Fálkinn - 13.12.1940, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
„Mjer er farið að lítast bara vel á þenn-
an Lengton,“ sagði Padgham og helti í glös
þeirra hjóna úr kampavínsflösku, sem
Joseph var að enda við að færa þeim.
„Mjer hefir altaf litist vel á hann,“ sagði
frú Padgham. „Jeg vildi bara, að hann
hefði tekið meira eftir mjer.“
„En ekki skil jeg, hvervegna liann kom
hingað,“ hjelt Padgham áfram. „Mjer hefir
altaf fundist hann vera að leita að ein-
hverju. E. t. v. hefir það verið ungfrú
Medlincott.“
„Sennilega,“ svaraði kona hans. „Jeg
hjelt að hann ætlaði sjer aldrei neitt al-
varlegt með hana.“
„Hann kom okkur á óvart i kvöld,“ sagði
hann og drakk hægt úr kampavínsglasinu.
„Annabel,“Jijelt hann áfram. „Þú tekur
eftir öllu. Jeg talaði við Luke áðan. Sýnist
þjer hann ekki eitthvað öðruvísi en vant
er?“
„Stundum finst mjer eitthvað skrítið við
hann,“ svaraði hún.
„Jeg hefi aldrei sjeð hann svona áður,“
sagði Padgham. „Við höfum líklega treyst
honum full mikið og tylt á tæpt vað. Rejmd-
ar höfum við altaf sloppið vel, en mjer
finst nú, að liann búi yfir einhverju —
annaðhvort Burlington Gardens-málinu eða
einhverju í sambandi við Dennetsmorðið.
Þú veist, að, að við hittumt sjaldan úti við.
Það er samkvæmt ráði Lukes. 1 morgun
kom Maurice Bernascon til mín á skrif-
\
stofuna, þegar jeg var þar fyrir siðasakir,
og hann stóð á þvi l'astar en fótunum, að
honum væri stöðugt veitt eftirför. Annars
er Maurice ekki taugaveiklaður, eins og þú
þekkir.“
„Ef þú hefir einhvern slíkan grun, Tom,“
sagði konan áköf, „hversvegna kallarðu þá
ekki saman fund. Svo getum við hlaupist
á brott. Þú gerðir ráð fyrir, að fyrir utan
gripi Dennets væri jafnvel nær þvi hundr-
að þúsund pund á mann.“
„Það tekur nú tíma að di’aga það sam-
an,“ tautaði hann. „Það er dreift út um
allan heim. En jeg get lagt það til við
Luke.“
Clewes-systurnar drukku leifar úr rauð-
vínsflösku, sem hafði verið tekin upp fyrir
þrem dögum.
„Það gengur eitthvað að þjer, Súsanna,"
sagði systirin. „Þú snertir ekki síðasta rjett-
inn, sem var þó ágætur og þú prjónar ekki
heldur. Það er óvenjulegt.“
„Jeg er líka að liugsa um óvenjulega
hluti í kvöld,“ svaraði hin dularfull á svip.
„Jeg er að velta fyrir mjer hvað jeg á að
gera. Hjer er maður í kvöld, sem jeg ber
fult traust til og er þá mikið sagt. Hann er
einn af oss.“
„Áttu við Lengton majór?“
„Jeg á við Lengton majór, já, svaraði
Súsanna. „Jeg vildi óska, að jeg hefði hitt
þann mann fyrir fjórum árum síðan. Þá
hefðu allir þessir leiðu dagar, sem við höf-
um lifað, líklega orðið eitthvað öðruvísi.“
„Ekki tjáir að æðrast um orðinn hlut,“
sagði Amelia. „Enginn kærir sig um að vera
skuggamegin í lifinu, en nú liafa forlögin
einu sinni ákveðið, að þeim megin skyldum
við vera.“
„Jeg hefi ákveðnar skoðanir á því, hvað
vakir fyrir Lengton majór,“ sagði Súsanna.
