Fálkinn - 13.12.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Leyndardómar
Nr. 25
Frh.
MATSÖLUHUSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAGA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
„Hver datt yður svo í hug, Ferx-ison?“
Roger hristi höfuðið.
„Það væi’i ekki rjett af mjer að svara
spurningu yðar, herra Rudlett. Þetta voru
aðeins stundaráhrif og áður en jeg hafði
lokið samtalinu var rnjer ljóst, að mjer
hafði skjátlast.“
„Eruð þjer kunnugur í Bartels Street,
Ferrison?“
„Mjer finst jeg hafa sjeð nafnið einhver-
staðai’, en ekki man jeg livar.“
„Þá skal jeg segja yður svolítið um þá
götu. Þar eru þrjár eða e. t. v. fjórar búðir
og nokkur veitingahús. En þar er engin
lögreglustöð til —“
„Þjer haldið, að —“
„Þar er engin lögreglustöð,“ tólc Rudlett
fram í. „Þessvegna hefir heldur aldrei
neinn lögregluþjónn vei’ið þar á verði. Þetta
var eingöngu blekking til að fá yður til
að sækja frú Dewar og sennilega hefir
þetta verið fyrirfram ákveðið merki til þess
að hún gæti vitað hver var í símanum.
Viljið þjer ekki nú segja mjer hver yður
datt í hug þegar þjer heyrðuð i'öddina?“
„Eitt andai’tak fanst mjer það vera rödd
Lukes,“ svaraði Roger.
„Og það var lykill hans, sem fi'ú Dewar
hengdi á sinn stað eftir að hún hafði talað
í símann,“ sagði Rudlett stríðnislega. „Þjer
þurfið ekki að kvíða fyrir samkvæminu i
kvöld, við skulum sjá um, að einn okkar
duglegustu manna verði meðal gestanna.“
Síðan fór Roger.
Rudlett hringdi á aðra deild. Frá þeiri'i
deild var hringt til Cambridgeleikhússins
og talað við ungfrú Medlincott. Síðan var
öllu komið fyrir eins og best var auðið.
Það var auðsjeð, að hjer var þaulvanur
heimsmaður að verki við undirbúning veisl-
unnar, sem Luke var. Annar endi stofunn-
ar, þar sem dyrnar voru inn í framleiðslu-
herbergið var afgirtur með tjöldum. Á bak
við þau átti barinn að vera.
Um kl. 7 voru allir komnir lieim úr bæn-
um. Ennfremur voru þar komnir nokkrir
gestir, — frænka ungfrú Packe, Jimmy
Shark, fjelagi Rogei’s og Lengton major,
sem fylgt hafði Fridu Medlincott heim úr
leikhúsinu. Clewes-systurnar sátu dálítið
afsíðis eins og vant vai’, en þær ljetu
prjónadótið liggja óhreyft í kjöltunum.
Lengton majór gaf sig brátt á tal vrð jóm-
frú Súsönnu.
„Er það satt, sem mjer hefir borist til
eyrna, að þjer hafið sagt, að einn af íbú-
unum hjerna hafi myrt Dennet ofursta?“
„Og það eina, sem jeg hafði upp úr því
var, að þeir höfðu næstum dembt mjer
inn á vitlausra spítala,“ sagði hún. „Nú
mun jeg steinþegja, — en jeg veit það sem
jeg veit.“
„Segið mjer það,“ bað hann.
„Já, svo mikið get jeg sagt yður, að ef
jeg væri í sporum ungfrú Packe mundi jeg
ekki hafa komið í þetta samsæti.“
Lengton varð mjög forviða.
„Vitið þjer hvað þjer eruð að segja,
jómfrú Clewes?“
„0, sei, sei, það er svo sem ekki mikið,“
svaraði sú gamla, „Það hlustar livort sem
er enginn á það, sem jeg segi.“
„Jú, það geri jeg og það með miklum á-
huga,“ sagði Lengton ákveðinn. „Hvað ætti
að geta komið fyrir, ungfrú Packe.“
„Moi-ð,“ svaraði jómfrú Clewes stuttlega.
„Annaðhvort veit hún eitthvað um húsið
hjer, sem þeir eru liræddir um, að hún
ætli að koma í hámæli, eða einhver er lijer,
sem leggur fæð á hana. Það er mesta óráð
fyrir hana að koma hingað. Jeg reyndi að
fá kærastann liennar til að skilja það, en
liann vildi ekki lilusta á mig.
Frída Medlincott kom þjótandi inn, liljóp
til Lengtons og hvíslaði einhverju að hon-
um. Hann stóð strax upp og þau fóru út
bæði tvö.
Luke horfði á eftir þeim og linyklaði
brýrnar.
„Það lítur út fyrir, áð eitthvað dularfult
sje á seyði,“ sagði hann við Padgham, sem
stóð hjá honum.
„Mjer var sagt, að ungfrú Medlincott og
vinur hennar, majórinn, hafi undirbúið
skemtiatriði, sem koma eig'i gestunum á ó-
vart,“ sagði Padgham. “Það verður sjálfsagt
gaman að þvi, en mjer finst nú mál til
komið, að þeir fari að opna barinn. Hvað
er skenkjarinn yðar að gera, Luke?
