Fálkinn - 13.12.1940, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Sigurður Þ. Jónsson, kaupmað-
ur, Laugaveg 62, verður 70 ára
16. þ. m.
lngunn Einarsdóttir frá Dverga-
steini á Stokkseyri, nú til heim-
ilis á Þórsgötu 5 hjer í bæ, verð-
ur 80 ára 18. þ. m.
Þrjár barnabækar.
Núna í vikunni sendi ísafoldar-
prentsmiðja frá sjer þrjár barna-
bækur. Það nýstárlegasta um þær er,
að þær eru allar islenskar, en ekki
þýddar nje soðnar upp úr útiendum
barnabókum. Ein bókin er æfintýr,
önnur huldufólkssaga og sú þriðja
þjóðsaga.
Æfintýrið er um Trölla litla Trölla-
son, sem fæddist i helli í Hallmund-
erhrauni, upp við Eiríksjökul. Hún
segir frá leikjum þessa þursasonar
með stóra nefið og stuttu lappirnar,
og frá því, er hann sá hreindýr og
tófur — og hund og stúlku. Þau
síðastnefndu urðu Trölla litla minn-
isslæðust, því að hundurinn heit
hann, en stúlkan var svo falleg.
Þá kemur huldufólkssaga um Guð-
rúnu ljósmóður i Stöðlakoti, sem átti
hann Óla litla, fimm ára dreng,
blindan. Hún var sótt til huldukonu,
sem gat ekki fætt barn, og bjargaði
henni og barninu frá dauða, og fjekk
minjagjafir fyrir. En hún stal frá
huldufólkinu augnsmyrslum, sem hún
rauð á hvarma Óla síns og þá fjekk
hann sjónina — og meira en það.
Hann varð skygn og var öllum stund-
um með huldubörnunum inni i
Öskjuhlíð og seinast giftist hann
stúlkunni, sem mamma lians hafði
tekið á móti og flutti búferlum í
álfheima.
Höfundur að báðum þessum sög-
um er Árni Óla blaðam«ður. Þær
eru einkar ljóst og skemtilega skrif-
aðar og munu verða skæðir keppi-
nautar ýmra eldri barnabóka, ekki
hamla
iingu stiilkununi.
5 TVÍBURASYSTURNAR. Isak Jóns-
5 son kennari þýddi. Bókin er þýdd
úr sænsku. Þegar hún kom fyrst út,
vakti hún svo mikla athygli, að hún
; var talin besta bókin handa ungum
stúlkum, sem út kom á því ári.
■ Jeanne Otherdahl skrifar urn hana:
■ „Litlu smábæjarstúlkurnar tvær, sem
■ með snarræði og dugnaði bjarga sjer
5 úr öllu kröggum, sem að þeim steðja
* i höfuðstaðnum, ljóma af heilbrigði
■ og lífsgleði“.
Gurli Linder segir: „Djarfar og snar-
! ráðar, glaðar og kvikar, gæddar með-
■ fæddum yndisþokka og aðlaðandi
■ framkomu, eru þessar stúlkur ljóm-
! andi fyrirmynd ungra nútíðar-
■ stúlkna“.
Þetta er JÓLABÓKIN handa ungum stúlkum. Bókaverslun ísafoldarprentsmiðju.
Jólabokiu
MIKIÐ URVAL.
VANDAÐAR VÖRUR.
Hvar á jeg að kaupa
GÓÐAR VÖRUR
SANNGJARNT VERÐ.
Jólagjafirnar?
En í LfFSTlKKJAItf Bimi. þarfæ jeg
góðar og nytsamar vörur, svo sem:
Hálsklúta, Tedúka, Kaffidúka, Slifsi, Hanska, Lúffur,
Skinnhúfur, Vasaklúta, Nærföt, Slæður, Náttkjó'a, Tösk-
ur, Kragaefni. — Barna-, Dömu- og Herra-sokka.
Og þá má ekki gleyma hinum viðurkendu og ágætu
Lífstykkjum, Beltum, Brjósthöldum og Corselettum,
sem þið fáið hvergi betri eða ódýrari en í
Lífstykkjabúðinni j
Hafnarstræti 11. S
síst fyrir það, að Atli Már teiknari,
sonur höfundarins, hefir prýtt þær
niörgum ágætum myndum. Það er
vafalaust, að krakkarnir kunna að
meta t. d. myndirnar af honum
Trölla litla.
Þriðja barnabókin heitir Sæmund-
ur fróði. Þar er í upphafi dregið
saman í eitt ýmislegt, sem menn
vita með sannindum um æfi þessa
merkis klerks, og sagðar i samhengi
ýmsar þær þjóðsögur, sem skapast
liafa um viðureign hans og kölska.
Fólkið vissi, að Sæmundur var lærð-
ur og vitur, en þjóðtrúin hefir jafn-
an gert Kölska að hálfgerðum aula-
bárði og þessvegna þarf ekki að
spyrja að leikslokum. Sæmundur
snerí jafnan ó Kölska, alt frá þvi
að hann slapp skikkjulaus og skugga-
laus frá honum úr Svartaskóla í
Paris.
Þessari sögu fylgja margar myndir,
eftir Jóliann Briem málara frá Stóra-
Núpi. Þar er Sæmundur á blöðrusel,
þar er Kölski að toga skikkjuna
og sauðarlærið af Sæmundi í efsta
þrepinu upp úr Svartaskóla, þar ber
Iíölski vatn í meis, en Sæmundur
hringir i klukknaportinu, þar sleikir
Kölski dyrahelluna við kirkjudyrnar
í Odda og þar megrast púkinn í fjós-
inu og tryllir beljurnar.
Þessi litla bók gerir eflaust sitl
til að kynna börnum, sem ekki
þekkja þjóðögurnar nema af afspurn,
klerkinn lærða, sem jafnan var of-
jarl þess vonda.
Marco Polo bragðaði fyrst ísrjóma
árið 1275, er hann var ó ferðalagi
í Kína.
Arið 1696 smalckaði Lúðvík XIV.
grænar baunir í fyrsta skifti og þótti
þær svo góðar, að hann heimtaði
meira, þó að hirðmönnum hans of-
byði þetta og reyndu að sýna hon-
um fram á, að grænar baunir væru
ekki boðlegar öðrum en alþýðufólki.
Árið 2011 f. Kr. uppgötvuðu Kín-
verjar, að ferskjur voru ætar.
— Fyrirgefið þjer að jeg get ekki
fylgt yður til dyra læknir, en það
er yður sjálfum að kennal sagði
hermaðurinn við læknirinn, sem var
nýbúinn að taka af honum fótinn.
iVi^AÍ/ViV
Eins og víða annarsstaðar þurfa
menn, sem lifa á opinberum laun-
um í Englandi að senda voítorð um,
að þeir sjeu á lífi, ef launin eiga
að fást greidd.
Einu sinni bar svo við, að enskur
liðsforingi var á ferð í Indlandi.
Hafði hann verið uppi í Himalaya-
fjöllum í júni og júli, en þegar hann
kom til Simla í ágúst, sendi hann
lífsvottorð til Englands. Löngu síð-
ar fjekk hann brjef- þess efnis, að
launin væru greidd fyrir ógústmánuð,
en ekki fyrir júní og júli, af því að
ekkert vottorð hefði komið um, að
hann hefði verið lifandi þá mánuð-
ina.