„Hann liefir mikinn áhuga fyrir þessu húsi
og það er ekki eingöngu vegna Fridu Med-
lincott. Jeg hefi ákveðið, að skifta mjer ekk-
ert meir af morðmálinu, vegna þess, að eng-
inn vildi hlusta á mig, en nú ætla jeg að
segja Lengton alt af ljetta, ef hann spyr mig
í kvöld.“
„Væri það hyggilegt, Súsanna?“
„Líf okkar væri i stöðugri hættu,“ sagði
Súsanna, „ef þeir vissu hvað jeg sá, en það
vita þeir ekki. Þeir halda, að jeg sje bara
gömul kerling, hálf-elliær, það getur verið,
að svo sje stundum, en nú er það einu
sinni svona, að jeg sá Dennet ofursta myrt-
an.“
Amelia hafði nú lokið við að borða og
tók nú að prjóna.
„Við fáum ábætinn víst ekki strax, >ið
fengum þennan rjett svo snemma, að við
fáum ábætinn líklega síðastar. Þú verður
að ákveða þig, Súsanna.“
„Jeg hefi ákveðið mig. Jeg hefði auðvitað
átt að fá að tala í rjettinum, en það var
mjer bannað, og' nú ætla jeg að segja Leng-
ton majór það.“
„Hvenær?“ spurði Amelia.
„1 kvöld.“
XXXI.
Clewes-sj^sturnar sátu í sínum gamla, af-
skekkta krók. Amelía prjónaði af kappi, en
Súsanna hafði tekið sjer hvíld til þess að
gefa Lengton merki þvert yfir stofuna. Hún
flutti sig lengra inn í hornið, þegar hann
kom.
„Gerið svo vel, Lengton majór,“ sagði
hún, „viljið þjer ekki sitjast hjerna á milli
okkar systranna. Jeg þarf að segja yður
dálítið. Jeg vona, að þjer heyrið vel?“
„Auðvitað heyri jeg hvert orð, sem þjer
segið, jómfrú Clewes.“
„Jeg ætla að hefja frásögn mína með því
að víkja að atriði sem er alger'ega persónu-
legt. Það var talið mjög leyndardómsfult í
rjettarhöldunum, að jeg skyldi hverfa hjeð-
an í átján klukkustundir. Jeg fór huldu höfði
af því að jeg vildi ekki að sökudólgarnir
hjerna gætu engin afskifti haft af mjer. Það
var mjög einfalt. Jeg skildi eftir hvert tang
ur og tetur, sem bent hefði getað á livar jeg
væri. Jeg tók með mjer nóga peninga, gekk
svo rakleitt hjerna út um aðaldyrnar og
inn á sjúkrahús hjer í grendinni. Jeg bað
um viðtal við forstöðukonuna og kvaðst
vera veik, hafa mist minnið. Jeg myndi ekki
hvar jeg ætti heima. Þær voru ágætar og
reyndust mjer vel. Næsta morgun klæddi
jeg mig og settist upp i herbergi mínu, át
morgunmat með bestu lyst og bað svo um
símaskrá. Jeg' sagði, að jeg gæti kanske eitt-
hvað rankað við mjer, ef jeg kannaðist við
eitthvert nafn þar. Klukkustund áður en
yfirheyrslurnar áttu að hefjast mundi jeg
alt í einu, að jeg var jómfrú Súsanna Clew-
es, og líka að jeg hafði nú þegar mikils-
verðum störfum að sinna! Jeg þakkaði for-
stöðukonunni, borgaði lækninum og þakkaði
öllum fyrir mig. Svo pantaði jeg bíl og ók
í rjettinn. Þjer sjáið, Lengton majór, að
það var ekkert dularfult við hvarf mitt.‘
„Þetta var ágæt hugmynd,“ svaraði Leng-
ton.
