekru fyrir litla kotið sitt. En
jiau vildu ekki — þau kusu kuldann
og þokuna fremur en sólina og frjó-
semina á Formosa.
Gamli Sato vildi eklci flytja til
Formosa og yngri Sato vildi ekki
flytja til Mandsjukuo, af sömu á-
stæðu sem fátækir, atvinnulausir
Bretar vilja ekki hafa skifti á fá-
tækrahverfinu í London og sólskini
Suður-Afríku eða frelsinu í Canada
og Ástralíu. Sama ástæðan cr til þess,
að Þjóðverjar vildu ekki flytjast í
nýlendur þær, sem Þjóðverjar áttu
fyrrum, cða ítalir vilja ekki fara til
Abessiníu.
Hernaðarstefnuna dreymir mikla
drauma um víðáttumikil lönd, unnin
með sverði og varin með fallbyssum
og bygð „þjóðarafgangi Japana“, en sá
draumur er orðinn að reyk, eins og
draumarnir um nýju hráefnalöndin
og markaðslöndin.
Hin vinnandi stjett Japana var
kúguð til þess að afla peninga til að
hyggja upp heimsveldið og synirnir
voru sendir á vigvöllinn og drepn-
ir. Heimsveldið var bygt upp, að
minsta kosti að nokkrij leyti, en
mennirnir, sem borguðu brúsann og
fórnuðu sonum sínum, vilja ekki við
Öreigunum i Japan er xigaö gegn kínverskum öreigum. En þar berjast
konur gegn Japönum.
Hirohito keisari.
Stórveldisbyggingin japanska hefir
engum komið að gagni nema stór-
iðjuliöldunum. Og japanski herinn og
flotinn leggur Sato og hans líkum
sífelt þyngri byrðar á herðar.
Þegar Hanako Sato kaupir ris-
grjón fær hún minna fyrir hvert
yen en áður. Þegar Taro Sato borgar
leiguna, fær húseigandinn dálitið
meira en áður og kvartar undan, að
skattarnir hafi hækkað aftur. Og ef
Taro og Hanako og Shizuko og
Saburo furða sig á þessu, þá er það
það eina, sem þau geta skift sjer
af málinu. Ef þau kvarta opinber-
lega kemur lögregluþjónninn, sem
stendur á næsta liorni, og skerst í
málið.
Japan hefir unnið lönd, en í stað-
inn hefir það mist samúð annara
þjóða, þar á meðal Amerikumanna.
Japanskir stjórnmálamenn kvörtuðu
oft undan því, að það bljesi kalt til
Japan alsstaðar í veröldinni. En nú
er tónninn orðinn annar. Þeir segja,
að Japan gildi einu um aðrar þjóðir
og „við þurfum ekki að gefa þeim
neina skýringu á stjórnmálastefnu
okkar.“
Ef það er rjett, að Japan eigi
engan vin i veröldinni, þá er það
jafnrjett, að Japan þarf ekki að eiga
neinn óvin í veröldinni. Og ef Japan
hætti að áreita Kina og Rússland,
mundu þessi lönd láta Japan i friði.
Þau hafa nóg að starfa inn á við.
Japanar gætu hætt ófriðnum og
verið án % af her sínum og flota,
án þess að þurfa að óttast erlenda
ágengni. En þá yrði Japan að liætta
Mýtísku verslunarhús i Tokio.
það kannast. Og nú verður japanska
verkamannastjettin fyrir samkepni
frá fólkinu í nýju löndunum, sem
Japan hefir lagt undir sig, með blóði
og fje japanska almúgans.
Japanar eru föðurlandsvinir, en
japanskir peningar eru ekki öðru-
vísi en aðrir. Þegar japönsku iðju-
höldarnir sáu, að þeir græddu meira
á að flytja kínverskan vinnulýð til
Mandsjukuo eða Formosa og setja
upp verksmiðjur þar, þá gerðu þeir
það.
við valdastefnuna og undirboðsfram-
leiðsluna. En það þykir ógerningur
og mundi valda byltingu í landinu.
Þessvegna verður þrælkun þjóðarinn-
ar að halda áfram. Vinnuliminn er
lengdur hjá fólkinu, vefstólarnir
ganga hraðar og fingurnir fljótar. Og
öskustokkunum fjölgar í musterun-
um og Kenji fær fleiri fjelaga í fang-
clsinu. Enginn veit, hvernig þessu
lýkur og síst af öllum fjörutíu milj-
ónirnar, sem þræla og lifa eingöngu
á risgrjónum, svo að Japan geti
stækkað. Þær lifa í voninni um að
alt fari batnandi. Og að börnin fái
betri æfi en foreldrarnir áttu. Þetta
hefir víst verið þeim í hug, Taro og
(Shisuko, þegar þau skirðu Emiko.
Því að Emiko þýðir: gleðibros!
Flugmaðurinn hjer á myndinni er i
svo mikilli hæð að liann verður að
nota súrefnisgrímuna. Myndin er tek-
in um nótt við birtuna frá kastljós-
um andstæðinganna.
Hún: — Jeg skal altaf meta yður
minn besta vin.
Hann: — Æ, þjer eruð nú sú
fimtánda, sem segir þessi orð við
mig.
Tónskáld eilt samdi eitt sinn lag
fyrir kvenrödd við tekstan: „Horfna
æska liverf þú til mín aftur“. Lag
þetta hefir aldrei heyrst, þvi að engin
kona hefir fengist ti) nð syngja það.