„Jeg lield jeg fari nú út að gæta að hon-
um,“ sagði Luke óþolinmóður. „Jeg sagði,
að hann ætti að byrja að skenkja klukkan
sjö stundvíslega.“
Luke gekk til dyranna. En alt í einu
heyrðist hringla í hringjunum, þegar dvra-
tjöldin voru dregin til hliðar. Barinn hafði
verið afhjúpaður — fullkominn að öllu
leyti. I barnum stóð Lengton majór í hvít-
um skenkjaraslopp og Frida Medlincott við
hlið honum. Lengton stóð álútur, og afsök-
unarbros ljek um varir hans.
„Herrar mínir og frúr,“ hóf hann máls.
„Mjer finst viðeigandi, að við ungfrú Med-
lincott gefum yður nokkrar skýringar, áður
en hafist er lianda. Okkur langaði svo ákaf-
lega mikið til að gleðja ungfrú Packe og
lierra Ferrison á einhvern hátt. Og atvik,
sem gerðist fyrir nokkrum stundum síðan
hjálpaði okkur til að velja, hvernig það
ætti að vera. Ungfrú Medlincott hefir leyft
mjer að tilkynna yður, að við höfum farið
að dæmi vina okkar tveggja — ungfrú
Medlincott hefir heitið mjer eiginorði?
Fagnaðarlætin kváðu við. Frú Dewar,
sem stóð fyrir aftan fólkið og var líkari
vaxmynd en nokkru sinni fyrr, rjetti út
höndina og studdist við stól. Luke var vin-
gjarnlegur á svipinn, en virtist ekki hafa
áttað sig á hlutunum.
„Þessvegna gerðist þessi óvænti atburður *
eiginlega af sjálfu sjer hjá okkur,“ sagði
Lengton majór.
„Þetta er mjög vel hugsað hjá yður,
Lengton major,“ sagði Luke, „en jeg hefi
þegar ráðið hingað skenkjara. Jeg hjelt að
hann hefði komið fyrir stundu síðan.“
„Ójá, það skal jeg skýra út fyrir yður,“
sagði Lengton og hætti að hrista drykkinn.
„Jeg tók á móti honum í dyrunum og sagði
honum, að tilhöguninni hefði verið breytt
og ljet liann fá sæmileg ómakslaun. Sko,
ungfrú Medlincott talaði við frú Dewar
fyr í kvöld og' fjekk leyfi til að hafa þessa
óvæntu tilhögun."
Eftir örskamma þögn smaug rödd frú
Dewar, hvíslandi en þó skýr, út í stofuna.
„Jeg var alveg grandalaus fyrir því, að
það væri þetta, sem gerast ætti,“ sagði hún.
„Ef við liöfum hlaupið á okkur,“ sagði
Lengton major glaðlega, „þá biðjum við
auðmjúklega afsökunar. Jeg lofa því, að
cocktailarnir okkar skulu verða þeir bestu
í allri London.“
Lengton gerði lika sannarlega alt, sem i
lians valdi stóð til að dreifa óánægju þeirri,
sem uppátæki lians og Fridu hafði valdið,
og þegar tilkynt var, að miðdegisverðurinn
væri til reiðu voru allir komnir i ágætt
skap. Lengton og aðstoðarmær hans urðu
eftir til að loka barnum. Hinir g'estirnir
voru koninir í nokkra fjarlægð.
„Heldurðu að þetta hafi ekki verið mis-
skilningur?“ spurði Frida. „Hvorki frú
Dewar eða Luke virtust taka þessu mjög
illa.“
Hann hristi höfuðið alvarlegur á svip
Síðasta cocktailinn liafði liann hrist handa
þeim sjálfum og dreypti nú í liann.
„Jeg er liræddur um, að þetta hafi ekki
verið nein blekking,“ sagði liann alvarlegur.
„Maðurinn, sem þau liöfðu ráðið til að
blanda drykkinn var Malaji af verstu teg-
und. Hann er eflaust snjall í sínu starfi, en
jeg þurfti ekki að segja nema eitt orð til
þess að hann liypjaði sig. Jeg þekti piltinn
frá Singapore.“
Frida setti glasið tómt á borðið, tók arm
unnusta síns og leiddi hann inn í borðstof-
una.
„Jeg vildi óska, að jeg skildi livað það
eiginlega er, sem stendur fyrir dyrum,“
sagði liún í mæðutón.
„Þú munt bráðlega komast að raun um
það,“ sagði liann dularfullur á svip.
XXX.
„Jæja, hvernig finst þjer veislan, elskan
mín?“ hvíslaði Roger að Andrey.
„Ágæt,“ svaraði hún. „Finst þjer þetta
ekki sniðugt með þau Fridu Medlincott og
Lengton majór?“
Hann kinkaði kolli.
„Það er mjög hyggilegt hjá þeim að
fylgja góðu fordæmi. Annars er jeg ekki
eins viss um, að Luke sje ánægður með,
að tilhögun hans var breytt.“
„Nei, það er satt,“ sagði Audrey. „En
iiann tók því bara vel.“
Flora Quayne hallaði sjer fram á borðið.
„Finnast yður cocktailar Lengtons maj-
órs vera eins góðir og mínir, Ferrison?“
spurði hún.
„Þeir eru nokkuð þurrir,“ svaraði hann.