„Nú langar mig til þess, Lengton majór,“
hjelt hún áfram, „að segja yður, það sem
jeg fjekk ekki að segja í rjettinum, nefni-
lega það sem jeg veit um dauða veslings
ofurstans. I rjettinum sagði jeg, að það væri
á minu færi að varpa ljósi yfir atbUrðinn.
Umsjónarmaðurinn heimsótti mig daginn
eftir og bað um upplýsingar. Jeg ætlaði
þegar að segja honum sögu mína, en alt í
einu bað hann mig að hætta og fór að
rannsaka herbergi mitt. Að því loknu var
hann sýnilega sannfærður um, að ekki væri
hægt að sjá úr glugganum staðinn, sem lík
Dennets ofursta fanst á. Það var alveg rjetl
hjá honum. Þessvegna hjelt hann, að frá-
sögn mín væri markleysa ein. Hann hjelt,
að jeg væri bara móðursjúk og ímyndunar-
veik kerling, af því að jeg gat ekki sagt
honum það, sem liann bjóst við að jeg
myndi segja honum. Staðarrannsóknir hans
voru á rökum reistar, en annað, sem liann
giskaði á var alveg út í loftið. SannleikuI•-
inn er sá, að morðið var alls ekki framið
á þeim stað, sem líkið fanst á. Það var
framið beint framan við bakdyrnar. Jeg
stóð við gluggann áður en jeg gekk til hvílu,
og liorfði út. Klukkan var stundarfjórðung
gengin í þrjú, og það var kolamyrkur. Við
systurnar erum vanar að sofa við alopna
glugga, og þar sem jeg stóð heyrði jeg skýrt,
að snúið var tykli í hurðinni, sem er á milli
garðsins og stígsins. Dyrnar voru opnaðar
og þeim læst aftur. Jeg heyrði fótatak, en
gat ekki sjeð neitt fyr en Dennet ofursti, —
því að þetta var hann, kom inn i breiðan
ljósgeisla frá litla rafmagnsljóskerinu á
horninu. Þjer getið hvaða kvöld sem er
komist að raun um að þetta er rjett hjá
mjer.“
„Gleymdu ekki að auka þessar tVær
lykkjur í, Súsanna,“ sagði systir hennar
og laut áfram. „Þú ert komin á enda á
prjóninum.“
„Já, jeg mundi eftir því,“ sagði Súsanna.
„Dennet ofursti kom þarna inn í ljósgeisl-
ann og drap hljóðlega á þvottahúsdj'rnar.
Það var ekki svarað strax. Hann barði
aftur. Þá voru dyrnar opnaðar og það sem
nú gerðist gerðist mjög fljótt. Jeg sá hönd
og úlflið koma út um dyrnar og höndin
hjelt á skammbyssu. Það kom blossi og
lágur hvellur. Dennet ofursti hneig niður.
Jeg heyrði ekkert óp, enga stunu. Svo virt-
ist sem hann hefði dáið samstundis.“
„Og hvað svo ?“ spurði Lengton ákafur.
„Venjulega hefi jeg fult vald yfir sjálfri
mjer,“ sagði Súsanna, „en jeg titraði svo,
að mjer var ómögulegt að æpa. Örstutt
stund leið, en svo kom Joseph i augsýn á
skyrtunni, en í buxum. Hann laut yfir
ofurstann, rótaði í vösum hans og fór með
það sem hann fann inn í eldhúsið. Svo kom
hann út aftur. Hann lyfti Dennet ofursta
upp og bar hann að dyrunum, sem eru i
múrnum, opnaði þær með lyklum, sem
hann hafði tekið af ofustanum, og bar lík-
ið þangað, sem það fanst síðar, að því er
jeg geri ráð fyrir. Svo kom hann aftur út,
Jokaði dyrunum og gekk inn í þvottahúsið.
„Það liefir þá verið Josepli, sem skaut
Dennet ofursta,“ sagði Lengton með eftir-
væntingu.
Niðurlyg nœst.